หลินซีเฉินจับมือของน้องสาวขึ้นมา “ไปเถอะ พวกเราไปหาหม่ามี๊กัน ที่นี่ไม่ใช่บ้านของพวกเรา เขายิ่งไม่ใช่แด๊ดดี้ของพวกเรา”

หลินลุ่ยซีไม่ยอม เธอไม่เข้าใจว่าทำไมอยู่ๆ พี่ถึงโกรธ “แด๊ดดี้อยู่นี่ไง…..”

“ไม่ใช่！” หลินซีเฉินไม่เคยดุน้องแบบนี้มาก่อน ครั้งนี้เขาโกรธจริงๆแล้ว ไม่เห็นหรอว่าเขาไม่ยอมยอมรับพวกเขา？

ยังจะอยู่ที่นี่อย่างหน้าด้านอยู่อีกหรอ？

หลินลุ่ยซีถูกดุจนร้องไห้ ขอบตาแดงๆ ในตาคลอเต็มไปด้วยน้ำตา ไหล่สั่นเล็กน้อย

กลับไม่กล้าออกเสียง พี่ชายเหมือนจะโกรธแล้ว

เธอยื่นมือไปจับมือของหลินซีเฉินอย่างระวัง “พี่……”

“อย่าเรียกฉัน เธอไปหาพ่อที่ทิ้งลูกทั้งเมียของเธอเถอะ ไม่ต้องเอาฉัน แล้วไม่ต้องเอาหม่ามี๊ด้วย”

“โฮ………”

น้ำตาไหลออกมาทันที หลินลุ่ยซีโฮทีหนึ่งร้องไห้ออกมา รีบไปจับมือของพี่ชายไว้ กลัวว่าพี่ชายจะไม่เอาตัวเองแล้ว ถึงจะอยากได้พ่อมาก แต่ว่าสนิทกับพี่ชายมากกว่า

ไม่ว่ายังไงก็เป็นแม่คนเดียวกัน ใช้ชีวิตมาด้วยกัน 6 ปี ความสัมพันธ์นี้เกี่ยวพันกับเลือดและเนื้ออย่างลึก

ไม่ใช่พ่อที่พึ่งรู้จักกันไม่กี่วันจะมาเทียบได้

“พี่ชาย เสี่ยวลุ่ยผิดไปแล้ว ไม่เอาพ่อแล้ว อย่าไม่เอาเสี่ยวลุ่ยนะ ฮึกฮือ…..”

“ไม่ใช่เด็กที่ไม่มีแม่ซะหน่อย ร้องไห้ทำไม！” หลินซีเฉินเช็ดน้ำตาให้น้องสาว ตาของเขาเองก็แดงไปหมด ในตามีน้ำตาคลอเหมือนจะไหล แต่กลับไม่ปล่อยให้ไหลออกมา

เขาจูงมือของน้องสาวไว้ “ไป พวกเราไปหาหม่ามี๊กัน”

“ดึกขนาดนี้แล้วพวกเธอจะไปไหน？” จวงจื่อจิ่นรีบไปดึงพวกเขาไว้

ตอนที่ยู่ซิ่วและจงฉีเฟิงมา ได้คุยกับเธอตัวต่อตัวแล้ว เธอรู้ว่าวันนี้พวกเขามาทำไม

เรื่องราวระหว่างนี้เธอเองก็ไม่รู้ว่าเป็นยังไง เด็กสองคนนี้จะไปเป็นลูกของจงจิ่งห้าวได้ยังไง

แต่ว่าDNAหลอกคนไม่ได้ อีกอย่างจงฉีเฟิงก็ไม่ได้โง่ ที่จะยอมรับเด็กสองคนที่ไม่มีความสัมพันธ์ทางสายเลือดมาเป็นหลาน

ตระกูลจงเป็นตระกูลมั่งมีร่ำรวย ไม่มีทางเอาเรื่องแบบนี้มาล้อเล่นแน่นอน

เห็นความสำคัญของเชื้อสายเป็นอย่างมาก

หลินซีเฉินเงยหน้า มองจวงจื่อจิ่นไว้ ตาที่เบิกโตพูดว่า “ผมจะไปหาหม่ามี๊”

เขาพยายามเบิกตาโตเพื่อไม่ให้น้ำตาไหลลงมา

เขาไม่อยากร้องไห้ต่อหน้าผู้ชายที่ทิ้งลูกทิ้งเมียคนนี้

ไม่อยากให้เขาเห็นความอ่อนแอของตัวเอง

จวงจื่อจิ่นพยายามจะปลอบใจหลินซีเฉิน “ฉันไปโทรให้หม่ามี๊นายก่อนดีไหม？พวกเราออกไปแบบนี้ก็ไม่รู้ว่าแม่ของพวกนายอยู่ไหนด้วย นายรอฉันแป๊บหนึ่งนะ ฉันไปเอาโทรศัพท์”

“ไม่เอา ผมจะไปหาหม่ามี๊เดี๋ยวนี้เลย” หลินซีเฉินไม่อยากรอแม้แต่วินาทีเดียว

“เสี่ยวซี……”

