“นายปล่อยฉันนะ” หลินซินเหยียนเบิกตากว้าง มือสองข้างดันร่างที่เขากดลงมา

“ปล่อย?” จงจิ่งห้าวกดเสียงเน้นคำนี้ รู้สึกตลก

ทีแรกเขาโกรธที่เธอมาขีดเส้นกั้นกับเขา ตอนนี้เชื่อเพียงว่าลูกของเธอบริสุทธิ์ กลับสงสัยเขา

เขาโกรธจริงๆ

หลินซินเหยียนก้มหน้าไม่กล้ามองเขา เธอสามารถรู้สึกได้ถึงผิวที่แข็งแกร่งของเขา ร้อนกว่าอุณหภูมิร่างกายของเธอหลายเท่า และลมหายใจที่จู่ๆ ก็พุ่งเข้ามาของเขา คุ้นเคยและเอ้อระเหย เธอหลับตา “ลูกชายของฉันอายุแค่ห้าขวบ”

เขาไม่มีทางทำเรื่องแบบนั้นได้

เธอเอียงคอ ลำคอที่ยาว เผยเส้นเลือดที่เต้นตุบๆ เพราะเธอตื่นเต้น ลมหายใจที่ขึ้นๆ ลงๆ อย่างรวดเร็ว ราวกับโน้ตที่ดึงดูดใจ เดิมทีจงจิ่งห้าวเพียงแค่อยากทำให้เธอตกใจ แต่ว่าเห็นท่าทางตอนนี้ของเธอ รู้สึกเพียงเลือดในร่างกายกำลังสูบฉีด

เขาก้มหน้าริมฝีปากหยุดลงบนคอของเธอ

ริมฝีปากของเขานุ่มมาก เย็นเล็กน้อย

หลินซินเหยียนออกแรงผลักเขา ตกใจทำอะไรไม่ถูก “นายปล่อยฉัน นายยังมียางอายอยู่ไหม?”

“ยางอาย? ยางอายของฉันถูกลูกชายของเธอขายไปหมดแล้ว ฉันยังจะเอายางอายอะไรอีก?” ขณะที่พูด หัวของเขายังคงฝังอยู่ที่ซอกคอของเธอ คลุมเครือ

เขาชอบกลิ่นบนตัวของเธอ กลิ่นแบบนั้น ทำให้เขาคุ้นเคยและคลั่งไคล้

เขาแทบรอไม่ไหวที่จะละลายผู้หญิงคนนี้เข้าสู่ร่างกายของเขา

“เธอว่าเธอ เป็นปีศาจหรือเปล่า?” ถ้าไม่ใช่ ทำไมถึงทำให้เขาที่อยู่ตรงหน้าเธอไม่เป็นตัวของตัวเอง?

หลินซินเหยียนไม่ออกเสียง น้ำตาไหลออกจากดวงตาเงียบๆ ไหลลงไปข้างหูและเส้นผม

จงจิ่งห้าวรู้สึกได้ว่าเธอสะอึกเล็กน้อย เงยหน้าขึ้น จับใบหน้าของเธอ “จูบเธอหนึ่งที เสียเปรียบขนาดนี้เลยเหรอ?”

ขนตาของเธอสั่นเล็กน้อย ค่อยๆ ลืมตา ในดวงตายังมีน้ำตาที่ไม่ได้ซ่อนไว้ เสียงแหบพร่า “ในสายตานาย ฉัน เป็นผู้หญิงที่สามารถขึ้นเตียงกับผู้ชายง่ายๆ ใช่ไหม?”

จงจิ่งห้าวชะงัก “เปล่า”

“นายใช่ นายไม่เคยให้เกียรติฉัน” เธอกลั้นน้ำตา ไหลลงอย่างไม่อดทน “นายคิดว่าฉันอายุสิบแปดก็มีผู้ชาย ท้อง เป็นผู้หญิงที่ไร้ยางอาย ไม่รักนวลสงวนตัว ฉันไม่ใช่ ฉันไม่ใช่ผู้หญิงอย่างที่นายคิด ฉันแค่ทำอะไรไม่ได้”

จงจิ่งห้าวรู้สึกสับสนอย่างอธิบายไม่ถูก ไปเช็ดน้ำตาของเธอ เขายอมรับ เคยคิดแบบนั้น

หลินซินเหยียนหันหน้า ไม่ยอมให้เขาแตะ

มือของเขาหยุดลงที่ข้างหูของเธอ ค่อยๆ วางลง ทัดผมที่ยุ่งของเธอไว้ข้างหู “เรื่องในอดีตของเธอ ฉันไม่พูดถึง เรื่องในอดีตของฉัน เธอก็ลืม”

