เมื่อได้ยินอนุญาตจากด้านใน เธอจึงผลักประตูเข้าไป

ห้องข้างในนั้นช่างกว้างขวาง ถูกตกแต่งด้วยสไตล์ที่เป็นเอกลักษณ์ไม่เหมือนใคร ตรงกลางห้องถูกวางด้วยโต๊ะทำงานทรงสี่เหลี่ยมจัตุรัส ส่วนด้านข้างถูกวางด้วยหุ่นโชว์แบบฝั่งละตัว บนตัวหุ่นถูกสวมด้วยชุดราตรีที่สวยงาม ด้านหน้ามีหญิงสูงวัยที่มีรูปลักษณ์สวยสง่านั่งอยู่ เธอใส่เสื้อสูทที่จัดเป็นชุด เส้นผมขาวโพลนของเธอถูกรวบไว้ข้างหลังอย่างเป็นระเบียบ บนคอระหงนั้นสวมสร้อยมุกแท้น้ำงาม ขนาดใหญ่เล็กดูสมดุลกัน สีสันมันวาว กับต่างหูไข่มุกที่มองเห็นได้ชัดเจน ทำให้ออร่าความสง่างามของหญิงสูงวัยผู้นี้เปล่งประกายออกมา

” นั่งสิ ” มือทั้งสองข้างของคุณนายเวลเลี่ยนกำลังถือกล่องที่ดูประณีตกล่องหนึ่ง

เธอลูบกล่องนั้นไปมาอย่างไม่วางมือ

คุณนายเวลเลี่ยนวางกล่องนั้นลงบนโต๊ะ แต่มือก็ไม่ได้ละออกมาจากกล่องใบนั้น ก่อนจะเริ่มพูดอย่างตรงประเด็น ” ฉันมีแพลนจะแยกสาขาไปที่เมืองBในประเทศZ และให้เธอไปจัดการดูแลที่นั่น ”

Leoเป็นร้านที่มีเพียงที่เดียวเท่านั้น อีกอย่างตั้งแต่ก่อตั้งมา ก็มีข้อบัญญัติว่า จะไม่แบ่งสาขาร้านไปไว้ประเทศอื่น จะมีเพียงร้านนี้ร้านเดียวเท่านั้น

อีกอย่างร้านนี้ ก็ได้รับออร์เดอร์จากลูกค้าทั่วโลกอยู่แล้ว

เป็นการบริการแบบหนึ่งต่อหนึ่ง ชุดราตรี ชุดแต่งงาน ที่ออกจากร้านนี้ไปจะมีเพียงหนึ่งตัวเท่านั้น รับประกันว่าเป็นเอกลักษณ์ไม่เหมือนใครแน่นอน

นี่เป็นเหตุผล ว่าทำไมLEOถึงได้รับการชื่นชอบจากผู้หญิงมากมาย

โดยเฉพาะการออกงานใหญ่โต ดาราหญิงที่ได้เดินพรมแดง เจ้าสาวที่กำลังจะเข้าพิธีแต่งงาน ชุดราตรีและชุดแต่งงาน สำหรับพวกเธอเหล่านี้เป็นเรื่องที่สำคัญมาก ดังนั้นการออกแบบให้เฉพาะคน จะมีความเป็นเอกลักษณ์ที่ไม่ซ้ำใคร เป็นสิ่งที่สำคัญต่อพวกเธอเหนือสิ่งอื่นใด

” ไม่ได้กำหนดไว้หรอกหรือคะ ว่าLEOจะไม่มีสาขาแยก ” หลินซินเหยียนไม่เข้าใจ

อีกอย่าร้านที่แยกสาขาไปยังอยู่ที่ประเทศZ ยิ่งไปกว่านั้น ที่ทำให้เธอตกใจคือมันอยู่ที่เมืองBอีก

มันคือที่ต้องห้ามสำหรับเธอ ถ้าเป็นประเทศอื่น เธอคงตอบรับไปอย่างไม่ลังเลแล้ว

คุณนายเวลเลี่ยนถอนหายใจ ตอบอย่างลำบากใจ ” ต้องมีเสียก่อนถึงจะมีได้สิ ”

