บทที่ 346 – …..?

 

ดวงตาของเลทิเซียเบิกขึ้นพร้อมกับมองเห็นเพดานอันคุ้นเคยเป็นอย่างแรกก่อนที่เธอจะผุดลุกขึ้นยืน..

“อ่า.. นั่นสินะ.. ซิลเวีย.. นั่นสินะทุกคน”

“เส้นทางของฉัน.. เส้นทางของพวกเรายังไม่จบ”

“ฉันจะก้าวต่อไป.. ก้าวต่อไปยังเส้นทางที่ไม่ได้โรยไปด้วยดอกไม้นี้..”

“โชคชะตาทั้งหมด.. โชคชะตาทุกอย่าง”

“ฉันจะก้าวเดินต่อไป”

“เพื่อวันสุดท้ายที่ดีที่สุดของช่วงชีวิต..”

“มือทั้งสองข้างยังคงขยับได้ หัวใจของฉันยังคงเต้น ลมหายใจยังคงมี..”

“ชีวิตยังไม่ดับสูญ”

“ฉันจะ..ต้องก้าวเดินต่อไป ก้าวเดินบนโลกอันมืดมิดแห่งนี้”

“หากไม่มีแสง ฉันก็จะสร้างแสง หากไม่มีพลังฉันจะสร้างพลัง”

“ฉันจะต้องทำลายโชคชะตาบัดซบเหล่านี้ให้หมด!”

เลทิเซียผุดลุกขึ้นยืน..และในตอนนั้นเองของบางอย่างก็หลุดออกมาจากกระเป๋าเสื้อของเธอ เป็นจี้สีแดงอันหนึ่ง

จี้อันนี้หลังจากที่เลทิเซียวิเคราะห์มันแล้ว ทำให้เธอรู้ว่าเหมือนจะมีพลังเกี่ยวกับพลังจิตอะไรบางอย่าง

แต่ไม่ว่าจะเป็นอะไรสำหรับเลทิเซียแล้วสิ่งนี้ก็เป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด.. เธอหยิบมันขึ้นมาพร้อมกับกำมันแน่น

ชาร์ล็อต.. ทสึรุ…

……

….

..

ทั้งๆ ที่ควรจะเป็นแบบนั้นแท้ๆ … ใช่มันควรจะเป็นแบบนั้นแท้ๆ ร่างกายแข็งค้างของฉันยืนถือจี้ด้วยความเหม่อลอย..

ดวงตาเหม่อลอยไปข้างหน้าด้วยวามงุนงง.. หูทั้งสองข้างราวกับอื้ออึงไม่อาจได้ยินเสียงอะไรจากภายนอก..

เบื้องหน้าของเธอในตอนนี้มีป้ายหลุมศพทั้งสามสิบห้าป้ายอยู่ ป้ายหลุมศพแต่ละอันล้วนถูกแกะสลักอย่างประรีตแสดงให้เห็นถึงเกียรติคุณอันใหญ่หลวง

บางทีคนพวกนี้คงทำอะไรที่ยิ่งใหญ่เกินกว่าที่คนธรรมดาจะมองออกแน่ๆ .. ป้าหลุมศพที่อยู่ตรงหน้าสุดแสดงให้เห็นเหมือนเป็นหูหอกของคนทั้งสามสิบสี่คน

ชื่อของเธอคนนี้เด่นหราเหนือผู้อื่น..

โอโฮริ ทสึรุ..

เผ่า อสูร ประเภทมนุษย์

เกิด ไม่ทราบ

เสียชีวิตตอนอายุสิบแปดปี

ผู้มีพระคุณที่ปกป้องโรงเรียนลิเบอร์และพวกพ้องทั้งสามสิบสี่ ได้เข่นฆ่าสังหารศัตรูผู้รุกรานจากข้างนอก

ปกป้องพวกพ้องเพื่อนร่วมชั้นด้วยความอาจหาญ ไม่แบ่งแยกเผ่าพันธุ์ ไม่แบ่งแยกชนชั้น ภายใต้ความสิ้นหวังของครูบาอาจารย์

มีเพียงพวกเธอเท่านั้นที่ต่อกรกับความชั่วร้าย สู้ต่อไปจนสามารถสะบั้นเศียรของผู้นำทัพและทิ้งร่างกายลงไปใต้ทะเลสาบพร้อมกับพวกพ้องทั้งสามสิบสี่

ทำให้โรงเรียนได้รับการปกป้องเอาไว้ความช่วยเหลือจากต่างโงเรียนมาถึงก็สายไปแล้ว..ทุกคนได้ตายไปพร้อมกับ

ราวกับเป็นวีรสตรี..

“วีร..สตรี..?”

