ห้องนอนที่ใช้สีฟ้าอ่อน ไม่สูญเสียความไร้เดียงสาของเด็ก และดูอบอุ่นเป็นพิเศษ แค่ดูก็รู้ว่าตั้งใจตกแต่ง

หลินซีเฉินนั่งอยู่ข้างเตียง หันหน้าไปทางหน้าต่าง ก้มหน้ากำลังดูอะไร ดูอย่างจดจ่อ ไม่รู้สึกว่ามีคนเข้ามา

หลินซินเหยียนเดินเข้ามาเงียบๆ ดูจากด้านหลังว่าหลินซีเฉินกำลังดูอะไร หลังจากที่เห็นสิ่งที่เขากำลังดูบนจอแท็บเล็ต อกของหลินซินเหยียนแทบจะแตกแล้ว

“หลินซีเฉิน ลูกกำลังทำอะไร?!”

หลินซีเฉินตกใจกับเสียงที่ดังขึ้นมาอย่างกะทันหัน แต่สติที่เหลือบอกให้เขารีบปิดหน้าจอ มิฉะนั้นหากหม่ามี๊เห็น เขาก็จบแล้ว

เขาร้อนรนเกินไป ไม่ได้จับแท็บเล็ตดีๆ ตกลงบนพื้น หน้าที่แสดงด้านบนยังคงเป็นหน้าที่เขาดู หลินซีเฉินเดินไปยืนข้างๆ เพื่อกันสายตาของหลินซินเหยียน

“หม่ามี๊”

หลินซินเหยียนจับไหล่ของลูกชาย ดึกเขาออก ก้มตัวลงเก็บแท็บเล็ต หน้าแรกของ Baidu ยังแสดงคำค้นหาว่า ; Durex มีประโยชน์อย่างไร?

ผลการค้นหาเต็มหน้าจอ นอกจากนี้ยังมีภาพโฆษณาบางภาพที่ยากที่จะมองระหว่างชายและหญิงกอดกัน

เขาอายุแค่ห้าขวบ!

หลินซินเหยียนโมโหจนสั่นไปทั้งตัว

“หลินซีเฉิน นายบอกฉันมาดีๆ ทำไมนายถึงดูอะไรแบบนี้? ใครสอนนา?!” ครั้งนี้หลินซินเหยียนโกรธจริงๆ

หลินซีเฉินก้มหน้า รู้ว่าตัวเองมีความผิด รีบขอโทษ “หม่ามี๊ ผมผิดไปแล้ว”

ผิดแล้ว?

ยอมรับผิดเธอก็จะไม่ถามไถ่แล้ว

หลินซินเหยียนปิดหน้าจอแท็บเล็ต นั่งลงข้างเตียง เรื่องของวันนี้เธอจะไม่ปล่อยผ่านไปแบบนี้

“บอกแม่ ทำไมลูกถึงดูอะไรแบบนี้ แล้วก็ เรื่องแบบนี้ใครสอนนาย?”

หลินซีเฉินคิด เรื่องนี้เขาห้ามพูดชื่อครูออกมา พูดออกมาอนาคตครูจะไม่ช่วยเขาแล้ว

อนาคตเขาจะล้างแค้นผู้ชายที่ล้อเล่นกับความรู้สึกผู้หญิงคนนั้น ยังต้องการความช่วยเหลือจากครู

เขาก้มหน้าประสานมือ “ผมกำลังเล่นเกม จู่ๆ ก็มีโฆษณาเด้งออกมา ชื่อDurex ผมก็เลยค้นหาในBaiduว่านั่นคืออะไร มีประโยชน์อย่างไร”

“ใช่เหรอ?” เห็นได้ชัดว่าหลินซินเหยียนไม่เชื่อ

“งั้นลูกบอกแม่ว่านี้เกิดอะไรขึ้น” หลินซินเหยียนหาข่าวนั้น แล้วยื่นให้เขา “พูดมาสิ ทำไมถึงทำแบบนี้ แล้วก็ ใครสอนนายให้ทำแบบนี้”

หลินซินเหยียนไม่เชื่อว่าเขาสามารถทำเรื่องแบบนี้ได้คนเดียว

หลินซีเฉินปฏิเสธอย่างแรกว่ามีคนช่วยตัวเอง “ในนี้คือผมถูกแล้ว แต่ว่า ไม่มีใครสอนผม เป็นผมเองที่จะทำแบบนั้น”

หลินซินเหยียนยิ้มเย็น “งั้นลูกก็พูด ทำไมลูกถึงทำแบบนี้?”

