ครืด ครืด……

ฟ้าเพิ่งสว่าง โทรศัพท์ที่หลินซินเหยียนวางบนหัวเตียงก็สั่นขึ้นมา

แสงไฟสลัวๆ สามารถเห็นคนสองคนตัวใหญ่ๆบนเตียงรางๆ หญิงสาวนอนหลับขดตัวอยู่ในอ้อมแขนชายหนุ่ม เธอเอียงหัว หนุนอยู่ในแขนของเขา ผมยาวเหมือนเส้นไหมสีดำแผ่ไปทั่วหมอน

จงจิ่งห้าวหลับบางๆ ได้ยินเสียงเคลื่อนไหวก็ลืมตาขึ้น เขามองไปรอบๆ สุดท้ายสายตาก็ไปหยุดอยู่ที่หัวเตียง โทรศัพท์ที่สั่น

เหมือนว่าหลินซินเหยียนก็ตื่นเพราะเสียงสั่น ร่างกายบิดหน่อยๆ ส่งเสียงร้องออกมา เหมือนว่าไม่พอใจที่ถูกปลุก คิดวของเธอขมวดไว้แน่น

เพื่อเลี่ยงที่จะทำให้หลินซินเหยียนตื่น จงจิ่งห้าวจึงกดรับ

เพราะว่าไม่มีชื่อที่เซฟไว้ จงจิ่งห้าวจึงไม่รู้ว่าอีกฝ่ายคือใคร

แป๊บเดียวโทรศัพท์ก็เชื่อมต่อกัน มีเสียงของผู้ชายเข้ามา

“คุณบอกว่าจะเลี้ยงข้าวผม ยังนับอยู่ไหม？”

จงจิ่งห้าวคว้านาฬิกาข้อมือที่ถอดออกมาดูเวลา ตอนนี้ตีห้าสิบนาที ไป๋ยิ่นหนิงโทรหาหลินซินเหยียน？

แล้วยังให้เลี้ยงข้าวเขา？

ถึงจะรีบร้อน ก็ต้องดูเวลาหน่อยไหม？

เสียงของจงจิ่งห้าวหม่นลง“ประธานไป๋มีความสนใจที่มีรสนิยมดีนะ”

ไป๋ยิ่นหนิงคิดไม่ถึงว่าจะเป็นจงจิ่งห้าวรับสาย ก็ตะลึงไปก่อนชั่วขณะหนึ่ง จากนั้นก็หัวเราะ“คิดดูแล้ว ตอนเช้า สามารถกินข้าวเช้ากับคุณหลินได้ ไม่รู้ว่าให้คุณหลินรับสายหน่อยได้ไหม？”

เพราะว่าตอนกลางคืนหลินซินเหยียนถูกจงจิ่งห้าวปลุกไปแล้วครั้งหนึ่ง ดูการเผชิญหน้าของเหยาชิงชิง นานแล้วที่เธอนอนไม่หลับ ต่อมาเธอเองก็ไม่รู้ว่าตัวเองหลับไปตอนไหน สะลึมสะลือเหมือนว่าได้ยินจงจิ่งห้าวกำลังพูด หัวแนบเข้าไปที่อ้อมแขนของเขา คิดว่าตัวเขาอบอุ่น เพราะว่ายังไม่ตื่น เสียงจึงเบา นุ่มนวลมาก แหบหน่อยๆ “เช้าขนาดนี้ ใครเนี่ย—”

ที่จริงจงจิ่งห้าวอยากจะปฏิเสธ

ทางไป๋ยิ่นหนิงได้ยินเสียงบ่นเบาๆ ก็ชักสีหน้าหน่อยๆ เขาคิดว่าความรู้สึกของหลินซินเหยียนกับจงจิ่งห้าวไม่ดี ใครจะไปรู้ว่า ……พวกเขาเหมือนกับสามีภรรยากันตามปกติมาก นอนเตียงเดียวกันหมอนเดียวกัน