คุณนายเวลเลี่ยนเป็นผู้ก่อตั้งLEO ข้อกำหนดนี้เธอก็เป็นคนตั้งขึ้นมา

แต่ในวันนี้คุณนายเวลเลี่ยนอายุเก้าสิบปีแล้ว ข้อกำหนดนี้ก็อยู่มาหกสิบปีแล้วเช่นกัน ทำไมถึงทำลายข้อกำหนดนี้ได้ง่ายๆ กันนะ

” คุณนายคะ คุณมีอะไรไม่สบายใจรึเปล่า ” หลินซินเหยียนมองเธอที่ลูบกล่องใบนั้นอยู่ตลอดเวลา

เหมือนกล่องใบนั้นจะใส่ของมีค่าอะไรบางอย่างเอาไว้

ดูภายนอกดูเหมือนคุณนายเวลเลี่ยนจะไม่อยากพูดมาก ” ฉันตัดสินใจไปแล้ว ”

หลินซินเหยียนรับรู้ได้ถึงความไม่ปกติ การตัดสินใจครั้งนี้มันกะทันหันเกินไปนะ

สถานที่มันจะบังเอิญเกินไปแล้ว

เธอไม่เชื่อว่ามันจะเป็นเรื่องบังเอิญ

แล้วถ้าไม่ใช่เรื่องบังเอิญจริงๆล่ะ ใครเป็นคนที่อยากให้เธอกลับไปที่นั่น

” หลิน ถ้าเธอไม่ยินยอม ก็ไม่มีร้านไหนรับเธอหรอกนะ” คุณนายเวลเลี่ยนดูออกว่าหลินซินเหยียนไม่สมัครใจ เลยถอนหายใจออกมา ” จริงๆ แล้วมันก็ไม่ใช่เรื่องแย่อะไรหรอก อีกอย่างที่นั่นก็เป็นบ้านเกิดของเธอ ”

หลินซินเหยียนก้มหน้า ในใจสับสนไปหมด ” คุณนายบอกฉันได้ไหมคะ ทำไมคุณถึงตัดสินใจแบบนี้ ”

” เพราะมันไง ” คุณนายเวลเลี่ยนหญิงกล่องที่สวยประณีตนั้นขึ้นมา ” ฉันรู้ว่ามันอยู่ที่ใครมาตลอด ไม่ว่าฉันจะขอซื้อในราคาเท่าไหร่ เขาคนนั้นกลับไม่ยอมขายให้ฉัน ”

เมื่อวานเย็น หล่อนเจอกับคุณจงของประเทศZ

เขาหยิบของสิ่งนี้ขึ้นมา ทำเป็นข้อแลกเปลี่ยนกับหล่อนแล้วเขาจะยอมมอบของสิ่งนี้ให้

แต่หล่อนจะต้องแบ่งสาขาไปตั้งที่เมืองBของประเทศZ แล้วคนที่ดูแลรับผิดชอบร้านจะต้องเป็นหลินซินเหยียน

อีกอย่างให้เตือนหลินซินเหยียนด้วยว่า หาเธอคิดจะลาออกจากLEOไปล่ะก็ เธอจะถูกแบนจากสาขางานนี้

ทำให้เธอที่แม้จะไม่สมัครใจ ก็ต้องไปทำให้ได้!

หลินซินเหยียนเม้มปากแน่น เหมือนเริ่มจะคิดถึงมูลเหตุนี้ขึ้นมาได้บ้างแล้ว เธอเลยพูดสิ่งที่ตัวเองคาดเดาออกไป ” มีคนให้ของคุณ และมันคือของที่คุณต้องการมันมาตลอด แต่มีข้อแลกเปลี่ยน นั่นคือต้องแบ่งสาขาไปตั้งที่เมืองBของประเทศZ แล้วคนที่ดูแลรับผิดชอบร้านจะต้องเป็นฉันเหรอคะ ”

คุณนายเวลเลี่ยนส่ายหัว ไม่เห็นด้วยกับการคาดเดาของเธอ แต่ก็ไม่ได้ชื่นชมในความสมองไวของเธอ

