“เลขาไป๋ แบบนี้ต้องหักเงินเดือนใช่ไหมคะ?” อู๋เหม่ยเซี๋ยพูดฉอดๆ

ไป๋จวู่เวยน้ำเสียงทำตามหน้าที่ “ตามกฎของบริษัทใช่แบบนี้”

“จริงๆ เรื่องเล็กแบบนี้ ฉันไม่อยากให้เกิดเรื่อง แต่ว่าเธอสายจริงๆ ยังบอกว่าตัวเองลาแล้ว คนที่พูดโกหกแบบนี้ บุคลิกต้อง—“

“เธอลาแล้ว” ขณะที่อู๋เหม่ยเซี๋ยว่าหลินซินเหยียนบุคลิกไม่ดีอย่างได้ใจ มีเสียงต่ำดังขึ้นตัดบทเธอ

อู๋เหม่ยเซี๋ยชะงัก คิดว่าตัวเองฟังผิดแล้ว เรื่องแบบนี้ต้องให้ประธานจงจัดการด้วยตัวเองเหรอ?

เห็นได้ชัดว่าไม่มีทาง

“คนที่มาสายแล้วโกหก บุคลิกต้องมีปัญหาแน่ๆ คนแบบนี้บริษัทไม่ควรเก็บไว้”

“ฉันอนุญาตเอง เธอลาแล้ว ยังต้องให้ฉันพูดอีกครั้งไหม?” น้ำเสียงของจงจิ่งห้าวหนักขึ้น ช้าและหนัก สิ่งที่มองไม่เห็นให้ความรู้สึกของการตั้งคำถามที่กดดัน

ครั้งนี้อู๋เหม่ยเซี๋ยได้ยินชัดแล้ว อาการหลอนหูครั้งแรก ครั้งที่สองก็เป็นไปไม่ได้แล้ว

รู้สึกเหลือเชื่อเกินไป

เรื่องแบบนี้ควรให้เลขาไป๋จัดการ มีที่ไหนให้เจ้านายจัดการเอง?

ผู้หญิงคนนี้มีความสัมพันธ์อะไรกับประธานจง?

หนึ่งครั้งสองครั้ง—

“พอแล้ว ไปทำงานเถอะ” ไป๋จวู่เวยทำเป็นนิ่ง

ในใจกลับอยู่ไม่สุข

หลินซินเหยียนกวาดสายตาไปทั่วใบหน้าที่สงบของ ไป๋จวู่เวยโดยไม่ได้ตั้งใจ ความคิดไหลผ่าน เธออยากยืนยันคำพูดของป้าหยู จงจิ่งห้าวไม่รักหล่อน แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง

เหตุผลนี้เกี่ยวข้องกับการไปประเทศA

เดิมทีเธออยากทำเป็นเพียงเรื่องบังเอิญ

แต่ว่า วันนี้คำพูดของจวงจื่อจิ่นและเหอรุ่ยเจ๋อ ทำให้เธอเปลี่ยนใจ

ลูกของเธอต้องการพ่อ

ไป๋จวู่เวยเดินเข้าห้องทำงานตามจงจิ่งห้าว รายงานตารางงานเสร็จ เธอปิดเอกสาร ลองถาม “งานเลี้ยงให้คุณหลินไปกับนายไหม?”

จงจิ่งห้าวดูเหนื่อยเล็กน้อยและหลับตาลง นิ่งไปหลายวินาที “เธอไปกับฉัน”

ไป๋จวู่เวยโล่งอก “งั้นฉันออกไปทำงานแล้ว”

ปิดประตูห้องทำงาน ไป๋จวู่เวยหมุนตัว ก็เห็นหลินซินเหยียนยืนอยู่ด้านหลังเธอ ขาหยุดเดิน

“เลขาไป๋ ฉันมีเรื่องอยากให้คุณสอน ขอคุยด้วยหน่อยได้ไหม?” หลินซินเหยียนถาม

ไป๋จวู่เวยก็ประหลาดใจที่เธอมาหาตัวเองก่อน

เธอก็อยากรู้ว่าหล่อนจะพูดอะไร “ได้สิ ไปร้านกาแฟชั้นล่าง”

ลงลิฟต์ ทั้งสองไปที่ร้านกาแฟของชั้นหนึ่ง

หามุมที่เงียบแล้วนั่งลง

ทั้งสองไม่มีใครพูดก่อน กาแฟมาเสิร์ฟสักพัก หลินซินเหยียนพูดถึงจะพูด “คุณไป๋ ดูจะเกลียดชังฉันมาก”

