จงจิ่งห้าวเงยหน้ามองเธอ และเพื่อเป็นการพิสูจน์ว่าเขาไม่ได้รังเกียจเธอ เขาจึงยกถ้วยโจ๊กที่เธกินเหลือไว้ขึ้นมาซดจนหมด แล้วหยิบช้อนที่เธอใช้มาคนโจ๊กแล้วตักเข้าปาก จากนั้นก็ใช้ลิ้นกวาดปลายช้อนจนเกลี้ยงแล้วเหลือบมองหลินซินเหยียนอย่างมีเลศนัย“แบบนี้พอจะพิสูจน์ได้ไหมว่าผมไม่ได้รังเกียจคุณ？”

หลินซินเหยียนก้มหน้าก้มตายัดไข่เจียวเข้าปาก ตรงที่เขาพึ่งใช้ลิ้นเลียไปนั้นเป็นตำแหน่งเดียวกับตอนที่เธอเลียตอนกินโจ๊ก

หลินซินเหยียนก้มหน้าก้มตากินอย่างรวดเร็จจนสำลักไข่แดง

จงจิ่งห้าวรินน้ำให้เธอดื่มแล้วตบหลังเธอเบาๆ“เป็นไรไหม？”

หลินซินเหยียนส่ายหน้า เธอดื่มน้ำลงไปหลายอึกเพื่อนให้มันดันไข่ที่ติดคอลงไป

จงจิ่งห้าวลูบผมเธอ“ผมไม่ได้จะแย่งคุณกินสักหน่อย จะรีบกินขนาดนั้นทำไม？”

หลินซินเหยียนเกือบจะโพล่งออกไปว่าก็ต้องโทษคุณนั่นแหละ แต่ว่าไม่ได้พูดออกมา เธอเริ่มรู้สึกปั่นป่วนในท้อง กลิ่นไข่ที่กลืนลงไปตีกลับขึ้นมาจนเธออยากอาเจียน

“อึก—”

หลินซินเหยียนเอามือปิดปากไว้ เพราะกลัวว่าตัวเองจะอาเจียนออกมา

จงจิ่งห้าวทำตัวไม่ถูกอยู่ครู่หนึ่ง เขาอุ้มเธอไปที่ห้องน้ำ แล้ววางเธอลงที่หน้าอ่างล้างมือ

หลินซินเหยียนบอกให้จงจิ่งห้าวปล่อยเธอลง เธอยืนอยู่หน้าอ่างล้างมือความรู้สึกอยากอาเจียนตีขึ้นมาอย่างรุนแรง เธอไม่อยากให้จงจิ่งห้าวเห็นเศษของที่อาเจียนออกมาพวกนั้น เธอจึงดันเขาออกไป“คุณออกไปก่อน”

จงจิ่งห้าวขมวดคิ้วขึ้น“คุณ……”

เขายังไม่ทันพูดจบ หลินซินเหยียนก็ยื่นมือออกไปปิดประตูแล้ว จงจิ่งห้าวไม่กล้าทำอะไรเธอจึงได้แต่เดินออกมาโดยดี

พอเสียงประตูปิดลง เสียงอาเจียนของหลินซินเหยียนก็ตามมาทันที……

โจ๊กที่กินไปเมื่อกี้ถูกอาเจียนออกมาจนหมดเกลี้ยง

จงจิ่งห้าวยืนอยู่ที่หน้าประตูด้วยความเครียด แต่เขาก็ไม่กล้าเปิดประตูเข้าไปดูเพราะกลัวจะทำให้เธอตกใจ

ในใจเขาตอนนี้เต็มไปด้วยความรู้สึกกังวลและเป็นห่วง แต่มันก็ได้แต่เก็บไว้ในใจ

ไม่นานเขาก็ได้ยินเสียงน้ำไหลจากก๊อกน้ำ หลินซินเหยียนกำลังกลั๊วปากและเปิดน้ำชำระล้างเศษซากที่พึ่งอาเจียนออกไปเมื่อกี้ เธอยืนอยู่ข้างๆอ่างน้ำแป้บนึงเพื่อรอว่าจะอาเจียนอีกรอบไหม แต่พอไม่มีความรู้สึกอยากอาเจียนแล้วเธอถึงได้เปิดประตูออก

ทันทีที่ประตูเปิดออก เธอก็เห็นจงจิ่งห้าวยืนอยู่ด้านหน้าประตูและกำลังมองเธออย่างกังวล

หลินซินเหยียนฉีกยิ้มออกมา“ฉันไม่เป็นไร อย่างกังวลไปเลย ที่ไม่ให้คุณอยู่ข้างในด้วยก็เพราะฉันไม่อยากให้คุณเห็นเศษซากที่ฉันอาเจียนออกมาพวกนั้น……”

เธอยังไม่ทันพูดจบก็ถูกจงจิ่งห้าวดึงเข้าไปกอด ร่างของหลินซินเหยียนถูกดึงเข้าไปในอ้อมกอดของเขา เขากอดร่างบางของเธอไว้แน่นแล้วจูบลงบนผมของเธอด้วยความรักและทะนุถนอม จากนั้นก็พูดเสียงแหบขึ้น“จากนี้ไปผมไม่มีลูกแล้วก็ได้”

ใบหน้าของหลินซินเหยียนแนบอยู่กับอกเขา เธอรู้สึกได้ถึงความไม่สงบในใจของเขา เมื่อก่อนตอนที่มีหลินซีเฉินกับหลินลุ่ยซี ตอนนั้นถึงแม้เธอจะรู้สึกแย่แค่ไหน เธอก็ทำได้แค่แอบไปร้องไห้เงียบๆคนเดียว ไม่กล้าพูดกับใคร

จะพูดกับจวงจื่อจิ่นก็กลัวหล่อนจะกังวล ฉะนั้นจึงมีแค่เธอคนเดียวที่คอยพูดกับตัวเองไม่หยุดว่าต้องเข้มแข็งต้องกล้าหาญ

ทว่าจู่ๆก็มีคนมาเอาใจใส่เป็นห่วงเป็นใย เธอจึงรู้สึกว่าความเจ็บปวดในอดีตนั้นแทบไม่มีอะไรเลย รู้สึกว่าความลำบากนิดหน่อยในตอนนั้นมันคุ้มค่าแล้ว เธอยื่นมือออกไปกอดเอวเขาพร้อมกับกลั้นความปวดแสบที่โพรงจมูกเอาไว้ จากนั้นก็สูดจมูกฟุดฟิด“ดูสิทำคุณตกใจแย่แล้ว นี่มันไม่ใช่เรื่องใหญ่โตอะไรหรอก มีผู้หญิงคนไหนท้องแล้วไม่อาเจียนหลายๆรอบบ้างล่ะ”

จงจิ่งห้าวไม่พูดไม่จาเอาแต่กอดเธอไว้แน่น ตอนที่มีหลินซีเฉินกับหลินลุ่ยซี เขาไม่เคยให้ความช่วยเหลือใดๆกับเธอ ไม่แม้แต่เป็นห่วงเธอเลยด้วยซ้ำ แถมยังเกลียดเธออีก

เธอให้กำเนิดลูกทั้งสองโดยลำพัง มิหนำซ้ำยังอยู่ที่ต่างประเทศอีก เธอต้องลำบากมากแน่ๆ

แต่ทว่าเขานั้นกลับไม่รู้เลย……