เมื่อเดินเข้าไปในห้อง จงจิ่งห้าวก็วางเธอลงบนเตียง

จากนั้น ก็ไปเอาผ้าชุบน้ำมาเช็ดหน้าเธอ ยิ่งเห็นเธอก็หงุดหงิดมากกว่าเดิม เลยโยนผ้าขนหนูลง ก่อนจะมาหยุดอยู่หน้าเธอ พลางพูดด้วยความตึงเครียด “เกิดอะไรขึ้น ทำไมคุณถึงกลายเป็นแบบนี้ได้？”

เมื่อคิดถึงท่าทางที่เหอรุ่ยเจ๋อทำกับตัวเอง หลินซินเหยียนก็ตัวสั่นขึ้นมา

เธอไม่รู้จะพูดอย่างไร แล้วจะพูดอะไรได้บ้าง

“บอกมา” จู่ๆ เขาก็จับไหล่ของหลินซินเหยียน พลางจ้องตาของเธอ “บอกฉันมาก ว่าคุณโดนกระทำชำเราอะไรหรือเปล่า？”

จากนั้นก็จ้องอย่างไม่ห่าง

หลินซินเหยียนส่ายหัว

ถ้าเธอไม่ฟื้นขึ้นมา เธอไม่อยากจะคิดต่อไปเลย

ทำไมเธอคิดไม่ถึงเลย ว่าเหอรุ่ยเจ๋อจะทำเรื่องแบบนี้กับเธอได้ลง

ความคลุ้มคลั่งในตาของจงจิ่งห้าวนั้น ยังไม่หายไปไหน ยังคงอยู่ในแววตาของเขาเหมือนเดิม “ใครทำอะไรกับคุณแบบนี้？”

หลินซินเหยียนเบ้ปากเล็กน้อย โดยที่ไม่พูดอะไร

แต่กอดตัวเองเอาไว้แน่นด้วยความสั่นเทา

“ฉันถามคุณอยู่นะ！” เขากัดฟันกรอด ก่อนจะควบคุมความโกรธเอาไว้ไม่ไหว

หลินซินเหยียนลืมตา ก่อนที่จะมีน้ำตาไหลออกมาไม่หยุด

เธอยังคงไม่ยอมพูดอะไร มีเพียงแต่น้ำตาแต่ละหยดๆ ไหลลงมาอาบแก้มเธอไม่หยุด

จงจิ่งห้าวกระสับกระส่ายอยู่ตรงข้างเตียง

เขาไม่เคยใจเย็นขนาดนี้มาก่อนเลย

หลินซินเหยียนหลับตาลง ท่าทีของเขาก็หยุดลงทันที ในห้องที่เงียบสงัดขนาดนั้นทำให้ได้ยินแต่เสียงหายใจของเขา และเสียงสะอื้นของเธอ

เงาเดานั้นค่อยๆ ขัดขืนเล็กน้อย ก่อนจะกอดเธอที่ตัวสั่นเพราะความไม่สบายใจ ฝ่ามืออุ่นๆ ของเขานั้นจับใบหน้าของเธอเบาๆ ด้วยความรักและเอ็นดู สุดท้ายก็จูบลงบนจมูกของเธอ

ทั้งหมดนี้ หลินซินเหยียนไม่ได้ทำอะไรเลย เพราะความตื่นตกใจ และเธอก็รู้สึกได้ ว่าจงจิ่งห้าวไม่เคยแสดงความรู้สึกอะไรเลย

“ไปอาบน้ำเถอะ” จงจิ่งห้าวอุ้มเธอ ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องอาบน้ำ

เมื่อน้ำอุ่นเต็มอ่างแล้ว ก็มีควันเต็มไปหมด

หลินซินเหยียนมองเขาก่อนจะอึ้งไป

เธอไม่เคยคิดมาก่อน ว่าชายที่ดูเย่อหยิ่งคนนี้ จะทำเรื่องแบบนี้ให้เธอ

จงจิ่งห้าวหันมามองเธอ “อยากให้ฉันอาบให้คุณไหม？”

อะไรนะ？

หลินซินเหยียนรีบส่ายหัว ก่อนจะปฏิเสธอย่างรวดเร็ว “ไม่ต้องๆ”

“ฉันรอคุณข้างนอกนะ ต้องการอะไรก็บอกฉันนะ” เขากำชับ

“โอเค”

เมื่อประตูของห้องอาบน้ำปิดลง หลินซินเหยียนก็ล็อกจากด้านใน เมื่อมั่นใจแล้วว่าเปิดไม่ได้ถึงจะกล้าถอดเสื้อผ้าที่สกปรก

ท่าทีของเหอรุ่ยเจ๋อ ทำให้ตอนนี้เธอเศร้าใจเล็กน้อย

เธอลงไปในน้ำ อุณหภูมิกำลังดี เธอจมลงไปจนแทบมิด ผมพลิ้วไสวในน้ำดั่งสาหร่ายทะเล และสามารถเห็นเรือนร่างที่สวยงามที่อยู่ในน้ำได้อย่างดี