ป้าหยูก็มาปลอบ

เห็นเด็กทั้งสองคนเป็นแบบนี้ เธอเองก็ตาแดงไปหมด

ยู่ซิ่วหันหน้าข้าง แล้วแอบเช็ดน้ำตาอย่างไม่ให้ใครจับได้ เด็กสองคนนี้น่าสงสารเกินไปแล้ว

ใครก็ปลอบไม่ได้ หลินซีเฉินจะออกจากบ้านอย่างเดียวเลย

“พวกคุณไม่ต้องห้ามผม และไม่ต้องร้องไห้ รู้สึกว่าผมกับน้องสาวน่าสงสารมาก พวกผมไม่น่าสงสารเลยแม้น้อย พวกผมมีหม่ามี๊ มีหม่ามี๊รักพวกผม เป็นห่วงพวกผม อาบน้ำให้พวกผม กอดพวกนอน อ่านนิทานให้พวกผมฟัง สอนพวกผมรู้จักตัวหนังสือ สอนเหตุผลการเป็นคนให้พวกผม มีหม่ามี๊ก็พอแล้ว พวกผมไม่ได้น่าสงสารเลยแม้แต่น้อย”

พูดจบหลินซีเฉินก็จูงน้องไปแล้ว

“ฉันไปกับนาย” จวงจื่อจิ่นรีบตามขึ้นไป

และแล้วก็มีคนที่เร็วกว่าเธอ แทบจะเห็นแค่เงาวิ่งผ่านไป จงจิ่งห้าวที่ไม่พูดอะไรเลย ได้บังอยู่ด้านหน้าของหลินซีเฉินและหลินลุ่ยซี เสียงที่แหบต่ำ “ฟ้าจะมืดแล้ว พวกเธอจะไปไหน？”

“เชิญคุณหลีก พวกผมจะไปหาหม่ามี๊ของพวกผม” หลินซีเฉินเงยหน้าไว้ ทั้งๆ ที่ร้องไห้แล้ว ยังจะทำเป็นไม่เป็นอะไร

สบตากับตาที่ดื้อรั้นของหลินซีเฉิน ใจของเขาอึดอัดจนเจ็บ รู้สึกหายใจไม่ออก เขาก้มตัวลง เหมือนว่าจะมีแต่ท่านี้เท่านั้นที่จะบรรเทาความเจ็บที่ไม่สามารถใช้คำพูดพูดออกมาได้

เขาคุกเข่าข้างหนึ่งอยู่ตรงหน้าของพวกเขา มองไปที่หว่างคิ้วของพวกเขา หน้าของพวกเขา จมูกของพวกเขา ปากของพวกเขา ทุกส่วน ไม่ได้มองผ่าน มือที่สั่นของเขาอยากจะยื่นมือไปจับหน้าของพวกเขา แต่ว่ามือหยุดอยู่กลางอากาศ กลับไม่กล้าไปจับ ไม่มีความกล้าแล้ว

ชาตินี้ เขาไม่เคยน่าสมเพชขนาดนี้มาก่อน

ความจริงครั้งนี้ได้ทำให้เขาช็อกหนักมาก

เพียงคืนเดียว เขามีลูกชาย มีลูกสาวแล้ว

ยังเป็นผู้หญิงที่เขาชอบมาตลอด คลอดให้เขา

จะไม่ตื่นเต้นได้ยังไง จะไม่พลุ่งพล่านได้ยังไง

เด็กสองคนนี้ เขาไม่เคยแบกรับหน้าที่อะไรมาก่อน จะไม่รู้สึกผิดได้ยังไง？

จะให้ไม่ปวดใจได้ยังไง ให้พวกเขาใช้ชีวิตที่มีแค่แม่มาตลอด 6 ปี แต่เขากลับไม่รู้เรื่องเลย

“รบกวนคุณหลบหน่อย พวกผมจะไปหาหม่ามี๊ของพวกผมแล้ว” หลินซีเฉินอยากจะผลักภูเขาที่ขวางอยู่ตรงหน้าออก “ฉันพาพวกนายไปหา ได้ไหม？” เสียงของเขาสั่นไม่หยุด

แต่ก็ระมัดระวัง

“ไม่จำเป็น” หลินซีเฉินก็ยังปฏิเสธเหมือนเดิม

“ผมจะโทรหาหม่ามี๊ ให้หม่ามี๊มารับพวกผม” พูดเสร็จเขาก็เอานาฬิกาโทรศัพท์ออกมากดเบอร์ของหลินซินเหยียนอย่างแม่นยำแล้วโทรออก

สิ่งที่ตอบรับเขาคือ “ขอโทษค่ะ หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้ รบกวนติดต่อใหม่ภายหลัง……”

หลินซีเฉินไม่ยอม โทรออกไปอีกครั้ง สิ่งที่ตอบรับเขาก็ยังเป็น “ขอโทษค่ะ หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้ รบกวนติดต่อใหม่ภายหลัง…..”

