(เขาเม้มริมฝีปาก)“ร้อนมาก”

หลินเซียนเหยียนมองตามสายตาของเขา และพบว่าเพื่อความสะดวกของตัวเอง ตอนที่ขับรถได้ดึงกระโปรงขึ้นมาผูกปมและยังไม่ได้ดึงลงมา

เธอกำลังจะอธิบาย แต่จงจิ่งห้าวก็เปิดประตูรถ หยิบเสื้อสูทของเขาออกมา แล้วพาดไว้ที่ตัวเธอ “ขึ้นรถ”

ไม่รู้ว่าเสื้อสูทถอดออกมาเมื่อไหร่ ดูเหมือนว่าอุณหภูมิในร่างกายของเขายังคงอยู่ และออร่าที่เป็นเอกลักษณ์ของเขา มีกลิ่นที่น่าดม และไม่น่ารังเกียจเลย

หลินเซียนเหยียนก้มตัวเข้าไปในรถ นึกถึงเรื่องที่หยูโต้วโต้วมาที่ร้าน และถามอย่างเป็นกันเองว่า “ฉันได้ยินหยูโต้วโต้วพูดว่า เกี่ยวกับการพลิกคดี คุณไม่คิดจะทำตอนนี้เหรอ?”

จงจิ่งห้าวเหลือบมองเธอ “เขามาหาคุณหรือ?”

หลินเซียนเหยียนพยักหน้าอย่างจริงใจ “ใช่”

“มันไม่ค่อยเหมาะ” เพราะเหอรุ่ยเจ๋อเพิ่งเข้าไป และตอนนี้ถ้ายังเปิดเผยคดีฆาตกรรมของเหอรุ่ยหลิน ความแค้นกับตระกูลเหอก็ก่อขึ้นอย่างสมบูรณ์

ไม่ใช่ว่ากลัวตระกูลเหอ พวกเขามีกฎเกณฑ์ของตัวเอง

แต่ครั้งที่แล้วดูท่าทีของเหอเหวินหวยรู้สึกไม่พอใจเขามาก และไม่รู้ว่าลับหลังจะสร้างปัญหาอะไรไหม

“อย่ากังวลไป เรื่องนี้ไม่ทำให้ตัวเองเดือดร้อน ยังไม่ถึงเวลา”

หลินเซียนเหยียนโล่งใจ แม้ว่าเรื่องนี้จะเกี่ยวข้องกับเธอ แต่ก็ไม่สำคัญเท่าหยูโต้วโต้วท้ายที่สุดเรื่องนี้ พี่ชายของเขาเสียชีวิตแล้ว แม้ว่าพี่ชายของเขาจะเป็นฝ่ายผิด แต่โทษก็ไม่ถึงตาย

จงจิ่งห้าวจับมือของเธอมากำไว้ในมือของเขา

ฝ่ามือที่หนาใหญ่ดูมีพลังวิเศษทำให้ผ่อนคลาย และอารมณ์ของหลินเซียนเหยียนก็ค่อยๆสงบลง

“ในตอนนั้น เธอไม่ต้องออกหน้า” จงจิ่งห้าวคิดเรื่องนี้ไว้แล้ว ถึงตอนนั้นให้หยูโต้วโต้วออกมาจัดการคนเดียวก็พอ

ตระกูลเหอมีลูกชายเข้าไปแล้วหนึ่งคน และถ้าลูกสาวเข้าไปอีกคน มันจะอับอายขายหน้าอย่างแท้จริง

พวกเขาจะไม่ทนกับสิ่งนี้ ใครก็ตามที่ออกหน้า คือเป้าหมายการแก้แค้นของตระกูลเหอ

เขาจะไม่ผลักหลินเซียนเหยียนได้รับอันตราย

“ใช่” หลินเซียนเหยียนไม่ได้คิดมากเหมือนเขา ความแค้นระหว่างเหอรุ่ยหลินมีตั้งนานแล้ว

เธอเหนื่อยเล็กน้อย เอนหลังพิงเก้าอี้แล้วหลับตา

ในรถค่อยๆสงบลง พวกเขาทั้งสองไม่ได้พูดคุยกัน แต่ละคนก็มีความคิดของตัวเอง

ทันใดนั้นหลินเซียนเหยียนคิดอะไรบางอย่าง และหันมาหมองจงจิ่งห้าว “เสิ่นซิ่วฉิงเป็นอย่างไรบ้าง? ตรวจพบอะไรไหม? ทำไมเธอถึงปรากฏตัวขึ้นมา?ใครสั่งเธอมาหรือเปล่า?”

