หลินกั๋วอัน？

เขามาอยู่ที่นี่ได้ไง？

หลินซินเหยียนเปิดประตูรถออกอย่างรวดเร็ว ตอนลงจากรถก็เหมือนจะคิดอะไรได้ หันไปมองจงจิ่งห้าว“คุณกลับไปเถอะ ฉันกลัวแม่ฉันเห็นคุณแล้วจะไม่พอใจ”

จงจิ่งห้าวก็มองเห็นคนตรงหน้า ก่อนหน้านี้เป็นเขาที่ขอหย่า จวงจื่อจิ่นจึงไม่ชอบเขาและก็ไม่คิดจะยกโทษให้

ยิ่งไปกว่านั้นตอนนี้หลินกั๋วอันก็อยู่ เขาปรากฏตัวก็น่าจะไม่เหมาะสม

เขาตอบไปเบาๆ สายตามองไปที่ตัวเด็กสาวในอ้อมแขนจวงจื่อจิ่น ผมสีดำสนิทนั้นมัดเป็นเปียสองข้าง หน้าเล็กๆที่ขาวสะอาด คิ้วที่โค้งนิดๆกับดวงตาคู่นั้นที่ดูมีชีวิตชีวา เหมือนกับตุ๊กตาที่ถูกแกะสลักอย่างประณีต ท่าทางนั้นน่ารักสุดๆ

สายตาของเขาย้ายไปที่หลินซินเหยียน มือก็จับพวงมาลัยไว้แน่นอย่างไม่รู้ตัว

ต้องยอมรับว่า ลูกสองคนของเธอนั้นคลอดออกมาได้ดีมาก

ลูกชายฉลาด ส่วนลูกสาวก็น่ารักอย่างนี้

“โชคชะตาของคุณก็ไม่แย่เกินไป”ถึงแม้จะถูกพ่อทิ้ง แต่ก็ยังมีแม่ ตอนนี้ก็ยังมีลูกสองคนที่น่ารัก

“อะไร？”หลินซินเหยียนมองเขาอย่างงงงวย

ไม่เข้าใจความหมายของคำพูดเขาในทันที

จงจิ่งห้าวยื่นมือจับเส้นผมที่บังตรงคิ้วของเธอ แล้วทัดไว้ที่หลังหูของเธอ“ไม่มีอะไร ไปเถอะ”

หลินซินเหยียนตะลึงเล็กน้อย จากนั้นก็พยักหน้า“ฉันไปแล้วนะ”

เธอปิดประตูรถแล้วรีบเดินไปทางจวงจื่อจิ่น ดึงหลินกั๋วอันที่กำลังพัวพันกับเธอออกมา แล้วขวางอยู่ตรงหน้าเธอ จ้องหลินกั๋วอันด้วยความโกรธ“คุณมาทำอะไร？”

“เหยียนเหยียน”หลินกั๋วอันมองลูก สองมือที่อยู่ข้างลำตัว รวบเข้ามา“พ่อผิดไปแล้ว”

หกปีก่อนบริษัทเกิดเรื่อง หลินหยู่หานหอบเงินหนีไป ส่วนเสิ่นซิ่วฉิงที่ทำร้ายคนอื่น ตอนนี้ยังถูกขังอยู่ข้างใน

ตอนที่เขาเผชิญกับความยากลำบาก ก็มีลูกสาวคนนี้ที่เขาไม่สนใจมาตลอดช่วยเขา

ถูกหรือผิดนั้นหลินซินเหยียนไม่อยากไปสืบหาความจริงจากเขาแล้ว อยู่อย่างสงบหลังจากปล่อยวาง“ต่อไปอย่ามารบกวนพวกเราอีก”

พูดจบเธอก็อุ้มลูกชายขึ้นมา จวงจื่อจิ่นก็อุ้มหลินลุ่ยซีไว้ในอ้อมแขน

หลินกั๋วอันตามขึ้นมา“เหยียนเหยียน”

“ถ้าคุณยังมายุ่งกับพวกเราอีก ฉันจะแจ้งความแล้ว？”หลินซินเหยียนมีใบหน้าเย็นชา

หลินกั๋วอันมองหลินซีเฉินที่อยู่ในอ้อมแขนเธอ ตาแดงหน่อยๆ“นี่ลูกของลูกเหรอ？”

“ใช่”หลินซินเหยียนพูดอย่างทนไม่ไหว

“หน้าตาดีมาก เหมือนลูกเลย”หลินกั๋วอันเสียเวลาโดยเปล่าประโยชน์ “พ่อไม่ได้หมายความอย่างอื่น แค่วันนี้เห็นแม่ลูก…”