ในใจไป๋ยิ่นหนิงผิดหวังเล็กน้อย

จงจิ่งห้าวตบหลังเธอเบาๆ เอาใจเธอว่า“เด็กดี ไม่มีใครหรอก 10086โทรมา นอนเถอะ”

ไป๋ยิ่นหนิง“……”

ใครคือ10086？

“ตู๊ดตู๊ด……”

เขาอยากจะพูดอะไร ทางนั้นก็วางสายลง

ไป๋ยิ่นหนิงถือโทรศัพท์มองหน้าจอที่ถูกตัดสายไป ไม่ได้สติคืนมาอยู่นาน จงจิ่งห้าวตัดสายเขาเนี่ยนะ？

เป็นผู้ชายใจแคบเสียจริง！

ในห้อง

จงจิ่งห้าวกอดเธอไว้ ฝ่ามือใหญ่ๆลูบไปที่หลังเธอเบาๆ

ที่จริงหลินซินเหยียนยังไม่ตื่น เมื่อคืนนอนดึกมาก แล้วตอนนี้ก็ผล็อยหลับไปอีกครั้ง

จงจิ่งห้าวก้มหน้าลง มองท่าทางเธอหลับอยู่เงียบๆ เมื่อคืนหลินซินเหยียนหลับบนโซฟา เขาไม่ได้อุ้มเธอกลับไปนอนที่ห้องนั้นกับลูกทั้งสองคน และอุ้มเธอกลับไปห้องนั้นที่เขานอน

ถึงบอกว่า เมื่อคืนเธอง่วงมาก ทำอะไรไม่ได้เลย แต่ว่านอนกอดกันก็ดีแล้ว

เขาก้มหน้าลงจูบหน้าผากของเธอ

ถึงแม้เขาจะอยากมาก แต่เขาต้องการเธอในสถานการณ์ตอนที่เธอมีสติมาก เขาต้องการให้หลินซินเหยียน รู้สึกถึงเขา อุณหภูมิของเขา ความรู้สึกของเขา ความชอบของเขา อารมณ์ที่พลุ่งพล่านของเขาอย่างชัดเจน

จงจิ่งห้าวหลับตากอดเธอไว้ เตรียมจะนอนอีกสักพัก ……

ก๊อกก๊อก—

ข้างนอกประตูมีเสียงเคาะประตูดังก๊อกก๊อก

จงจิ่งห้าว“……”

เขาทำอะไรไม่ได้ จะกอดภรรยานอนอีกสักพัก ทำไมต้องมีคนมารบกวนด้วย？

“หม่ามี๊ หม่ามี๊ อยู่ข้างในไหม？”

หลินลุ่ยซีตื่นแล้ว พบว่าในห้องไม่มีคน ก็มาเคาะประตูของจงจิ่งห้าว

“แด๊ดดี้ แด๊ดดี้ หม่ามี๊หายไป”

ก๊อกก๊อก……

“เสี่ยวลุ่ยเหรอ？”หลินซินเหยียนเงยหน้าขึ้น ลืมตาขึ้นอย่างเบลอๆ จ้องไปที่ประตู พบว่านี่ไม่ใช่ห้องที่เธอนอนเมื่อคืน เธอได้สติเล็กน้อย ก็เปิดผ้าห่มลงจากเตียงไปเปิดประตู

จงจิ่งห้าว“……”

เธอเห็นเขาไหม？ลงจากเตียงไปแบบนี้เลยเนี่ยนะ？

หลินซินเหยียนเปิดประตูห้อง ก็เห็นร่างเล็กๆยืนอยู่ที่หน้าประตู เธอสวมชุดนอน สยายผมออก ในอ้อมแขนกอดตุ๊กตาขอฟูที่เธอชอบไว้ เงยหน้าขึ้น กะพริบตา“หม่ามี๊ ทำไมหม่ามี๊มานอนที่นี่ล่ะคะ？”

เมื่อคืนเธอจำได้ว่าแม่นอนกอดเธอไว้ชัดๆ พอตื่นมา หม่ามี๊ก็อยู่ที่ห้องของพ่อแล้ว

หลินซินเหยียนเกาหัว ย่อตัวลงไป สบตากับลูกสาว“เมื่อคืน เมื่อคืน……”

