ท่าทีของหลินซินเหยียนแข็งกร้าวมาก เธอพูดอย่างชัดเจน ถึงเขาไม่มา เธอก็จะไปอยู่ดี

เดิมที เธอก็รู้สึกโกรธที่กวนจิ้งตรวจสอบเธออยู่แล้ว และจงจิ่งห้าวยังใช้ลูกมาข่มขู่เธอ จากที่อารมณ์เสียอยู่แล้ว ตอนนี้กวนจิ้งยังมาปฏิเสธเธออีก

ท่าทีดีได้ก็แปลกแล้ว

พอกวนจิ้งได้ยินแบบนี้แล้ว ไม่กล้ารีรอ รีบมาในทันที

ท่าทางเขาเร็วมาก ไม่ถึงสิบนาทีก็มาถึงที่หน้าประตูแล้ว คงเพราะพักอยู่ไม่ไกลจากโรงแรม

ได้ยินเสียงเคาะประตู หลินซินเหยียนเป็นคนเปิดประตูให้ กวนจิ้งยืนยิ้มอยู่หน้าประตูอย่างหน้าด้านๆ“คุณหลินครับ……”

หลินซินเหยียนไม่ได้สนใจเขา เธอเดินเข้าไปในห้องแล้วชี้ยาที่กองอยู่บนโต๊ะนั่น บอกวิธีการใช้และปริมาณของยาให้เขา

กวนจิ้งขมวดคิ้ว“คุณพูดว่าอะไรนะครับ?”

จงจิ่งห้าวบาดเจ็บ?

เป็นไปได้ยังไงครับ?

เห็นชัดว่ากวนจิ้งไม่เชื่อ

หลินซินเหยียนไม่มีเวลาพูดเรื่องไร้สาระกับเขา“ถ้าไม่เชื่อ นายก็ไปดูเอง ฉันจะกลับแล้ว”

พูดจบ หลิยซินเหยียนก็เปิดประตูออกไปเลย

กวนจิ้งยืนอยู่ข้างเตียงเดินไปมาอยู่สองรอบ ก็ยังรู้สึกประหลาดใจว่าจงจิ่งห้าวบาดเจ็บได้ยังไง?

สุดท้าย ความอยากรู้อยากเห็นก็อยู่เหนือกว่าเหตุผล เขายื่นมือจะไปเปิดผ้าห่มของจงจิ่งห้าวออก อยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ แต่แล้ว เขายังไม่ทันจะเปิด ผู้ชายที่ทีแรกหลับตาอยู่ ลืมตาขึ้นทันที“นายจะทำอะไร?”

กวนจิ้ง“……”

“เออ——ผม ผมได้ยินว่าคุณได้รับบาดเจ็บ……”

จงจิ่งห้าวตบมือเขาออก แล้วมองดูรอบๆห้อง มีแค่เขาคนเดียว เลยขมวดคิ้วขึ้นจนแน่น ผู้หญิงคนนั้นล่ะ?

กวนจิ้งดูออกว่าจงจิ่งห้าวกำลังสงสัยอะไรเลยถาม“คุณกำลังหาคุณหลินใช่มั้ยครับ?”

จงจิ่งห้าวเงียบ เหมือนยอมรับ

“ตอนเช้าเธอโทรมาหาผม แล้วเธอก็ไปเลยครับ”กวนจิ้งพูดจบแล้วยังคงจ้องเขาอย่างประหลาดใจ

เห็นชัดว่าเมื่อคืนหลินซินเหยียนอยู่ที่นี่ หรือว่าจงจิ่งห้าวใช้กำลังขืนใจเธอ พอหลินซินเหยียนต่อต้าน เลยแทงเขาจนได้รับบาดเจ็บ?

กวนจิ้งยิ่งคิดยิ่งรู้สึกว่าความเป็นไปได้นี้สูงมาก

ถูกผู้หญิงแทงจนบาดเจ็บ?