พูดไปเขาก็มองจวงจื่อจิ่น“พ่อเพิ่งรู้ว่าพวกลูกกลับมาแล้ว มีอะไรก็หาพ่อได้ตลอดนะ”

เขาหยิบนามบัตรหนึ่งใบออกมาจากกระเป๋า ยื่นให้หลินซินเหยียน

หลินซินเหยียนไม่รับ

หลินกั๋วอันดูอึดอัดใจอย่างเห็นได้ชัด“เอ่อ ถือว่าพ่อเป็นเพื่อน ถ้ามีประโยชน์ก็ไปหาพ่อถึงที่ได้ไง？”

หลินซินเหยียนมองเขา

หลายปีมานี้เขาแก่ขึ้นมาก จอนทั้งสองข้างเป็นสีขาว ปีนั้นเธอไปอย่างกะทันหัน และก็ไม่รู้ว่าความลำบากในตอนนั้นเขาผ่านไปได้อย่างไร

หลินซินเหยียนยื่นมือไปรับมา

หลินกั๋วอันยิ้ม แล้วถอยไปอีกด้านเปิดทางให้หลินซินเหยียนออกไป

การกระทำของเขาดูต่ำต้อยมาก เหมือนกับเด็กที่ทำผิด แค่อยากจะกลับคืนมาอย่างระมัดระวัง

ถ้าบอกว่าไม่รู้สึกเลย คงจะโกหก

นี่คือพ่อของเธอ พ่อที่ให้กำเนิด

ในร่างกายของเธอมีเลือดอันเดียวกับเขาไหลเวียนอยู่

“เสแสร้ง”จวงจื่อจิ่นดึงหลินซินเหยียนมา“ไปเถอะ อย่าโดนการแสดงของเขาหลอกเลย”

สำหรับหลินกั๋วอัน จวงจื่อจิ่นมีแต่ความแค้น

ไม่มีทางยกโทษให้

หลินซินเหยียนหันไปอย่างเศร้าใจหน่อยๆ ตามจวงจื่อจิ่นกลับไป

เข้าไปในตึก หลินซินเหยียนถามว่า“แม่เจอเขาได้อย่างไร？”

“แม่พาเขาสองคนออกมาจากพิพิธภัณฑ์สัตว์น้ำ ตอนที่รอรถอยู่ข้างถนน ก็เจอ เข้ามาพัวพันคุยกับแม่ ถามว่าเด็กสองคนนี้ใช่ของลูกไหม แม่ไม่อยากสนเขา เลยเรียกรถกลับมา คิดไม่ถึงว่าเขาจะตามกลับมาด้วย”ตอนที่จวงจื่อจิ่นพูดถึงหลินกั๋วอันใบหน้าก็ไม่มีรอยยิ้มเลยสักนิด มีแต่ความแค้น

หลินซินเหยียนรู้ว่าหลินกั๋วอันทำร้ายจวงจื่อจิ่นลึกบาดใจมากแค่ไหน เลยไม่พูดโน้มน้าว เพราะว่าในใจของเธอเองก็รู้สึกขนลุก

หลายปีมานี้ ข้างกายมีลูกแล้ว ความคิดของเธอก็ไปอยู่ที่เด็กสองคนนี้ สำหรับเรื่องเมื่อก่อนนั้น เธอไม่ผูกใจเจ็บไปเยอะมาก

เสิ่นซิ่วฉิงเข้าไปแล้ว ลูกสาวที่เขารักและโอ๋หักหลังเขา

เขาก็โดนกรรมตามทันแล้ว

“ต่อไป ลูกห้ามติดต่อเขานะ”จวงจื่อจิ่นสั่ง กลัวว่าหลินซินเหยียนเห็นหลินกั๋วอันในตอนนี้แล้วจะใจอ่อน

“ตอนนั้นก็ทิ้งพวกเราอย่างไร้ความเป็นคน ให้ลูกแต่งงาน…”

“แม่ไม่ต้องพูดแล้ว”หลินซินเหยียนตัดบทเธอ ลูกสองคนฟังอยู่

จวงจื่อจิ่นตะลึง รีบหุบปาก ลูบหัวของหลินลุ่ยซี“เสี่ยวลุ่ยตกใจเพราะยายหรือเปล่า？”

หลินลุ่ยซีส่ายหน้า เธอไม่เข้าใจที่ยายพูดหมายถึงอะไร แค่รู้ว่า เหมือนว่ายายไม่ชอบคุณปู่คนนั้น

