สีหน้าของจงฉีเฟิงไม่ได้ดูเปลี่ยนไปจากเดิมเสียเท่าไหร่ เพียงแค่สายตาที่มองออกไปด้านนอกยิ่งดูก็ยิ่งหม่นมัวลงไปเรื่อยๆ

เขากับตระกูลของเหวินเสียนแต่งงานก็เพื่อดองญาติกัน ไม่ได้มีความรู้สึกรักใครกันแต่อย่างใด การแต่งงานหนึ่งปีที่ผ่านมาพวกเขาเคารพและเทิดทูนซึ่งกันและกัน และไม่เคยมีอะไรเกินเลยกันมาก่อน

แม้ในคืนที่เข้าห้องหอเป็นคืนแรก พวกเขาก็แยกกันนอน เพราะเธอบอกว่าเธอกลัว

จงฉีเฟิงทำไมจะไม่รู้ว่าในใจของเธอมีใครอยู่แล้ว ถึงไม่ยอมนอนห้องหอเดียวกับเขา

ตัวเขาเองก็ไม่ได้รักเธอหรอก แต่ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าเหวินเสียนก็เป็นผู้หญิงที่ดีคนหนึ่ง เธออ่อนโยนและเป็นมิตร มันจึงทำให้เขารู้สึกดีกับเธอเล็กน้อย

แต่ว่าความรู้สึกดีนี้ก็มีแค่เขาที่เก็บมันไว้ในใจลึกๆ

เพราะเขารู้ดีว่า ผู้หญิงคนนี้มีคนในใจอยู่แล้ว ถึงเธอจะดูอ่อนโยน แต่กลับมีนิสัยที่เข้มแข็งและซื่อสัตย์ และขีดเส้นชัดเจนเพื่อคนที่ตัวเองรักเสมอ

จุดนี้มันทำให้ใครๆ ก็ดีใจหรือเปล่านะ

พูดแล้วก็น่าขัน เขาทำเพื่อผู้หญิงคนนี้ ที่ผ่านมาเลยไม่เคยฝืนใจเธอ

จากไฟป่าคนนอกที่มองเข้ามาแล้วพวกเขาก็เป็นคู่ที่เหมาะสม ชายที่มากความสามารถกับหญิงที่หน้าตาสะสวย เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ย ทำให้ใครต่อใครต้องอิจฉา

แต่จะมีใครรู้ ว่า'ความรักฉันสามีภรรยา'นี่มันคือของปลอม

พูดถึงพฤติกรรมที่ภรรยานั้นทำทั้งหมด เขารู้แล้วอย่างหนึ่งคือ การที่เชื้อเชิญเขายังชัดเจนขนาดนี้ แสดงว่าคนในห้องที่รอเขาอยู่ตอนนี้ไม่ใช่เธออย่างแน่นอน…

แต่ยังไงเขาก็ยังกลับไปอยู่ดี

เขารู้อยู่ทนโท่แล้วว่า คนในห้องไม่ใช่ภรรยาของเขา แต่เขาก็ยังผลักประตูเข้าไปในห้อง

เฉิงยู่ซิ่วที่ได้ยินเสียง ก็หมกตัวอยู่ในผ้าห่ม ร่างกายของเธอก็สั่นไม่หยุด

จงฉีเฟิงที่ยืนอยู่ตรงประตูก็มองไปที่เตียง ร่างเล็กๆ นั่นกำลังสั่นเทา เขาหรี่ตาลงเล็กน้อย

เขาไม่รู้ว่าควรจะดีใจหรือว่าเสียใจดี

สามีภรรยาในยุคนี้ ผู้หญิงมักจะไวกว่าความรู้สึก ขี้สงสัย สนใจใคร่รู้เสียจนเกินงาม

แต่ภรรยาของเขานั้นไม่เหมือนคนอื่น ถึงขนาดพึงใจจะจัดผู้หญิงใส่พานมาให้เขา

เขาย่างขาเข้าไป แล้วปิดประตู

เฉิงยู่ซิ่วที่ซ่อนตัวอยู่ในผ้าห่ม เมื่อได้ยินเสียงปิดประตูแล้ว ก็ตัวสั่นหนักกว่าเดิม