กวนจิ้งแอบจินตนาการภาพจงจิ่งห้าวถูกปฏิเสธในเมื่อคืน เลยอดยิ้มไม่ได้

“ยิ้มอะไร?”จงจิ่งห้าวลุกขึ้นมานั่ง

“เปล่าครับ”กวนจิ้งรีบเก็บอาการ โดยทำหน้าจริงจังแล้วพูด“ประธานจงครับ คุณได้รับบาดเจ็บได้ยังไงครับ?แฮ่มๆ——ใช่คุณหลินทำหรือเปล่าครับ?”

“……”

จงจิ่งห้าวหน้าห้อย“ไสหัวไปไกลๆเลย!ไปเอาเสื้อผ้ามาให้ฉันชุดนึง”

นี่เขาถูกปฏิเสธจริงงั้นหรอ?

กวนจิ้งอยากจะหัวเราะ

อยากจะเห็นหน้าตาตอนจงจิ่งห้าวกินแห้วจัง

ยังมีผู้หญิงกล้าปฏิเสธเขา?

แม่เจ้า นี่มันช่างมหัศจรรย์จริงๆ แต่เสียดายที่เขาไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์

เสียดายจริงๆที่ไม่ได้เห็น

จงจิ่งห้าวเปิดผ้าห่มลงจากเตียง บนตัวใส่แค่กางเกงตัวเดียว ท่อนบนมีผ้าก๊อซพันแผลพันเอาไว้ เดินเข้าไปหากวนจิ้งอย่างอารมณ์ร้าย“น่าขำมากเลยหรอ?”

กวนจิ้งอ้าปากแล้วถอนหายใจยาวทีนึง แล้วส่ายหัวด้วยท่าทีหนักแน่น“ไม่น่าขำครับ ไม่ขำเลยสักนิด ผมไปเอาเสื้อมาให้นะครับ”

พูดจบ เขาก็วิ่งหนีไป

กลัวว่าช้าไปก้าวนึง จะถูกจงจิ่งห้าวคิดบิลกับเขา

จงจิ่งห้าวเทน้ำมาดื่มแก้วนึง เห็นเก้าอี้ที่อยู่ข้างเตียง เหมือนเขาจะเห็นหลินซินเหยียนนอนอยู่ที่นั่งในเมื่อคืน

เหมือนเธอยังพูดอะไรกับเขา แต่ว่าเขาได้ยินไม่ชัด

รู้ว่าเธออยู่ดูแลเขาไม่ได้จากไป เขาก็อารมณ์ดีมากแล้ว

หลินซินเหยียนที่ตลอดทั้งคืนไม่ได้นอน แบกสังขารที่เหนื่อยล้ากลับมาถึงบ้าน เด็กสองคนมีจวงจื่อจิ่นคอยดูแลเลยไม่มีอะไรต้องเป็นห่วง เธออาบน้ำเปลี่ยนชุดเสร็จ ถึงเข้าไปดูเด็กที่ห้องนอน หลินลุ่ยซีหลับปุ๋ยเลย แถมท่านอนยังทำทำปากจู๋ หน้าแดงอย่างกับแอปเปิล เหมือนตุ๊กตาที่หลับอยู่ หลินซินเหยียนจูบหน้าผาลูกทีนึงแล้วค่อยเดินออกจากห้อง

ส่วนหลินซีเฉินตื่นแล้ว เขาเข้าไปล้างหน้าแปรงฟันอยู่ในห้องน้ำเอง

“เมื่อคืน ลูกไม่ได้กลับมา เพราะเรื่องงานหรือเปล่า?”จวงจื่อจิ่นใส่ผ้ากันเปื้อนเดินออกมาจากห้องครัวแล้วมองหน้าลูกสาว

หลินซินเหยียนไม่กล้าสบตาเธอโดยที่หันหน้าไปอีกฝั่ง“ค่ะ เป็นเรื่องงานในร้านค่ะ”

จวงจื่อจิ่นจ้องหน้าลูกสาวที่รู้สึกละอายใจ“เมื่อวานตอนลูกกลับมา แม่เห็นลูกขึ้นรถอีกคันไป”

หลินซินเหยียนอ้าปากไม่รู้จะอธิบายยังไงดี เธอลืมไปได้ไงว่าเมื่อคืนจงจิ่งห้าวขับรถมาจอดรับเธอถึงหน้าบ้าน?

