เฉิงยู่ซิ่วถูกส่งไปที่ห้องทำคลอด

จงฉีเฟิงก็ได้เดินไปมาอย่างรีบร้อนอยู่หน้าประตู ก็ได้มองไปข้างในเป็นพักๆ แต่ว่านอกจากเสียงที่ร้องอย่างเจ็บปวดของเฉิงยู่ซิ่ว ก็ไม่มีเสียงอื่นแล้ว

เหวินเสียนก็ได้เดินมา พูดปลอบว่า “ไม่ต้องเป็นห่วง”

จงฉีเฟิงหันหน้าไป มองเธอ อยู่นาน สุดท้ายก็ไม่ได้พูดอะไร

เขาอย่างจะสูบบุหรี่มาผ่อนคลายความกังวลของเขา แต่ว่าบนกำแพงนั้นก็ได้ติดป้ายห้ามสูบบุหรี่ ก็ได้หยุดความคิดที่สูบบุหรี่ไปเลย

ความยากลำบากนี้ก็ได้ดำเนินไปถึงเจ็ดชั่วโมง เพราะว่านี่เป็นการคลอดครั้งแรกของเฉิงยู่ซิ่ว เพราะงั้นช่องคลอดลูกคนแรกนั้นจะเปิดช้าหน่อย

“อ๊า…”

อยู่ๆ ในห้องคลอดมีเสียงดังขึ้น จากนั้นก็ได้มีเสียงอุ๊แว๊ดัง เสียงเด็กร้องไห้ได้ดังขึ้นมา

สายตาของจงฉีเฟิงได้เป็นประกาย พูดอย่างดีใจว่า “เธอคลอดแล้ว?”

เหวินเสียนก็ได้โล่งอกไปที พูดว่า “น่าจะ”

ผ่านไปสิบนาที ประตูห้องคลอดก็ได้เปิดออก นางพยาบาลก็ได้อุ้มทารกที่พึ่งคลอดออกมา “คนท้องได้คลอดแล้วค่ะ เป็นเด็กผู้ชาย วันที่ยี่สิบเอ็ดเดือนธันวาเวลาเจ็ดโมงยี่สิบนาทีเช้า น้ำหนักสามพันห้าสิบกรัม”

จงฉีเฟิงลุ้นมากๆ แต่ว่าเวลานี้ เขาก็ไม่รู้ว่าจะอธิบายอารมณ์ความรู้สึกของตัวเองยังไง ยืนอยู่กับที่ไม่ขยับเลย

เหวินเสียนก็ได้รับเด็กมา พูด “ขอบคุณค่ะ”

“นี่เป็นเรื่องที่พวกเราควรทำค่ะ คนท้องสักพักก็ออกมา” พูดจบนางพยาบาลก็ได้กลับเข้าไปในห้องทำคลอดอีกครั้ง จากนั้นก็ปิดประตู

เหวินเสียนมองเด็กทารกที่ได้ห่ออยู่ สายตาก็ได้มีความอ่อนโยน เขาตัวเล็กจริงๆ อ่อนนุ่มมากๆ เหมือนว่าถ้าเธอออกแรงเล็กน้อย ก็สามารถที่จะทำให้เอาชีวิตเขาได้

นี่ก็เป็นครั้งแรกที่เธออุ้มเด็กทารก ระวังมากๆ และรู้สึกอัศจรรย์มากๆ เธอเดินไปหน้าจงฉีเฟิง “นายดูสิ เขาเป็นลูกของนาย”

เขายังเล็กมากๆ มองหน้าตาไม่ออก ใบหน้าเล็กๆ ก็ได้มุ่ยเล็กน้อย แต่ว่าผมดำและดกมาก

จงฉีเฟิงก้มหน้า เพราะว่าตื่นเต้น ใบหน้าของเขาตึง สองมือได้สั่นเล็กน้อย “ให้ฉันอุ้ม”