เธอไม่รู้ว่าจะอธิบายกับลูกสาวอย่างไร

หลินลุ่ยซีหงุดหงิด หน้าเล็กๆขมวดเข้าไว้ หรือว่าเมื่อคืนหม่ามี๊ได้นอนกับเธอ เมื่อคืนเธอฝันเหรอ？

หลินลุ่ยซีดึงหลินซินเหยียน“หม่ามี๊ต้องนอนกับหนู ไปเร็ว ไปเร็ว”

หลินซินเหยียนถูกลูกสาวลากออกไป ประตูยังไม่ทันได้ปิด

ตอนนี้ ซูจ้านที่กำลังผ่านมาพอดี เขาก็ขยี้ตา มองประตูที่เปิดอยู่ครึ่งหนึ่งด้านหลังของหลินซินเหยียน นั่นไม่ใช่ห้องของจงจิ่งห้าวเหรอ？

เมื่อคืนเด็กทั้งสองคน จะนอนกับหลินซินเหยียนให้ได้ หลินซินเหยียนใช้เหตุผลว่าจะนอน ไล่จงจิ่งห้าวออกมา ตอนนี้ออกมาจากห้องของเขา？

เมื่อคืน……เขาทำท่าแสดงออกไปอย่างชัดเจน และหัวเราะอย่างเป็นมิตร“พี่สะใภ้ สวัสดีตอนเช้า”

หลินซินเหยียนเห็นเขาก็คิดว่าเข้าใจผิดแล้ว คำว่าพี่สะใภ้ของเขา ยิ่งทำให้เธอรู้สึกชาหนังหัว

หลินลุ่ยซีทักทายอย่างเป็นมิตร“สวัสดีค่ะคุณอาซูจ้าน”

ซูจ้านเข้ามายื่นมือกำลังจะลูบแก้มนุ่มๆของเธอ ในหัวก็มีใบหน้าโกรธจัดของจงจิ่งห้าวเข้ามา แล้วมือก็ชกกลับไป เปลี่ยนความคิด“สวัสดีจ้ะเสี่ยวลุ่ย”

จงจิ่งห้าวไม่ให้ใครมาลูบหน้าของหลินลุ่ยซี

ทักทายกับหลินลุ่ยซีเสร็จ เขาก็มองหลินซินเหยียนแล้วหัวเราะ

หลินซินเหยียนทำเป็นนิ่ง ไม่สนที่ซูจ้านหัวเราะคลุมเครือ อุ้มลูกสาวกลับไปที่ห้อง

ซูจ้านเดินไปหน้าห้องของจงจิ่งห้าว ประตูเดิมทีเปิดไว้ครึ่งหนึ่ง ก็ไม่ผลักไป ยืนตรงหน้าประตูก็มองเห็นด้านในได้ เขาพิงไปที่ขอบประตู มองผู้ชายที่กอดผ้าห่ม นอนอยู่บนเตียง ถามขำๆว่า“เมื่อคืน บรรลุผลไหม？”

บรรลุผล？

กอดถือว่าบรรลุผลไหม？

“เมื่อกี๊ผมเห็นแล้ว น้องสะใภ้ออกไปจากห้องนี้”ซูจ้านหัวเราะ“อย่าบอกผมล่ะว่า คุณเป็นสุภาพบุรุษน่ะ”

ขอบตาของจงจิ่งห้าวกระตุกขึ้น เขาเรียกหลินซินเหยียนว่าอะไร น้องสะใภ้？

เขาลุกขึ้นนั่งทันที จ้องซูจ้านที่ยิ้มอย่างร้ายกาจยืนอยู่ตรงหน้าประตู หรี่ตาเล็กน้อย“คุณเรียกเธอว่าอะไร？”