เพราะฉะนั้น จวงจื่อจิ่นเห็นก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร

“ผู้ชายคนนั้นก็คือคนตระกูลจงคนนั้นใช่มั้ย?”ถึงจะเป็นคำถาม แต่น้ำเสียงฟังดูแน่ใจ

หลินซินเหยียนก้มหน้า“ค่ะ”

“ลูกทำไมยังติดต่อกับเขาอยู่อีก?”จวงจื่อจิ่นโกรธที่ลูกตัวเองไม่เอาไหน“พวกลูกหย่ากันแล้วนะ ไม่มีความสัมพันธ์ใดๆอีกแล้ว รุ่ยเจ๋อเป็นคนดีขนาดนี้ ลูกทำไมไม่รู้จักถนอมรักษาเอาไว้ ต้องรอให้สูญเสียทุกอย่าง ลูกถึงคิดได้ใช่มั้ย?”

“หนูเปล่านะคะ”หลินซินเหยียนพยายามอธิบาย

เธอไม่เคยคิดจะมีอะไรกับจงจิ่งห้าวเลย

เธอรู้ฐานะตัวเองดี

และไม่เคยลืมท่าทีเฉียบขาดไร้เยื่อใยของเขาตอนขอหย่า

“ไม่มีก็ดี แม่ขอบอกลูกไว้เลยนะ แม่ไม่มีวันให้ลูกไปเกี่ยวข้องกับเขาใดๆอีกเป็นอันขาด!”น้อยมากที่จวงจื่อจิ่นจะพูดกับลูกสาวอย่างเข้มงวดแบบนี้

แต่กับเรื่องนี้ เธอไม่ยุ่งไม่ได้

หลินซินเหยียนยังสาว ย่อมจะถูกความรักบังตาเป็นเรื่องธรรมดา

หลังจากเธอคลอดลูก ถ้าผู้ชายคนนั้นยอมรับเธอได้จริง ตอนนั้นเขาก็คงไม่ขอหย่ากับเธอแล้ว

เธอเกิดอุบัติเหตุและคลอดลูกสองคนไม่ใช่เรื่องง่ายเลย จวงจื่อจิ่นกลัวว่าเธอจะต้องทนกับความเจ็บปวดอีกครั้ง

หลินซีเฉินลืมตาโตยืนอยู่ที่ประตูห้องน้ำ คุณยายพูดเรื่องอะไร?

ผู้ชายคนนั้นเป็นอดีตสามีของหม่ามี๊?

คือผู้ชายใจร้ายที่ทอดทิ้งหม่ามี๊และทอดทิ้งเขากับน้องสาว?

ในความคิดของหลินซีเฉิน ในเมื่อจงจิ่งห้าวคืออดีตสามีของหม่ามี๊ นั้นหมายความว่าเขาก็คือพ่อของพวกเขา

เขากำหมัดน้อยๆจนแน่น แทบอยากจะชกจงจิ่งห้าวหนักๆยกนึงให้น่วมไปเลย

ไม่ได้ เขาจะปล่อยให้ผู้ชายใจร้ายคนนั้นลอยนวลไม่ได้เด็ดขาด!

“เสี่ยวซี หลานคิดอะไรอยู่?ยังไม่รีบมาทานข้าวอีก?”จวงจื่อจิ่นยกอาหารเช้ามาเสิร์ฟที่โต๊ะ เห็นหลินซีเฉินยืนเหม่อลอยอยู่ที่ประตูห้องน้ำเลยเรียกเขา

“อ้อ ครับ มาแล้วครับ”หลินซีเฉินรีบวิ่งมาด้วยขาที่สั้นจิ๋ว

หลินซินเหยียนอุ้มเขาขึ้นมานั่งบนเก้าอี้ แล้วช่วยเขาปอกเปลือกไข่

หลินซีเฉินมองหน้าด้านข้างหลินซินเหยียนไว้ คิดไม่ตกจริงๆ หม่ามี๊สวยขนาดนี้ ผู้ชายใจร้ายคนนั้นทำไมต้องทิ้งเธอไปด้วย?