เหวินเสียนก็ได้เอาทารกที่อยู่ในอ้อมกอดส่งให้อย่างระวัง แล้วก็พูดย้ำว่า “นายเบาหน่อย เขาเปราะบางมาก”

เดิมจงฉีเฟิงก็ได้ตื่นเต้นอยู่แล้ว พอเธอพูด จงฉีเฟิงก็ได้ตื่นเต้นกว่าเดิม

เขาก็ได้อุ้มทารกมา ใจเต้นแรงอย่างยากที่จะควบคุม เขามีลูกชายแล้ว เขาได้เป็นพ่อแล้ว ก็เหมือนกับความฝันอย่างงั้น ล่องลอยไปไปมา แต่ก็เหมือนเป็นความจริงมากๆ

“เขาเป็นลูกของฉัน”

เหวินเสียนยิ้มพร้อมพยักหน้า “ใช่ เขาเป็นลูกของนาย บนตัวได้ไหลเลือดที่เหมือนกับนาย พวกนายมีความสัมพันธ์กันทางสายเลือด พวกนายเป็นพ่อลูกกัน”

จงฉีเฟิงเงยหน้า มองเหวินเสียน “ที่ฉันสามารถเป็นพ่อคนได้เร็วขนาดนี้ ต้องขอบคุณเธอด้วย”

ไม่ได้ประชด ไม่ได้บ่น เป็นการขอบคุณจริงๆ

ทั้งหมดนี้ ก็เทียบไม่ได้กับการมาของเด็กคนนี้ มาปลอบใจความไม่อยากยอมรับเพียงเล็กน้อยของเขา

ณ เวลานี้ เขาได้รู้สึกว่าตัวเองได้ปล่อยวางแล้ว

เขาได้มองทารกที่ถูกห่ออยู่ แต่กลับพูดกับเหวินเสียน “ฉันปล่อยเธอเป็นอิสระแล้ว พรุ่งนี้พวกเราก็ไปเซ็นใบหย่าเถอะ”

เหวินเสียนใจคิด เวลานี้ เขาได้คิดดีแล้ว แล้วก็ได้มองหัวใจของตัวเองชัดเจนแล้วล่ะมั้ง?

“ดีใจจนโง่ไปเลยเหรอ?” เหวินเสียนก็ได้จ้องแบบจะควักเขา “ลูกพึ่งคลอดออกมา ก็หย่ากันเลย พี่ชายฉันต้องฆ่านายแน่ๆ”

จงฉีเฟิงก็ได้หัวเราะ ใช่ เขาดีใจเกินไปแล้ว

เวลานี้ ประตูห้องทำคลอดก็ได้เปิดออก เฉิงยู่ซิ่วได้ถูกดันออกมา หมอทำคลอดก็ได้เดินมาด้วยพร้อมกัน ยิ้ม “เป็นไปได้อย่างราบรื่นครับ ตอนนี้คนท้องเหนื่อยแล้ว ต้องการพักผ่อน ไปที่ห้องพักเถอะครับ”

“พวกเราได้ติดต่อโรงพยาบาลอื่นแล้ว ไปที่นั่นเถอะ” เหวินเสียนก็ได้ไปอุ้มทารกที่อยู่ในอ้อมกอดของจงฉีเฟิง “พวกเรามีเวลาไม่มาก”

จงฉีเฟิงเข้าใจ ก็ได้ส่งทารกให้เธอ จากนั้นก็ได้ก้มตัวลงอุ้มเฉิงยู่ซิ่วที่นอนอยู่บนเตียงคนไข้ เธอเจ็บมาทั้งคืน ตอนนี้เหนื่อยแล้ว

ร่างทั้งร่างก็ได้อ่อนไปหมด

โรงพยาบาลแห่งนี้เป็นที่ที่เฉิงยู่ซิ่วมาตรวจครรภ์ตลอด ตำแหน่งไกลเล็กน้อย ป้องกันไม่ให้คนมาเจอเข้าถึงได้มาที่นี่

