" อะไรนะ " สติของหลินซินเหยียนหลุดลอยไป พวกเธอเพิ่งเจอหน้ากันไม่นานมานี้เอง ทำไมจู่ๆ ถึงเข้าโรงพยาบาลได้ล่ะ

" เกิดอะไรขึ้น "หลินซินเหยียนถามอย่างรีบร้อน

จงจิ่งห้าวพูด " ผมก็ไม่แน่ใจเหมือนกันเหมือนจะอยู่ที่โรงพยาบาลโรงพยาบาลประชาชนที่สอง "

หลินซินเหยียนจึงรีบสตาร์ทรถขับออกไป

จงจิ่งห้าวขยับตัวเข้ามาใกล้ ก่อนจะเอามือวางลงบนขาของเธอ หลินซินเหยียนสวมเสื้อกันหนาวสีดำ กางเกงยีนและเสื้อคลุมสีกากีด้านนอก มือของเขาทำให้ รู้ถึงความรู้สึกร้อนแผดเผา ที่ดูเหมือนกำลังลูบไล้อยู่บนต้นขาของเธอ " ไม่ต้องรีบร้อนหรอก "

หลินซินเหยียนลดสายตามองมือของเขา " เธอท้องอยู่การเข้าโรงพยาบาลเป็นเรื่องที่ไม่ค่อยดีนักหรอกนะ "

จู่ๆ มือของเขาก็กุมไว้ที่ขาของเธอ หลินซินเหยียนขมวดคิ้วแล้วพูดเตือนอย่างชัดถ้อยชัดคำ " ฉันกำลังขับรถอยู่ "

จงจิ่งห้าวมองเธออย่างจริงจัง " ผมอยากมีลูกสาวสักคนจัง "

หลินซินเหยียนเม้มปาก เธอกับจงจิ่งห้าวตอนอยู่ด้วยกันก็ไม่ได้ป้องกันอะไร แต่ก็ไม่ได้ท้อง

ตอนที่คลอดหลินซีเฉินกับหลินลุ่ยซี หมอบอกว่า ร่างกายของเธอบอบช้ำเกินกว่าจะตั้งครรภ์ครั้งต่อไปได้

ณ เวลานั้น เธอคิดว่าแค่มีลูกๆ ทั้งแล้วไม่สามารถจะตั้งครรภ์ได้อีก ก็คงไม่เป็นไร แต่ตอนนี้…

" ถ้ามีเวลา ก็เปลี่ยนนามสกุลพวกเด็กๆ เถอะ " หลินซินเหยียนก็พูดอย่างจริงจังเช่นกัน

ถ้าเธออยู่กับจงจิ่งห้าว แล้วหลังจากนี้ไม่ได้มีลูก เด็กทั้งสองคนนี้ก็ต้องใช้นามสกุลจงอยู่ดี

ถ้าไม่ยังงั้นจงจิ่งห้าวคงจะต้อง'ไร้ลูกหลานสืบสกุล'น่ะสิ

มือของจงจิ่งห้าวที่กำลังจับขาของเธอไว้ ก็ค่อยๆ ผ่อนแรงลงเป็นลูบเบาๆ แทน เขาจำได้ว่าหลินซินเหยียนเคยพูดว่าเธอไม่สามารถตั้งครรภ์ได้อีก เขาคิดว่าเธอคงพูดเล่นๆ

แต่ตอนนี้เหมือนจะไม่ใช่ พวกเขาอยู่ด้วยกันมาไม่เคยมีสักครั้งที่จะป้องกัน แต่เธอก็ไม่ท้อง

ต้องเข้าใจว่าตอนที่มีหลินซีเฉินกับหลินลุ่ยซี แค่ครั้งเดียวก็ติดแล้ว พูดง่ายๆ ว่า เธอมีร่างกายจำพวกตั้งครรภ์ได้ง่าย แต่ครั้งนี้พวกเขาอยู่ด้วยกันมาก็เป็นเวลาสองเดือนกว่าแล้ว

