“ใครจะไปรู้ล่ะ เด็กคนนี้…” คุณนายเฉินตระหนักขึ้นมาอย่างรวดเร็ว หลี่จ้านพูดแบบนี้ราวกับว่าอยากเจอเฉินชือหาน เขากับเฉินชือหานอายุใกล้เคียงกัน รู้จักกันมาตั้งแต่ยังเด็ก ถือได้ว่าเป็นคู่รักที่มีใจให้กันตั้งแต่เด็กๆ อีกทั้งยังรู้จักกันเป็นอย่างดี ในสายตาของคุณนายเฉิน หลี่จ้านและเฉินชือหานเหมาะสมกันเป็นอย่างมาก

หลี่จ้านก็เป็นคนที่เธอเห็นมาจนโต

พอตระหนักได้ว่าเขาคงจะอยากเจอกับเฉินชือหาน คำพูดหยุดลงตรงนี้เธอก็พูดอ้อมๆว่า “เดี๋ยวฉันไปเรียกเธอลงมาให้ พวกเธอคนหนุ่มสาวจะได้คุยกัน”

หลี่จ้านยิ้ม รู้สึกดีตามธรรมชาติ

เดิมทีเขาก็ตั้งใจมาหาเฉินชือหานนั่นแหละ

คุณนายเฉินขึ้นไปข้างบน เฉินชือหานกำลังนั่งอยู่บนโต๊ะเครื่องแป้งและกำลังอ่านข่าวทั้งหมดในปีนี้ของจงจิ่งห้าว ส่วนใหญ่ล้วนเป็นช่องการเงินและเศรษฐกิจ

แอ๊ด—

คุณนายเฉินผลักประตูและเดินเข้ามา “ชือหาน…”

เฉินชือหานพับคอมลงและมองไปที่แม่ของเธอ “แม่ เข้ามาทำไมไม่เคาะประตู”

“แม่ลืมเลย” คุณนายเฉินเหลือบมองคอมที่เธอปิดไว้แวบหนึ่ง “ลูกดูอะไรอยู่หรอ?”

“ไม่ได้ดูอะไร” ”เฉินชือหานเก็บคอมลงในลิ้นชัก “แม่มาหาหนูมีธุระอะไร?”

“เสี่ยวจี้มาเที่ยวหาลูกน่ะ” คุณนายเฉินกล่าว

สีหน้าของเฉินชือหานนิ่งไปพักหนึ่ง “เหวินเสี่ยวจี้กลับมาแล้ว?”

คุณนายเฉินพยักหน้า “เห็นว่าพึ่งกลับมา กลับมาก็มาเที่ยวหาลูก ชือหาน…”

“แม่” เฉินชือหานจ้องเธอที่ทำสัญลักษณ์มือ ON

เฉินชือหานรู้ว่าเธออยากจะพูดอะไร

จะมีอะไรนอกจากอยากให้เธอและหลี่จ้านคู่กัน บอกว่าหลี่จ้านเหมาะสมกับเธอ

เรื่องที่เฉินชิงอยากให้เธอแต่งงานกับจงจิ่งห้าว คุณนายเฉินยังไม่รู้

เฉินชือหานลุกขึ้น เดินไปทางประตู

คุณนายเฉินไม่ตายใจ พูดขึ้นว่า “ชือหาน ตระกูลเรากับตระกูลเหวินฐานะเท่าเทียมกัน…”

“แม่” เฉินชือหานพูดขัดขึ้นมา เธอรู้สึกหมดความอดทน “หนูไม่ชอบเขา ไม่ต้องมาบอกว่าเราเหมาะสมกัน หรือว่ามาจับคู่ให้เราได้ไหม?”

คุณนายเฉินไม่เข้าใจ หลี่จ้านรูปร่างหน้าตาดี ฐานะทางบ้านยิ่งไม่ต้องพูดถึง ทำไมเธอถึงไม่ตกลงนะ?

“ชือหานเอ๋ย ผู้หญิงคนหนึ่งแต่งงาน ไม่ใช่ต้องการคนที่รู้จักกันเป็นอย่างดี ฐานะชาติตระกูลดีงั้นหรอ ตระกูลของเรากับตระกูลของคุณอาเหวินของลูกก็ถือได้ว่ามีฐานะเท่าเทียมกัน ทำไมลูกไม่พิจารณาดูหน่อยล่ะ?”

เฉินชือหานไม่อยากจะฟังที่คุณแม่พูดพร่ามไปมากกว่านี้ เธอมองแม่ของเธอ พูดอย่างชัดถ้อยชัดคำว่า “แม่ หนูมีคนที่ชอบแล้ว”

“ใครกัน?” คุณนายเฉินรู้สึกประหลาดใจไปสักพัก เฉินชือหานตาสูง คนรอบตัวที่ตามจีบเธอต่างก็โดนเธอปฏิเสธไปอยู่ไม่น้อย มาวันนี้บอกว่ามีคนที่ชอบแล้ว เธอรู้สึกสงสัยอย่างมาก

เฉินชือหานทิ้งปริศนาให้เธอ “ถึงตอนนั้นแม่ก็รู้เอง”

พูดจบเธอก็สวมรองเท้าสลิปเปอร์เดินลงบันไดไปด้านล่าง

“นายกลับมาเมื่อไหร่?” เฉินชือหานเห็นหลี่จ้านที่กำลังนั่งอยู่ตรงโซฟาข้างล่าง ถามขึ้นด้วยรอยยิ้ม

หลี่จ้านเงยหน้าขึ้นมองเธอ “พึ่งกลับมาไม่นาน”

เฉินชือหานนั่งลงบนโซฟา หยิบแอปเปิ้ลลูกหนึ่งขึ้นมาจากจานผลไม้แล้วกัด “คิดยังไงถึงมาเยี่ยมฉัน?”