ตอนนี้พวกเขาจำเป็นที่จะกลับไปที่โรงพยาบาลใหญ่ในเมือง เหวินเสียน ‘คลอด’ ไม่สามารถที่จะอยู่ที่แบบนี้ได้

อากาศตอนเช้านั้นหนาวมากๆ จงฉีเฟิงก็ได้เอาเสื้อหนาวบนตัวถอดออกแล้วห่อไปที่ตัวเฉิงยู่ซิ่ว อุ้มเธอเข้าไปในรถ เหวินเสียนก็ได้อุ้มเด็กทารกไว้ในอก อุ้มขึ้นรถ

อาศัยตอนเช้ามีคนไม่มาก พวกเขาก็ได้รีบไปที่โรงพยาบาลใหญ่ในเมือง พวกเขาได้จัดเตรียมคนเรียบร้อยแล้ว พอพวกเขาไปถึงโรงพยาบาล เหวินเสียนก็ได้อุ้มเด็กทารกไปที่ห้องพักคนไข้ แสดงออกมาว่าเธอนั้นพึ่งที่จะคลอดลูกเสร็จ

เฉิงยู่ซิ่วถูกส่งไปที่ห้องพักคนไข้ที่ห้องหนึ่ง จัดการทุกอย่างเสร็จ จงฉีเฟิงก็ได้โทรกลับไปที่บ้านและโทรไปหาตระกูลเหวิน บอกว่าเหวินเสียนคลอดแล้ว เป็นเด็กผู้ชาย

ทั้งสองตระกูลดีใจมากๆ แต่ว่าคุณหญิงตระกูลเหวินรู้ว่าลูกสาวได้คลอดแล้ว กลับเป็นตอนที่เสร็จเรื่องแล้วค่อยมาบอกพวกเขา ก็ได้หงุดหงิดเล็กน้อย ในโทรศัพท์ก็ได้ต่อว่าจงฉีเฟิง “ผู้หญิงคลอดลูก ไม่ได้แค่เจ็บอย่างเดียว มันทั้งเสี่ยงและอันตรายอีกด้วย นายทำไม ถึงมาบอกพวกเราตอนนี้?”

จงฉีเฟิงได้ยินที่คุณนายเหวินพูด มือที่ได้จับโทรศัพท์ก็ได้แน่นเล็กน้อย อยู่ๆ เขาก็นึกถึง ท่าทางที่เจ็บปวดของเฉิงยู่ซิ่ว

คนที่กล้าหาญแข็งแกร่งอย่างเธอ ก็รับมันไม่ไหว คิดๆ ก็รู้แล้วว่ามันเจ็บขนาดไหน

เขาคิด เขาได้ติดค้างเธอ

“ทำไมไม่พูด?” คุณนายเหวินก็ได้ส่งเสียงมาอีกครั้ง

จงฉีเฟิงก็ได้รีบตอบ “เมื่อวานผมก็ได้รีบร้อนไป ลืมที่จะบอกพวกคุณไปเลยครับ”

นึกถึงว่าเขาก็เป็นคุณพ่อครั้งแรก ตอนนั้นร้อนใจไป ตื่นเต้นไป ก็เป็นไปได้ที่จะลืม ก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ “นายอย่าให้เธอหนาวล่ะ เดี๋ยวพวกเราไปเดี๋ยวนี้”

ผ่านไปแค่หนึ่งชั่วโมง ห้องพักคนไข้ก็ได้เต็มไปด้วยผู้คน มาเยี่ยมดูเด็ก มาเยี่ยมดูเหวินเสียน

“เด็กคนนี้หน้าตาเหมือนฉีเฟิง”

คุณนายเหวินก็ได้อุ้มเด็กแล้วพูด

“เหมือนฉีเฟิงของพวกเราจริงๆ แหละค่ะ” คุณนายจงก็ได้เสริม

เหวินเสียนนอนอยู่บนเตียง เธอมองคนมากมายในห้อง เธอนั้นไม่สามารถที่จะรับรู้ได้ถึงความรู้สึกที่ตื่นเต้นและรอคอยของคนเป็นแม่ครั้งแรก ทำได้แค่แกล้งทำเป็นอ่อนแอ

