ซูจ้านคิดหนัก จะพูดยังไงดีล่ะ ฉินยาเป็นคนของหลินซินเหยียน เขาทำแบบนี้กับเธอได้ยังไง

" เธออย่าร้องสิ " ซูจ้านเดินเข้ามาประคองเธอ เมื่อมือของเขาจับไปตรงไหล่ของเธอ ก็โดนเธอผลักออก " คุณไกลๆ เลย อย่าให้ฉันเห็นหน้าคุณอีก คุณมันน่าขยะแขยง! "

ยิ่งคิดถึงเรื่องเมื่อคืน ตัวเธอก็ไม่สามารถที่จะควบคุมตัวเองให้หายสั่นได้ ในท้องมันรู้สึกปั่นป่วนไปหมด

สีหน้าของซูจ้านเปลี่ยนไป แต่เขาก็ไม่ได้มีปฏิกิริยาอะไร มันก็จริง เขาเป็นผู้ชาย ไม่ว่าจะคิดยังไงเรื่องนี้เขาก็ไม่เสียเปรียบอยู่แล้ว

ยิ่งไปกว่านั้น นี่ไม่ใช่ครั้งแรกของเขา แต่กลับเป็นครั้งแรกของฉินยา

สิ่งที่หญิงสาวทะนุถนอมมาโดยตลอด เมื่ออยู่ใน สถานการณ์ที่สติสัมปชัญญะไม่ครบเท่าไหร่ ถึงเธอจะพูดจาไม่น่าฟังไปเขาก็ไม่คิดเล็กคิดน้อยอะไร

" เธออยู่ข้างนอก เพิ่งเคาะประตูเมื่อกี้ " ซูจ้านมองหน้าเธอ หวังว่าเธอจะสงบลงสักนิด ให้แก้ปัญหาที่อยู่ข้างหน้าก่อน

เสียงร้องไห้ของฉินยาเงียบลงทันใด เธอเงยหน้าขึ้นมองพร้อมสายตาแดงก่ำนั้น " แล้วทำยังไงดีล่ะ "

น่าขายหน้าจริงๆ เลย โอ้ย

เธอหยิบผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัวเอง เกลียดจนไม่รู้ว่าจะเอาหน้าไปมุดดินที่ไหน เธอไม่อยากพบเจอคนอื่นตลอดไปเลยจริงๆ

" เธออย่าลนไปหน่อยเลย " ซูจ้านปลอบเธอ " ถ้าไม่งั้นเราแกล้งเป็นคนรักกันดีไหม "

ก็ดีกว่าให้คนอื่นรู้ว่าเราวันไนท์สแตนด์กันนั่นแหละ

ถ้าเป็นความสัมพันธ์แบบคู่รัก ถ้าคนเราจะสวีทกัน มันก็เป็นเรื่องปกติ

ไม่ได้ทำให้รู้สึกว่าน่าเกลียดเท่าไหร่

" คิดผิดคิดใหม่เลย! " ฉินยาเปิดผ้าห่มแล้วหยิบหมอนไปทุกเขาเข้าอย่างจัง

" ถ้าไม่ใช่เพราะคุณมัวแต่จะให้ฉันดื่มเหล้า เรื่องเหลวไหลพวกนี้ก็ไม่เกิดขึ้นหรอก "

ซูจ้านจับหมอนที่เธอโยนใส่เขาไว้ได้ ก่อนจะรีบพุ่งเข้าไปอุดตันเธอ แล้วพูดเสียงเบาๆ " เสียงคุณดังขนาดนี้ อยากให้ทุกคนรู้หรือไงว่าเมื่อคืนเรานอนด้วยกันอ่ะ "

ลูกตาของฉินยากลอกไปมา ก่อนจะส่ายหัวระรัว ใช่ เธอไม่อยากให้ใครรู้

เรื่องนี้มันน่าละอายใจเกินไปแล้ว

" พวกเราต้องแกล้งเป็นคู่รักกัน ผ่านไปช่วงหนึ่งแล้วค่อยอ้างว่าเราเข้ากันไม่ได้ เราเลิกกัน แบบนี้จะได้ไม่ดูแปลก คุณคิดว่าไง "

