หญิงชราสวมเสื้อคลุมกำมะหยี่ขนมิ้งค์ ที่มีลวดเงินพันไว้ด้านหลังศีรษะอย่างเรียบร้อย ในมือถือกระเป๋า เหน็ดเหนื่อยจากการเดินทาง และดูเหมือนว่าเธอเพิ่งจะมาถึงที่นี่ ใบหน้าของ ซูจ้านเปลี่ยนเป็นสีเขียวทันที เขาหันไปมอง จงจิ่งห้าวในใจก็คิดว่า เป็นเพราะคำพูดล้อเล่นของเขาในวันนั้น จึงเอาที่อยู่ของตัวไปบอกคุณย่าของเขา

จงจิ่งห้าวขี้เกียจที่จะสนใจเขา เขาถึงแม้จะไม่เบื่อเลยที่จะบ่น

“ไม่ต้องมองแล้ว ที่ฉันพูด” เสิ่นเผยซวน มองเห็นหญิงชราก็ตกใจขึ้นมายกใหญ่ ไม่กี่วันก่อนหน้านี้คุณย่าโทรศัพท์หาเขา พร้อมกับร้องไห้ไป เสิ่นเผยซวนไม่มีทางเลือก จึงบอกที่อยู่ของตัวเองตอนนี้ไปหมดเลย ใครจะไปคิด ว่าคุณย่าจะมาถึงที่นี่เลย

“นาย…” ซูจ้าน กัดฟันด้วยความเกลียดชัง ทำไมไปบอกที่อยู่กับคุณย่าได้ล่ะ?

เกิดถูกคุณย่าจับได้ เขาก็ไม่มีอิสระแล้ว

“นายอะไรล่ะ” หญิงชราคว้าเข้าที่หูของซูจ้าน และลากเข้าไปข้างใน “ไอ้เด็กเวร ไหนล่ะเมียของแก ฉันดูหลอกง่ายนักใช่ไหม? ไหนบอกแต่งงานสิ้นปี ฉันก็อยากจะเห็นแฟนของแก หน้าตาจะเป็นยังไง”

หลินซินเหยียนถูกทำให้สับสนโดยฉากนี้อย่างกะทันหัน

จงจิ่งห้าวโน้มตัวลงมาเพื่ออธิบายคลี่คลายความสับสนของเธอ อยู่ข้างหูเบาๆ “คนนี้คือคุณย่าซูจ้านพ่อแม่ของเขาจากโลกไปตั้งแต่ยังเด็ก คุณย่าก็เป็นคนเลี้ยงดูเขา”

หลินซินเหยียนเข้าใจได้ในทันที

มิน่าล่ะตอนที่เห็นคุณย่า สีหน้าของซูจ้านก็เปลี่ยนไป

เป็นครั้งแรกที่เห็นซูจ้าน กลัวใครมากขนาดนี้

“โอ๊ย โอ๊ย คุณย่า คุณย่าผมผิดไปแล้ว ไว้หน้าผมหน่อย คนตั้งเยอะแยะ ยังจะมาบิดหูผมอีกน่าขายหน้าจะแย่” ซูจ้านกำลังยอมรับผิด พร้อมกับร้องขอความเมตตา

หญิงชราเหลือบมองไปทางนั้น สายตาเหลือบมองไปที่ฉินยา และสุดท้ายมองค้างไปยังหลินซินเหยียน มองขึ้นลงพร้อมกับยิ้มออกมา “คุณคือ…”

“พี่สะใภ้ผม” ไม่รอคำตอบจากหลินซินเหยียน ซูจ้าน ก็ชิงตอบก่อน เพราะกลัวว่าคุณย่าจะเปลี่ยนตัว

เธอเองก็ไม่ได้ยินว่าจะมีใครแต่งงาน สายตาของเธอได้ทำการประเมินอีกครั้ง ถึงได้พบว่า จงจิ่งห้าวยืนอยู่ใกล้เธอคนนั้นมาก เหมือนจะเข้าใจอะไรขึ้นมาบ้าง แต่ทว่าก็ไม่เข้าใจทั้งหมด เพื่อนทั้งสองของซูจ้าน เสิ่นเผยซวนจงจิ่งห้าวก็รู้จักทั้งหมด ทำไมไม่เคยได้ยินว่าพวกเขาพูดถึงเรื่องแต่งงานกันเลย

“เธอแต่งงานทั้งที ทำไมไม่เชิญหญิงชราคนนี้ไปร่วมดื่มเหล้าในงานแต่งบ้างล่ะ”