“เขายังเล็ก จะมองออกได้ยังไงว่าเหมือนใคร”

คุณนายจงก็ได้ลากมือของเหวินเสียน “หนูเป็นคนสร้างผลประโยชน์ให้ตระกูลจงของพวกเราเลยนะ” ตอนที่พูด เธอก็ได้เอาโฉนดบ้านหลังหนึ่งออกมาจากกระเป๋า กับกล่องใบหนึ่ง

“ก็ไม่ได้มีค่าอะไร นี่เป็นแหวนอัญมณีสีน้ำเงิน แม่เป็นคนเตรียมให้หนูเลยโดยเฉพาะ โฉนดบ้านก็ให้หนู”

เหวินเสียนจะไปกล้ารับได้ยังไง “หนูจะไปกล้าเอาพวกนี้……”

“หนูควรรับไว้” คุณนายจงไม่ให้เธอปฏิเสธ

พึ่งคลอดลูกเสร็จ คุณนายจงก็ได้เอาอัญมณีบ้างบ้านบ้างให้ คุณนายเหวินมองเห็น ก็ได้สบายใจ

เธอไม่ได้ขาดของอะไรพวกนี้ นี่เป็นน้ำใจของคนอื่นเขา

แม้ว่าเป็นการแต่งงานระหว่างสองตระกูล เดิมเด็กสองคนก็ไม่ได้มีความรู้สึกต่อกัน ก็ได้แต่งงาน ก่อนหน้าเหวินเสียนก็ได้มีแฟนคนหนึ่ง จากการบีบบังคับของทางบ้าน ต่อมาเธอก็ได้ตกลง ถึงได้แต่งงานกับจงฉีเฟิง เดิมที่เธอได้กังวลเรื่องความสัมพันธ์ของทั้งสอง แต่ว่าตอนนี้ดูแล้ว…

ตอนนี้แต่งงานได้แค่สองเดือน ตอนนี้ก็ได้มีลูกแล้วความสัมพันธ์ของพวกเขาก็ต้องยิ่งอยู่ยิ่งดีขึ้นแน่ เธอก็ได้ดีใจ

“บ้านพ่อตาค่ะ ไม่ต้องเกรงใจค่ะ การคลอดลูกเลี้ยงลูก เธอที่มีหน้าที่เป็นภรรยา มีหน้าที่เป็นลูกสะใภ้เป็นสิ่งที่ควรทำค่ะ”

คุณนายจงหัวเราะ “เหวินเสียนนี่ดีจริงๆ คนแรกก็เป็นลูกชายแล้ว”

เทียบกับความดีใจเป็นมิตรของพวกเขา จงฉีเฟิงก็ได้เย็นชาไปมาก

เขาได้ยืนอยู่ที่หน้าต่าง ในใจก็ได้คิดถึงแต่เฉิงยู่ซิ่ว เธอพึ่งคลอดลูกเสร็จ ข้างกายไม่มีเลยแม้แต่คนสนิท

แต่ที่นี่ ความคึกคักนี้ ไม่ได้เป็นของเธอเลยแม้แต่นิด

ผู้หญิงคนหนึ่ง ได้เอาชีวิตมาคลอดลูก ลูกคนนี้กลับไม่ได้เป็นของเธอ จะเสียใจขนาดไหน จะเหงาขนาดไหน?

เหวินชิงที่ยืนอยู่ข้างๆ คุณนายเหวินก็ได้สังเกตเห็นจงฉีเฟิงที่เหม่อลอย ในใจก็ไม่สบอารมณ์เอามากๆ วันนี้เป็นวันดีที่เขาได้ลูกชายคนหนึ่ง ไม่ได้จุดพลุเลี้ยงฉลองก็ช่างแล้ว กลับยังจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวอีก?

นี่มันไม่เข้ากับหลักการ

เหวินชิงก็ได้หรี่ตาลง…