เฉินชือหานรู้สึกสงสัยเล็กน้อยที่หลี่จ้านบอกว่าเซอร์ไพรส์มันคืออะไร แต่ก็ไม่ได้ถามออกมา ในเมื่อเป็นเซอร์ไพรส์ ก็ต้องเป็นสิ่งที่เธอคิดไม่ถึงอย่างแน่นอน

ทั้งสองออกจากบ้านตระกูลเหวินด้วยกัน ขณะนั้นรถจี๊ปคันหนึ่งก็ขับเข้ามา เฉินชิงลงมาจากรถ พอเห็นหลี่จ้านก็เลิกคิ้วขึ้น “เสี่ยวจี้กลับมาแล้วหรอ?”

หลี่จ้านพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม

“พวกเธอจะออกไปด้วยกันงั้นหรอ?” เฉินชิงมองพวกเขาแล้วถามขึ้น

เฉินชือหานพยักหน้า “พวกเราไม่ได้อยู่ด้วยกันนานแล้ว เขาชวนหนูออกไปเที่ยวค่ะ”

ถ้าเป็นยามปกติเขาจะไม่เข้าไปยุ่งกับเฉินชือหานและหลี่จ้านที่ออกไปเที่ยวด้วยกันแน่นอน แต่ตอนนี้ไม่ได้

เขาให้คนไปกระจายข่าวหลินซินเหยียนฆ่าคน ตอนนี้ข้างนอกผู้คนกำลังพูดถึงกันอย่างดุเดือด เป็นช่วงให้เหวินชิงกดดันจงจิ่งห้าว เขากลับมา ก็เพื่อมารับเฉินชือหานไปที่ตระกูลเหวิน

“วันนี้ลูกไปเที่ยวกับเสี่ยวจี้ไม่ได้แล้ว พ่อมีนัดกับคุณอาเหวินของลูก ต้องไปบ้านเขา”

“ไปบ้านผม?”หลี่จ้านตื่นตระหนกเล็กน้อย เดิมทีกำลังจะล่อเฉินชือหานออกไปได้อย่างราบรื่นแล้ว ตอนนี้ดูเหมือนจะเปลี่ยนไปอีกแล้ว

ไม่ได้ เขาต้องพาเฉินชือหานออกไปให้ได้

“ที่ของพวกคุณผู้หลักผู้ใหญ่ ผมกับชือหานขอไม่ร่วมแจมด้วยนะครับ ชือหาน ไปเที่ยวของเรากันเถอะ” หลี่จ้านพูดพร้อมกับจับไหล่ของเฉินชือหานไว้ โอบเธอให้เดินออกไป

ทนอยู่แต่ในบ้านมาตั้งหลายวันแล้ว เฉินชือหานก็อยากออกไปเที่ยวบ้าง

ก็เลยไม่ได้ขัดอะไร

“ชือหาน” เฉินชิงเรียกรั้งเธอไว้ “ที่พ่อพูดไม่ได้ยินหรือไง?”

เฉินชือหานหยุดฝีเท้าลง หันหน้าไปมองเขา “พ่อ”

“คุณลุงเฉิน ผมกับชือหานไม่ได้เจอกันมาตั้งนาน ผมก็แค่ออกไปเที่ยวเล่นกับเธอ ตอนกลับมา…ผมก็จะพาเธอกลับมาส่งอย่างปลอดภัยครับ” ตอนที่พูดประโยคนี้ออกมา ในหัวของหลี่จ้านก็มีความคิดหนึ่งโผล่ขึ้นมา

เขาจะนำเฉินชือหานกลับมาได้อย่างปลอดภัยรึเปล่า?

จุดประสงค์ที่จงจิ่งห้าวให้เขาล่อเฉินชือหานออกไปคืออะไร?

ขณะนั้นเอง หลี่จ้านก็เดาได้ว่าเรื่องนี้ไม่เพียงแค่เกี่ยวข้องกับตระกูลเฉิน เกรงว่าพ่อของเขาเองก็รู้เรื่องด้วย

“ในเมื่อคุณลุงเฉินบอกว่าออกไปไม่ได้งั้นก็ไม่ไปละกัน ผมตัดสินใจว่าจะกลับบ้านพอดี เช่นนั้นไปด้วยกันเลยสิครับ” หลี่จ้านทำเป็นไม่รู้เรื่องอะไรทั้งนั้น

เฉินชิงนิ่งไปสักพักแล้วพูดว่า “ถ้างั้นก็ไปด้วยกันเถอะ”

หลี่จ้านจะรู้หรือไม่รู้เรื่องนี้ เขาก็เข้าไปยุ่งไม่ได้ นี่เป็นเรื่องของเหวินชิง

ตระกูลเฉินและตระกูลเหวินเป็นหมู่บ้านเล็กๆ ไม่จำเป็นต้องขับรถ ผ่านสวนสาธารณะในหมู่บ้านไปก็ถึงแล้ว

เฉินชิงเดินนำอยู่ข้างหน้า หลี่จ้านและเฉินชือหานเดินตามอยู่ด้านหลัง เขาดึงเฉินชือหานให้เธอเดินช้าลงหน่อย “นายทำอะไรห้ะ?”

หลี่จ้านเอามือปิดปากของเธอ “ชู่ว!”

เฉินชือหานถลึกตาและกระพริบตา เป็นเชิงถามว่านายกำลังทำอะไร?

