ผ่านไปสักพัก หลินซินเหยียนระงับอารมณ์ที่ผันผวนในใจแล้ว เธอออกมาจากอ้อมแขนของจงจิ่งห้าว ก้มหน้าลงเกาไปที่หางตา “ทำให้คุณเห็นเป็นตัวตลกอีกแล้ว”

เมื่อกี๊ไม่ทันควบคุมอารมณ์ของตัวเองไว้

จงจิ่งห้าวชอบเธอแบบนี้ที่แท้จริง มีเลือดเนื้อ มีความรู้สึก

เขาปิดไว้ไม่อยู่ ที่มุมปากมีรอยยิ้ม“ผมชอบ”

ชอบเธอที่เอาตัวเองที่แท้จริง ความรู้สึกที่แท้จริงโชว์ออกมาต่อหน้าเขา

หัวของหลินซินเหยียนซุกไปต่ำลง ไม่รู้จะตอบกลับเขาอย่างไร

ทันใดนั้นพื้นที่ก็ดูเล็กขึ้นมา เธอรู้สึกว่าอากาศเบาบางลง ลมหายใจติดขัด หน้าร้อนผ่าว

“หน้าคุณแดง？”

หลินซินเหยียนผลักเขาออก ไม่ยอมรับว่าหน้าของตัวเองแดง ปากแข็งพูดไปว่า“คุณต่างหากที่หน้าแดง”

จงจิ่งห้าวถูกผลักไม่ทันตั้งตัว ถอยหลังไปเล็กน้อย แอ่งน้ำที่พื้น ถูกเขาเหยียบอย่างบังเอิญ ตัวเอนลง จะล้มลงไป หลินซินเหยียนรีบคว้าเขาไว้ สุดท้าย ล้มลงตามไปกับเขา—

“โอ้ย！”ดังขึ้นมา จากนั้นก็เป็นเสียงจ๋อมแจ๋มของน้ำดังขึ้น

“ครืด”

จงจิ่งห้าวเจ็บจนส่งเสียงฮึดฮัดออกมา สถานที่ในห้องน้ำไม่ใหญ่นัก หันเขาโขลกไปที่กำแพง นี่ยังไม่ใช่ที่อันตรายที่สุด ที่ทำให้เขาอยากตายที่สุดคือ ศอกของหลินซินเหยียนกดทับไปที่ ……

เขากำลังคิดว่าจะพิการไหม？

“คุณ คุณไม่เป็นไรใช่ไหม？”หลินซินเหยียนไม่ทันสังเกตว่าตัวเองกดทับไปตรงไหน เธอได้ยินแต่เสียงฮึดฮัดของจงจิ่งห้าว

“คุณลุกขึ้นมาก่อนได้ไหม？”

จงจิ่งห้าวเงยตาขึ้น“คุณจะฆ่าสามีเหรอ”

หลินซินเหยียน“……”

เธออยากลุกขึ้นมา ต้องออกแรงที่มือยันตัวไว้ แล้วจู่ๆก็พบว่าตำแหน่งแขนของตัวเอง ดูเหมือน ……

เธอค่อยๆก้มหน้าลง……ก็เห็นตำแหน่งที่ศอกของตัวเองออกแรงที่สุด กำลังกดไปที่ ……

ในห้อง ซูจ้านกับเสิ่นเผยซวนมองหน้ากัน

จากนั้นการเคลื่อนไหวก็เข้าใจกันโดยปริยายเหมือนก๊อบปี้กัน วิ่งเข้าไปในห้องน้ำพร้อมกัน ผลักประตูออก—

ทั้งโลกก็หยุดลง

จงจิ่งห้าวนั่งอยู่ที่พื้น หลินซินเหยียนฟุบไปตรงหน้าเขา กำลังมอง……

แค่กแค่ก—

“พวกคุณกำลังทำอะไรกันอยู่？”ซูจ้านไม่สนว่าเรื่องราวใหญ่โตแค่ไหน ยากที่จะเจอเรื่องอื้อฉาวของจงจิ่งห้าว ซูจ้านจะพลาดโอกาสเยาะเย้ยได้ไงกัน

“ไสหัวไป！”

ในดวงตาของเขามีความเย็นยะเยือกราวกับหิมะถล่มลงมาอย่างน่ากลัว อำนาจรุนแรง

ซูจ้านยักไหล่ ไม่ปิดประตู อยากจะดูอีกสักหน่อย

เสิ่นเผยซวนจ้องเขา ปิดประตู“ไม่กลัวจิ่งห้าวออกมาเอาคุณตายเนอะ”

