ขมับของซูจ้านกระตุก เสียงก็เย็นชาลงหลายส่วน “ที่ผมมาในวันนี้ แค่เห็นแก่ที่เราเคยคบกัน ตอนนั้นคนที่จากไปคือคุณ คนที่ทิ้งผมก็คือคุณ ตอนนี้คุณจะมากล่าวโทษผมแต่งงานแล้วไม่รอคุณ? หลิวเฟยเฟย ผมเป็นคนนะ ไม่มีทางรอคุณกลับมาอยู่ที่เดิมไม่ยอมเปลี่ยนเลย ตอนนี้ผมไม่รักคุณแล้ว ผมรู้ดี ผมไม่ใช่เด็กหนุ่มเมื่อสิบปีก่อนแล้ว แค่อกหักก็จะเป็นจะตาย ตอนนี้ผมมีสติดี และรู้ดีว่าผมต้องการอะไร ผมรักภรรยาของผม เราไม่เคยคบกันแบบจริงๆจังๆ เธอไร้เดียงสา มีบ้างที่บางครั้งปากร้ายปากจัด มักจะยั่วโมโหผมอยู่เรื่อย แต่ว่า ผมกลับรู้สึกว่าเธอที่เป็นแบบนั้นมีเสน่ห์มาก ดึงดูดผมมาก”

เขามีชีวิตอยู่มาจนถึงป่านนี้ ไม่ใช่ผ่านมาแค่เวลาเท่านั้น ยังมีประสบการณ์ชีวิตด้วย ความคิดของเขาโตเป็นผู้ใหญ่กว่าสิบปีก่อนไม่รู้ตั้งกี่ร้อยเท่าแล้ว

เขารู้ใจตัวเองดี

ร่างกายของหลิวเฟยเฟยเซ ซูจ้านไม่รักเธอแล้ว?

ที่จริงเธอรู้ แต่ว่าตอนนี้เธอถูกผู้ชายคนนั้นทิ้งไปแล้ว อีกอย่าง สิบปีที่ผ่านมา เธอเคยทำแท้งเพื่อผู้ชายคนนั้นจนนับครั้งไม่ถ้วน

สิบปีก่อน ซูจ้านเป็นแค่นักศึกษาจบมหาลัยคนนึง เรียนด้านกฎหมายโดยเฉพาะ ไม่มีฐานะทางครอบครัว ถึงแม้เธอชอบเขามาก แต่เธอก็ชอบวัตถุนิยมมากกว่า

ถึงวันข้างหน้าซูจ้านก้าวเข้าสู่สังคม อยากก่อร่างสร้างตัวก็ไม่ใช่แค่เรื่องวันสองวัน

อีกอย่าง เขาไม่สามารถประสบความสำเร็จเสมอไปหรอก

ตอนนั้นมีลูกเศรษฐีคนนึงก็ชอบเธอเหมือนกัน ถึงแม้หน้าตาสู้ซูจ้านไม่ได้ แต่ว่ามีเงิน

เงินกับความรัก เธอได้เลือกอันแรก เธอไม่กล้าให้ซูจ้านรู้ ตอนที่จากไปเลยไม่ยอมแม้แต่เจอหน้าซูจ้าน

ที่จริงเธอไม่ได้ไปต่างประเทศ แค่ใช้ชีวิตอยู่ที่เมืองอื่นเฉยๆ ตอนนั้นเธอสร้างภาพลวงตาว่าตัวเองไปต่างประเทศ เพียงเพื่อไม่อยากให้ซูจ้านหาเธอ

หลายปีมานี้ ถึงแม้ลูกเศรษฐีคนนั้นได้ให้เงินเธอไม่น้อย แต่ไม่ดีกับเธอเลย อีกอย่างสองปีก่อนเขาได้แต่งงานไปแล้ว แต่งกับผู้หญิงที่มีฐานะทางครอบครัวใกล้เคียงกับครอบครัวเขา

ภรรยาของเขารู้ความสัมพันธ์ของเธอกับผู้ชายคนนั้น ก็ได้จ้างคนมาซ้อมเธอ

ตอนนั้นเธอตั้งครรภ์ ก่อนหน้านี้เธอก็เคยทำแท้งไปหลายครั้งแล้ว ครั้งนั้น เธอถูกซ้อมจนมดลูกหย่อน ทำให้เธอไม่สามารถตั้งครรภ์ได้อีก

ผู้ชายคนนั้นรังเกียจเธอแก่ตั้งนานแล้ว และทิ้งเธอไป

ช่วงที่พักฟื้นร่างกาย เธอบังเอิญไปได้ยินข่าวคราวของซูจ้าน ถึงรู้ว่าเขาประสบความสำเร็จแล้ว ตอนนี้เป็นทนายความท่านนึง แถมยังมีสำนักงานของตัวเองด้วย

เพราะฉะนั้น หลังจากที่เธอพักฟื้นร่างกายเสร็จ จึงได้กลับมาที่เมืองB เตรียมแย่งซูจ้านกลับคืนมา