หลินซีเฉินขมวดคิ้ว หม่ามี๊ไม่เคยให้ตัวเองและยายติดต่อโทรศัพท์หาหม่ามี๊ไม่ได้ นี่มันเกิดอะไรขึ้น？

“ฉันรู้ว่าเธออยู่ไหน ฉันพาพวกนายไป” จงจิ่งห้าวยังคงประจบ ชีวิตนี้ของเขาไม่เคยประจบใครมาก่อน แต่ว่าวันนี้เขาทำแล้ว และทำด้วยความเต็มใจ

หลินซีเฉินก็ยังไม่ยอม

เพราะวำหรับเขาแล้วที่จงจิ่งห้าวเงียบเมื่อกี้ก็คือไม่อยากยอมรับพวกเขา เขาเลยเสียใจ หมดหวังต่อจงจิ่งห้าวแล้ว

หลินลุ่ยซีเองก็ไม่กล้าตอบรับ แต่ว่าเธออยากตอบรับมาก แอบไปจับมือของพี่แล้วพูดว่า “ก็ให้พ่อพาพวกเราไปหาหม่ามี๊เถอะ”

“เขาไม่ใช่พ่อ！” หลินซีเฉินที่สงบอารมณ์ลงแล้วก็ถูกคำพูดพ่อคำนี้ของน้องสาวทำให้ระเบิดอีกครั้ง

หลินลุ่ยซีตกใจจนหดตัวไป ไม่กล้าพูดอะไรอีกเลย พยายามกลั้นน้ำตา ไม่ร้องไห้ “หนู…..หนูไม่เรียกแล้ว ไม่……” เธอสะอึกไปทีหนึ่ง “ไม่ทำให้พี่โกรธ”

หลินซีเฉินรู้ว่าตัวเองอารมณ์เสีย ไม่ควรดุน้องสาว กอดน้องอย่างเป็นห่วง “พี่ไม่ได้ตั้งใจ ขอโทษนะเสี่ยวลุ่ย”

“หนูไม่โทษพี่ หนูรู้ว่าพี่กับแม่ต่างรักเสี่ยวลุ่ยมาก” หลินลุ่ยซีกอดตัวของพี่ชายไว้อย่างแน่น “พี่ หนูคิดถึงแม่แล้ว”

หลินซีเฉินมองไปทางจงจิ่งห้าว คิดทบทวนอยู่สักพัก สุดท้ายก็ยอม “คุณรู้ว่าหม่ามี๊ผมอยู่ไหนจริงๆ หรอ？”

จงจิ่งห้าวพยักหน้า “ใช่”

หลินซีเฉินคิดอะไรสักอย่าง “ก็ได้ ขอบคุณครับ”

เกรงใจและห่างเหิน

แม้แต่ความสนิทที่มีก่อนหน้านี้ก็ไม่มีแล้ว

สีหน้าของจงจิ่งห้าวแข็งทื่อ แต่ว่าแป๊บเดียวก็เป็นปกติแล้ว รู้ว่าหลินซีเฉินกำลังโกรธเขา

เขายื่นมือจัไปอุ้มหลินลุ่ยซี เพราะลูกคนเล็กคนนี้ติดเขาที่สุดแล้ว

นี่เป็นครั้งแรก หลินลุ่ยซีถอยหลังไปก้าวหนึ่ง แล้วมองสีหน้าของพี่ชายอย่างระวัง เธออยากให้พ่ออุ้ม แต่ว่ากลัวพี่ชายจะโกรธ

หลินซีเฉินจับมือของน้องสาวไว้ “พี่จูงเธอเอง ไม่นานเราก็จะได้เจอหม่ามี๊แล้ว”

มือที่หยุดอยู่กลางอากาศของจงจิ่งห้าว ก็ได้ดึงกลับไปอย่างผิดหวัง พยายามเก็บอาการ ทำให้เสียงของตัวเองปกติที่สุด “ไปเถอะ”

เขาตั้งใจเดินช้าๆ เพื่อรอเด็กทั้งสองคน

หลินซีเฉินดูแลน้องอย่างดี เปิดประตูรถแล้วให้น้องขึ้นไปก่อน แล้วตัวเองค่อยตามขึ้นไป ปิดประตู ช่วยน้องคาดเข็มขัดนิรภัย แล้วถึงจะคาดเข็มขัดตัวเอง ไม่ให้จงจิ่งห้าวช่วยเลย

จงจิ่งห้าวมองพวกเขาจากกระจก หน้าที่อ่อนนุ่มน่ารัก เมื่อก่อนทำไมไม่รู้สึก ตอนนี้รู้สึกว่าไม่ว่าส่วนไหนของพวกเขาเหมือนเขาซะทุกอย่าง

เขาจับพวงมาลัยไว้อย่างแน่น เส้นเลือดหลังฝ่ามือกระตุกอย่างเห็นได้ชัด ดูออกได้เลยว่าเขาออกแรงแค่ไหน ในใจมีสึนามิหลายลูก กำลังซัดไม่หยุด

เวลาผ่านไปนาน เขาถึงจะสงบอารมณ์อารมณ์แล้วสตาร์จรถ หลินซินเหยียนบอกว่าเธอจะกลับไปเอาของที่ร้าน เพราะฉะนั้นทางที่เขาต้องไปคือ LEO