" ฉันไม่อยากมีคลอดลูกอีกแล้ว " หลินซินเหยียนกลัวจริงๆ ช่วงเวลาที่เจ็บปวดที่สุดตอนนี้เธอยังจำมันได้ไม่ลืม

แค่คิดถึงมันขึ้นมา ในใจเธอก็เกิดความหวาดผวาอย่างเสียไม่ได้

แต่หากร่างกายของเธอยินยอมละก็ ความรักและความสำคัญของเธอกับจงจิ่งห้าวไปได้สวย เธอก็ยินยอมที่จะเจ็บปวดอีกครั้ง

ไม่ตอนนี้แค่คิด เธอยังไม่กล้าเลย สู้เธอบอกเขาไปอย่างชัดเจนดีกว่า เพื่อไม่ให้คิดไปเองหรือคาดหวัง

ถ้าคนเราไม่คาดหวัง แน่นอนว่าจะไม่มีวันผิดหวัง

รถจอดอยู่ทางเข้าโรงพยาบาล ทั้งสองฝ่ายต่างเงียบไม่พูดถึงหัวข้อสนทนาที่เกริ่นขึ้นเมื่อกี้ บรรยากาศมีความอึดอัดเล็กน้อย

จงจิ่งห้าวเดินลงจากรถท่ามกลางความเงียบ หลินซินเหยียนเดินเข้ามา เพื่อทำลายความรู้สึกอึดอัดนี้ เธอเลยจงใจถามขึ้นมาว่า " ซูจ้านเป็นคนโทรหาคุณเหรอ "

จงจิ่งห้าวตอบรับแบบเนือยๆ

หลินซินเหยียนคิดในใจ หรือว่าซูจ้านจะรู้ว่าฉินยาท้อง สองคนนี้และเกิดความขัดแย้งกัน สุดท้ายเลยทำให้ฉินยาต้องเข้าโรงพยาบาล

แต่ถ้าพูดในหลักความเป็นจริง ถ้าซูจ้านรู้ว่าฉินยาท้อง ก็ต้องไม่เกิดความขัดแย้งสิถึงจะถูก

เธอค่อนข้างเป็นห่วงฉินยาเลยรีบเดินไปอย่างรวดเร็ว จงจิ่งห้าวโอบไหล่ของเธอไว้ เขาไม่ได้เอ่ยคำใดเพียงแค่โอบเธอไว้เช่นนั้น

จิตใจของหลินซินเหยียนที่กำลังกระวนกระวายอยู่เมื่อครู่ ก็ค่อยๆ คลายลง ก่อนที่ทั้งคู่จะเดินมาถึงหน้าห้องผ่าตัด

ซูจ้านที่ยืนอยู่ตรงระเบียงทางเดิน เสื้อผ้าบนร่างกายของเขาจากที่เปียกชุ่ม เมื่ออยู่ในโรงพยาบาลมาสักพักใหญ่ เสื้อผ้าของเขาก็ถูกแอร์เป่าจนแห้งไปครึ่งหนึ่งแล้ว

เขากระสับกระส่ายเดินไปเดินมาอยู่หน้าห้องผ่าตัด เมื่อเห็นหลินซินเหยียนกับจงจิ่งห้าวเดินมา เขาก็ชะงักฝีเท้าลง

" พี่สะใภ้…. "

" เกิดอะไรขึ้น อยู่ดีๆทำไมถึงเข้าโรงพยาบาล " หลินซินเหยียนถาม

ซูจ้านก็เอาแต่โทษตัวเอง " เป็นความผิดของผมทั้งหมด "

ถ้าไม่ใช่เพราะเขาไปพัวพันกับหลิวเฟยเฟย คงไม่ต้องดึงเธอเข้ามาเป็นแบบนี้ แล้วก็คงไม่……

" ฉันต้องรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น! " นำเสียงของหลินซินเหยียนหนักแน่นขึ้น