หลินซีเฉินกับรู้ เขาฟังเข้าใจอย่างดี

นั่นเป็นสามีของยาย พ่อของแม่ ตาของเขา

แต่ว่าเขาทำเรื่องบางอย่าง ยายจึงไม่ยกโทษให้เขา

“ดึกแล้ว พวกคุณคงหิวแล้วสินะ？”หลินซินเหยียนถาม

หลินลุ่ยซีออกแรงพยักหน้า“ฉันอยากกินพิซซ่า”

เด็กๆพวกนี้ มีความสุขที่สุด ไม่คิดอะไร แค่ต้องการของอร่อยหรือได้สนุกก็พอแล้ว

“โอเค วันนี้กินพิซซ่า”หลินซินเหยียนยื่นมือไปบีบแก้มของลูกสาวอย่างเอ็นดู“ครอบครัวเรา เสี่ยวลุ่ยเป็นพี่ใหญ่”

“งั้นผมล่ะ？”หลินซีเฉินถาม

“อือ เสี่ยวซีเป็นพี่รอง”หลินซินเหยียนตอบจริงจัง

หลินซีเฉินไม่พอใจ“ทำไมล่ะ？ผมเป็นพี่ชายชัดๆ”

“งั้นลูกบอกแม่มา ลูกสำนึกผิดยัง？”

“……”

หลินซีเฉินรีบหุบปาก คิดในใจทำไมเธอยังไม่ลืมอีก？

ความรู้สึกผิดเล็กๆในใจ เมื่อกี๊ทำไมเพิ่งถามเธอ

หลินซีเฉินรู้สึกเหมือนกับว่าทำตัวเอง

เข้าไปในบ้านหลินซินเหยียนเปลี่ยนรองเท้าให้พวกเขาสองคน จวงจื่อจิ่นอารมณ์ไม่ดี เข้าไปในห้อง

หลินซินเหยียนมองแผ่นหลังของเธอ รู้ว่าจู่ๆจวงจื่อจิ่นก็อารมณ์หดหู่ลงแบบนี้ น่าจะคิดถึงซินฉี

ตั้งแต่มีลูกสองคนนี้ เธอก็ช่วยเธอดูแลลูก ยุ่งทุกวัน ไม่มีเวลาไปคิดเรื่องเมื่อก่อนมากนัก วันนี้เห็นหลินกั๋วอัน ก็กลัวว่าจะคิดถึงเรื่องเมื่อก่อนอีก

หลินซินเหยียนจูงเด็กสองคนไปห้องรับแขก หยิบโทรศัพท์ออกมา“ลูกจะกินรสอะไรกัน？”

“รสทุเรียน”หลินลุ่ยซีคว้าแขนของหลินซินเหยียน ออดอ้อน“ฉันจะกินรสทุเรียน”

“โอเค”หลินซินเหยียนเพิ่มรายการ แล้วมองไปที่หลินซีเฉิน“เสี่ยวซีล่ะ？”

“ชีส”หลินซีเฉินมองหลินซินเหยียน“หม่ามี๊ชอบกิน”

หลินซินเหยียนเงยหน้ามองลูกชาย“ทำไม คิดจะติดสินบนแม่เหรอ？อย่าคิดว่าเอาใจแม่แล้ว แม่จะไม่สืบหาความจริง ลูกไม่ยอมรับผิด ของก็จะไม่เอาคืนลูก”

หลินซีเฉินถอนหายใจ น่าเบื่อไปแล้ว ถูกมองออกหมดทันที

หลินซินเหยียนสั่งพิซซ่าเสร็จ วางโทรศัพท์ลง“เสี่ยวซีพาน้องไปเล่นที่ห้องรับแขก แม่ไปดูยายพวกลูกที่ห้องก่อน”

“โอเค”

หลินซีเฉินเป็นเด็กดีมาก

คิดว่าเมื่อไหร่หลินซินเหยียนจะเอาของคืนเขา

“หม่ามี๊ ผมดื่มน้ำผลไม้แก้วหนึ่งก่อนได้ไหม，？”เขากระหายหน่อยๆ

“รอเดี๋ยว”หลินซินเหยียนเทน้ำสองแก้วในครัว น้ำผลไม้ที่บ้านนั้นตัวเองคั้นเองหมด ไม่ใส่สารปรุงแต่ง ดื่มได้อย่างปลอดภัย

เอาน้ำผลไม้มาให้ลูกทั้งสองคน หลินซินเหยียนก็ไปห้องของจวงจื่อจิ่น

เธอจับที่จับไว้ บิดลง แล้วผลักประตูห้องเบาๆ ก็มองเห็น…