“นายอยากทำอะไร?” หลินซินเหยียนอดกลั้น

“ฉันเคยบอก ให้เธอกลับมาที่ตำแหน่งเดิม—”

“ลูกของฉันล่ะ นายเตรียมตัวจะเป็นพ่อเลี้ยงของพวกเขาเหรอ?” หลินซินเหยียนตัดบทเขา

เธอรู้ว่าจงจิ่งห้าวเป็นผู้ชายที่หยิ่งยโส

หากรับได้ว่าเธอไม่ใช่คนที่บริสุทธิ์ นั่นก็เป็นบรรทัดฐานของเขาแล้ว

เขาไม่มีทางยอมรับลูกของเธอ

“คนที่หยิ่งยโสอย่างนาย สามารถยอมรับให้ลูกของคนอื่นเรียกนายว่าพ่อ? นายสามารถเลี้ยงลูกของคนอื่นเหรอ? นายไม่สามารถ—”

“ไม่ต้องพูดแล้ว!” เขาลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว

ใช่ จงจิ่งห้าวแค่อยากให้หลินซินเหยียนกลับมา ไม่เคยคิดว่าจะจัดการลูกของเธออย่างไร

หลินซินเหยียนพูดถูก เขาเอาชนะเรื่องที่หลินซินเหยียนไม่บริสุทธิ์ ถือว่าเป็นบรรทัดฐานของเขาแล้ว

ให้เขาเป็นพ่อเลี้ยง เลี้ยงลูกของคนอื่น เขาไม่เคยคิดจริงๆ

และทำไม่ได้!

หลินซินเหยียนนั่งลง จัดเสื้อที่ยุ่งเหยิง เงยหน้ามองผู้ชายที่ยืนหันหลังให้เธอ “พวกเรา หย่ากัน กลับไปยังตำแหน่งของตัวเอง ถึงจะถูกต้อง”

“เธอรู้ว่าอะไรถูก?” น้ำเสียงของเขาตึงเครียด

อารมณ์ไม่ดีมากๆ

หลินซินเหยียนยืนขึ้น “ฉันไม่รู้ แต่ว่าฉันรู้หัวใจของตัวเองดี ฉันไม่ชอบนาย นายก็รับลูกของฉันไม่ได้ ยุติการพัวพัน คือทางเลือกที่ดีที่สุด”

ในหัวของจงจิ่งห้าวเต็มไปด้วยประโยคนั้นของเธอ ฉันรู้หัวใจของตัวเองดี ฉันไม่ชอบนาย”

ฉันไม่ชอบนาย?

เฮอะ

ฉันไม่ชอบนาย?

เขาหมุนตัว จับคอเสื้อของเธอ “เธอพูดประโยคเมื่อกี้อีกรอบซิ?”

เจ็บ

เธอเจ็บคอมาก

เท้าสองข้างถูกจงจิ่งห้าวยกขึ้นเหนือพื้น เผชิญหน้ากับดวงตาที่แดงก่ำของเขา ไม่ถอย แทบจะเป็นเสียงที่บีบออกมาจากคอ “ฉันไม่ชอบนาย หรือว่าจะให้ฉันโกหกนาย? นายทนเรื่องแบบนี้ไม่ได้แน่นอน ถูกไหม?”

อยู่กับผู้ชายคนนี้ไม่นาน แต่หลินซินเหยียนรู้จักเขาดี

เขาที่หยิ่งยโสมากๆ จะตกต่ำถึงขั้นให้คนพูดเท็จเพื่อทำให้เขาพอใจได้ยังไงล่ะ?

แต่ว่าในใจเขาก็ไม่พอใจ ไม่พอใจมากๆ

จะบ้าแล้ว!

หลินซินเหยียนเงียบมาก ไม่ดิ้นรน และไม่กระตุ้นเขา

แม้ว่าจะเจ็บคอมากแต่ก็อดทน

ใบหน้าของเธอแดง จงจิ่งห้าวจับคอเสื้อของเธอแน่นมาก เธอไม่สามารถหายใจได้

จงจิ่งห้าวผลักเธอออกด้วยความโมโห “อวดฉลาด”

หลินซินเหยียนล้มลงบนพื้น กุมหน้าอกหายใจหนักๆ ผ่านไปสักพักถึงจะดีขึ้น เธอลุกขึ้นจากบนพื้น “รอนายคิดได้แล้ว สามารถให้ผู้ช่วยกวนติดต่อฉันได้ตลอดเวลา”