“เราไม่เจอกันตั้งนานแล้วสินะ?”

เฉินชือหานคิดอยู่สักพัก เหมือนจะใช่ “2ปีได้มั้ง ครั้งที่แล้วที่เจอนายก็ตอนฉลองปีใหม่ 2ปีนี้นายก็ไม่ได้กลับมาฉลองปีใหม่เลยนี่”

“เวลาผ่านไปไวจริงๆ แค่แปปเดียวเธอก็กลายเป็นสาวซะแล้ว มีแฟนรึยัง?”

ตอนที่หลี่จ้านถามเธอว่ามีแฟนรึยัง ในหัวของเธอก็มีใบหน้าของจงจิ่งห้าวแวบขึ้นมา แอปเปิ้ลในปากของเธอราวกับจะหวานขึ้นไปอีก เธอยิ้มบางๆ “มีสิ”

“โห เธอตาสูงมาตลอด ใครกันนะที่เข้าตาเธอ?” เฉินชือหานเรื่องมากจะตาย เขาได้ยินหลี่จิ้งเคยบอกว่า เมื่อก่อนมีคนแนะนำให้เธอไปนัดดูตัว เธอจงใจเดินทิ้งเขาไปเลย แม้แต่หน้าของแม่สื่อก็ไม่ไว้ บอกว่าคนนั้นเขาหน้าตาขี้เหร่

จริงๆแล้วก็ไม่ได้ขี้เหร่ ก็แค่หน้าตาธรรมดา ทางบ้านก็ไม่เลว เธอไม่ไว้หน้าเขาแม้แต่น้อย

เฉินชือหานมองดูหลี่จ้านนิ่งๆสองสามวิ “นายรู้จักน่ะ”

“ฉันรู้จัก? ใคร?”หลี่จ้านรู้สึกสงสัยเล็กน้อย เขาไม่ได้มีเพื่อนเยอะแยะ คนที่รู้จักก็ไม่มาก ไม่มีใครในความทรงจำที่รุ่นราวคราวเดียวกับเธอเลย

คุณนายเฉินยื่นหูเข้าไป อยากรู้อยากได้ยินเหมือนกันว่าใคร

“ตอนนี้ยังไม่บอกนาย รอถึงตอนนั้นนายก็จะรู้เอง ถึงตอนนั้น…” ครึ่งท้ายเธอไม่ได้พูดออกมา

ถ้าเธอได้แต่งงานกับจงจิ่งห้าวจริง หลี่จ้านก็ต้องเรียกเธอว่าพี่สะใภ้

ไม่ใช่เธอที่เรียกเขาว่าพี่หลี่จ้านอีกแล้ว

ลำดับญาติก็จะเปลี่ยนไป

“เป็นความลับจังนะ?” หลี่จ้านเริ่มเข้าประเด็น ถึงแม้เขาจะสงสัยเรื่องแฟนของเธอ แต่ว่าเขาก็ไม่ได้ลืมเรื่องที่มา “พอจะว่างบ้างมั้ย เราออกไปเฮฮาด้วยกันหน่อย?”

เฉินชือหานมองเขาด้วยสายตาดูแคลน “ฉันมีเวลาว่างตลอดแหละ นายนั่นแหละ นายไปเที่ยวได้หรอ? ไม่กลัวคนจำหน้าได้รึไง? ตอนนี้นายเป็นดาราดังนะ”

หลี่จ้านเหล่มองเธอครู่หนึ่ง “ดาราไม่ใช่คน ไม่ต้องกินต้องนอนรึไง? ฉันอยากไปเที่ยว ไม่กลัวคนจำหน้าได้หรอก”

เฉินชือหานหัวเราะ “งั้นก็ได้ นายรอฉันแปปนึง ฉันขอไปเปลี่ยนชุดก่อน”

หลี่จ้านตอบโอเค “ฉันจะรอเธอ”

เฉินชือหานขึ้นไปข้างบน ผ่านไปประมาณสิบกว่านาที เธอเปลี่ยนเป็นชุดสวยจากนั้นก็ลงมาข้างล่าง

หลี่จ้านลุกยืนขึ้น “ไปกันเถอะ”

“เราจะไปไหนกัน?” เฉินชือหานถาม

หลี่จ้านมองเธอสักพัก อารมณ์ผิดปกติผ่านนัยน์ตาเขาไปอย่างรวดเร็ว “ถึงแล้วเธอก็รู้เอง”

“นายเตรียมเซอร์ไพรส์ให้ฉันหรอ?” เฉินชือหานยิ้มและถามออกมา

หลี่จ้านมองเธอ หรี่ตาเล็กน้อย “ก็ไม่เชิง”