หล่อนผ้าห่มที่ห่อตัวไว้แน่น กลัวว่าเขาจะเข้ามาก็ได้

จงฉีเฟิงยืนอยู่ตรงหัวเตียง จ้องมายังร่างผอมเพรียวที่คุดคู้อยู่ในผ้าห่ม เขาดูออกว่านี่ไม่ใช่เหวินเสียน แต่ก็จงใจเรียก " เหวินเสียน "

เฉิงยู่ซิ่วกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่ ในใจกำลังกรีดร้องว่าหล่อนไม่ใช่เหวินเสียน หล่อนไม่ใช่ภรรยาของเขา หล่อนคือเฉิงยู่ซิ่ว!

แต่หล่อนไม่สามารถทำแบบนั้นได้

หล่อนตกปากรับคำเหวินเสียนไปแล้ว ตอนนี้หล่อนรู้ตัวว่าตัวเองได้ทำผิดพลาดไปแล้ว เพิ่งจะรู้ว่าการตัดสินใจของตัวเองตอนนั้นมันบุ่มบ่ามเกินไป ถึงเราจะสามารถช่วยเหลือพี่ชายของตัวเองได้ รักษาตระกูลเฉิงไว้ได้ แต่ตัวหล่อนเองกับถูกทำลายไม่เหลือชิ้นดี

จงฉีเฟิงที่ยืนอยู่ข้างเตียงดูออก ว่าหญิงสาวที่อยู่ในผ้าห่มนั้นกำลังกลัว แต่เขาก็ไม่คิดจะจากไปแบบนี้หรอก

วันนี้ไม่ว่าผู้หญิงที่อยู่บนเตียงนี้จะสวยหรือขี้เหร่ จะฉลาดหรือโง่เง่า เขาก็จะมีอะไรกับหล่อนอยู่ดี

เขาปลดกระดุมเสื้อสูทของเขาออกทีละเม็ดๆ เชื่องช้าแต่เป็นจังหวะ เขาพูดด้วยน้ำเสียงกดต่ำ " ในเมื่อคุณตอบตกลงไปแล้ว ทำไมต้องกลัว "

เฉิงยู่ซิ่วตกใจ เขาหมายความว่าอะไร

เหลือเขาจะรู้อยู่แล้วว่าคนที่อยู่ในผ้าห่มไม่ใช่ภรรยาของเขา

"คุณก็รับผลประโยชน์ของผู้หญิงคนนั้นมา คุณตอบรับคำขอของผู้หญิงคนนั้น ตอนนั้นไม่รู้สึกกลัวอะไร ทั้งหมดมันก็เป็นความยินยอมของตัวคุณเองไม่ใช่เหรอ "หล่อนรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจ เขาไม่รู้สึกอย่างงั้นเหรอ

ไม่ช้า เฉิงยู่ซิ่วก็เปิดผ้าห่มออก " คุณ… "

หล่อนยังไม่ได้ถามคำถามออกไป ก็ถูกกดตัวลงจนล้มไปแหมะอยู่บนเตียงนุ่มนั้น ไม่ทันที่จะได้ตอบโต้ อีกฝ่ายก็ฉีกเสื้อผ้าหล่อนออกอย่างป่าเถื่อน

เฉิงยู่ซิ่วปัดป้อง " ฉันไม่ใช่ภรรยาของคุณ ฉันไม่ใช่… "

นี่คือสิ่งที่ชายหนุ่มไม่อยากได้ยิน เขากดหัวหล่อนไว้ ไม่อยากจะมองหน้าหล่อน แม้แต่เสียงก็ไม่อยากได้ยินจึงเอาผ้าห่มคลุมหน้าหญิงสาวเอาไว้ " แบบนี้ ทั้งคุณและผมจะได้ไม่ดูอัปยศจนเกินไปไงล่ะ "