ซูจ้านดูออกว่าเธอก็ไม่อยากให้คนอื่นรู้ เลยลองยื่นข้อเสนอการเป็นคู่รักกำมะลอขึ้นมาอีกครั้ง

ก่อนอื่นเราต้องรอดจากหลินซินเหยียนให้ได้เสียก่อน

ฉินยาคิดอยู่พักหนึ่ง แต่ก็ยังไม่ยอมเปิดปากเหมือนเดิม

ซูจ้านสูดหายใจเข้าลึกๆ ทำไมผู้หญิงคนนี้ถึงพูดยากจริงๆ เลย

" ใช่ ผมมันก็ผู้ชายคนหนึ่ง ก็แค่วันไนท์สแตนด์เอง ก็ไม่ใช่เรื่องร้ายแรงอะไรหรอก ผมก็แค่พูดว่าเมื่อวานพวกเราดื่มกันหนักไปหน่อย ก็เลยนอนด้วยกัน ผมพูดงี้ไปแล้วกันนะ " พูดไปซูจ้านก็ทำท่าจะไปเปิดประตู

ฉินยาเริ่มอยู่ไม่สุขแล้ว

ซูจ้านกำไปที่ลูกบิดประตู ทำท่าเหมือนจะเปิดประตูออกมา

" ช้าๆ หน่อย " สมองของฉินยาแทบระเบิด เธอรู้สึกว่าที่ซูจ้านพูดก็มีเหตุผล อย่างน้อยก็ดีกว่าวันไนท์สแตนด์ จริงๆ คนเยอะแบบนี้ จะเจอกันบ่อยก็คงไม่แปลก มันจะไม่ดูน่าเกลียดเกินไป

ซูจ้านมีข้ออ้างอยู่แล้ว ก็เลยเปิดประตูออกไป แต่สุดท้ายหน้าประตูก็ไม่มีใครยืนอยู่แล้ว เค้าชะโงกออกไปมอง ก็พบว่าหลินซินเหยียนกลับห้องไปแล้ว

หลินซินเหยียน รู้สึกว่าตัวเองคุณหันพลันแล่นเกินไป เธอไม่ควรไปเคาะประตูเวลานี้ ไม่ว่าพวกเขาจะมีความสัมพันธ์แบบไหน เธอก็ไม่ควรจะไปเคาะประตูห้องพวกเขาอยู่ดี

เธอแค่รู้สึกช็อก แต่เมื่อสงบจิตใจลงได้ ถึงค้นพบว่าสิ่งที่ตัวเองทำลงไปนั้นไม่ค่อยเหมาะสมเท่าไหร่ ก็เลยจะเดินออกไป เพราะกลัวว่าพวกเขาจะรู้สึกอึดอัดใจ แล้วก็ไม่รู้ว่าจะมองหน้าฉินยายังไง

ก็ได้ยินเสียงซูจ้านเรียกขึ้นมา " พี่สะใภ้ "

หลินซินเหยียนหันกลับมา ก็เห็นซูจ้านยื่นหัวออกมาจากประตูห้อง " เดี๋ยวถึงเวลากินข้าวเช้าผมมีเรื่องจะคุยด้วยครับ "

หลินซินเหยียนพยักหน้ารับรู้ หลังจากนั้นก็ผลักประตูห้องของตัวเองเข้าไป ตอนแรกเธอคิดว่าจะออกไปสูดอากาศข้างนอก แต่พอเป็นแบบนี้แล้วเธอก็ไม่มีกะจิตกะใจจะทำอะไร ในใจแถวแต่กระวนกระวายว่าซูจ้านจะบอกอะไรกับเธอ

หรือว่าจะพูดกับเธอเรื่องระหว่างเขากับฉินยากันนะ

ม่านในห้องถูกลากออก แสงแดดตกกระทบเข้ามาอ่อนๆ ตัวของหลินซินเหยียน นั่งอยู่ข้างเตียง แต่ตอนนี้จิตใจของเธอกลับไม่ได้อยู่กับเนื้อกับตัว

เดิมทีฉินยาไม่ใช่ผู้หญิงง่ายๆ แต่รู้จักกับซูจ้านได้ไม่นาน ทำไมถึง….

