จงจิ่งห้าวขยับร่างเข้ามา เธอขยับถอยโดยไม่ได้ตั้งใจ ด้านหลังเป็นพิงเบาะไม่มีพื้นที่ให้เธอมาก

ไม่นานอกที่แข็งแกร่งของเขาก็กดลงบนตัวของเธอ แทบจะแนบสนิท เธอสามารถรู้สึกถึงอุณหภูมิร่างกายของเขา แข็งทื่อไปทั้งตัวไม่กล้าขยับ

จงจิ่งห้าวลูบผมที่อยู่ข้างหูของเธอ ริมฝีปากขยับชิดใบหน้าของเธอ น้ำเสียงต่ำ พูดลากเสียง “ใช้ฉันเสร็จ ก็จะไป ไม่ให้ค่าตอบแทนเหรอ?”

“……”

ขณะนี้ หลินซินเหยียนเสียใจเล็กน้อย ใช้เขาเพื่อแก้แค้นเหอรุ่ยหลิน

จงจิ่งห้าวขยับตัวออกเล็กน้อย สวมเข็มขัดนิรภัยให้เธอ กระบวนการทั้งหมด หลินซินเหยียนไม่กล้าต่อต้านอีก

เพราะเธอใช้เขาจริงๆ

จงจิ่งห้าวขยับตัวกลับ สตาร์ทเครื่องยนต์ ขับรถออกจากที่นี่

หลินซินเหยียนพิงกระจกรถ คิดในใจครู่หนึ่ง ถึงจะเปิดปากพูด “เมื่อกี้ ปราศจากความยินยอมของนาย ก็ใช้นาย ฉันประมาทเอง นายต้องการเท่าไร?”

“……”

จงจิ่งห้าวอยากตะคอกใส่เธอ เขาขาดเงินเหรอ?

“ฉันไม่ต้องการเงิน”

หลินซินเหยียนไม่สงบแล้ว “แล้วนายอยากได้อะไรเป็นค่าตอบแทน?”

เขาหันไปจ้องเธอตรงๆ ดวงตนที่ทำมีความอ่อนโยน ยังมีความขี้เล่น “หรือว่า หนี้บุญคุณ ใช้ร่างกายคืน?”

“……”

ตอนนี้หลินซินเหยียนมีเพียงความคิดเดียว รีบหนีจากเขา

ทำไมเมื่อก่อนเธอพบ ว่าเขาไร้ยางอายขนาดนี้

เป็นอันธพาลเหรอ?

จงจิ่งห้าวยิ้ม สายตามองผ่านดวงตาของเธอ “ด่าฉันในใจใช่ไหม?”

หลินซินเหยียนทำหน้าเครียดทันที เมื่อกี้เธอพูดความคิดในใจออกมาเหรอ?

เขาได้ยิน?

เธออธิบายอย่างติดขัด “ไม่ ไม่ได้ด่านาย”

จงจิ่งห้าวยกมุมปาก ไม่พูดต่อ

หลินซินเหยียนไม่มั่นใจ เปลี่ยนเรื่องคุยอย่างระมัดระวัง “เราจะไปไหน?”

“ฉันหิว” เขาไม่หรี่ตา

“……”

หลินซินเหยียนเหงื่อไหลไปทั้งตัว ไม่กล้าพูดอีก

รู้สึกว่าตัวเองพูดอะไร จะถูกเขาบิดเบือนไปหมด

“คิดอะไร?” จงจิ่งห้าวหันไปมองเธอ

รู้สึกว่าสีหน้าของเธอไม่ปกติ จากนั้นเหมือนจะเข้าใจอะไร หัวเราะเบาๆ “ไม่กินเธอ กินข้าว”

“……”

