ชุดของเธอนั้นเพิ่งจะซื้อมา เธอใช้เงินไปสี่หมื่นกว่าๆ เพื่อจะใส่มาเพื่อเจอประธานจงใจตอนที่จะเอารายงานมาส่งตอนสิ้นเดือนโดยเฉพาะ

ทุกๆ เดือนต้องเอารายงานมาส่งถึงจะมีโอกาสได้เจอประธานจง

ปกติที่จะได้เจอแค่ตอนประชุม การประชุมใหญ่มีคนใหญ่คนโตมากมายกว่าร้อยคน ตำแหน่งของเธอนั้นมันอยู่ทางด้านหลัง จนแทบมองไม่เห็นเขา

นี่เป็นเพียงโอกาสเดียวที่เธอจะได้เจอประธานใกล้ๆ

อีกอย่างเขายกเลิกงานแต่งแล้ว ตอนนี้เป็นชายโสดเต็มตัวเลยล่ะ

ถ้ามีโอกาสก็ต้องรีบคว้าเอาไว้

เผื่อเขาชอบขึ้นมา จะได้เป็นภรรยาของท่านประธาน

หลินซินเหยียนมองด้วยความเห็นใจ เพราะไม่เห็นจริงๆ ว่าตรงประตูมีคนอยู่ เธอพลาดไปเอง “ขอโทษด้วยจริงๆ ฉันไม่ได้ตั้งใจนะ”

“แค่บอกว่าไม่ได้ตั้งใจแล้วจะทำอะไรได้งั้นเหรอ？รู้ไหมว่าเสื้อผ้าของฉันมันเท่าไหร่？คุณชดใช้มาได้ไหม？” หานจื่อหยิงจ้องเธอ เสื้อผ้าที่สวยขนาดนี้เปียกไปด้วยน้ำ แล้วจะไปเจอประธานจงได้อย่างไรกัน？

เมื่อไม่เคยเห็นหน้ามาก่อนเลยถามออกไป “พนักงานใหม่เหรอ？”

หลินซินเหยียนกลัวว่าเธอจะถามว่าเธออยู่แผนกอะไรเหมือนพนักงานคนนั้นอีก เลยพูดออกไป “ไม่ใช่”

สีหน้าของหานจื่อหยิงยิ่งดูไม่ดีเข้าไปใหญ่ ผู้หญิงข้างกายจงจิ่งห้าวนอกจากไป๋จวู่เวยที่ออกไปแล้ว ก็ไม่มีใครอีก

ชั้นนี้ก็ไม่มีผู้หญิง เธอมาจากไหนกันนะ？

หรือว่าได้ยินว่าจงจิ่งห้าวยกเลิกงานหมั้นเหมือนกัน เลยมาเสนอตัวงั้นเหรอ？

เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ สีหน้าของหานจื่อหยิงก็หน้าดำคร่ำเครียดมากกว่าเดิม

“คุณจะเข้าไปใช่ไหม ฉันจะช่วยคุณเปิดประตูเอง” หลินซินเหยียนรู้สึกผิด เพราะว่าตัวเองสาดน้ำใส่เธอเปียกไปทั้งตัว ตอนที่เธอกำลังจะเปิดประตู กลับถูกจับข้อมือเอาไว้

จากนั้นก็สะบัดออกอย่างเต็มแรง

หลินซินเหยียนเซไปทางด้านหลัง จนเท้าถอยไปด้านหลังหลายก้าว น้ำในมือก็หกออกมา เพราะเธอยืนไม่นิ่ง จนสาดโดนหน้าอกของเธอ รวมไปถึงคอด้วย

ยังดีที่น้ำไม่ได้ร้อนมาก เลยไม่ได้ลวกถูก เพียงแค่เปียกเสื้อผ้าเท่านั้น

เธอใส่เดรสบางๆ เมื่อถูกน้ำสาดใส่ ก็เปียกจนเห็นชุดชั้นใน เธอเลยรีบเอามือปิดหน้าอกเอาไว้