“ฉันคู่กับอะห้าว ถูกแยกออก เป็นคุณหลิน คุณหลินจะทำอย่างไร?” ไป๋จวู่เวยถามกลับ

หลินซินเหยียนใช้ช้อนค่อยๆ คนกาแฟ เธอไม่รั่วไหลจริงๆ

“เธอรู้ ฉันกับคุณจงแค่ปฏิบัติตามสัญญาการแต่งงาน และระยะเวลาไม่นาน ดูเหมือนว่าคุณไป๋จะรีบร้อนมาก และไม่ชอบฉัน” เธอค่อยๆ เชยตา

“ดูออกได้อย่างไร?” ไป๋จวู่เวยยิ้มเบาๆ จิบกาแฟ

“เธอและรู้ กระจายข่าวการตั้งครรภ์ของฉันในที่ที่ฉันอาศัยอยู่ จ้างคนมาทำร้ายฉัน กระตุ้นแม่ของฉัน ทำแบบนี้เพราะอะไร ฉันคิดว่าในใจของคุณไป๋รู้ดี” ไป๋จวู่เวยพรางตัวได้ดี หลินซินเหยียนหนักแน่นกว่าเธอ เหมือนกับว่าในมือถือเรื่องหลายเรื่อง

“ฉันไม่รู้ว่าคุณหลินหมายความว่าอะไร ที่ฉันทำก็แค่ไม่พอใจที่เธอแต่งงานกับอะห้าว ถ้าคุณหลินจะฟ้อง ฉันก็ไม่ว่าอะไร เพราะว่าอะห้าวเข้าใจฉัน ฉันเป็นแค่ผู้หญิงคนหนึ่ง ผู้หญิงที่มีความรัก โดนคนแย่งที่ที่ต้องเป็นของฉัน ทำเรื่องที่เกินไปก็สามารถเข้าใจได้” เธอยิ้มบางๆ มองหลินซินเหยียน “แต่เป็นคุณหลินที่นัดฉันเอง เห็นได้ชัดว่าทนไม่ไหว”

หลินซินเหยียนไม่พูดแต่ยิ้มบางๆ ท่าทางที่นิ่งและเดาไม่ได้นั้น ทำให้ในใจของไป๋จวู่เวยไม่สุข

น้ำเสียงเย็นชา “เธอยิ้มอะไร?”

“ฉันได้ยินเรื่องสนุกหนึ่งเรื่อง คุณไป๋สนใจไหม?”

“อะไร?”

“ฉันได้ยินมาว่าคุณไป๋ตามคุณจงมานานแล้ว แต่ไม่รักคุณไป๋ จู่ๆ ก็ให้สถานะแฟนสาวกับคุณไป๋ เพราะว่า—” หลินซินเหยียนตั้งใจหยุดลง สังเกตสีหน้าของไป๋จวู่เวย

สีหน้าของเธอเปลี่ยนจริงๆ แม้กำลังอดทนมาก แต่เธอยังคงแสดงร่องรอย

“เพราะอะไร?” ไป๋จวู่เวยไม่นิ่งเหมือนก่อนหน้านี้

“ฉันแค่ได้ยินเรื่องซุบซิบ คุณไป๋ไม่ต้องสนใจหรอก” หลินซินเหยียนพูดครึ่งหนึ่งเหลือครึ่งหนึ่ง ให้ไป๋จวู่เวยไม่รู้ว่าเธอรู้เท่าไร ตั้งใจแขนเธอ

“ฉันและอะห้าวรักกันจริง ก็จะไม่ชอบเป็นธรรมดา คนที่อิจฉาฉันเคี้ยวโคนลิ้น คุณหลินจะจริงจัง ฉันก็ช่วยไม่ได้” ไป๋จวู่เวยพูดแล้วลุกขึ้น “ยังมีอีกครึ่งเดือน ที่ที่ควรเป็นของฉัน ก็จะเป็นของฉัน”

เธอมองหลินซินเหยียนแล้วหมุนตัวจากไป

“คุณไป๋รู้ได้อย่างไรว่าฉันตั้งครรภ์สองเดือนแล้ว?” หลินซินเหยียนก็ลุกขึ้น

“ฉันบอกแล้ว ฉันเดา”

หลินซินเหยียนเดินมา “ท้องของฉันไม่เหมือนตั้งครรภ์ ดูไม่ออกแม้แต่นิดว่าตั้งครรภ์นานเท่าไร แต่ว่าคุณไป๋เดาถูกทันที เกรงว่าต่อให้เป็นผู้หญิงที่เคยมีประสบการณ์คลอดลูก ก็ไม่ตาดีเหมือนคุณไป๋มั้ง?”