ก่อนหน้านี้เธอเคยสอบถามมาว่าซูจ้านยังไม่ได้แต่งงาน เธอรู้สึกตัวเองยังมีโอกาสอยู่

อีกอย่างเมื่อก่อนซูจ้านดีกับเธอขนาดนั้น เพราะฉะนั้น เธออยากได้ผู้ชายที่เคยดีกับเธอคนนี้กลับคืนมา

ตอนนี้เธอไม่เหลืออะไรแล้ว แค่อยากรั้งเขาไว้เท่านั้น

“ฉันไม่ให้คุณไป” หลิวเฟยเฟยกอดเขาไว้ไม่ยอมปล่อย ไม่ว่ายังไง วันนี้เธอจะต้องรั้งเขาไว้ก่อน

ถึงเขาจะชอบภรรยาตอนนี้ของเขา ถ้าภรรยาของเขาเป็นคนขอหย่าก่อนล่ะ?

ซูจ้านพูดด้วยเสียงตึงเครียด “คุณไม่ได้เมาใช่มั้ย?”

เหมือนเขาจะสังเกตเห็นว่าเธอไม่ได้เมา

“คุณหลอกผม?” เสียงของเขายิ่งตึงเครียดขึ้น

“ซูจ้าน ฉันรักคุณค่ะ” หลิวเฟยเฟยไปฉุดดึงเสื้อผ้าเขา จูบคอเขา ซูจ้านผลักเธอออก “คุณเปลี่ยนไปแล้ว”

หลิวเฟยเฟยถูกผลักจนถอยหลังหลายก้าวอย่างตั้งตัวไม่ทัน “แล้วคุณไม่เปลี่ยนรึไง?”

ผมของเธอทิ้วตัวอยู่ข้างหลัง สีหน้าแดงก่ำ ไม่รู้เพราะดื่มเหล้ามา หรือว่าเพราะอารมณ์ขึ้น

เธอมองซูจ้านแล้วร้องไห้ฟูมฟายออกมา เธอเสียใจ เสียใจที่ตอนนั้นเลือกผิด ถ้าตอนนั้นเธอไม่คบกับลูกเศรษฐีคนนั้น ตอนนี้เธอไม่เพียงได้ครอบครองซูจ้านยังได้ครอบครองเงินทองด้วย แต่ตอนนี้เธอไม่เหลืออะไรแล้ว ต้นทุนความสวยและความอ่อนเยาว์ก็ไม่มีแล้ว เงินทองก็ไม่มีแล้ว ผู้ชายที่ดีกับเธอก็จะสูญเสียไปแล้ว

ไม่ ไม่ เธอจะเสียซูจ้านไปไม่ได้ แย่งซูจ้านคืน เธอก็จะสามารถครอบครองสิ่งที่ตัวเองอยากได้มาโดยตลอดแล้ว “ใช่ ฉันโกหกคุณ ตอนนั้นที่ฉันไปจากคุณ เพราะมีความลำบากใจค่ะ”

“ความลำบากใจอะไร?”

หลิวเฟยเฟยก้มหน้าและกลอกตาไปมา “ฉันกลัวจะพลอยทำให้คุณเดือดร้อนไปด้วยค่ะ”

“พลอยทำให้ผมเดือดร้อนอะไร?” ซูจ้านยิ่งงงเข้าไปใหญ่

ตอนนั้นพวกเขาต่างก็ไม่มีอะไรเลย มีอะไรที่พลอยเดือดร้อนด้วย?

“ฉันมีบุตรไม่ได้ ฉันมีลูกให้คุณไม่ได้ ฉันไม่อยากให้คุณไม่มีลูกทั้งชีวิต แต่ว่าฉันก็ไม่กล้าบอกคุณ ฉันกลัวคุณจะไม่ให้ฉันไป ฉันกลัวคุณจะทำอะไรวู่วาม ฉันจึงไม่พูดอะไรก็จากไปเลยค่ะ”

ระหว่างที่เธอพูดก็ได้ล้มนั่งลงกับพื้น “ฉันรักคุณมาโดยตลอด ฉันนึกว่าเวลานานเข้า ก็จะสามารถลืมคุณได้ แต่ฉันพบว่าถึงเวลาผ่านไปนานแค่ไหน ฉันก็ไม่สามารถลืมคุณได้เลย มักจะนึกถึงวันวานที่เราอยู่ด้วยกันเสมอ”

เสียงของเธอสะอึกสะอื้นเล็กน้อย สายตาหล่นอยู่บนโซฟาตรงริมหน้าต่าง “คุณยังจำเรื่องที่เคยเกิดขึ้นที่นี่ได้มั้ย?”

