“คุณ—”

ฉินยาโกรธจนหน้าแดง ไร้ยางอาย เกรงว่าจะไม่สามารถอธิบายความเลวของผู้ชายตรงหน้าคนนี้ได้

ซูจ้านสตาร์ทรถ“ไม่ต้องจ้องแล้ว จ้องจนตาถลนออกมา จะบอดได้ เดี๋ยวจะมองไม่เห็นผม ก็กลัวคุณจะเสียใจ”

ฉินยา“……”

“คุณจะหน้าด้านไปถึงไหนเหรอ？”ฉินยาไม่รู้จริงๆว่า จะหาคำไหนมาอธิบายเขาได้

ซูจ้านหัวเราะอย่างไม่สนใจ“ถ้าผมเป็นคนมีคุณธรรม คืนนั้นคงไม่ปรากฏตัวที่ห้องคุณ ……”

ฉินยาสูดหายใจลึกๆ ปลอบใจตัวเองไม่หยุด อย่าทะเลาะกับคนที่มีความรู้ต่ำกว่าอย่างเขา อย่าทะเลาะกับคนที่มีความรู้ต่ำกว่าอย่างเขา ทำลายร่างกายได้รับความลำบากก็จะเป็นตัวเอง

เธออดทนไว้ รอถึงสถานที่ เธอก็หลบโอเคไหม？

สู้ไม่ได้ เธอก็ได้แต่หลบสินะ？

แล้วซูจ้านก็จริงจังขึ้นมา ไม่ยั่วยุเธออีก“อย่าโกรธเลย”

ฉินยาไม่สนเขา หันหน้ามองนอกหน้าต่าง

เห็นเขาเป็นแค่แมลงวันในคราบมนุษย์

ในรถ

ครั้งนี้เสิ่นเผยซวนก็ไม่ได้นั่งข้างใน ตรงหน้าคือคนขับรถที่มีเทคนิคดีกำลังขับรถอยู่

ด้านหลังหลินซินเหยียนอยู่กับลูกสองคน หลินลุ่ยซีดูการ์ตูนสักพักแล้วตอนนี้ก็ง่วง หลินซีเฉินค่อยๆเอาแท็บเล็ตมา แล้วเล่นเกมที่ชื่อstrongest brain

ครั้งที่แล้วเล่นเกมคณิตศาสตร์ ทำให้เขาพอใจไม่ได้แล้ว เขาคิดว่าง่ายเกินไป

ครั้งนี้ เกมstrongest brainยากหน่อยๆ

เขาชอบมาก เรื่องที่ยิ่งยาก เขาก็ยิ่งท้าทาย

หลินซินเหยียนตบลูกสาวเบาๆ พร้อมกับดูข้อมูลที่เฉิงยู่เวินให้เธอ

จงจิ่งห้าวดูข้อมูลที่กวนจิ้งส่งให้เขาอยู่ข้างหน้า แต่ว่าเขาดูต่อไปสักตัวหนึ่งไม่ไหวแล้ว คอยมองไปด้านหลังตลอด

คิดในใจ ตอนนี้เธอกำลังทำอะไร？ทำไมไม่เคลื่อนไหวเลยสักนิด？

หลินลุ่ยซีนั่งรถจะอยู่ไม่สุข ครั้งนี้ทำไมไม่ส่งเสียงเลยสักนิด？

เวลานี้ ก็มีเสียงของหลินซีเฉินพูด“หม่ามี๊ผมก็ง่วงแล้ว ผมนอนแล้วนะ”

เขาจงใจพูดเสียงดัง เหมือนว่าตั้งใจให้จงจิ่งห้าวได้ยินว่า เขากับน้องหลับกันแล้ว สามารถมาคุยกับหลินซินเหยียนได้ มีพื้นที่ลำพัง

ที่จริงจงจิ่งห้าวอยากเข้าไปดูว่าหลินซินเหยียนกำลังทำอะไร ตอนนี้ก็ได้ยินเสียงของหลินซีเฉิน ก็ยิ่งยับยั้งแรงกระตุ้นไม่อยู่

เขาปิดคอม นั่งที่โซฟาสักพัก คิดว่าหลินซีเฉินน่าจะหลับแล้ว จึงยืนขึ้นจากโซฟา เดินไปด้านหลัง ดึงม่าน แบบนี้ด้านหน้าก็มองไม่เห็นด้านหลังแล้ว