หลี่จ้านมองเฉินชิงที่อยู่ตรงหน้าแวบหนึ่ง เหมือนว่าเขาจะไม่รู้ตัว

เขาเขยิบเข้าไปข้างหูของเฉินชือหาน ใช้เสียงที่ได้ยินเพียงแค่สองคน “เธอบอกฉันมาซะดีๆ พวกเธอกับพ่อของฉันกำลังวางแผนลับอะไรกันอยู่ใช่มั้ย?”

เฉินชือหานหันหน้ามองเขา “พ่อนายไม่ได้บอกนายงั้นหรอ?”

“บอกอะไร?”

“พวกเธอกระซิบอะไรกันน่ะ?” ฉันไม่รู้ว่าเฉินชิงหยุดฝีเท้าลงเมื่อไหร่ เขายืนอยู่ตรงนั้น หันหน้ามามองพวกเขาสองคน

หลี่จ้านรีบพูดขึ้นว่า “ไม่มีอะไรครับ”

เฉินชิงมองเขาครู่หนึ่ง ตั้งแต่ที่เขาดึงเฉินชือหานไปพูดคุย เขาก็รู้แล้ว แต่แค่ตั้งใจทำเป็นไม่เห็น แต่คำถามที่เขาถามเฉินชือหาน แสดงว่าเขาไม่รู้เรื่องแผนการลับของพวกเขากับเหวินชิง เหวินชิงไม่พูด จะต้องมีเหตุผลของเหวินชิงแน่ เมื่อก่อนเขาเคยได้ยินเหวินชิงพูดมากกว่าหนึ่งครั้งว่าหลี่จ้านกับจงจิ่งห้าวมีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน

เขาไม่บอก คงเพราะกลัวหลี่จ้านจะมาขัดขวางพวกเขาเป็นแน่

ดังนั้น เขาเลยตั้งใจขัดจังหวะ เฉินชือหานจะต้องคิดว่าหลี่จ้านไม่ใช่คนนอก แล้วพูดออกมาแน่

แบบนี้ อาจจะทำให้แผนการของพวกเขาวุ่นวาย ยังไงตอนนี้ก็กำลังดำเนินไปได้อย่างราบรื่น

“รีบไปเถอะ” เฉินชิงโบกมือเรียกลูกสาว “มานี่ พ่อมีเรื่องจะบอกกับลูก”

เฉินชือหานรู้ตัวว่าเฉินชิงไม่อยากให้เธอพูดเรื่องนี้ออกไป ดังนั้นเธอเลยรีบวิ่งไปหา “พ่อ”

“เป็นผู้ใหญ่แล้ว ทำไมถึงไม่รู้จักสุขุม”

เฉินชือหานควงแขนของเขาแล้วยิ้มออกมา “พ่อไม่ใช่ให้เดินเร็วหน่อยหรอ ทำไมไม่สุขุมแล้วล่ะ?”

เฉินชิงจ้องเธอแวบหนึ่ง แต่เพราะหลี่จ้านอยู่ เฉินชิงเลยไม่ได้พูดอะไร

ขณะนี้ พวกเขาเดินมาถึงตระกูลเหวิน

หลี่จ้านเดินไปด้านหน้าแล้วเปิดประตู ในบ้านไม่มีใครอยู่ เหวินชิงกับหลี่จิ้งอยู่ในห้องหนังสือกัน ข่าวนี้ดังจนน่ากลัวขนาดนี้ เหวินชิงก็ต้องรู้เรื่องเป็นธรรมดาอยู่แล้ว

“ใครเป็นคนปล่อยออกไปกันนะ?” หลี่จิ้งพูดออกมาอย่างโมโห

ความคิดของเหวินชิง เธอเข้าใจดี เขาอยากให้จงจิ่งห้าวกับหลินซินเหยียนแยกจากกัน แต่ไม่ได้อยากให้ตายกันไปข้างหนึ่ง

ทำแบบนี้ เรื่องก็จะยิ่งรุนแรงขึ้น ถ้าหากจงจิ่งห้าวคิดว่าเหวินชิงเป็นคนทำ นี่มันเข้าใจผิดใหญ่เลย

เหวินชิงก็ไม่ใช่คนโง่ เรื่องนี้มันชัดเจนมาก ไม่ใช่ตระกูลเฉินก็เป็นตระกูลเหอ

เขากับเฉินชิงมีความสัมพันธ์ที่ใกล้ชิด ความสงสัยเลยมุ่งเน้นไปที่ตระกูลเหอ

“เรื่องนี้ คุณจะพิจารณาดูอีกทีมั้ย?” หลี่จิ้งสองวันมานี้นอนไม่หลับเลย มัวแต่เป็นห่วงเรื่องนี้

เหวินชิงสูดหายใจเข้าลึก “ในเมื่อลงมือทำไปแล้วก็ต้องทำต่อไป ฉันจะไม่ยอมให้ผู้หญิงคนไหนที่ไม่รักเดียวใจเดียวต่อจงจิ่งห้าว อยู่ข้างกายเขาเด็ดขาด”

แต่โบราณกาลวีรบุรุษยากจะฝ่าด่านสาวงาม เห็นได้ชัดว่าจงจิ่งห้าวถูกหลินซินเหยียนทำให้หลงจนสับสันไปแล้วเรียบร้อย

ก็เหมือนจงฉีเฟิงในปีนั้นที่ถูกเฉิงยู่ซิ่วทำให้สับสนเช่นเดียวกัน