ตอนที่จงจิ่งห้าวและหลินซินเหยียน แต่งงานกัน ไม่มีอะไรเลยสักอย่าง มีแค่ทะเบียนสมรส และยังให้กวนจิ้งพาหลินซินเหยียนไปทำอีก

คนที่รู้ว่าจงจิ่งห้าวแต่งงานแล้ว ก็คงจะมีแค่คนใกล้ชิดเท่านั้น

นี่แค่หนึ่งคำถามนี้ ก็ทำให้จงจิ่งห้าวไม่อยากให้ถามต่อแล้ว

หากเขารู้ว่าตัวเองจะมีวันนี้ ต้องมีงานแต่งที่ยิ่งใหญ่ พาหลินซินเหยียนเข้าประตูงานแต่ง ให้ทุกคนรู้ว่าเขาแต่งงานแล้ว ภรรยาของเขาคือหลินซินเหยียน

“ในตอนนั้นไม่จัดงานแต่งค่ะ ดังนั้น…” หลินซินเหยียนตอบแทนจงจิ่งห้าว

“อ๋อ แบบนี้นี่เอง…” ณ เวลานั้นหญิงชราจึงพบว่าข้างกายของเธอนั้นมีเด็กน่ารักสองคนยืนอยู่ เป็นเพราะว่าวันนี้อากาศเย็น เด็กสองคนนี้สวมเสื้อขนเป็ด หลินลุ่ยซีสวมเสื้อสีเขียวอ่อนพันด้วยผ้าพันคอขนเป็ด ด้านล่างเป็นกระโปรงสั้นสีดำ รองเท้าบูท มัดผมหางม้าเปิดหน้าผาก ในเวลานี้ด้วยดวงตาที่เบิกกว้างและสว่างสดใส ริมฝีปากของเด็กน้อยเป็นสีชมพู และเขาทำหน้ามุ่ยเล็กน้อยเมื่อพูด ช่างดูน่ารัก

“สวัสดีค่ะคุณย่า” หลินลุ่ยซีปากหวานนัก เพียงแค่เปิดปากก็เรียกคนได้แล้ว

หญิงชราจับหน้าอก รู้สึกว่าเด็กคนนี้น่ารักเกินไปแล้ว แถมยังดูสวยมากอีกต่างหาก

“เอ๋…”

คุณย่าส่งเสียงออกมา ซูจ้าน รีบวิ่งมาตัดบททันที “อ่ะ อ่ะ เลอะเทอะแล้ว เด็กเรียกคุณย่าไม่ได้นะ”

ซูจ้าน นั่งลงตรงหน้าหลินลุ่ยซี อธิบายความสัมพันธ์ “เสี่ยวลุ่ย หนูเห็นไหม นี่เป็นคุณย่าของลุง ลุงกับพ่อของหนูเป็นรุ่นเดียวกันใช่ไหม”

หลินลุ่ยซีไม่เข้าใจว่าซูจ้านกำลังพูดถึงอะไร

เด็กน้อยกะพริบตาปริบๆ คุณอาซูเรียกว่าคุณย่า เธอเรียกคุณย่าก็ถูกแล้วไม่ใช่เหรอ

“เสี่ยวลุ่ย” เสิ่นเผยซวน พูดแทรกขึ้น “จากนี้หนูไม่ต้องเรียกซูจ้านว่าลุงแล้ว หนูต้องเรียกเขาว่าพี่ชาย แบบนี้ก็ไม่งงแล้วใช่ไหม”

“เสิ่นเผยซวน！” ไม่ทันใด ซูจ้าน ก็จุดติดแล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะเขาเป็นคนบอกที่อยู่กับคุณย่า เขาก็คงไม่ถูกจับได้ไม่ใช่เหรอ?

ยังมีหน้ามาบอกให้เสี่ยวลุ่ยเรียกเขาพี่ชายอีก

ความอาวุโสของเขา ไม่ใช่สักพักก็ถูกลดลงมาแล้วเหรอ

“แกตะโกนอะไรของแก แล้วยังจะมาแกล้งเด็กอีก” หญิงชราคว้าไปที่หูของซูจ้าน และบิดลง “อย่ารังแกเผยซวนแทนฉัน”

“เฮ้ เฮ้ ผมเป็นหลานของคุณย่านะ คุณย่าจะเข้าข้างใคร” ซูจ้าน กำลังได้รับอันตรายทุกรอบด้าน

“เผยซวน จะไม่โกหกฉันเหมือนแก ฉันบอกเลยว่า สิ้นปีถ้าแกไม่แต่งงาน ฉันจะหักขาแก ดูสิ ดูสิ…"