“น้องสะใภ้ไง”ซูจ้านทำท่าทางสมเหตุสมผล“คุณดูเธอสิ อายุน้อยขนาดนั้น ดูเหมือนกับเด็กมหาวิทยาลัย ส่วนคุณสามสิบกว่าแล้ว ผมเรียกเธอว่าน้องสะใภ้ไม่ได้หรือไง”

คิ้วของจงจิ่งห้าวขมวดเข้า ความหมายของซูจ้าน คือเขาแก่เหรอ？

“ต่อไปอย่าเรียกแบบนี้อีก”จงจิ่งห้าวไม่ยอมรับว่าตัวเองแก่

แต่ว่า ต้องยอมรับว่า หลินซินเหยียนดูวัยรุ่นจริงๆ

ซูจ้านตบปากเขาสองที“โอเค อายุห่างกันแปดปีก็ไม่ถือว่าแก่ ก็แค่ตอนที่เธอสิบขวบ คุณก็เป็นผู้ใหญ่แล้ว ตอนเธอเป็นผู้ใหญ่ คุณ ……ก็ไม่แก่……”

สบตาเข้ากับรอยยิ้มอันอบอุ่นของจงจิ่งห้าวที่เหมือนสายลมในฤดูใบไม้ผลิ เขารีบเอา‘คุณแก่แล้ว’เปลี่ยนเป็น‘ก็ไม่แก่’เขากลัวว่ารอยยิ้มที่อบอุ่นนั้น จะเปลี่ยนเป็นพายุทอร์นาโดในทันที พัดเขาออกไปจนไม่เหลืออะไร

“ผมจะไปทำอาหารเช้า”พูดจบก็หายไปจากหน้าประตูเหมือนลม

จงจิ่งห้าวก็นอนไม่หลับ จึงลุกขึ้นจากเตียง

ตอนล้างหน้า เขาส่องกระจกดูตัวเอง มองซ้ายมองขวา ในหัวก็มีเครื่องหมายคำถามปรากฏ เขาแก่เหรอ？！

หลินซินเหยียนจะไม่ชอบที่เขาแก่หรือไม่？

ในใจก็อดไม่ได้ที่จะกังวล

“คุณดูอะไรน่ะ？”หลินซินเหยียนคิดว่าตัวเองตาฝาด เธออยากมาถามเขาว่า ทำไมเมื่อคืนไม่ส่งเธอกลับไปที่ห้องของลูกสองคน ทำให้หลินลุ่ยซีตื่นแต่เช้า แล้วยังถูกซูจ้านเข้าใจผิดอีก

คิดไม่ถึงว่าจะเจอจงจิ่งห้าว มองตัวเองในกระจก หน้าตาดีมาก ก็ไม่ต้องยืนหน้ากระจกหลงตัวเองก็ได้มั้ง？

นี่ใช่จงจิ่งห้าวจริงๆไหม？

จงจิ่งห้าว“……”

ผู้หญิงคนนี้มาตั้งแต่เมื่อไหร่？

ทำไมเดินไม่มีเสียง？

“ฉันรบกวนคุณแล้ว คุณดูต่อ ……”หลินซินเหยียนกำลังจะหันกลับ กลับถูกคนจับข้อมือไว้ เธอหันไป ยังไม่ทันถามออกมา ก็ชนเข้ากับแผ่นอกที่แข็งแรง เอถูกล็อกไว้ในอ้อมแขนของเขา ทุกครั้งที่หัวใจเขาเต้นแผดเผาไปที่ผิวของเธอ สายตาเป็นประกาย“ผมแก่ไหม？”

หลินซินเหยียน“……”

“ไม่ ไม่แก่……”หลินซินเหยียนฝืนพูดไป ผู้ชายคนนี้บ้าไปแล้ว ทำเรื่องที่ทำให้คนรู้สึกประหลาดๆตอนเช้าขนาดนี้

คิ้วของเขาคลายออก ยิ้มออกมา ก้มหน้าลงกัดไปที่ริมฝีปากเธอเบาๆ อย่างเอาแต่ใจและบ้าคลั่ง“ถึงผมแก่แล้ว คุณก็เป็นของผมเท่านั้น”