ถึงเธอจะเคยมีลูกมา แต่ว่าเรือนร่างยังดูดีไม่น้อย ส่วนที่ควรจะมีก็ไม่ได้เล็กเลย ส่วนที่ไม่ควรจะมีก็บางเสียเหลือเกิน

ตอนที่หานจื่อหยิงเห็นหน้าอกของเธอ ก็อึ้งไป ก่อนจะยิ้มอย่างเย็นชา “หน้าไม่อาย ใส่ชุดนี้ไปอ่อยใครเหรอ？”

หานจื่อหยิงคิดว่าเธอมาหาจงจิ่งห้าวเพื่อเข้าหาเขาเสียอีก

อยากจะแย่งกับเธองั้นเหรอ？

“หน้าไม่อายจริงๆ ！”

หลินซินเหยียนเองก็โมโห เธอขอโทษไปแล้ว ทำไมยังมาด่ากันแบบนี้อยู่อีกล่ะ？

“ใครๆ ก็พลาดกันได้ ไม่เคยได้ยินเหรอ？ในบริษัทใหญ่ขนาดนี้ ไม่มีความเห็นใจเลยหรือไง？”

“คุณ คุณเป็นใคร？” หานจื่อหยิงเกือบจะพูดไม่ออก

หลินซินเหยียนไม่อยากจะสนใจเธอ เลยหันตัวเดินกลับไปเทน้ำที่ห้องน้ำชา

แต่กลับถูกขวางเอาไว้ตามเคย “อยากจะไปเหรอ ไม่ได้หรอกนะ”

“ขอโทษฉัน！” หานจื่อหยิงโกรธเป็นอย่างมาก เพราะไม่ว่าอย่างไรเธอก็เป็นถึงผู้จัดการด้านการเงินของว่านเยว่กรุ๊ปเชียวนะ

แต่หลินซินเหยียนเป็นแค่พนักงานที่เพิ่งเข้ามาใหม่ เธอจะต้องกลัวอะไร？

เธอมั่นใจ ว่าคนที่จะซวยต้องไม่ใช่เธอ

หลินซินเหยียนมองเธออย่างประหลาด “น้ำสาดใส่คุณ ฉันก็ขอโทษไปแล้ว ตอนนี้น่าจะเป็นตาคุณขอโทษบ้าง”

“หึ คุณคิดว่า คุณเหมาะจะได้รับคำขอโทษจากฉันงั้นเหรอ？” หานจื่อหยิงยิ้มอย่างเย็นชา “ฉันว่าคุณคงไม่อยากจะอยู่ในบริษัทนี้ต่อใช่ไหม เพิ่งเข้ามา ก็กล้าแผลงฤทธิ์แล้ว ไม่อยากอยู่แล้วหรือไง？เชื่อไหมว่าฉันสามารถเล่นงานคุณได้นะ？”

“……”

ในตอนนั้นเอง ประตูของห้องทำงานเปิดออกจากด้านใน ก่อนจะมีเงาสูงเดินออกมาจากห้อง

หลังจากที่เขามองไปรอบๆ แล้ว สุดท้ายก็มองหลินซินเหยียนเป็นพิเศษ ที่พื้นก็เต็มไปด้วยน้ำ

ตัวเธอเองก็เช่นกัน

“ประธานจง ฉันเอาเอกสารรายงานสิ้นเดือนมาให้คุณ คิดไม่ถึงเลยว่าพนักงานใหม่นี้ จะมาสาดน้ำใส่ฉัน แล้วก็ไม่ขอโทษ ผยองมาก บริษัทของพวกเราไม่ควรรับคนแบบนี้”

หานจื่อหยิงรีบฟ้อง

ถึงอย่างไรเรื่องนี้ ใครพูดก่อน ก็ได้เปรียบ

เธอนั้นแบ่งความรับผิดชอบเอาไว้แล้ว ถึงหลินซินเหยียนจะพูดอะไรออกมาอีก ก็กลายเป็นคำแก้ตัวไปแล้ว