" คิดอะไรอยู่เหรอ " จงจิ่งห้าวที่ตื่นขึ้นมาก็พบว่าหลินซินเหยียนใส่เสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว เธอนั่งเหม่อยู่ข้างเตียง เขาจึงยื่นมือไปโอบไว้ที่เอวบางของเธอ ก่อนจะใช้แรงดึงให้หลินซินเหยียนเข้ามาอยู่ในอ้อมกอดของเขา

ร่างของหลินซินเหยียนโถมลงมาตามแรงดึง จงจิ่งห้าวจึงเอาหน้าซุกลงไปในซอกคอของและดมกลิ่นกายอันหอมหวานบนเรือนร่างของเธอ ก่อนพูดด้วยน้ำเสียงแหบพร่าหลังจากตื่นนอนว่า " ทำไมตื่นเช้าจัง หืม "

ความคิดของหลินซินเหยียนวกวนอยู่กับเรื่องซูจ้านที่ออกมาจากห้องของฉินยาเช้าขนาดนั้น แสดงว่าเมื่อคืนเขาต้องค้างในห้องของฉินยาแน่ๆ

" ซูจ้านเป็นคนยังไงหรือคะ "

ฉินยาอยู่กับเธอมานาน ถึงแม้ฉินยาจะเป็นคนในประเทศ แต่แกก็ถูกคนต่างชาติเลี้ยงให้เติบโตที่นั่น

จากนั้นแกก็กลับเข้ามาในประเทศและคอยอยู่ข้างๆ เธอ คนสนิทใกล้ชิดของแกสักคนก็ไม่มี เธอจึงต้องรับผิดชอบเรื่องนี้

จงจิ่งห้าวเงยหน้ามองเธอทันที " คุณถามถึงเขาทำไม "

หลินซินเหยียนหันมามองเขา แล้วพูดตามความจริง " ฉันเห็นเขาออกมาจากห้องของฉินยา "

จงจิ่งห้าวกะพริบตาปริบๆ ขนตาบนดวงตานั้นสั่นเล็กน้อย ไม่กี่วิต่อมาเขาถึงจะดึงสติกลับมาได้

ซูจ้านกับฉินยาเนี่ยนะ

จงจิ่งห้าว " ….. "

ขอยกมือขึ้นมาแปะเข้าไปที่หน้าผาก ไอ้หมอนี่ เร็วไม่เบา

หลินซินเหยียนผลักเขาหนึ่งที " ฉันถามคุณอยู่นี่ไง ฉินยาไม่มีคนสนิทที่ไหน แกกลับเข้ามาในประเทศพร้อมฉัน ฉันถึงต้องรับผิดชอบแก ซูจ้านเป็นคนที่ใช้ได้ไหม "

" เจ้านั่น…ก็ดีนะ " จงจิ่งห้าว พลิกตัวไปหันหลังให้กับเธอ

เค้าจะขายพี่น้องตัวเองไม่ได้ แต่ก็ไม่สามารถหลอกภรรยาของตัวเองได้เช่นกัน

หลินซินเหยียนรู้สึกว่าเรื่องนี้มีอะไรไม่ชอบมาพากล เขากำลังหลบหน้าเธอ เธอจับไหล่เขาไว้ แล้วดึงเจ้าตัวให้เข้าหาตัวเอง ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงที่ดูจริงจังขึ้นกว่าเดิม " คุณพูดความจริงหรอ "

จงจิ่งห้าวใช้มือสองข้างกอดเธอไว้ " คุณไม่ให้ผมแต่เนื้อต้องตัวคุณตั้งแต่เมื่อไหร่ ผมเป็นผู้ชายนะ ใครจะไปทนไหว… "