” เป็นผู้หญิง ต้องทำตัวโง่นิดหน่อยสิถึงจะน่ารัก แต่ฉันคิดว่าคุณผู้ชายคนนั้น คงจะชอบคุณมาก ไม่งั้นก็คงไม่มาหาฉัน “คุณนายเวลเลี่ยนก็ชอบหลินซินเหยียนนั่นแหละ หล่อนยื่นมือมาตบไหล่เธอเบาๆ “การหนีไม่ได้ช่วยแก้ปัญหาหรอกนะ เพียงเธอทำใจให้สงบแล้วเผชิญหน้ากับผู้คนและเรื่องราวต่าง ๆ ถึงจะเรียกได้ว่าเธอได้ปล่อยวางแล้ว หากเธอยังกังวลกับมันอยู่แบบนี้ แสดงว่าเธอยังไม่ปล่อยวางมัน ”

หลินซินเหยียนไม่ยอมรับ” ฉันปล่อยวางแล้วค่ะ ”

” ถ้าปล่อยวางแล้ว เธอจะกลัวอะไรล่ะ ”

หลินซินเหยียนไม่รู้เลย แต่แค่รู้สึกจากส่วนลึกของหัวใจว่าไม่อยากกลับไป ไม่อยากคิดถึงคนในอดีต ความทรงจำและเรื่องราวต่างๆ ที่เคยเกิดขึ้น เรื่องที่มันไม่ค่อยสวยงามสักเท่าไหร่

“ฉันตัดสินใจไปแล้ว เธอคิดดูให้ดีๆล่ะ ไปทำงานต่อเถอะ ” คุณนายเวลเลี่ยนหยิบกล่องประณีตนั้นขึ้นมาถือไว้บนมือ แล้วนั่งมองมันอย่างพินิจพิจารณา

อย่างกับว่าพอมองทะลุกล่องนั้นเข้าไป มีใครบางคนอยู่ในนั้น

หลินซินเหยียนลุกขึ้นแล้วเดินจากไป

ฉินยายืนรอเธออยู่ตรงประตู เมื่อเห็นเธอออกมา ก็รีบเดินเข้ามาหาทันที ” แล้วคุณจะทำยังไงต่อไปคะ ”

ฉินยาก็เป็นคนประเทศZเช่นกัน เธอเข้ามาทำงานช้ากว่าหลินซินเหยียนสองปี เพราะเธอไม่ได้จบเฉพาะด้านมา ตอนนั้นเลยไม่ได้ถูกรับเข้าทำงาน แต่เป็นหลินซินเหยียนที่เป็นคนรับเธอ เห็นเธอคอยช่วยอยู่ข้างๆ แล้วศึกษางานในLEOไปด้วย

พอรู้จักกันไปนานๆ ก็พอรู้เรื่องราวของหลินซินเหยียนอยู่บ้าง

หลินซินเหยียนยิ้มแบบฝืนๆ ” ฉันไม่มีทางเลือกหรอก ”

คำพูดของคุณนายเวลเลี่ยนนั้นชัดเจนมา หากเธอปฏิเสธ ก็จะไม่มีที่ไหนรับเธอเข้าทำงานแน่ๆ

คุณนายเวลเลี่ยนมีชื่อเสียงในสายงานนี้มาก คำพูดของหล่อน ล้วนแต่ไว้หน้าเธอทั้งนั้น

” เธอรู้หรือเปล่า ว่าในกล่องใบนั้นใส่อะไรเอาไว้ ” หลินซินเหยียนรู้สึกสงสัย ว่ามันคืออะไรกันแน่ ถึงทำให้หล่อนยอมทำลายข้อจำกัดที่ตั้งมาหลายปีนั้น ”

ฉินยาส่ายหัว ” ไม่รู้สิคะ ”

หลินซินเหยียนถอนหายใจ ถึงจะสงสัย แต่ตอนนี้ถ้าเธอต้องกลับประเทศไป มันต้องเป็นเรื่องที่วุ่นวายสำหรับเธอมากแน่ ๆ

เธอเอาเอกสารแล้วกลับไปที่ห้องทำงาน เมื่อดูคร่าวๆ ไปหนึ่งรอบ ก็รู้ความต้องการของลูกค้าโดยละเอียดแล้ว ก็เอากระดาษวาดแบบกับดินสอออกมา แต่ตอนนี้เธอสงบจิตใจของตัวเองไม่ได้เลย ไม่รู้จะลงมือวาดด้วยดินสอที่อยู่ในมือนั้นได้อย่างไร