ตลอดทั้งคืน เฉิงยู่ซิ่วร้องไห้จนเสียงแหบแห้ง

ตอนที่หล่อนอยู่กับไป๋หงเฟย ก็ไม่มีพฤติกรรมที่เกิดเลยแล้วกันเลยสักนิด ไป๋หงเฟยก็เคยแสดงออกว่า เขาอยากมีความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งกับหล่อน แต่ทุกครั้งหล่อนก็จูบปัดๆ ดเขาไป แล้วบอกว่าอยากเก็บสิ่งที่ดีที่สุดไว้ในคืนที่พวกเขาแต่งงานกัน

แต่ว่าวันนี้ หล่อนกับ ต้องเอาตัวเองมาเสนอให้ผู้ชายที่เคยเห็นแค่ในรูปถ่ายเท่านั้น หน้าตาที่แท้จริงเธอก็เห็นไม่ชัดเจนเท่าไหร่นัก

ฟ้าด้านนอกเริ่มสว่าง ท้องฟ้าที่มืดมนเริ่มค่อยๆ มีแสงปรากฏออกมา ชายหนุ่มลุกจากเตียงไปใส่เสื้อผ้า หันหลังให้ผู้หญิงที่บนเตียง " หน้าที่ของคุณเสร็จแล้ว หน้าที่ของผมก็เสร็จแล้วเหมือนกัน "

เหวินเสียนทำแบบนี้ เธอก็ละอายแก่ใจพอกัน ถึงได้ยอมคิดร้อยพันวิธีเพื่อหาผู้หญิงที่ดีที่สุดมาให้เขา

เพื่อความสบายใจของเธอ เขาจึงยอมตอบสนองมาทั้งหมด

เพื่อให้เธอสบายใจ

เฉิงยู่ซิ่วที่ขลุกตัวอยู่ในผ้าห่ม ราวกับเป็นคนเสียสติ ทั้งเหงื่อทั้งน้ำตาไหลมารวมกัน ทำให้ผมของเธอเหนียวติดหน้าไปหมด " คุณไม่รักภรรยาคุณเหรอ "

" ก็ชอบ "

จงฉีเฟิงได้คำตอบว่าชอบ เขาก็รู้สึกดีกับเหวินเสียน เขารู้สึกว่านี่คือความชอบ ถ้าเทียบกับความรัก…

เขาก็ไม่เห็นว่าสองคำนี้มันจะแตกต่างกันตรงไหน

" แล้วทำไมคุณถึงยัง… ทำแบบนี้ คุณรักภรรยาของคุณ แต่กลับไปทำอะไรกับผู้หญิงคนอื่น… นี่มันจะไม่เป็นการทำร้ายเธอเหรอ "

เฉิงยู่ซิ่วรู้สึกว่าสามีภรรยาคู่นี้โรคจิตไปแล้ว!

มีคนรักภรรยาของตัวเอง แต่ดันยอมขึ้นเตียงกับผู้หญิงคนอื่น

อีกคนก็รักสามีของตัวเอง แต่หาผู้หญิงใส่พานมาให้เนี่ยนะ

จงฉีเฟิงขำออกมาอย่างเย็นชา " คุณจะไปรู้อะไร ผมกำลังทำให้เธอสุขใจอยู่ "

เฉิงยู่ซิ่วงงตาแตก

สามีของตัวเองไปหลับนอนกับผู้หญิงคนอื่น แล้วมันทำให้ภรรยามีความสุขเนี่ยนะ

" ลุกขึ้นมาแล้ว ก็เปลี่ยนผ้าปูที่นอนด้วยล่ะ ทำความสะอาดให้เรียบร้อย เธอไม่ชอบอะไรที่สกปรกและยุ่งเหยิง "

พูดจบชายหนุ่มก็จากไป

เหลือไว้เพียงเฉิงยู่ซิ่วที่นั่งอยู่บนเตียง มองไปตามหลังร่างสูงที่หายไปจากประตู ในคำพูดของเขา หล่อนอ่านออกว่า เขาไม่ได้แคร์ภรรยาสักเท่าไหร่