หลินซินเหยียนหน้าแดงถึงหูทันที เมื่อกี้เธอคิดลึกแล้ว

คิดลึกก็ช่างเถอะ

ยังถูกคนดูออก

ขายหน้าถึงมหาสมุทรแปซิฟิกแล้ว

เธอก้มหน้า แทบจะแทรกแผ่นดินหนี

สายตาของจงจิ่งห้าวหยุดลงบนแก้มแดงๆ ของเธอ ยกยิ้มมุมปาก

ไม่นานเขาก็จอดรถที่หน้าร้านอาหารแห่งหนึ่ง

หลินซินเหยียนมองผ่านกระจกไปด้านนอก เป็นร้านอาหารจีน

เธอปลดเข็มขัดนิรภัย เปิดประตูลงรถ จงจิ่งห้าวยืนรอเธอหน้ารถ “อาหารจีนร้านนี้ไม่เลว”

หลินซินเหยียนอืมเบาๆ ไม่กล้ามองไปที่เขา

เหมือนคิดอะไรออก เธอเงยหน้าอย่างแรง “มื้อนี้ ฉันเลี้ยง”

จงจิ่งห้าวเดินมา วางแขนไว้บนไหล่ของเธอ ทำตามท่าทางของเธอ พูดอย่างคลุมเครือ “อาหารมื้อเดียวก็คิดจะส่งฉันได้?”

ลมหายใจของเขา เป่าผมที่อยู่ข้างหูของเธอ

เหมือนลวนลาม

หลินซินเหยียนหันหน้าเล็กน้อย เสียใจในใจ

ถ้ารู้ผลเร็วกว่านี้ เธอไม่มีทางยั่วยุเขาเพื่อแก้แค้นเหอรุ่ยหลิน

เธอรู้สึกเหมือนหาเรื่องใส่ตัว

ทำให้เหอรุ่ยหลินโกรธไม่น้อยก็จริง

แต่ตัวเธอเองล่ะ?

อยู่ในจุดที่ถูกเขาลวนลาม

“ยืมชื่อนายเฉยๆ อาหารหนึ่งมื้อก็พอแล้ว” หลินซินเหยียนกดไหล่ลง ไม่มีที่เกาะ แขนของจงจิ่งห้าวไม่เอาลงไม่ได้

“ไปเถอะ”

หลินซินเหยียนเดินเข้าไปก่อน

เธอพบว่าต่อหน้าจงจิ่งห้าว ตัวเองมักจะเป็นฝ่ายถูกกระทำ

เธอจะเป็นแบบนี้ตลอดไม่ได้

มิฉะนั้นถูกเขาบงการเรื่องนี้ ก็จะไม่จบสิ้น

เธอต้องแย่งสิทธิ์นั้นกลับมา

“……”

จงจิ่งห้าวจ้องแผ่นหลังที่ผอมเรียวนั่น ลูบมุมปากแล้วยิ้ม

เดินเข้าร้านอาหาร หลินซินเหยียนเลือกที่ที่ใกล้หน้าต่าง นั่งลง

จงจิ่งห้าวเดินเข้ามาอย่างไม่รีบ นั่งลงตรงข้ามหลินซินเหยียน

พนักงานถือเมนูเดินมา ยื่นให้

หลินซินเหยียนรับมาแล้วส่งให้จงจิ่งห้าว “ฉันไม่เคยมาที่นี่ ไม่รู้ว่ามีเมนูพิเศษอะไรบ้าง นายสั่งเถอะ”

จงจิ่งห้าวมองเธอ รู้ว่าเธอกำลังคิดอะไร ไม่เปิดโปง รับเมนูมา สั่งเมนูพิเศษของที่นี่ ปิดเมนู “แค่นี้แหละ”

พนักงานรับเมนูมา “ได้ค่ะ รอสักครู่ จะมาเสิร์ฟให้คุณโดยเร็วที่สุด”

พนักงานถอยกลับไป

ต่อมารออาหารมาเสิร์ฟ จงจิ่งห้าวใช้มือเท้าคาง มองไปมาบนใบหน้าของหลินซินเหยียน

หลินซินเหยียนถูกมองจนทำตัวไม่ถูก ยื่นมือไปจับหน้า “หน้าของฉันมีอะไรเหรอ?”