“อาจจะบังเอิญนี่? ฉันเดาถูก ไม่มีสิ่งมหัศจรรย์ในโลก ฉันอาจจะมีความสามารถพิเศษนี้ล่ะ?” พูดจบไป๋จวู่เวยเดินไปที่ลิฟต์

ประตูลิฟต์ค่อยๆ ปิด ในช่องว่าง สบตากับหลินซินเหยียน

แม้ว่าบทสนทนาจะไม่รั่วไหล แต่ไป๋จวู่เวยรู้ หลินซินเหยียนต้องรู้อะไรมาแน่นอน

มิฉะนั้นจะไม่มีการหยั่งเชิงในวันนี้

เธอรู้มากแค่ไหน ถึงขั้นไหน ไป๋จวู่เวยไม่รู้

แรงบนตัวของหลินซินเหยียนถูกดูออกทันทีที่ประตูลิฟต์ปิดลง

ข้อเท็จจริงบอกเธอ ที่เธอเดามีความเป็นไปได้ที่จะเป็นความจริง

แต่เธอไม่สามารถรู้รายละเอียดได้

ถ้าเป็นจงจิ่งห้าวจริงๆ ทำไมผู้หญิงที่แนะนำเธอในวันนั้นต้องให้เงินเธอ?

ทำไมจงจิ่งห้าว—

เพียงเพื่อระบาย?

เธอไม่รู้ นี่ก็เหมือนปริศนา การสมคบคิดที่ซ่อนอยู่ในส่วนลึก

แต่เธอยืนยันไม่ได้

หลังเลิกงาน เธอกลับบ้านตามปกติ

“เธอคนเดียว?” ป้าหยูมองด้านหลังของหลินซินเหยียน

หลินซินเหยียนพยักหน้า ไม่ค่อยมีอารมณ์ ตอนเลิกงานเธอเห็นไป๋จวู่เวยที่แต่งตัวดูดีขึ้นรถของเขา

เธอหวั่นไหวกับการคาดเดาของตัวเอง หรือว่าจงจิ่งห้าวรักไป๋จวู่เวยจริงๆ?

ก่อนหน้านี้ไม่รัก เพียงแค่ไม่รู้ตัว

เธอยุ่งเหยิงมาก

“ทำไมไม่กลับมาพร้อมกับคุณชาย?” ทั้งสองอยู่ด้วยกันบ่อยๆ สร้างความสัมพันธ์

“เขาออกไปกับคุณไป๋แล้ว” ในใจของหลินซินเหยียนรู้สึกเบื่อ หลังจากที่มีการคาดเดานั้น ทัศนคติต่อจงจิ่งห้าวเปลี่ยนไป

ป้าหยูถอนหายใจ “เธอต้องพยายามนะ”

หลินซินเหยียนยิ้ม ไม่อยากคุยเรื่องนี้ ตั้งใจพูด “ฉันเหนื่อยนิดหน่อย อยากนอนสักพัก”

ป้าหยูรู้สึกได้ว่าเธออารมณ์ไม่ดี “เธอพักผ่อน ทำอาหารเย็นเสร็จฉันเรียกเธอ”

หลินซินเหยียนตอบรับ เดินเข้าห้อง

เธอนอนบนเตียงรู้สึกเหนื่อยล้ามาก เธอค่อยๆ หลับตา อยากนอนจริงๆ ขณะที่เธอสะลึมสะลือจะหลับ โทรศัพท์มือถือดังขึ้น

เธอหยิบโทรศัพท์มือถือ กดรับสาย

“เหยียนเหยียน ช่วยอะไรพี่หน่อยได้ไหม?”

เสียงนี้—

จู่ๆ หลินซินเหยียนก็หายง่วง เธอนั่งลง “นายพูด”

“ฉันต้องไปงานเลี้ยง อยากให้เธอเป็นคู่สาวของฉัน

หลินซินเหยียนนิ่งไปสักพักแล้วพูด “ได้สิ”

“ส่งตำแหน่งของเธอให้ฉัน ฉันไปรับเธอ”