เธอลูบแก้มของตัวเองไปมา แล้วให้ฉินยาไปชงกาแฟไม่ใส่น้ำตาลมาให้เธอสักแก้ว

” เมื่อคืนไม่ได้พักผ่อนเหรอคะ ฉันรู้สึกว่าสีหน้าคุณไม่ค่อยดีเลย ” ฉินยาถามอย่างใส่ใจ

หลินซินเหยียนยกกาแฟขึ้นมา เธอดื่มไปหนึ่งอึก มันเกินคำว่าไม่ได้ผ่อนน้อยหรอก แต่เธอยังไม่ได้นอนเลยต่างหากล่ะ

” งานนี้ไม่รีบหรอกนะคะ ถ้าไม่งั้นคุณกลับไปพักผ่อนก่อนเถอะค่ะ” ฉินยาแนะนำ

” ตอนนี้กลับไปก็นอนไม่หลับหรอก เธอไปทำงานเถอะ ” เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ ” ชีวิตยังต้องเดินต่อ ”

ยิ่งตอนนี้ เธอจะละทิ้งความพยายามไปไม่ได้

เพราะลูกๆ ต้องการเธอ

” ก็ได้ค่ะ ”

ฉินยาเดินออกไปจากห้อง เมื่อหันตัวจะไปปิดประตู จู่ๆ ประตูก็ถูกมือใหญ่ๆ ของใครบางคนจับเอาไว้ ฉินยาหันไป ก็เห็นว่าข้างหลังมีร่างสูงของชายคนหนึ่งยืนอยู่ด้านหลังเธอ ” คุณ… ”

” ชู่ว! ” จงจิ่งห้าวพูดเสียงกดต่ำ ” ผมมาหาเธอ ”

ฉินยาจำได้ว่าวันนั้นจู่ๆ เขาก็ลากตัวหลินซินเหยียนไป พวกเขารู้จักกัน อีกอย่างความสัมพันธ์ของทั้งคู่คงจะไม่ธรรมดาเสียด้วย

ฉินยารู้งาน เธอไม่พูดอะไร ก่อนจะค่อยๆ ถอยออกไป

จงจิ่งห้าวปิดประตูแล้วเดินเข้ามา

หลินซินเหยียนตอนนี้จิตใจสงบลงแล้ว เธอกำลังตั้งใจวาดงานออกแบบอยู่

เพราะลูกค้าต้องการชุดแต่งงานที่เป็นเกาะอก ชุดแต่งงานที่เป็นเกาะอกเหมาะกับชายกระโปรงที่เป็นทรงหางปลา ชุดแต่งงานชุดนี้ถึงจะทำให้หุ่นดูเพรียวสูงมากขึ้น

จงจิ่งห้าวยืนอยู่ข้างหลังของเธอ มองดูเธอที่กำลังทำงานอย่างตั้งใจ นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นเธอวาดรูป

ดินสอแท่งหนึ่งที่แสนจะธรรมดา ปลายดินสอนั้นเหมือนได้ถูกร่ายมนตร์เอาไว้ ลายเส้นน้อยๆ บนกระดาษขาวนั่น ได้ปรากฏเค้าโครงของชุดแต่งงานออกมาโดยประมาณ

หลินซินเหยียนรู้สึกเหมือนมีใครบางคนอยู่ข้างหลัง แต่ก็ไม่ได้เอ่ยคำอะไร เพราะคิดว่าเป็นฉินยา ฉินยามักจะชอบดูเธอวาดแบบอยู่เสมอ จึงไม่ค่อยส่งเสียงดังรบกวนอะไร

” เสี่ยวยา มีข้อมูลสัดส่วนน้ำหนักส่วนสูงของลูกค้าไหม ”

เธอต้องทำแบบตามรูปร่างของลูกค้า ถึงจะเลือกแบบออกมาได้

เมื่อไม่ได้ยินเสียงตอบรับ เธอเลยหันไป” เสี่ยว…. “