ซูจ้านรู้ว่าจงจิ่งห้าวไม่ทำแบบนี้ ก็พูดอย่างขำๆ“คุณว่า เมื่อกี๊พวกเขาทำอะไรกันในห้อง？”

เสิ่นเผยซวนมีใบหน้าดุดัน เท้าคางไว้ พูดอย่างครุ่นคิด“หรือว่าร้อนใจทนไม่ไหว？”

ฟุ่บ！

ซูจ้านคิดว่าเสิ่นเผยซวนจริงจังมากขนาดนี้เพราะจะสั่งสอนเขา สุดท้ายเขาก็นินทาขึ้นมาเอง

“คุณว่า จิ่งห้าวบรรลุผลสำเร็จไหม？”ซูจ้านเอนไปตรงหน้าเสิ่นเผยซวน

เสิ่นเผยซวนเหลือบมองซูจ้าน หัวเราะอยากมีความหมาย“น่าจะไม่เร็วเท่าคุณกับคุณฉิน”

ซูจ้าน“……”

นี่คือกำลังว่าจงจิ่งห้าวนะ ทำไมต้องพาลากเขาไปด้วย？

“เสิ่นเผยซวน！”ซูจ้านทำเป็นโมโห โอบไปที่คอเขา ล็อกมาไว้ในอ้อมแขน“บอกผมมา คุณไม่กล้าแล้ว”

“คุณแน่ใจว่าจะไม่ปล่อยผม？”ไม่ใช่การขู่ เป็นคำบอกเล่าธรรมดาๆ

ฝีมือของเสิ่นเผยซวนไม่ได้โม้ ซูจ้านไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขาจริงๆ

ถึงซูจ้านจะไม่พอใจ แต่รู้ว่าตัวเองที่ตัวเล็กๆอย่างนี้สู้เขาไม่ได้ จึงปล่อยมืออย่างเชื่อฟัง

ห้องน้ำ

หลินซินเหยียนแทบอยากจะหาช่องลอดเข้าไปมุด น่าขายหน้ามาก

“คุณ คุณไม่เป็นไรใช่ไหม？”ถึงแม้ที่ปากจะบอกว่าห่วงใย แต่สายตาไม่กล้ามองไปที่ตัวของจงจิ่งห้าว

“ประคองผมขึ้นมา”จงจิ่งห้าวยกมือขึ้น

สายตาของหลินซินเหยียนมองไปทางอื่น ยื่นมือไปประคอง ไม่รู้ว่าจงจิ่งห้าวหนักไปหรือเปล่า เธอจึงพบว่าดึงเขาไม่ขึ้น

ลองอยู่หลายครั้งก็ดึงเขาขึ้นมาไม่ได้ เธอหันไปมองเขา

เวลานี้จงจิ่งห้าวกำลังมองเธอ มีน้ำอยู่ในดวงตา ส่องประกายอย่างมาก เขาหัวเราะ ใช้มือออกแรงหน่อยๆ หลินซินเหยียนล้มลงไปอีกครั้ง หลินซินเหยียนจะลุกขึ้นมา กลับถูกจงจิ่งห้าวกดไว้ ไม่ให้เธอขยับ

หลินซินเหยียนพูดเสียงเบา“คุณทำอะไร？”

เธอไม่กล้าเสียงดัง ด้านนอกซูจ้านกับเสิ่นเผยซวนไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่ เมื่อกี๊จะต้องเข้าใจผิดแน่

จงจิ่งห้าวหัวเราะไม่พูดอะไร จับมือของเธอ กดไปที่หน้าอก พูดเพ้อเจ้อด้วยท่าทางจริงจัง“ถ้าผมทำไม่ได้แล้วจริงๆ ‘ความ’สุขในชีวิตครึ่งหลังของคุณจะทำไง？”

หลินซินเหยียน“……”

จงจิ่งห้าวกุมมือเธอไว้ ไว้ที่หน้าอก“ผมอยากให้‘ความ’สุขคุณ ทำยังไงดี？”

หน้าของหลินซินเหยียนแดงทันที ตาคนนี้นี่ นี่มันเวลาไหนกัน จริงจังหน่อยได้ไหม？

“อย่ามากวน”หลินซินเหยียนสะบัดมือออก

จงจิ่งห้าวไม่ยอม จับมือของเธอไม่ปล่อย

หลินซินเหยียนจ้องเขา“ถ้าคุณยังกวนอีก ฉันโกรธแล้วนะ？”

จงจิ่งห้าว“……”