คุณย่าเปิดหูของเขาให้เด็กเขาดูเด็กน้อยสองคน “น่ารักจริงๆ เลย จุ๊ จุ๊…”

ตอนที่เห็นหลินซีเฉินคุณย่าก็ทำเสียงจิ๊จ๊ะไม่หยุด เด็กชายก็ดูหล่อเหลา มองดูอย่างละเอียดก็เหมือนกันกับจงจิ่งห้าวไม่มีผิด โครงหน้าเล็ก เหมือนกับแกะออกมาจากพิมพ์เดียวกัน

ไม่ต้องแนะนำอะไรมานัก เธอก็รู้เด็กทั้งสองเป็นลูกของจงจิ่งห้าวอย่าแน่นอน

ซูจ้านทำปากจิ๊จ๊ะ ใครจะกล้าเหมือนจงจิ่งห้าวแบบนี้? โชคดีชะมัด อยู่เงียบๆ ก็ได้ลูกแฝดมาหนึ่งคู่ แถมยังเป็นแฝดหญิงชายอีก แค่นี้ก็พอแล้ว และที่สำคัญ ลูกทั้งสองคนได้สืบต่อข้อดีของพ่อกับแม่มาอีก เด็กผู้ชายก็ฉลาด เด็กผู้หญิงก็น่ารัก ทั้งหมดนี้ถูกจงจิ่งห้าวครอบครองทั้งหมด

“คุณย่าไม่ต้องคิดนะ ถึงแม้ว่าผมแต่งสะใภ้ ก็ไม่สามารถมีลูกแฝดชายหญิงได้หรอก”

ทำคุณย่าตาโตอีกครั้ง ห๊า แฝดชายหญิง?

เธอมองไปที่พินิจพิจารณาไปที่หลินลุ่ยซี แล้วมองไปที่หลินซีเฉิน ดูเหมือนว่าหลินซีเฉินจะสูงกว่าเล็กน้อย เดิมทีเธอคิดว่าเด็กทั้งสองเป็นพี่น้องท้องเดียวกันเท่านั้น คิดไม่ถึงว่าจะเป็นแฝดชายหญิง หญิงชราคิดไม่ถึงเลยจริงๆ “แกดูนี่ ดูสิ ไม่เคยได้ยินมาก่อน ว่ามีเด็กที่น่ารักถึงสองคน ชาติที่แล้วทำเรื่องอะไรมาบ้าง ถึงได้มีเด็กน้อยน่ารักถึงสองคน” ซูจ้านอยากจะตบปากตัวเองเสียจริงๆ เดิมทีเพราะเรื่องที่ไม่แต่งงาน คุณย่าก็เพ่งเล็งเขาอยู่แล้ว ตอนนี้ยังรู้ว่าจงจิ่งห้าวมีลูกแฝดหญิงชายอีก ก็อิจฉาจนแทบบ้าแล้ว ไม่รู้ว่าจะบีบบังคับอะไรเขาอีก

ซูจ้านตกอยู่ในสถานการณ์ที่อนาถนัก

“ห้าว พวกเรากลับช้าลงอีกหนึ่งวันได้ไหม?” ถึงแม้ว่าซูจ้าน เองไม่พอใจการบีบบังคับของคุณย่า แต่นั่นก็คือคุณย่าของเขา เป็นคนที่เขารักมากที่สุด ตอนนี้อายุของท่านก็เยอะมากแล้ว เดินทางมาไกลขนาดนี้ เขาต้องการให้ท่านได้พักผ่อน

จงจิ่งห้าวอารมณ์ดี พร้อมกับฮึมฮัมเพลงเบาๆ

เขาคือประธานจงของห้างสรรพสินค้าที่แน่วแน่และเด็ดขาด และก็เป็นคนธรรมดา เขาก็คือพ่อแม่คนหนึ่ง ได้ยินคนอื่นชื่นชมลูกตัวเองก็ย่อมดีใจเป็นธรรมดา

พูดมาถึงตรงนี้ก็ยังอยากขอบคุณหลินซินเหยียน ที่ให้เขาได้ทำหน้าที่พ่อของลูก ให้เขาได้มีลูกแฝดชายหญิงที่ทำให้คนได้อิจฉา

เขากอดเอวของหลินซินเหยียน

หลินซินเหยียนจ้องเขา คนเยอะแยะ มองแล้วอาจจะดูไม่ดี เธอรีบร้อนถอนมือออกจากร่างกายอย่างแนบเนียน มือของจงจิ่งห้าวหายไป เขาไม่ยินดีเลยสักนิด เมื่อเวลาที่จะขึ้นไปบนตึก หลินซินเหยียนย่อลงและอุ้มลูกสาวของเธอขึ้นมา และห่างออกมาสองก้าว เธอยิ้ม “ซูจ้าน คุณดูแลคุณย่าเถอะ เช้าขนาดนี้คงยังไม่ได้ทานข้าว ตอนนี้ห้องอาหารยังพอมีอาหารเช้าอยู่”