แต่ถึงแคร์ ทำไมเขาถึงทำแบบนี้ล่ะ

นี่มันทำให้หล่อนไม่เข้าใจเลยจริงๆ

นอนลากร่างอันอิดโรยของตัวเองออกมาจากเตียง และเอาสิ่งที่คุมเตียงออกทั้งหมดแล้วเอาอันใหม่ที่สะอาดจากตู้มาเปลี่ยน ว่าจะเปิดหน้าต่างให้อากาศบริสุทธิ์ถ่ายเทเข้ามาในห้อง กว่าเธอจะทำความสะอาดห้องเสร็จแล้ว ฟ้าก็สว่างเสียแล้ว

เส้นแสงเป็นหมื่นเป็นพัน สาดทะลุหน้าต่างเข้ามา ทั้งห้องดูสว่างขึ้น ห้องห้องนี้ดูสะอาดและสว่างไสว ราวกับสะท้อนภาพตรงข้ามกับเมื่อคืนที่มืดมิด เหมือนกับเรื่องมาบ้าๆ เมื่อวานไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน

ชั้นล่าง

จงฉีเฟิงลงมา ก็เห็นหญิงสาวนั่งอยู่บนโซฟา เขามองเธอด้วยสายตาเย็นชาเล็กน้อย " คุณพอใจหรือยัง "

เหวินเสียนก็รู้สึกละอายแก่ใจต่อเขา " ฉันขอโทษ "

จงฉีเฟิงมองไปที่เธอ แล้วตอบด้วยน้ำเสียงเนือยๆ " ผมไม่ต้องการ "

พูดจบเขาก็เดินจากไป

เมื่อเดินไปถึงประตู เหวินเสียนก็เรียกเขา " เธอไม่เหมือนกับผู้หญิงคนอื่น คุณต้องรักเธอแน่ "

จงฉีเฟิงอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา " แค่คุณสบายใจผมตอนนี้ก็สามารถรักเธอก็ได้ "

เขาหันกลับมามองหญิงสาวที่ยืนอยู่ในด้านที่มีแสงสาดเข้ามา ดวงตาของเธอแฝงความทุกข์ใจเอาไว้ เขาจ้องมันสักพัก แต่ก็ไม่ได้เอ่ยคำพูดทำร้ายจิตใจนั้นออกมาจากปาก " คุณหาผู้หญิงคนนี้มาให้ผม ไม่มีความจำเป็นอะไรที่จะต้องมาขอโทษผม ตอนนี้ผมก็ทำตามที่คุณต้องการแล้ว ก็คือมีอะไรกับผู้หญิงคนนั้น ใจของคุณคงมีความสุขดีแล้วสินะ "

เหวินเสียนมองไปที่เขา ตัวของเธอเอียงเอนเล็กน้อย " ถ้าคุณไม่รักใครเลยสักคน ฉันก็จะไม่ได้อยู่กับจื่อยี่สักที "

นี่คือคำสัญญาที่เธอให้ไว้กับเขา

การแต่งงานครั้งนี้ พวกเขาต้องทำตามคำขอของตระกูลตัวเอง แต่ตัวเธอนั้นมีคนรักตั้งแต่แรกอยู่แล้ว คงอยู่กับเขาไม่ได้หรอก

สิ่งที่เธอทำได้ ก็จะมีเพียงแต่หาผู้หญิงที่ดีกว่าให้เขาเท่านั้น

หนึ่งปีกว่านี้ เธอหามาแล้วนับไม่ถ้วน จะมีก็แต่เฉิงยู่ซิ่ว ที่เข้าตาเธอที่สุด รู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้เหมาะสมที่จะคู่ควรกับชายหนุ่ม

" ถ้าคนที่ได้เจอคุณก่อนนั้นคือผม คุณจะรักผมไหม "

ผู้ชายคนนี้ไม่เคยรู้สึกไร้ค่าเฉกเช่นนี้มาก่อน

นี่เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกว่าตัวเองต่ำต้อยอย่างนี้

เหวินเสียนมองเขาอยู่สักพักก็ตอบว่า " แน่นอนสิคะ "

จงฉีเฟิงหันตัวกลับไปอีกครั้ง เขาเดินไปได้ก้าวหนึ่งก็หยุดชะงัก " ถ้ามีผู้หญิงสักคน ทำให้ผมตกหลุมรักเธอได้ ผมจะปล่อยคุณไป "