จริงๆด้วย ตอนนี้เด็กสองคนกำลังหลับอยู่ หลินลุ่ยซีหลับแล้วจริงๆ อาจเพราะว่ารถแกว่งไปมา เหมือน‘เปล’เธอจึงกลับลึก ส่วนหลินซีเฉินไม่ได้หลับ ตอนนี้กำลังแกล้งหลับ

“กำลังดูอะไร？”จงจิ่งห้าวเดินเข้ามาพูดกับหลินซินเหยียนก่อน

หลินซินเหยียนรู้ว่าคนที่มาคือใคร จึงไม่เงยหน้า ดูข้อมูลต่อไป ในใจกำลังวางแผนว่ากลับไปถึงเมืองB เธอจะวางเครื่องจักรไว้ที่ไหน จะประชาสัมพันธ์ผ้าไหมกวางตุ้งให้ใหญ่ที่สุดออกมาอย่างไร

ยิ่งเวลานาน หลายคนก็จะลืมผ้าแบบนี้ไป หลายปีมานี้ก็มีวัสดุดีๆออกมา

อยากจะเปิดตลาดอีกครั้ง ก็จำเป็นต้องมีกลยุทธ์

จงจิ่งห้าว “……”

นี่คือไม่สนเขา？

เห็นเขาเป็นอากาศ？

“ฉันดูของอยู่ คุณกระหายน้ำเหรอ？”ในที่สุดหลินซินเหยียนก็เงยหน้าขึ้น

จงจิ่งห้าวหายใจออกมาแรงๆ เขาไม่กระหาย ไม่กระหายเลยสักนิด เขามาดูเธอ

“คุณจงใจไม่สนผม？”เขาพูดกดเสียง

ถ้าตอนนี้ไม่มีลูกสองคนอยู่ เขาไม่อาจใจเย็นขนาดนี้ได้แน่

ยืนหยัดในตัวเอง？เป็นเรื่องตลกต่อหน้าหลินซินเหยียน

อารมณ์ของเขา จะผันผวนตามท่าทีของเธอ

หลินซินเหยียนไม่คิดจะนิ่งใส่เขาตลอด“คุณต่างหากที่ห่างเหินฉันก่อน ฉันทำไม่ดีตรงไหนคุณบอกตรงๆสิ อย่ามาอ้อมค้อม ฉันไม่มีอารมณ์ไปเดา ไม่มีจิตใจและกำลัง จริงๆ”

จงจิ่งห้าวมองเธอหลายวินาที“คุณมีเรื่องปิดบังผมไหม？”

ในใจหลินซินเหยียนเต้นตึกตัก เขายังสงสัยอยู่？

ตั้งแต่คืนนั้นเขาก็ไม่หยุดถามเธอคำถามนี้

เขาเห็นอะไร？

ไปเจออะไรมา？

“ฉัน……”

หลินซินเหยียนรวบรวมความคิดเล็กน้อย จึงพูดอย่างตรงไปตรงมา“ใช่ ฉันมีเรื่องปิดบังคุณ แต่ว่าฉันบอกคุณไม่ได้”

ในเมื่อจงจิ่งห้าวรู้แล้ว เธอปิดบังต่อไปก็มีแต่เพิ่มความสงสัยของเขา สู้ตัวเองพูดออกมาดีกว่า

จงจิ่งห้าว“……”

“ทำไม？”

“เพราะนี่คือความลับของฉัน ทุกคนต่างมีเรื่องที่ไม่อยากพูด ฉันก็เหมือนกัน คุณ ก็ต้องมีคนกับเรื่องที่ไม่อยากพูดถึงด้วย ใช่ไหม？”

จงจิ่งห้าวขมวดคิ้ว เขาตอบโต้ออกมาไม่ได้สักคำ ใช่ ใครๆก็มีเรื่องที่ไม่อยากพูดทั้งนั้น？

แต่ว่า ทำไม เขารู้สึกไม่สบายใจ？

ไม่ชอบที่ถูกเธอปิดบัง？

เขาหวังว่าเธอจะตรงไปตรงมาต่อเขา ในเรื่องความรู้สึก การใช้ชีวิต

ลูกกระเดือกของจงจิ่งห้าวเลื่อนไปมา สุดท้ายก็เก็บความรู้สึกไม่ดีไว้ในใจ เขาไปถามเธอ บีบบังคับเธอไม่ได้

ในรถมีบรรยากาศที่ผิดปกติกระจายไปทั่ว ความเงียบที่ทำให้คนหายใจไม่ออกนั้น จงจิ่งห้าวหมุนตัว

หลินซินเหยียนเรียกเขาไว้

“จงจิ่งห้าว”