จงจิ่งห้าวกะพริบตา และไม่ได้มองเธอ และพูดอย่างแผ่วเบา “ยังสืบสวนอยู่”

สำหรับการตายของเสิ่นซิ่วฉิง เขาไม่ได้พูด เกรงว่าเธอจะคิดมากเกินไป

เขาจะตรวจสอบสาเหตุการตายของเธอ และใครเป็นคนเอาเธอออกมา

หลินเซียนเหยียนพยักหน้า และเอนหลังพิงเก้าอี้เพื่อพักผ่อนต่อ ในขณะนี้ โทรศัพท์มือถือในมือของเธอสั่น และมือของเธอก็เหมือนไฟฟ้าช๊อต ตัวสั่น เธอก้มศีรษะลงและเลื่อนหน้าจอโทรศัพท์มือถือ เป็นรูปภาพหนึ่งภาพ เป็นฉากที่เธอรับเงินจากผู้หญิงคนนั้น

แล้วก็มีข้อความอีกข้อความว่า (คุณรับเงิน ขายร่างกายตัวเอง และตั้งครรภ์โดยไม่ได้ตั้งใจ คุณไม่อยากรู้เหรอว่าใครเป็นพ่อของลูกเธอ?)

มือของเธอยังคงสั่น ความกังวลผุดขึ้นในใจ และเธอก็พิมพ์คำถามออกไปอย่างรวดเร็ว (คุณเป็นใคร มีจุดประสงค์อะไร รู้เรื่องนี้ได้อย่างไร?)

คราวนี้เธอแทบไม่ลังเล และกดปุ่มส่งออกไป

“คุณเป็นอะไรไป?” จงจิ่งห้าวรู้สึกถึงความผิดปกติของเธอ

หลินเซียนเหยียนหายใจถี่ อย่างควบคุมไม่ได้ และเธอก็หาคำโกหกออกมา “เสี่ยวยาส่งข้อความมาถามเรื่องงาน”

จงจิ่งห้าวไม่ได้สงสัย จ้องมองไปที่ใบหน้าของเธอ “ถ้ามีอะไรให้ช่วยก็บอกฉัน”

“ค่ะ” หลินเซียนเหยียนก้มหัว

เหตุการณ์แบบนี้จะให้เธอพูดกับเขาอย่างไร?

บอกว่าตัวเองได้ขายตัวเองเหรอ?

ทรยศร่างกายของตัวเอง

เธอไม่รู้ว่าอีกฝ่ายยังมีสิ่งของอะไรอีก และเธอกลัวว่าเรื่องเลวร้ายในตอนนั้น จะถูกเปิดเผยต่อหน้าผู้อื่น

โดยเฉพาะต่อหน้าเขา

พูดตามตรง เธอไม่แน่ใจ และไม่ไว้วางใจจงจิ่งห้าว

จงจิ่งห้าวกับเธอเหมือนมีช่องว่างกั้นกลาง

เขาไม่แคร์จริงๆเหรอว่าเธอบริสุทธิ์หรือไม่?

ไม่แคร์จริงๆเหรอว่าเธอเคยมีลูก?

เขาแค่ไม่พูดถึงมัน

ไม่ใช่ว่าไม่แคร์

เพียงแค่จงใจเพิกเฉยต่อสิ่งเหล่านั้น

ไม่นานก็มีข้อความเข้ามาอีกครั้ง

หลินเซียนเหยียนคลิกดู

(เจ้าของเรื่อง)

สามคำง่ายๆ ราวกับสายฟ้าฟาด ฟาดลงบนหัวของเธอ

เจ้าของเรื่อง?

ผู้ชายในคืนนั้น?

หลินเซียนเหยียนตื่นตระหนก

ในขณะนี้ เหอรุ่ยหลินกำลังนั่งในบาร์ บนโต๊ะยังมีเหล้าที่ยังดื่มไม่หมด

เธอเม้มริมฝีปาก และส่งข้อความอีกครั้ง (เมื่อใดก็ตามที่คุณต้องการพบฉัน ติดต่อฉันได้ตลอดเวลา ได้ยินมาว่าวันนี้คุณเปิดร้านใหม่ ขอแสดงความยินดีด้วย)

อารมณ์กระสับกระส่ายรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ (ปะทะใส่ร่างกายของเธอ) เธอไม่รู้ข้อมูลของอีกฝ่ายเลย แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะรู้เรื่องทุกอย่างเกี่ยวกับเธอ และรู้ทุกสิ่งรอบตัวเธอ

เธอรู้สึกเหมือนถูกจับตามอง ความรู้สึกนี้ซึ่งแย่มาก

กล่าวอีกนัยหนึ่งคือมีบุคคลเช่นนี้อยู่ และจะออกมาได้ทุกเวลา ยืนตรงหน้าเธอ และทำลายการดำเนินชีวิตปัจจุบันของเธอ

ขณะที่เธอกำลังเหม่อลอย รถก็จอดที่วิลล่า

มีรถที่ไม่ใช่ของจงจิ่งห้าวจอดอยู่ข้างๆ และไม่ใช่ของหลินเซียนเหยียน

เมื่อจงจิ่งห้าวลงจากรถ และเห็นรถที่จอดอยู่ ก็ขมวดคิ้ว และใบหน้าก็เคร่งขรึมขึ้นเรื่อยๆ