เธอนวดผิวของตัวเอง เธอไม่กล้าออกไป เพราะตอนที่เธอสลบไปเหอรุ่ยเจ๋อทำอะไรกับเธอมากมาย

เธออาบอย่างจริงจัง เพราะอยากจะอาบให้สะอาด โดยเฉพาะผิวที่ถูกสัมผัส

ด้านนอกของห้องอาบน้ำนั้น จงจิ่งห้าวเห็นว่าหลินซินเหยียนไม่ได้พูดความจริง เธอจะไม่รู้ได้อย่างไรว่าคือใคร？

เธอไม่พูด แน่นอนว่าไม่อยากพูด

จงจิ่งห้าวหยิบโทรศัพท์บ้านตรงหัวเตียง ก่อนจะโทรหากวนจิ้ง “คุณตรวจสอบหน่อย ว่าคืนนี้หลินซินเหยียนไปที่บาร์ส่วนตัวKSกับใคร”

“โอเค” กวนจิ้งตอบ

จงจิ่งห้าววางสายไป ก่อนจะนวดขมับอยู่บริเวณหัวเตียง

ผ่านไปนาน หลินซินเหยียนไม่ออกมาสักที เขาเลยไปเคาะประตู “ยังอาบไม่เสร็จเหรอ？”

“เสร็จแล้ว” หลินซินเหยียนกำลังถูกผ้าเช็ดตัวห่อหุ้มเอาไว้ ที่นี่ไม่มีเสื้อผ้าที่เธอสามารถใส่ได้เลย

เมื่อแช่น้ำไปราวๆ หนึ่งชั่วโมง เธอก็ตื่นเต็มที่ ก่อนจะใจเย็นลง

เธอเปิดประตูออกมา ก็เห็นว่าจงจิ่งห้าวกำลังยืนอยู่หน้าประตู ใส่เสื้อเชิ้ต ปกคอเสื้อคลายออกเล็กน้อย กางเกงสีดำห่อหุ้มขาเรียวยาวทั้งสองข้าง โดยมองเธอเล็กน้อย

ผมของเธอนั้นยังเปียกอยู่ ไหล่ยังมีหยดน้ำอยู่ ผิวขาวนั้น ก็ผ่องมากขึ้นอย่างชัดเจน

มือสองข้างของหลินซินเหยียนจับผ้าขนหนูเอาไว้ เหมือนกลัวว่าผ้ามันจะตกลงมา “คุณช่วยอะไรฉันหน่อยได้ไหม？”

“อือ” จงจิ่งห้าวผลุบตาลงก่อนจะตอบเบาๆ

“คุณช่วยเอาเสื้อผ้ามาให้ฉันหน่อยได้ไหม เอาที่ใส่ได้ก็พอ”

จงจิ่งห้าวมองเธอสักพัก “รู้ไหมว่านี่กี่โมงแล้ว？”

เธอส่ายหัว

“นี่มันตีหนึ่งกว่าแล้ว กลางดึกแบบนี้คุณอยากจะให้ฉันไปเองเสื้อผ้าที่ไหนให้คุณเหรอ？” ถึงจะเป็นห้างก็คงจะปิดไปแล้วเหมือนกัน

จงจิ่งห้าวหาเสื้อเชิ้ตของตัวเองมาให้เธอ “คุณใส่ไปก่อนก็แล้วกัน พรุ่งนี้เช้าฉันจะซื้อมาให้คุณ”

หลินซินเหยียนหยิบมาแต่ยังไม่ได้ใส่ ยังคงลีลา “ฉันอยากกลับบ้าน”

หน้าของจงจิ่งห้าวค่อยๆ เย็นชาลง “จำตัวตนของตัวเองไม่ได้แล้วเหรอไง？”

ครั้งก่อนเธอตกลงแล้ว ทำไมยังมายึดยื้ออยู่อีก？

จงจิ่งห้าวโอบเอวของเธอ ด้วยแขนเรียวยาว เมื่อทั้งสองคนเข้ามาแนบชิดกัน เธอที่พยายามขัดขืน ก็ถูกจงจิ่งห้าวจับมือ พลางมองตาของเธอ “คุณคุ้นเคยที่จะให้ฉันแตะต้องคุณแบบนี้สินะ”

หลินซินเหยียนผลุบตาลง ก่อนจะอยู่นิ่งๆ ในอ้อมกอดของเขา

“ฉันง่วงแล้ว”

“ให้ฉันกอดคุณหลับไปเอง” เขาอุ้มขึ้นมา ก่อนจะวางลงบนผ้าห่ม เขาเองก็เข้ามาในผ้าห่มเหมือนกัน พลางกอดเธอจากด้านหลัง

หลินซินเหยียนไม่ชินกับการโดนกอดแบบนี้

ก่อนจะขยับตัวไปมา เพราะอยากจะออกจากอ้อมกอดของเขา

จงจิ่งห้าวขมวดคิ้วมาชนกัน พลางขู่เบาๆ “อย่าขยับ”

หลินซินเหยียนนิ่งไปในทันที เหมือนกับว่าเธอจะรู้สึกได้ถึงเรือนร่างที่แข็งทื่อของเขา กำลังร้อนระอุ