บางครั้งแหละ คนๆนี้ก็เป็นแบบนี้ คุณไว้หน้าเขา เขาก็จะได้คืบจะเอาศอก คุณโกรธ เขาก็จะซื่อตรงทันที

รู้ว่าผิดก็ยังทำ คำแบบนี้น่าจะสร้างมาเพื่อคนแบบนี้

หลินซินเหยียนเอาแขนของเขาพาดไว้ที่ไหล่ ประคองเขาไว้

ไม่ว่าอย่างไร ก็เป็นเธอที่ทำให้เขาล้ม เธอควรจะประคองเข้าขึ้นมา

จงจิ่งห้าวมองเธอ ตัวเองลุกขึ้นเองได้ ดีขึ้นตั้งนานแล้ว แค่ชอบความรู้สึกที่เธออยู่ใกล้เขาแบบนี้

ร่างของเขาแนบชิดกับร่างของเธอ

หลินซินเหยียนเปิดประตูห้องน้ำออก ซูจ้านกับเสิ่นเผยซวนกำลังนั่งดื่มชาที่โซฟา มองไม่เห็นพวกเขา‘กระซิบกระซาบ’สายตานิ่งลงเล็กน้อย เธอกลัวบรรยากาศอึดอัด จึงจงใจหาหัวข้อ“เกิดอะไรขึ้นกันแน่？เหยาชิงชิงจะเคยมีลูกได้อย่างไร？”

หรือว่าตอนที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะ？

เสิ่นเผยซวนวางแก้วชาในมือลง“ชาวบ้านว่ากันว่าเหยาชิงชิงมีพฤติกรรมไม่ดี ใช้ชีวิตมั่วไปวันๆในโรงเรียน คนตระกูลเหยา ไม่ชอบเธอที่ทำขายขี้หน้า และไม่ยอมเลี้ยงไว้ ก็ให้……”

“แบบนี้เหรอ？”หลินซินเหยียนรู้สึกว่าเหยาชิงชิงน่าจะไม่ใช่คนแบบนี้ คนที่ไม่รู้อะไรสำคัญไม่สำคัญ 16 ปี ถึงแม้ความคิดยังไม่ผู้ใหญ่พอ แต่อย่างน้อยก็มีจิตสำนึก ทำไมถึง มีอะไรกับคนอื่น แล้วคลอดลูกได้？

“แน่นอนว่า ตรงนี้ผมก็คิดว่ามีอะไรแอบซ่อนไว้ เวลาที่ไปสั้นๆ เรื่องก็ผ่านไปนานมากแล้ว ดูเหมือนคนตระกูลเหยาจะจงใจปิดบังไว้ ของที่อยู่ลึกกว่านี้ก็หาไม่เจอแล้ว”เสิ่นเผยซวนเอาประสบการณ์ของตัวเองมาดูเรื่องนี้ คิดว่า ที่จริงแล้วไม่ง่ายขนาดนั้นอย่างที่ดูจากภายนอก อีกอย่าง เหยาชิงชิงมีความเป็นศัตรูต่อหลินซินเหยียน นั้นเริ่มจากไหน？

ทำให้เธอเปิดแผลของตัวเองเองได้นั้น จะทำการทารุณตุ๊กตาเพื่อมาขู่เธอ？

หลินซินเหยียนน่าจะรู้ว่า ทำไมเหยาชิงชิงไม่ชอบเธอ“เธอน่าจะชอบไป๋ยิ่นหนิง คิดว่าฉันเข้าใกล้เขาเปล่า？”

เธอประคองจงจิ่งห้าวไปนั่งที่โซฟา แล้วนั่งตามลงมา“ถึงแม้ตอนนี้ไม่มีหลักฐานโดยตรง แต่เธอก็น่าสงสัยจริงๆ เธอมาที่โรงแรมชัดๆ แต่เธอกลับปฏิเสธ”

“คุณรู้ได้ไง？”เสิ่นเผยซวนถาม

“เธอพูดเองเลย ไป๋ยิ่นหนิงทำเพื่อพิสูจน์กับฉันว่า เหยาชิงชิงไม่ใช่คนที่ขู่ฉัน และยังเรียกเธอมาตรงหน้าฉัน ถามต่อหน้า เธอบอกว่าเธอไม่เคยมาโรงแรม”

ซูจ้านก็สนใจขึ้นมา“เธอกับไป๋ยิ่นหนิงเป็นอะไรกัน ไป๋ยิ่นหนิงถึงได้ปกป้องเธออย่างนี้？”