“คุณชาย” ลุงเฟิ๋งยังไม่ได้เข้าไปในบ้าน ยืนรออยู่ที่หน้าประตู ราวกับว่ากำลังรอพวกเขากลับมา

เมื่อเห็นพวกเขากลับมาก็รีบมาทักทายทันที

“พวกเขามาที่นี่มีธุระอะไร?” น้ำเสียงของเขาเย็นชาเล็กน้อย

พวกเขาไม่ค่อยมาที่นี่ ครั้งนี้มาที่นี่ทำให้จงจิ่งห้าวไม่ค่อยพอใจ

ลุงเฟิ๋งยิ้ม “มีธุระ”

ขณะที่เขาพูด สายตาของเขามองไปที่หลินเซียนเหยียน “นี่คือนายหญิงใช่ไหม”

หลินเซียนเหยียน “……”

เธอไม่รู้ว่าจะตอบสนองต่อการเรียกเช่นนี้อย่างไร

“รีบเข้าไปข้างในเถอะ ทุกคนกำลังรอพวกคุณอยู่ข้างใน” ลุงเฟิ๋งยิ้มและเดินไปด้านหน้าเพื่อเปิดประตู

หลินเซียนเหยียนยืนนิ่งอยู่ที่เดิม และมองไปที่จงจิ่งห้าว “พ่อแม่ของคุณมาเหรอ?”

จงจิ่งห้าวไม่ตอบ เห็นได้ชัดว่า พวกเขามา

“พวกเขาไม่ค่อยได้มาที่นี่” น้ำเสียงของเขาเคร่งขรึม ทำให้สังเกตไม่เห็นถึงความรู้สึกรังเกียจของเขา

หลินเซียนเหยียนรู้สึกสับสนอย่างอธิบายไม่ถูก แม้ว่าเธอจะเคยพบกับยู่ซิ่ว แต่พ่อของจงจิ่งห้าวเธอยังไม่เคยเจออย่างเป็นทางการ

มีความรู้สึกเหมือน “ลูกสะใภ้ที่น่าเกลียด” กำลังตื่นเต้นที่จะได้เจอพ่อตาแม่ยาย

เมื่อเห็นเธอลังเล จงจิ่งห้าวก็เข้ามาจับมือเธอไว้ “มีฉันอยู่นี่ คุณกลัวอะไร?”

“ใครกันที่กลัว?” หลินเซียนเหยียนปากแข็ง

ที่จริงใจสั่นอย่างเห็นได้ชัด

ไม่รู้ว่าพวกเขามาทำไม

บาร์

เหอรุ่ยหลินดื่มเหล้า รู้สึกเบื่อหน่ายที่อยู่คนเดียว หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและส่งรูปถ่ายสองรูปให้หลินเซียนเหยียน คราวนี้ไม่เกี่ยวกับเธอ แต่เป็นรูปของหลินซีเฉินกับหลินลุ่ยซี

และก็ถูกถ่ายในสองสามวันที่ผ่านมา

คราวนี้เธอพร้อมเต็มที่

เธอรู้ว่าสิ่งที่หลินเซียนเหยียนแคร์ที่สุดคือลูกสองคนนี้

ตอนนี้เด็กอาศัยอยู่ในบ้านของจงจิ่งห้าว ออกไปข้างนอกก็จะมีคนติดตาม เธอไม่มีโอกาสทำอะไรเลย แต่แอบถ่ายรูปสองรูปก็คงได้

เธอเทเหล้าลงในแก้วเสร็จ แล้วพูดคำหนึ่ง

(ลูกของคุณน่ารักมาก ดูเหมือนคุณมาก และก็เหมือนพ่อของพวกเขามาก)

โทรศัพท์ในมือของหลินเซียนเหยียนก็สั่นอีกครั้ง เธอคลิกที่ข้อความ และหลังจากที่อ่านเนื้อหาแล้ว เธอก็ตื่นตระหนก

เขามีรูปของหลินซีเฉินกับหลินลุ่ยซีได้อย่างไร?

เขากำลังจับตาดูเธออยู่เหรอ?

การดำเนินชีวิตของเธอได้เปิดเผยกับคนแปลกหน้า ซึ่งทำให้เธอรู้สึกสยดสยอง

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเรื่องความปลอดภัยของเด็กทั้งสอง เธอไม่สามารถใจเย็นได้

“เกิดอะไรขึ้นกับคุณ?”

ทันใดนั้นหลินเซียนเหยียนก็หยุดเดิน จงจิ่นห้าวหันกลับมามองเธอ

เธอมองไปที่จงจิ่งห้าว และเงียบไปสองวินาที “ฉันลืมของบางอย่างไว้ในร้าน ฉันต้องกลับไปเอา”

พูดเสร็จเธอก็ดึงมือเธอออกจากมือของจงจิ่งห้าว

“สำคัญมากเลยเหรอ?” จงจิ่งห้าวกึ่งเชื่อกึ่งสงสัยหันมามองมือของเธอที่ถือโทรศัพท์