เธอไม่ใช่เด็กสาวที่ไม่เคยมีประสบการณ์ ก็รู้ได้ทันทีว่ามันคืออะไร

เธอไม่กล้าขยับ พลางหายใจเบาลง เพราะกลัวว่าจะทำให้ชายที่อยู่ข้างหลังนั้นตื่นตัวมากขึ้นไปอีก

ถึงแม้ว่าเธอจะยินดีที่จะเก็บความสัมพันธ์สามีภรรยากับเขาเอาไว้ แต่ว่ายังไม่ทันจะเตรียมตัวเตรียมใจ ก็เป็นสามีภรรยากันจริงๆ เสียได้

“ทำตัวสบายๆ หน่อย คุณตัวแข็งทื่อขนาดนี้ เหมือนฉันกำลังกอดก้อนหินอยู่เลย” จงจิ่งห้าวหลับตา ก่อนจะปกปิดความรุ่มร้อนในใจเอาไว้

ร่างกายของหลินซินเหยียนนั้นควบคุมไม่ได้เลย

ไม่มีทางที่จะทำตัวสบายๆ ได้เลย

เธอไม่ได้ใส่เสื้อผ้า แล้วถูกเขากอดแบบนี้ แล้วเธอจะวางใจว่าเขาจะไม่ทำอะไรได้อย่างไร

อีกอย่าง เขามีปฏิกิริยาขึ้นมาแล้วด้วยซ้ำ

แถมยังเร่าร้อนอีกด้วย

“เด็กดี” เขาจูบผมของเธอจากทางด้านหลัง

หลินซินเหยียนกลืนน้ำลาย “ถึงแม้ว่าฉันจะตกลงกับคุณแล้ว แต่ว่า แต่ว่า คุณก็ต้องได้รับการอนุญาตจากฉันก่อน ถึงจะได้…”

“ได้อะไร？” จู่ๆ เขาก็ลืมตาขึ้น ก่อนจะยิ้มมุมปากเล็กน้อย

หลินซินเหยียนเอาหน้าซุกหมอน “คุณรู้อยู่แล้ว”

“ฉันไม่รู้”

เขายิ้มมากขึ้นกว่าเดิม

หลินซินเหยียนแกล้งทำเป็นหลับ โดยไม่พูดอะไร

มันชัดเจนว่าจงจิ่งห้าวนั้นตั้งใจ รู้ทั้งรู้ แต่ยังตั้งใจถามอีก

มันทำให้เธออึดอัด

จงจิ่งห้าวนอนนิ่ง ก่อนจะมองไปบนเพดาน พลางถาม “เมื่อไหร่คุณจะยินยอมล่ะ？”

ยินยอมเป็นสามีภรรยาด้วยใจจริงสักที？

หลินซินเหยียนกะพริบตาปริบ เธอไม่รู้ อย่างน้อยตอนนี้เธอก็ไม่ยินยอม

เธอไม่อยากเอาตัวเองออกไปแบบนี้

ครั้งแรกนั้นไม่ยินยอม

ครั้งนี้ เธอจะต้องให้ตัวเองเป็นคนตัดสินใจ

“รอฉันรับเพศตรงข้ามให้ได้ก่อน”

จงจิ่งห้าว： “……”

เธอไม่ยอมรับทั้งชีวิต เขาก็จะโดนตัวเธอไม่ได้ไปตลอดเลยเหรอ？

มันไร้รสชาติเสียจริง！

หรืออยากจะให้เขาไปบวชเลยล่ะ？

หลินซินเหยียนหลับตาลงอีกครั้ง โดยที่ไม่พูดอะไร ทำเหมือนหลับไปแล้ว

เธอตัวแข็งทื่อ ไม่ได้ปล่อยตัวตามสบายเหมือนเวลานอน

จงจิ่งห้าวหันไปมองเธอ ก่อนจะยิ้ม แล้วนอนกอดเธอ

หลินซินเหยียนนอนกลับอย่างสบาย จนตื่นขึ้นมาตอนหกโมงกว่าๆ

ผู้ชายที่อยู่ข้างๆ นั้นยังนอนสบายอยู่ หลินซินเหยียนพยายามเอาผ้าห่มออกก่อนจะลงจากเตียง เพราะกลัวว่าเขาจะตื่นขึ้น ตอนที่เธอหลับนั้นผ้าเช็ดตัวมันคลายออก และถูกจงจิ่งห้าวทับเอาไว้ เธอลุกขึ้น พลางรู้สึกหนาวขึ้นมา เธอถึงจะพบว่าผ้าขนหนูมันคลายออกหมดแล้ว

ตอนที่เธอยื่นมือจะดึงกลับมา จงจิ่งห้าวก็ขยับ

หลินซินเหยียนกลัวว่าเขาตื่นขึ้นมาเห็นตัวเองโป๊อยู่ เลยกลับเข้าไปในผ้าห่มอีกครั้ง

จงจิ่งห้าวพลิกตัว ก่อนจะเอาขามาทับเธอ กอดเธอ แล้วนอนต่อ