ซูจ้านเงียบกริบไม่พูดจา

พวกเขาที่เยาว์วัยบ้าระห่ำ แอบมีอะไรกันที่นี่ และได้เปลี่ยนจากเด็กผู้ชายมาเป็นผู้ชายเต็มตัว กับทำให้หลิวเฟยเฟยที่เป็นเด็กผู้หญิงกลายมาเป็นสาวเต็มตัว

ครั้งแรก มักจะวุ่นวายสับสนและสวยงามเสมอ

ทำให้คนมีความทรงจำที่ลึกซึ้ง

เขาจำได้ บางทีอาจจะจำได้ทั้งชีวิต แต่นี่ก็ไม่สามารถพิสูจน์อะไรได้

คนเราทั้งชีวิตนี้ มักจะมีอยู่หลายเรื่องที่ความทรงจำลึกซึ้ง

ไม่อาจลืมเลือน

ที่ทำให้เขาค่อนข้างทำอะไรไม่ถูก ไม่นึกเลยว่าเหตุผลที่หลิวเฟยเฟยจากไปจะคือเพราะเธอมีบุตรไม่ได้

ถ้าเธอเปลี่ยนใจไปคบกับผู้ชายคนอื่น นาทีนี้หัวใจเขาจะไม่ว้าวุ่นขนาดนี้

ไม่รู้ควรจะไปเผชิญหน้ายังไง คำตอบที่เขาแสวงหามาโดยตลอด กลับทำให้เขารับไม่ได้ในชั่วขณะ

เขาไม่รู้ควรจะทำใจยอมรับมันยังไง

เพราะเขาไม่ได้รักหลิวเฟยเฟยแล้ว

“ทำไมตอนนั้นคุณถึงไม่พูดความจริง” ซูจ้านตะคอกเสียงต่ำ “ผมไม่ถือสา ไม่มีลูกทั้งชีวิตผมก็ไม่ถือสา คุณมาสารภาพตอนนี้ยังมีความหมายอะไร?”

ตอนนี้เขาแต่งงานแล้ว กลับวิ่งมาบอกเขาว่า ตอนนั้นที่เธอไปจากเขาเพราะไม่สามารถมีบุตรได้

ไม่ใช่เพราะไม่รัก ไม่ใช่สาเหตุอื่น แค่เพราะสาเหตุของร่างกาย

เขารู้สึกตลกสิ้นดี

“คุณนี่มโนเก่งจริงๆเลย” ซูจ้านสงบจิตใจลง “ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมไม่ถือสา แต่ตอนนี้ผมรับไม่ได้”

ไม่ใช่เพราะอะไร อยู่ตรงหน้าฉินยาพอพูดถึงเรื่องมีลูก เขามักจะจินตนาการถ้าฉินยาตั้งครรภ์ และคลอดลูกพวกเขาออกมาจะมีหน้าตายังไง

เขามีความโหยหาและความคาดหวัง

สมัยหนุ่มๆเขาไม่แคร์พวกนี้แน่นอน ขอแค่ได้อยู่กับคนที่รักก็พอ

แต่ตอนนี้ ทุกอย่างเปลี่ยนไปแล้ว

เวลาได้เปลี่ยนแปลงทุกอย่าง

“เรากลับไปเหมือนเมื่อก่อนไม่ได้แล้ว ตั้งแต่วินาทีที่คุณจากไป เราก็กลับไปเหมือนเมื่อก่อนไม่ได้แล้ว” ท่าทีของซูจ้านชัดเจนมาก ไม่ว่าเธอจะด้วยเหตุผลอะไร เขาก็ไม่มีทางไปทำร้ายจิตใจฉินยามาคืนดีกับเธอหรอก

“คุณพักผ่อนดีๆ” ซูจ้านพูดจบก็ได้เปิดประตูออก

“ถ้าคุณไป วันนี้ฉันก็จะตายอยู่ที่นี่เลย!” หลิวเฟยเฟยวิ่งเข้าไปเอามีดที่ห้องครัวพร้อมมาจี้ที่คอไว้

ซูจ้านหันมามองหน้าเธอ “คุณมันบ้าไปแล้ว? !”

หลิวเฟยเฟยก็มองหน้าเขาเช่นกัน “ใช่ ฉันบ้าไปแล้ว ฉันรับไม่ได้ที่คุณไม่รักฉันแล้ว”

ไฟโกรธลุกไหม้อยู่ในใจซูจ้าน ถูกพฤติกรรมของหลิวเฟยเฟยยั่วโมโห

หลิวเฟยเฟยไม่กล้าบีบซูจ้านโหดเกินไป น้ำเสียงของเธอซอฟลงมาหน่อยนึง “คุณก็รู้ว่าฉันรักคุณมากแค่ไหน แค่รับไม่ได้ชั่วขณะที่คุณไม่รักฉันแล้ว ฉันรู้ว่าฉันอารมณ์ร้อนเกินไป ขอแค่คุณอยู่เป็นเพื่อนฉันคืนนึง นับแต่นี้ไป ฉันก็จะไม่โผล่หน้ามาให้คุณเห็นอีก โอเคมั้ยคะ?”