เขาตาบอดไปแล้วหรือไง?

หลินซินเหยียนนำไข่ที่ปอกเสร็จไว้ในจานของหลินซีเฉิน“ลูกคิดอะไรอยู่? ตั้งใจทานข้าว”

หลินซีเฉินผลักจานไปตรงหน้าของหลินซินเหยียน“หม่ามี๊ทานสิครับ”

หลินซินเหยียนแกล้งทำหน้าไม่พอใจ เอาไข่ต้มให้เขา“ลูกกำลังโต สารอาหารไม่เพียงพอ เดี๋ยวตัวจะไม่สูงนะ หรือว่าอยากตัวเตี้ย?”

“ไม่มีทางหรอกครับ ส่วนสูงผมตอนนี้เกินกว่าคนอายุที่ปกติควรมีแล้ว ผมต้องสูงถึง190cmได้แน่”

จวงจื่อจิ่นหัวเราะขึ้นทีนึง“190cmสูงเกินไป 180cmก็พอแล้ว”

“ไม่เอา ผมจะต้องสูง190cm”หลินซีเฉินพูดอย่างจริงจัง

ผู้ชายใจร้ายคนนั้นยังสูงตั้ง185cmเลย เขาต้องสูงกว่าเขาให้ได้ หลังจากนั้น ก็ชกเขาให้น่วมให้หนำใจไปเลย!

จวงจื่อจิ่นคิดว่าเขาแค่พูดเล่น ไม่นึกว่าเขาจะมีความคิดร้ายลึกแบบนี้

หลินซินเหยียนดื่มนมเสร็จแล้วยื่นมือลูบหัวของลูกชายทีนึง“อยากสูงเป็นเรื่องดี แต่ก่อนอื่นต้องทานข้าวเยอะๆถึงจะสูงได้นะครับ”

“ผมทำได้แน่”หลินซีเฉินพยักหน้าอย่างหนักแน่น

หลินซินเหยียนลุกขึ้น“แม่คะ หนูไปร้านแล้วนะคะ”

“จ้า”เดิมทีจวงจื่อจิ่นยังอยากจะเน้นย้ำเธออีกคำ แต่พอเห็นหลินซีเฉินก็เลยไม่พูด

เด็กคนนี้ถึงยังเด็ก แต่ความคิดฉลาดมาก

กลัวว่าเขาจะรู้เรื่องที่ได้ยิน

หลินซินเหยียนขับรถมาถึงที่LEO

ในมือหยิบเอกสารที่ยังไม่ได้ดูที่นำกลับไปเมื่อคืน เตรียมจะเข้าไปดูในห้องทำงาน เพิ่งเข้ามาก็เห็นฉินยาเดินมาทางเธอด้วยสีหน้าเคร่งเครียด“คุณนายเวลเลี่ยนรอพี่อยู่ในห้องค่ะ”

“เกิดอะไรขึ้นงั้นหรอ?” หลินซินเหยียนรู้นิสัยของผู้ช่วยที่อยู่กับตัวเองมานาน

ถ้าไม่ใช่เกิดเรื่องใหญ่โตอะไร เธอไม่เคร่งเครียดขนาดนี้แน่

ฉินยาไม่รู้ควรพูดยังไง“พี่เข้าไปก็รู้เองค่ะ”

หลินซินเหยียนมองหน้าเธอทีนึงแล้วเดินไปทางออฟฟิศใหญ่

หลินซินเหยียนเดินมาถึงที่ประตูแล้วยกมือเคาะ

ได้ยินคนข้างในพูดว่าเข้ามา เธอถึงผลักประตูเข้าไป