“ไม่มี”

“แล้วนายมองอะไร?”

“น่ามอง”

“……”

หลินซินเหยียนหลบสายตาของเขา “น่าเบื่อ”

ผ่านไปไม่นาน พนักงานยกอาหารมา

เป็นเมนูพิเศษจริงๆ อาหารที่หลินซินเหยียนไม่เคยกิน ดูน่ากินมาก ไม่รู้ว่าอร่อยหรือเปล่า

จงจิ่งห้าวตักน้ำซุปให้เธอ “ชิมอันนี้ดู”

ไม่เห็นว่าในน้ำซุปมีส่วนผสมอะไรบ้าง สีขาวข้นๆ ดมแล้วมีกลิ่นหอมๆ

เดิมทีจะไปกินข้าวกับฉินยา สุดท้ายเจอเหอรุ่ยหลิน เสียเวลาไปไม่น้อย ครั้งนี้เธอหิวแล้วจริงๆ

โดยเฉพาะได้กลิ่นน้ำซุปหอมๆ น่ากินมาก

เธอตักหนึ่งช้อนใส่เข้าปาก สดมาก รสชาติกลมกล่อม

“อร่อยไหม?” จงจิ่งห้าวมองสีหน้าของเธอ

หลินซินเหยียนพยักหน้า “อร่อย”

รสชาติไม่เลวจริงๆ

“ยังมีอันนี้” จงจิ่งห้าวคีบกุ้งยอหนึ่งชิ้น วางไว้ในจานของเธอ

หลินซินเหยียนหลุบตาลง ดื่มซุป

เธอไม่ชินกับความดีและความห่วงใยของจงจิ่งห้าว

เธอสูญเสียความอยากอาหาร

ในใจลังเล

“ทำไมต้องถอนหมั้น?”

เหมือนที่ยู่ซิ่วพูด เพราะเธอเหรอ?

จงจิ่งห้าวดื่มน้ำหนึ่งคำ “ทำไมจู่ๆ ถึงถาม?”

หลินซินเหยียนเงยหน้ามองเขา “ฉันอยากรู้”

จงจิ่งห้าวค่อยๆ วางแก้วน้ำลง มองเธอ “ไม่เหมาะสม ก็ถอน มีเหตุผลมากมายขนาดนั้นทำไม?”

มีการคาดหวังก็มีผิดหวัง

จริงๆ

จะเป็นเพราะเธอได้ยังไง?

เธอหัวเราะเยาะตัวเอง

ตลกตัวเองที่คิดเพ้อฝันจิตใจลุ่มหลง

ตลก ทั้งๆ ที่รู้ว่าเป็นไปไม่ได้ ก็ยังจะคาดหวัง

“คุณเหอตามคุณจงนานขนาดนี้ บอกทิ้งก็ทิ้งเลย โหดร้ายจริงๆ ”

ในปากของจงจิ่งห้าวเคี้ยวกุ้งยอ สักพัก เขาวางตะเกียบลง เหมือนกำลังคิดอะไร

ผ่านไปสักพัก เขาถึงจะค่อยๆ เปิดปากถาม “เมื่อกี้เธอเรียกฉันว่าอะไร?”

“คุณจงไง” หลินซินเหยียนตอบโดยจิตใต้สำนึก

เขาวิจารณ์อย่างจริงจัง “ฉันไม่ชอบชื่อเรียกนี้”

“งั้น ประธานจง?” หลินซินเหยียนเปลี่ยน

“ก็ไม่ดี”

“……”

เขาคีบกุ้งยอที่ขาวเหมือนหยกเข้าปากอีกหนึ่งชิ้น ค่อยๆ เคี้ยว ริมฝีปากขยับเล็กน้อย “ฉันรู้สึกว่า เรียกว่าสามี น่าฟังกว่า”