ลูกตาของหลินซีเฉินหมุนไปมา พูดเสียงเบา “ผมเล่นเกม เห็นโฆษณานี้ รู้จากBaiduว่าทำอะไรได้ ตอนที่กำลังกินข้าว ผมเห็นไอ้ชั่วนั่น ก็ไปซื้อที่ร้านสะดวกซื้อ ตั้งใจพูดว่าเขาทำตก ให้เขาขายหน้า”

จริงๆ แล้วเขาดูจากBaiduเมื่อกี้ เพิ่งรู้ว่านั่นคืออะไร ใช้ทำอะไร

หลินซีเฉินอธิบายโดยไม่มีช่องโหว่ ไม่มีคนสอนเขา เขาทำเองทั้งนั้น

หลินซินเหยียนโกรธกว่าเดิม เขาเป็นเด็กห้าขวบ ทำเรื่องแบบนี้ออกมาได้ยังไง?

“ลูก ทำไมลูกถึงเกลียดเขาขนาดนี้? ครั้งก่อนลูกเคยทำไปหนึ่งครั้งแล้ว”

“ผมเกลียดเขา!” จู่ๆ หลินซีเฉินก็เงยหน้ามองเธอ “เขารังแกหม่ามี๊ ผมก็จะให้เขาขายหน้า!”

หลินซินเหยียนขมวดคิ้ว เมื่อก่อนเขาไม่ได้เป็นแบบนี้ เรื่องจงจิ่งห้าว เหมือนว่าเขาจะจำไว้ในใจ

แบบนี้ไม่ดี

“วันหลังห้ามทำแบบนี้”

“ผมไม่ เขาเป็นคนชั่ว ทำไมผมจะแก้แค้นเขาไม่ได้?” หลินซีเฉินไม่ยอม ผู้ชายที่ชอบล้อเล่นกับความรู้สึกของผู้หญิงทิ้งพวกเขา จะให้เขาเคารพเหรอ?

ไม่มีทาง!

หลินซินเหยียนคิดไม่ถึงว่าเขาจะมีปฏิกิริยาใหญ่โตขนาดนี้ ขมวดคิ้ว พูดกับเขาอย่างใจเย็น “เสี่ยวซี ลูกทำแบบนี้ไม่ถูก”

“ใครบอกไม่ถูก!” หลินซีเฉินระบุไว้แล้วว่าจงจิ่งห้าวคือผู้ชายที่ล้อเล่นกับความรู้สึกของผู้หญิงทอดทิ้งเขาและหม่ามี๊

กลับมาครั้งนี้ ก็เพื่อแก้แค้นเขา

อะไรก็ไม่ทำ เขากลับมามีความหมายอะไร?

หลินซินเหยียนก็โกรธแล้ว “พูด ลูกผิดไปแล้ว”

“ไม่ผิด”

ในความโกรธหลินซินเหยียนยกมือขึ้น จะตีเขา แต่มองใบหน้านุ่มนิ่มของลูกชาย สุดท้ายเธอก็ไม่ลงมือ

หลินซินเหยียนโกรธและเก็บแท็บเล็ต นาฬิกาโทรศัพท์และผลิตภัณฑ์อิเล็กทรอนิกส์ทั้งหมด “วันนี้ห้ามกินข้าว คิดพิจารณา รู้ว่าผิดเมื่อไร ค่อยกินข้าวเมื่อนั้น”

หลินซีเฉินไม่ต่อต้าน ยังไงเขาก็ไม่สนใจคำพูดของหม่ามี๊ ไม่หาเรื่องจงจิ่งห้าว

ไม่กินก็ไม่กิน ไม่กินอาหารสองมื้อก็ไม่ตาย

เพียงแต่ว่าหม่ามี๊เก็บนาฬิกาโทรศัพท์ของเขา อนาคตเขาไม่สามารถติดต่อครูแล้ว

“เธอเป็นอะไร โกรธขนาดนี้?” จวงจื่อจิ่นเห็นลูกสาวออกมา ถาม

เธอพูดเสียงดังกับหลินซีเฉินน้อยมาก นี่ยังเป็นครั้งแรก

“คุณแม่ หลังจากนี้ท่านอยู่บ้านดูแลพวกเขา ห้ามให้เขาออกไป” หลินซินเหยียนนำของที่ยึดมาเก็บไว้ในลิ้นชักแล้วล็อกไว้

จากนั้นช่วยจวงจื่อจิ่นเก็บบ้าน

ในบ้านมีทุกอย่าง เพียงแค่เอาของที่พวกเขานำมาไปเก็บให้เป็นที่

“เขาเป็นเด็ก มีอะไรให้เธอโกรธได้ขนาดนี้ อีกอย่างเสี่ยวซีเป็นเด็กดีมากแล้ว เขาเป็นผู้ใหญ่มากกว่าเด็กในวัยของเขาแล้วนะ”

“ก็เพราะเขาเป็นผู้ใหญ่มากเกินไป ตอนนี้จึงไม่เชื่อฟัง เด็กก็ต้องมีนิสัยของเด็ก” หลินซินเหยียนนึกถึงเรื่องที่หลินซีเฉินดูของพวกนั้น ก็โกรธมาก