เธอลงมาจากเตียง มองแผ่นหลังของเขา เขาสูงมาก ยืนอยู่ข้างในรถ หัวเกือบจะติดเพดาน

“คุณใส่ใจมากไหม？”หลินซินเหยียนก็อยากให้เขารู้ ตัวตนของเฉิงยู่ซิ่ว

เธอคือแม่ เข้าใจความรู้สึกของแม่

ขณะเดียวกัน เธอก็เข้าใจ

เข้าใจการปิดบังไว้ของเฉิงยู่ซิ่ว

เธอนับถือความอุตสาหะของเฉิงยู่ซิ่ว ถ้าเป็นเธอ ก็ไม่แน่ว่าเธอจะทำได้

จงจิ่งห้าวไม่พูด เขาไม่รู้ว่าตัวเองแคร์อะไร แคร์การปิดบังของเธอ หรือว่าแคร์เรื่องที่เธอปิดบัง

“ถ้าคุณรับไม่ได้ งั้นพวกเรา ……”

ทันใดนั้น จงจิ่งห้าวหันกลับมาทันที สายตาคมเหมือนมีด จ้องเธอเขม็ง“ทำไม？”

“พวกเราก็แยกจากกัน”หลินซินเหยียนรู้ว่าตัวเองพูดแบบนี้เกินไป แต่ว่า ตอนนี้ เธอก็อยากดูความรู้สึกที่เขามีต่อตัวเอง เรื่องแบบนี้ กำหนดให้เป็นปมระหว่างพวกเขา ถ้าหาก เธอไม่พูดไปตลอด ในใจเขาจะต้องมีปมแน่

ถึงแม้ เธอรู้ว่า ตัวเองใจเต้นกับผู้ชายคนนี้แล้ว

แต่ว่า เธอก็รับปากเฉิงยู่ซิ่วแล้ว

ตอนนี้ มีแต่ทำให้เขาน้อยใจ

โกรธ？

คำแบบนี้เปรียบเทียบไม่ได้ กับความรู้สึกของจงจิ่งห้าว！

ผู้หญิงคนนี้พูดว่าแยกกัน？

แยกจากกัน？

แยกจากกันกับเขา？

เขาหรี่ตา กล้ามเนื้อคางที่ยกขึ้นเล็กน้อยเกร็งแน่นทันที หลินซินเหยียนไม่กล้ามองตาของเขา ยังคงรู้สึกได้ถึงความเยือกเย็นนั้น

“ฝันไปเถอะ！”เขาดึงเธอมาไว้ในอ้อมแขน อดไม่ได้ที่จะพูดว่า ริมฝีปากที่ไปจูบเธออย่างส่งเดช ที่จริงเป็นการกัดแน่น คำว่าแยกจากกันของหลินซินเหยียน สัมผัสกับเส้นตายของเขา

เหมือนเขาจะลงโทษ

ความโมโหของเขา ความโกรธของเขา หลินซินเหยียนเข้าใจได้ เธอไม่รู้สึกเจ็บ

เขาโกรธ หมายความว่าเขาแคร์

เธอโอบคอของเขาก่อน เงยหน้ามองเขา

เธอพูดยิ้มๆ“ฉันดีใจมาก”

จงจิ่งห้าวตะลึงเล็กน้อย“คุณ……”

“ฉันรู้ว่าคุณโกรธ เพราะว่าไม่อยากแยกกับฉัน ใช่ไหม？”หน้าของเธอมีรอยยิ้ม ความสดใสสวยงามอย่างนั้น การประกาศอย่างนั้น ความอ่อนโยนอย่างนั้น และก็ความจริงจังอย่างนั้น

ดังนั้น เธอเพิ่งจงใจพูดแบบนี้ไป？

จงจิ่งห้าวรู้สึกว่าตัวเองอยู่ต่อหน้าผู้หญิงคนนี้ ไอคิวเปลี่ยนเป็นศูนย์

เขาอึดอัดใจ“คุณทดสอบผมเหรอ？”

หลินซินเหยียนพยักหน้าอย่างจริงจัง“ใช่ ยังไงคุณก็โตกว่าฉันเยอะ ใครจะไปรู้ว่าคุณมีความรักมามากแค่ไหน จริงจังกับฉันไหม ……”

เธอพูดพร่ำไป ยังไม่ทันพูดจบ ก็ถูกคนใช้นิ้วมือกดไปที่ริมฝีปาก จงจิ่งห้าวออกแรงบิดมาก ริมฝีปากสีชมพูของเธอเปลี่ยนรูปภายใต้ปลายนิ้วของเขา—