“ครับพี่สะใภ้” ซูจ้านจับมือของหญิงชราไว้” ไปครับคุณย่า เช้าแบบนี้ยังไม่ได้ทานอะไรมาใช่ไหม ผมพาคุณย่าไปกินเอง”

หญิงชรายิ้มให้กับหลินซินเหยียนแล้วมองไปยังเด็กที่อยู่ในอ้อมแขนเธออีกครั้ง มีความสุขเกิดขึ้นภายในใจ ถึงแม้ว่าจะไม่ใช่ซูจ้านก็ตาม

ซูจ้าน เสิ่นเผยซวน จงจิ่งห้าว ถึงจงจิ่งห้าวจะอายุมากที่สุด แต่พวกเขาสามคนก็ห่างกันไม่มากนัก ห่างแค่ปี สองปีเพียงเท่านั้น

เธอชี้ไปที่เสิ่นเผยซวน และชี้ไปที่ซูจ้าน “นี่พวกแกสองคน ไม่ฉลาดเหมือนจิ่งห้าว ดูพี่สะใภ้สิ จมูกเป็นจมูก ตาเป็นตา แล้วดูเด็กสองคนนี้สิ และดูพวกแกสองคนสิ มีอะไรบ้าง? ”

หลินซินเหยียน ” …”

เธอรู้สึกทำตัวไม่ถูก ถูกคนอื่นชมตรงๆ ต่อหน้าขนาดนี้

เสิ่นเผยซวนกุมขมับ แล้วทำไมถึงพูดถึงเขาขึ้นมาอีกแล้วเนี่ย

ซูจ้านทำหน้าหมดหวัง

ก็ใช่ เขาไม่มีความสามารถที่จงจิ่งห้าวมี แต่ไม่ต้องพูดออกมาชัดเจนขนาดนี้ก็ได้?

มันเจ็บปวด เข้าใจไหม

ที่มีความสุขที่สุดในนี้ก็คงจะเป็นจงจิ่งห้าวล่ะ เขายกมุมปากขึ้นเล็กน้อย ขอบตาเป็นประกาย จะมีอะไรน่าภาคภูมิใจไปกว่าการที่ถูกคนอื่นชมภรรยาและลูกๆ ล่ะ

“คุณย่าครับพวกเราไปกันเถอะ ไปเถอะ” ซูจ้านลากเธอไป “ไปที่หลังไม่มีอะไรให้กินแล้วนะ”

“แกสักแต่จะกิน หาเมียไม่ได้ ฉันจะถลกหนังแก!” หญิงชราพูดเสียงแข็ง

ซูจ้านยิ้มทะเล้น” คุณย่าถลกหนังผม แล้วใครจะดูแลคุณย่าเล่า? ”

“ฉันไม่ให้แกดูแลฉันแน่ แล้วฉันจะไปอยู่บ้านพักคนชราไม่ได้เหรอ” หญิงชราพูดอย่างชัดเจน

หลินซินเหยียนยิ้ม ก็พอจะรู้แล้วแหละว่าซูจ้านนิสัยเหมือนใคร ประเมินได้ว่าเหมือนคุณย่านี่เอง

สุขสันต์

นิสัยดีแบบนี้ เส้นผมที่ใกล้จะขาวไปทั้งหัวแล้ว แต่ยังดูมีพลังมากกว่า หนุ่มสาวหลายคน

หลินซินเหยียนอุ้มเด็กน้อย ตอนที่เตรียมตัวขึ้นตึก พบว่าฉินยายืนอยู่ข้างๆ เธอ หน้าตาดูไม่ค่อยดีนัก

เธอส่งลูกสาวให้กับจงจิ่งห้าว "คุณดูพวกเขาสองคนไปก่อน”

เธอต้องการคุยกับฉินยาเป็นการส่วนตัว

ในตอนที่จงจิ่งห้าวรับลูกสาวมา เขยิบหน้าเข้ามาใกล้หูของหลินซินเหยียน กระซิบว่า “ภรรยาของผมเก่งมาก ให้ผมดูแลลูกสองคนในคราวเดียว”

หลินซินเหยียน หันไปมองเขา นายคนนี้….