พูดจบเธอก็หนุนตัวเดินไปทางประตู เห็นเปียโนหน้ากระจก หยุดฝีเท้าลง แต่ไม่ได้หันหัว “ของที่ฉันเก็บไว้ นายไม่ได้ทิ้ง ขอบคุณมาก ฉันจะย้ายออกไปโดยเร็วที่สุด”

พูดจบเธอก้าวเท้าใหม่

เดินออกจากประตูใหญ่ของวิลล่า ท่าทางที่เธอทำเป็นเข้มแข็งมากตลอด แทบจะแตกสลายไปหมด

เธอใช้มือข้างหนึ่งยันกำแพงไว้ อีกข้างกุมอก

เธอไม่รู้เพราะอะไร ถึงเจ็บใจ

“คุณหลิน ไม่เป็นไรใช่ไหม?” กวนจิ้งพิงประตูรถเล่นโทรศัพท์มือถือ เห็นหลินซินเหยียนออกมา รีบเดินมา

หลินซินเหยียนส่ายหัว “ไม่เป็นไร”

“ไม่เป็นไรก็ดี ขึ้นรถเถอะ ฉันส่งคุณกลับไป” กวนจิ้งเดินไปข้างหน้าเปิดประตูรถ

หลินซินเหยียนกล่าวขอบคุณแล้วขึ้นรถ

กวนจิ้งมองหลินซินเหยียนผ่านกระจกหลัง “ฉันเห็นสีหน้าของคุณไม่ดี มีเรื่องทะเลาะวิวาทกับประธานจงเหรอ?”

หลินซินเหยียนเงยหน้ามองเขา นึกถึงข่าวที่จงจิ่งห้าวให้เธอดู หยิบโทรศัพท์มือถือออกมา ค้นหาภาคสังคมจากหัวข้อข่าว เจอข่าวนี้จริงๆ เธอขมวดคิ้ว ยื่นให้กวนจิ้งดู “ตอนนั้น นายอยู่ไหม?”

กวนจิ้งเหลือบมองหนึที ข่าวนี้ เมื่อกี้ที่เขาเล่นโทรศัพท์มือถือก็เห็น

และถึงตอนนี้ เขาถึงจะรู้ว่าทำไมตอนนั้นจงจิ่งห้าวไม่ให้เขาห้ามผู้ช่วยที่ถ่ายรูป

แม้จะถ่ายแล้ว หากจงจิ่งห้าวไม่อยากเห็น ก็จะไม่มีข่าวตอนนี้

ตอนนี้ปรากฏแล้ว พูดได้เพียงว่าจงจิ่งห้าวตั้งใจ

แล้วทำไม น่าจะเกี่ยวกับหลินซินเหยียนสินะ?

กวนจิ้งพยักหน้า “ตอนนั้นประธานจงกำลังคุยงานกับประธานหลี่ของบริษัทเซิ่งต้า ลูกของคุณบุกเข้ามา ถือสิ่งนั้น บอกว่าประธานจงทำตก”

หลินซินเหยียนจับโทรศัพท์มือถือแน่น “จงจิ่งห้าวมีนิสัยพกของแบบนี้ไหม?”

ประโยคนี้เธอถามยังรู้สึกผิด ใครจะประสาท ไม่มีอะไรก็พกของแบบนี้ติดตัว?

ต่อให้จะใช้ ก็ไม่พกติดตัวตลอด

ไม่ตรงกับพฤติกรรมคนปกติ

เห็นได้ชัดว่าจงจิ่งห้าวเป็นคนปกติ

“ไม่มี” ตอนนี้คิดดีๆ ไม่ใช่นิสัยของจงจิ่งห้าวนี่นา

ตอนนั้นที่ประธานจงยอมรับ เขาตกใจมาก

หลินซินเหยียนเก็บโทรศัพท์มือถือ เรื่องนี้ เธอต้องถามให้ชัดเจน

หลินซีเฉินเพิ่งจะห้าขวบ หากเขาทำจริงๆ… เธอกุมขมับ ลำบากจริงๆ

ไม่นานรถก็หยุดที่เธออาศัยอยู่ เธอเปิดประตูลงจากรถ เพราะรีบจะถามเรื่องให้ชัดเจน ไม่ได้ทักทายกวนจิ้ง

เธอเปิดประตู จวงจื่อจิ่นกำลังเก็บของที่นำมา

“เสี่ยวซีล่ะ?”

“อยู่ในห้องนอน” จวงจื่อจิ่นเห็นสีหน้าของเธอไม่ดี “เธอไม่สบายเหรอ?”

“เปล่า” ตอนนี้เธอแค่อยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ เดินไปถึงหน้าประตูห้องนอน เธอเปิดประตู