ตอนที่พูดเธอก็พยายามเอาผมยาวสวยงามทัดหู ก่อนจะเข้ามาใกล้จงจิ่งห้าว แล้วก้มหน้าด้านท่าทีน้อยใจ เหมือนอยากให้เป็นปากเสียงให้

เมื่อครู่จงจิ่งห้าวได้ยินทุกอย่างจากในห้อง หลินซินเหยียนขอโทษก่อนแล้ว แต่เธอนั่นแหละที่หาเรื่อง

“คุณว่าจะทำอย่างไรดี” จงจิ่งห้าวมองหลินซินเหยียนพลางถาม

หลินซินเหยียนยังไม่ทันพูดอะไร หานจื่อหยิงเลยมองชายที่สูงสง่าด้วยความเซอร์ไพรส์ เขานั้นถามเธอว่าจะจัดการผู้หญิงคนนี้อย่างไรดีงั้นเหรอ？

เธอได้รับความรักจนตกใจ

หานจื่อหยิงแค่คิดว่าหัวใจแทบจะระเบิดออกมา

“คนแบบนี้ เอาไว้ในบริษัทไม่ได้หรอก เพราะนิสัยไม่ดี” หานจื่อหยิงพูดด้วยความยติธรรม เวลาพูดก็มองไปบริเวณจงจิ่งห้าวด้วย

ชุดสูทที่สวยงาม เหมาะกับรูปร่างที่สูงสง่า ทั้งตัวทำให้อดมองไม่ได้เลย

ยิ่งมอง หัวใจของเธอก็เต้นเร็วขึ้นเรื่อยๆ

บรรยากาศมันเงียบลงเล็กน้อย

แววตาของหลินซินเหยียนนั้นมองไปที่หานจื่อหยิงโดยเฉพาะ ก่อนจะหายใจเข้าลึกๆ เพราะไม่อยากจะเอาอะไรกับเธอแล้ว เลยถามจงจิ่งห้าว “คุณยังหิวน้ำไหม？”

“อือ”

หลินซินเหยียนหันเดินไปที่ห้องน้ำชา

หานจื่อหยิงไม่ทันมีสติกลับมา มันหมายความว่าอย่างไรกันแน่นะ？

เหมือนกับจะมีสติกลับมา “ประธานจง น้ำที่คุณต้องการ ฉันจะไปเทมาให้เอง”

พูดไปพลางหันตัวไป ก่อนจะวิ่งไปทางด้านหน้าหลินซินเหยียนเพื่อตักน้ำมา

จงจิ่งห้าวไม่อยากจะมองเธอ “ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป คุณไม่ต้องมาทำงานแล้วนะ”

สีหน้าของหานจื่อหยิงเปลี่ยนไป กำลังพูดกับเธองั้นเหรอ？

ไม่หรอกมั้ง

“ประธานจง ไม่ใช่ฉัน แต่เป็นเธอที่ไม่มีมารยาท…” หานจื่อหยิงพยายามอธิบาย

เธอร้อนใจเป็นอย่างมาก เรื่องมันเป็นแบบนี้ได้อย่างไรนะ？

มันควรจะเป็นนังผู้หญิงนี่ไม่ใช่เหรอ？

เมื่อมองไปทางเอกสารในมือ หานจื่อหยิงก็หาเหตุผล ก่อนจะจับเสื้อสูทของจงจิ่งห้าวเอาไว้ “ประธานจง นี่คือรายงานปลายเดือน เมื่อครู่ไม่รู้ว่าผู้หญิงคนนี้ออกมาจากไหน หยิ่งยโสขนาดนี้ ฉันเป็นพนักงานเก่าของบริษัทนี้แล้ว ทำไมคุณบอกว่าฉันไม่ต้องมาทำงานแล้ว？คนที่ควรไปไม่ใช่เธอเหรอ？”