หลินซินเหยียนผลักหน้าเขาออก" ฉันพูดกับคุณอีกครั้ง ถ้าคุณยังเป็นแบบนี้อีก ฉันจะโกรธให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย "

จงจิ่งห้าวเงยหน้าขึ้นมาอย่างน้อยใจ เขาคือ จงจิ่งห้าว ต้องมาอยู่ในจุดจุดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่

เขาเงยหน้ามองฟ้า รู้สึกว่าตัวเองเป็นผู้ชายดีน่าสังเวชที่สุดในโลกใบนี้

" เดี๋ยวฉันจะไปถามเสิ่นเผยซวน " พูดจบหลินซินเหยียนก็ลุกขึ้น แต่จงจิ่งห้าวกลับกอดเจ้าตัวไว้แน่นกว่าเดิม เพื่อจะออดอ้อนขออะไรบางอย่างจากภรรยาตัวเอง

ส่วนเรื่องพี่น้องไว้ว่ากันทีหลัง

" เมื่อก่อนเขาเคยคบผู้หญิงคนหนึ่งเมื่อก่อน เห็นว่าเป็นรักแรกของเจ้านั่น ต่อมาก็เลิกกัน เลยทำให้เป็นเรื่องที่ฝังใจของมัน เห็นหลายปีมานี้ก็ไม่เห็นว่าจะคบผู้หญิงจริงๆ จังๆ สักคน แต่ครั้งนี้ อาจจะจริงจังก็ได้ ไม่แน่….. "

เขาส่งสายตาให้หลินซินเหยียน ความหมายประมาณเธอคงเข้าใจ เขาจึงใช้โอกาสนี้ซุกเข้าไปที่อ้อมอกของเธอแล้วออดอ้อน " ผมก็ไม่เคยมีแฟนมาก่อน "

ตั้งแต่ที่เขารับช่วงต่อบริษัท ใจของเขาก็หมกมุ่นอยู่แต่เรื่องงาน หนึ่งคือไม่มีเวลา สองก็คือไม่มีใครสามารถทำให้เขาใจเต้นได้

" คุณต้องชดเชยมันให้ผม "

ขณะที่ไฟในตัวเขากำลังปะทุขึ้นมา กล้ามเนื้อทั่วตัวก็เริ่มหดเกร็ง

เขารู้สึกว่าไม่ช้าก็เร็วเขาต้องทรมานจนตายแน่

ยิ่งร่างกายของผู้ชายในตอนเช้าจะไวต่อความรู้สึกเป็นพิเศษ แล้วยิ่งอยู่ต่อหน้าผู้หญิงที่ตัวเองชอบแล้ว ทั้งความรู้สึกทั้งร่างกายก็ถูกปลุกให้ปะทุขึ้น

ลมหายใจของเค้าหนักขึ้นเรื่อยๆ แล้วเรียกชื่อเธออย่างอ่อนโยน " เหยียนเหยียน… "

" ฉันไม่ชอบผู้ชายที่ทั้งวันเอาแต่คิดถึงเรื่องเซ็กซ์หรอกนะ "

หลินซินเหยียน พูดออกมาเนืองๆ คำพูดที่ดับฝันนั้นถูกสาดลงบนตัวของเขาเต็มๆ

จงจิ่งห้าว " ….. "

คำพูดนั้นทำให้ไฟที่ลุกโชนในตัวเขาดับลง หมดจนไม่เหลือชิ้นดี แม้แต่ต่อมไฟก่อเรื่องก็สูญไป

จงจิ่งห้าวพลิกตัวมองขึ้นไปบนเพดาน " ไม่ว่าจะตอนไหน ผมก็ต้องตายในมือคุณสินะ "

เขาไม่รู้ว่าตัวเองคิดอะไรอยู่ ถึงเอาแต่อยากจะนอนกับเธอ

จะพูดให้เธอขึ้นเตียงด้วย

แต่เธอก็ไม่ยอมขึ้นง่ายๆ นี่สิ