เขารีบถอยห่างกลับมาอย่ารวดเร็ว เหมือนกับว่าเมื่อกี้ไม่ได้พูดอะไรเลย มือหนึ่งอุ้มลูกสาว อีกมือหนึ่งกุมมือลูกชาย “ไปเถอะพวกเรา”

“ฉันกับนายไปด้วยกัน” เสิ่นเผยซวนขึ้นไปพร้อมกัน นี่ต้องรอเพิ่มอีกหนึ่งวัน ไม่มีเรื่องอะไรให้ทำแล้ว ต้องหาเรื่องทำฆ่าเวลาแล้วล่ะ “พวกเราสี่คนมาช่วยกันจัดโต๊ะเถอะ”

“ทำไมต้องจัดโต๊ะล่ะครับ” หลินซีเฉินถามขึ้น

เสิ่นเผยซวนตอบไปว่า “แน่นอนว่าต้องเล่นไพ่”

จงจิ่งห้าวเหลือบสายตาไปที่เขา “อยากเล่น ก็ออกไปเล่นข้างนอก”

อย่าสอนสิ่งไม่ดีให้ลูกของเขา

เสิ่นเผยซวนยิ้ม “ฉันก็แค่ล้อเล่นน่า”

“คุณอาเสิ่น พวกเราสองคนมาเล่นแม่นปืนกันเถอะ” หลินซีเฉินปล่อยมือจากจงจิ่งห้าว วิ่งไปทางเสิ่นเผยซวน ช่วงนี้เขาเจอเกมที่สนุกเล่นแล้ว แต่ยังไม่มีฝ่ายตรงข้าม

แค่ได้ฟังชื่อ เสิ่นเผยซวน ก็รู้สึกว่าน่าสนใจอยู่ไม่น้อย “ได้เลย”

ทั้งสองใจตรงกัน จึงตกลงขึ้นไปบนตึกก่อนใคร

ด้านล่างตึก หลินซินเหยียนเดินไปหยุดต่อหน้าฉินยา “พวกเราไปคุยกันข้างนอกเถอะ”

ฉินยาพยักหน้ารับ

ด้านนอกนั้นมีลมพัด หลินซินเหยียนกระชับเสื้อคลุม หญิงสาวสองคนเดินไปบนถนนอย่างช้าๆ

ข้างๆ หูได้ยินเสียงลมพัด ฟู่ ฟู่

หลินซินเหยียนไม่ได้เริ่มประเด็นที่จะพูด เรื่องนี้เป็นเรื่องส่วนตัวของฉินยา เธอไม่รู้ว่าจะต้องเริ่มยังไง

ผ่านไปสักพัก ฉินยาเริ่มพูดก่อน “ฉันกับซูจ้าน มันไม่ใช่เรื่องจริง”

เธอสารภาพออกมาว่า “ฉันกับเขาดื่มหนักกันทั้งคู่ ไม่ทันได้ระวังถูกเธอมาเจอเข้า ฉันขอโทษ เขาแกล้งหลอกว่าเรากำลังคบกันอยู่”

หลินซินเหยียนเข้าใจแล้ว เธอก็รู้สึกว่ามันผิดปกติ ตอนที่คุณย่าของซูจ้านมา ซูจ้านไม่ได้แนะนำฉินยาให้ท่านรู้จัก

“คุณคิดว่ามันเป็นยังไง ฉันดูแล้วซูจ้าน…”

“หลอกยังไงก็คือหลอก เขาไม่ชอบผู้หญิงอย่างฉัน” ฉินยาแสดงความรู้สึกเธอออกมา

หลินซินเหยียนไม่ได้พูดอะไรต่อ บางครั้งเธอเองก็รู้สึกว่าซูจ้านก็มีใจชอบพอฉินยาอยู่เหมือนกัน แต่ว่าความรู้สึกแบบนี้ เธอเคารพการตัดสินใจของเจ้าตัว รองเท้าพอดีไม่พอดีเท้า มีแค่คนใส่เท่านั้นที่จะรู้

ในฐานะเพื่อนและญาติ ตราบใดที่ดูแลอย่างเหมาะสม ก็ไม่สามารถเข้าไปยุ่งเกี่ยวได้

สิ่งนี้ถึงเรียกว่าเคารพ

เธอกอดไหล่ฉินยา "ไม่ว่าเธอจะตัดสินใจยังไง ฉันจะอยู่เคียงข้างเธอ"

ฉินยายิ้ม เธอชอบหลินซินเหยียน เพราะว่าเธอรู้การดูแลความรู้สึกของคนอื่น

ครืด ครืด—

ในตอนนี้ โทรศัพท์ในกระเป๋าของหลินซินเหยียนดังขึ้นมา เธอหยิบมันขึ้นมาดูหมายเลขผู้โทร…