สีหน้าของจงจิ่งห้าวเคร่งเครียดพลางมองเธอที่คว้าสูทของตัวเอง

กวนจิ้งทำงานกลับมา กำลังจะไปรายงานจงจิ่งห้าว เมื่อเห็นหานจื่อหยิงดึงจงจิ่งห้าวเอาไว้ สีหน้าก็ชะงักไป

เกิดอะไรขึ้นนะ？

จงจิ่งห้าวเกลียดคนที่มาจับเขามากเลย

มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่นะ？

ตอนที่เขาไม่อยู่ มันเกิดอะไรขึ้นนะ？

เขาพลาดอะไรไปหรือเปล่า？

“ประธานจง” กวนจิ้งเดินเข้ามา

“คนคนนี้ อย่าให้ฉันเจอในบริษัทนี้อีกนะ” จงจิ่งห้าวสะบัดมือของหานจื่อหยิงออก สะบัดออก เหมือนกับถูกของสกปรกอะไรสักอย่าง

หานจื่อหยิงไม่อยากจะยอมรับ ทำไมเธอถูกไล่ออกไปนะ？

“ประธานจง…”

เธอยังอยากอธิบาย เพื่อใส่ร้ายหลินซินเหยียน สุดท้ายถูกกวนจิ้งจับเอาไว้ พลางพูดเบาๆ “ไปเถอะ คุณน่าจะรู้อารมณ์ของประธานจงอยู่แล้ว เขาพูดอะไรไปแล้วเคยเปลี่ยนงั้นเหรอ？”

“แต่ไม่ใช่ความผิดของฉันนะ” หานจื่อหยิงก็ยังไม่คิดว่าตัวเองผิดอยู่ดี

หลินซินเหยียนถือถ้วยน้ำมา ส่วนอีกมือก็ปิดหน้าอกเอาไว้ ก่อนจะเดินมาทางนี้

ตอนที่กวนจิ้งเห็นเธอก็อึ้งไป เธอมาได้อย่างไร？

“คุณหลิน” กวนจิ้งเปลี่ยนเป็นหน้ายิ้ม

หลินซินเหยียนพยักหน้าเล็กน้อย “เขาหิวน้ำแล้ว ฉันเข้าไปก่อนนะ”

“โอเค”

กวนจิ้งมองเสื้อผ้าของหลินซินเหยียนที่เปียกชื้น ก็พอจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

หานจื่อหยิงงงเป็นไก่ตาแตก

เธอทำอะไรไม่ถูก ก่อนจะมองกวนจิ้งอยู่อย่างนั้น “คุณเรียกเธอว่าคุณหลิน คุณรู้จักเธองั้นเหรอ？”

“อือ” กวนจิ้งเอาเอกสารในมือของเธอไป “เอามาให้ฉันเถอะ เก็บของหน่อย แล้ววันนี้ก็ไปเถอะ”

“เธอเป็นใคร？” หานจื่อหยิงกลืนน้ำลาย เธอรับรู้ได้ถึงความสัมพันธ์ของเธอกับจงจิ่งห้าว

เมื่อครู่ท่าทีของเธอกับกวนจิ้งนั้นดูสนิทกันมาก เหมือนกับเป็นเพื่อนที่รู้จักกันมานาน

“เธอเป็นใครงั้นเหรอ？”

กวนจิ้งมองสักพักก่อนจะปิดประตูของห้องทำงาน พลางคิด ว่าน่าจะเป็นคนสำคัญของจงจิ่งห้าวเลยล่ะ

ภายในห้องทำงาน จงจิ่งห้าวถอดสูทออก กลายเป็นเสื้อเชิ้ตสีขาว

พลางพับแขนเสื้อขึ้น จนเห็นแขนของเขาครึ่งหนึ่ง

หลินซินเหยียนเอาน้ำวางอยู่ตรงหน้าเขา “น้ำ”

จงจิ่งห้าวเชยตามองขึ้น……