" หลิวเฟยเฟยจับตัวเธอไป เธอถูกระเบิดจนบาดเจ็บ…" ซูจ้านอธิบายออกมาสั้นๆ หลินซินเหยียนช็อกกับสิ่งที่ได้ยินจนแทบไม่อยากจะเชื่อ โดนระเบิดจนได้รับบาดเจ็บงั้นเหรอ

สองขาของเธอก็ไร้เรี่ยวแรงที่จะยืน เธอแทบจะล้มลงไป แต่โชคดีที่มีจงจิ่งห้าวอยู่ใกล้ๆ เขาเลยประคองเธอไว้ได้ทัน

น้ำเสียงของหลินซินเหยียนสั่นเครือ" ซูจ้านคุณไม่รู้เหรอ ว่าเธอกำลังท้อง "

เปรี้ยง!

เหมือนมีฟ้าผ่าลงมาตรงกลางศีรษะของเขา ฉินยาท้องเหรอ

แสดงว่าเลือดบนตัวของเธอ……

หัวใจของเขา รู้สึกเหมือนถูกใครบางคนควักออกมาแล้วเลือดก็ไหลทะลักลงมาอย่างไม่หยุดยั้ง

เจ็บ มันเจ็บเหลือเกิน

" คุณรู้ใช่ไหม " หลินซินเหยียนเดินเข้ามาช้าๆ ซูจ้านเสียงแหบจนแทบจะฟังไม่เป็นภาษา " ผมไม่….. รู้….. "

เพี้ยะ!

หลินซินเหยียนโกรธจัด เลยปะทะฝ่ามือลงไปบนหน้าเขาอย่างแรง " ฉินยาเธอไม่คู่ควรที่จะตบคุณด้วยซ้ำ วันนี้ฉันตบคุณแทนเธอเอง! "

นี่มันไม่ใช่ความเยิ่นเย้อของซูจ้าน แต่เรื่องนี้ ทำไมมันถึงเกิดขึ้นได้

ซูจ้านไม่คิดจะโต้แย้งอะไร เขาเอาแต่โทษตัวเองอยู่แบบนั้น " เป็นความผิดของผมเอง ทุกอย่างมันเป็นเพราะผม! "

เขาทั้งเกลียดและโกรธ เสียใจและเคียดแค้น เอาแต่โทษตัวเอง สุดท้ายก็จะมีเพียงแค่ความปวดใจเท่านั้น ในเวลาที่หน้าสิ่วหน้าขวาน เธอกลับคิดแทนเขา ผลักเขาลงน้ำ แต่เขาล่ะ

ได้ทำอะไรบ้างไหม

เขาก็จะนึกออกตั้งนานแล้ว ครั้งนั้นที่โรงพยาบาล เขาควรจะนึกได้สิ!

" ผมสมควรตาย ผมสมควรตาย " ซูจ้านทรุดตัวลงกับพื้นราวกับเป็นอัมพาต ใบหน้าของเขาอาบไปด้วยน้ำตา เอาแต่พร่ำร้องราวกับเป็นคนบ้าเสียสติที่อยู่ริมถนนก็ไม่ปาน

เขาจับหัวตัวเองไว้ยังหมดอาลัยตายอยาก

หลินซินเหยียนที่ยืนอยู่ข้างๆ ก็ไม่ได้พูดปลอบอะไร ที่มันเป็นแบบนี้ก็เพราะตัวของเขาเองทั้งหมด โทษใครก็คงไม่ได้

ผ่านไปสองชั่วโมง ในที่สุดประตูของห้องผ่าตัดก็ถูกเปิดออก ซูจ้านที่ได้ยินเสียง ก็รีบลุกขึ้นแล้ววิ่งไปยังหมอ เขากระชากตัวหมอทั้งๆ ที่ยังไม่ทันจะได้ถอดหน้ากากออกเลยด้วยซ้ำ " เธอเป็นยังไงบ้างครับคุณหมอ "