น้อยมากที่หลินซินเหยียนจะโกรธขนาดนี้ บางทีหลินซีเฉินคงทำอะไรผิดจริงๆ

จวงจื่อจิ่นตั้งใจเปลี่ยนเรื่อง “เดี๋ยวฉันจะไปซูเปอร์มาร์เก็ต ซื้อของเล็กน้อย แล้วก็แวะซื้อดอกไม้สด ในบ้านก็จะมีบรรยากาศ”

เธอวางถ้วยรางวัลที่หลินซินเหยียนได้รับดีๆ หันมามองลูกสาว “เธอมีอะไรที่จะซื้อไหม? ฉันซื้อกลับมาให้”

เพิ่งกลับมา ยังมีของมากมายที่ต้องซื้อ หลินซินเหยียนเขียนเป็นโน้ตให้จวงจื่อจิ่น “ฉันเอาพวกนี้”

จวงจื่อจิ่นรับมาดูแล้วเก็บ “เขียนไว้ก็ดี จะได้ไม่ลืม”

“ตั้งแต่กลับมาเธอก็ไม่ได้พัก เหนื่อยแล้วใช่ไหม? เดี๋ยวออกไปฉันพาพวกเขาสองคนไปด้วย เธอนอนพักผ่อนที่บ้าน” จวงจื่อจิ่นนำรถเข็นของหลินลุ่ยซีออกมา เดี๋ยวออกไปแล้วเข็นเธอจะได้สะดวก

หลินซินเหยียนเหนื่อยจริงๆ แต่ก็เป็นห่วงจวงจื่อจิ่นพาเด็กไปไม่สะดวก “อยู่บ้านให้ฉันดูแลเถอะค่ะ”

“ไม่ใช่ว่าฉันไม่เคยพาพวกเขาสองคนออกไปนี่นา”

อยู่ที่ประเทศAจวงจื่อจิ่นก็เป็นคนดูแลพวกเขาสองคน หลินซินเหยียนพยักหน้า “ไม่ต้องพาเสี่ยวซีไป ให้เขาคิดไตร่ตรองที่บ้าน”

จวงจื่อจิ่นหมุนตัว “ฉันรู้แล้ว เธอไปนอนเถอะ”

จวงจื่อจิ่นเก็บกวาดเสร็จ นำหลินลุ่ยซีที่หลับอยู่วางไว้ในรถเข็น จากนั้นไปเรียกหลินซีเฉิน ขณะนี้ หลินซีเฉินยังยืนอยู่ข้างเตียง เหมือนท่ายืนตอนที่หลินซินเหยียนเดินออกไป ไม่เปลี่ยน

จวงจื่อจิ่นเดินมาหยีผมของเขา “ทำให้แม่นายโกรธแล้ว?”

หลินซีเฉินก้มหน้าไม่พูด

จวงจื่อจิ่นถอนหายใจ “ไม่เป็นไร เธอไม่โกรธนายจริงๆ หรอก ออกไปกับฉัน ฉันพานายไปดูข้างนอก ดูว่าซูเปอร์มาร์เก็ตของในประเทศไม่เหมือนกับของประเทศA”

“หม่ามี๊ของผม—”

“เธอไปนอนแล้ว อีกอย่าง ฉันพาหลานของฉันออกไป เธอจะพูดอะไรได้?” จวงจื่อจิ่นพูดอย่างชอบธรรม “เธอเป็นแม่ของนายจัดการนายได้ แต่ฉันเป็นแม่ของหม่ามี๊ของนาย เธอไม่ฟังฉันได้เหรอ?”

หลินซีเฉินยิ้ม พยักหน้าแรงๆ เขาอยากออกไปดูเมืองนี้พอดี

เลือกที่อยู่ได้ดีจริงๆ ไม่ใช่แค่ใกล้กับร้าน แถมยังใกล้ลิฟวิ่งมอลล์ขนาดใหญ่อีกด้วย

ระหว่างทางหลินลุ่ยซีตื่นแล้วรู้ว่าจะออกไป ดีใจมากๆ

พวกเขาไปชั้นหนึ่งก่อน ที่นี่เป็นส่วนขายผัก จวงจื่อจิ่นตัดสินใจจะซื้อผักและเนื้อ

“ผมจะกินอันนี้” หลินซีเฉินชี้ที่กุ้งแล้วพูด

ป้าหยูก็มาซื้อผักที่นี่ ได้ยินเสียงคมชัดและอ่อนโยนนี้ เงยหน้า ก็มองเห็นเด็กผู้ชายที่อยู่ตรงหน้า หน้าตาดูดีมาก โดยเฉพาะดวงตาคู่นั้นเหมือนของคุณชายตอนเด็กๆ เลย