มือของจงจิ่งห้าววางลงไปบนไหล่ของเขา " ใจเย็นๆ ก่อน นายจับหมอไว้แบบนั้น หมอจะพูดยังไง"

ซูจ้านรู้ แต่เขาไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ เขาทั้งกลัว กลัวว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับฉินยา

หลินซินเหยียนเดินตามเข้าไป ก่อนจะขอโทษคุณหมอ " ขอโทษด้วยนะคะ เขาตื่นเต้นไปหน่อย…"

"โธ่… " คุณหมอบอกมือปัด ก่อนจะถอนหายใจแล้วพูดออกมาว่า " ไม่เป็นไร ไม่เป็นไรครับ ครอบครัวของผู้ป่วยทำแบบนี้ไม่ปกติอยู่แล้วครับ "

หลินซินเหยียนกำมือไว้แน่น " เธอไม่เป็นไรใช่ไหมคะ ลูก… "

ซูจ้านที่อยู่ด้านข้าง พร้อมกับร่างกายสั่นระรัว

หมอหายใจออกมา พูดด้วยท่าทีที่เสียใจ" เด็กที่ส่งมาที่นี่เขาเสียไปตั้งนานแล้วครับ คนไข้อาการบาดเจ็บค่อนข้างรุนแรง อีกอย่างใบหน้าซีกขวาถูกเผาไหม้จนเสียหายค่อนข้างมาก ยากที่จะกลับมาเป็นเหมือนเดิมครับ แต่ว่าตอนนี้เทคนิคการผ่าตัดศัลยกรรมค่อนข้างก้าวหน้ามาก พวกคุณก็อย่าเสียใจไปเลย โชคยังดีที่คนยังมีชีวิตอยู่ "

เมื่อได้ฟังหลินซินเหยียนเริ่มรู้สึกเคืองตา เหมือนกำลังจะร้องไห้ ทำไมมันถึงได้สาหัสขนาดนี้

" ตอนนี้ฉันเข้าไปดูเธอได้ไหมคะ " เสียงของหลินซินเหยียนแหบพร่า

หมอส่ายหน้า " คนไข้ถูกนำไปไว้ที่ห้องไอซียูครับ ถึงแม้การผ่าตัดจะเสร็จสิ้นแล้ว แต่ก็ยังไม่พ้นขีดอันตราย แต่อาการเจ็บกับแผลของเธอค่อนข้างรุนแรง อะไรก็เกิดขึ้นได้ หลังผ่าตัดอาจจะเกิดการติดเชื้อ ผมแนะนำว่าให้ผ่านไปยี่สิบสี่ชั่วโมง เมื่อเข้าห้องผู้ป่วยทั่วไปแล้วพวกคุณค่อยมาเยี่ยมดีกว่าครับ "

" ผมไม่เข้าไป แต่ขอดูจากข้างนอกได้ไหมครับ" ตาของซูจ้านแดงก่ำ

หมอที่เห็นหน้าของเขาแล้ว ก็สัมผัสได้ว่าเขาเจ็บปวดแค่ไหน หมอจึงพยักหน้าเป็นเชิงอนุญาต" คงต้องการปล่อยตัวไว้ ดูผ่านตรงนั้นก็พอแล้วครับ "

ฉินยาถูกส่งไปยังห้องไอซียู เมื่อจัดแจงเสร็จแล้วพยาบาลจะพาพวกเขาไปดู

" เข้าไปได้แค่สองคนนะคะ " พยาบาลแจ้ง

จงจิ่งห้าวไม่ได้อยากจะเข้าไปแล้ว เขาแค่มาเป็นเพื่อนหลินซินเหยียนเฉยๆ กลัวว่าเธอจะเสียใจเกินกว่าจะรับไหว

หลินซินเหยียนรู้ว่าเขาเป็นห่วง เลยส่ายหัวบอกเขาไป" ฉันไม่เป็นไรหรอก "

จากนั้นซูจ้านกับหลินซินเหยียนก็เดินเข้าไป