ปากของเลทิเซียพึมพำด้วยความสับสน.. จี้สีแดงในมือร่วงลงไปบนพื้น.. เลทิเซียพยายามจะเอื้อมมือออกไปจับป้ายหลุมศพของทสึรุเอาไว้..

ภาพที่นิลแสดงให้เห็นผุดขึ้นมาในใจ..นั่นไม่ใช่ภาพลวงตางั้นเหรอ.. นั่นมันไม่ใช่ภาพลวงตางั้นเหรอ..

ภาพลวงตา..

“อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกก”

เสียงกรีดร้องของเลทิเซียดังสนั่นขึ้นทั่วทั้งโรงเรียนลิเบอร์ทุกคนที่อยู่ในโรงเรียนตอนนี้ต่างพากันสะดุ้งตกใจ..

เสียงกรีดร้องของเลทิเซียนั้นเจ็บปวดทรมานและเสียใจอย่างถึงที่สุด เพราะเธอที่พึ่งพบความหวังที่ทำให้มีชีวิตอยู่ต่อ

แต่บัดนี้ความหวังนั้นกลับสูญสิ้นลงไปตรงหน้า..

“ท่าน..เลทิเซีย..”

คนที่นำทางเลทิเซียมาก็ตกใจเช่นกัน เธอพยายามจะเอื้อมมือมาจับเอาเลทิเซียไว้ แต่เลทิเซียก็โบกมือใส่เธออย่างรุนแรง

“ทำไม!ทำไมพวกเธอถึงไม่ช่วยทสึรุเอาไว้.. วีรสตรี?”

“วีรสตรีบ้าบออะไรกัน ถ้าตายไปมันจะไปมีความหมายอะไรกัน!!”

เสียงคำรามของเลทิเซียเต็มไปด้วยความโกรธแค้น จิตใจของเธอที่เกิดรอยแตกร้าวก็เริ่มแตกหักมากกว่าเดิม..

การสูญเสีย.. การสูญเสีย..แล้วก็การสูญเสีย เธอโกรธ.. โกรธ.. โกรธ!

มือของเธอพุ่งไปโจมตีใส่นักเรียนหญิงคนนั้นด้วยความโกรธแค้น คนคนหนึ่งหากแบกรับอะไรสักอย่างมามากมาย..

สักวันมันก็จะพังทลายลงในไม่ช้า.. ใช่.. เลทิเซียที่สูญเสียทั้งซิลเวีย.. ไวท์และตอนนี้ก็ทสึรุอีก..

ในสายตาตอนนี้.. ไม่ว่าจะเป็นโงเรียนก็ดี โลกใบนี้ก็ดี ทุกอย่างมันล้วนไม่มีประโยชน์ พวกมันมองดูทสึรุสู้

เหมือนกับในภาพที่นิลสร้างให้ดู..พวกมันเอาแต่ขี้ขลาดตาขาว.. มนุษย์ก็ดี ปีศาจก็ช่างพวกมันมีแต่ตัวขี้ขลาด..

มือของเธอคว้าไปที่คอของหญิงสาวที่ไม่ทราบอีโหน่อีเหน่ อย่างไรก็ตามร่างกายของเด็กสาวคนนั้นถูกผลักออกไปด้านหลัง

ทำให้มือของเลทิเซียคว้าไปถูกคออีกคนหนึ่งที่พึ่งปรากฏตัวขึ้น ซึ่งเธอคนนี้คืออาจารย์เวโรเน่.. ดวงตาของเลทิเซียมืดมนและน่ากลัว

พลังเวทก็ดี ทักษะก็ช่าง ทุกอย่างเมื่ออยู่ต่อหน้าเลทิเซียราวกับไร้พลังที่จะทำอะไรสักอย่าง..

“ข้าขอโทษเลทิเซีย.. ข้าเข้าใจความรู้สึกของเจ้า..”

“เข้าใจงั้นเหรอ.. เธอมันเป็นไอ้ผู้กล้ามนุษย์ที่แข็งแกร่งนักแข็งแกร่งหนาจนไม่สนใจคนอ่อนแอกว่าละสิ เหมือนกับไอ้พวกบัดซบสองตัวนั้นไม่มีผิด..”

มือของเลทิเซียบีบคอของเวโรเน่แรงขึ้นอีกต่อให้เธอใช้พลังทั้งหมดเพื่อต่อต้าน ก็ไม่สามารถทำอะไรได้ แต่เธอไม่คิดจะลองด้วยซ้ำ

ราวกับเธอรู้แต่แรกว่ามันจะไม่สามารถทำอะไรได้ ทำให้เธอไม่ต่อต้านอะไรเลย เวโรเน่กล่าวตอบ..

“ข้า..ขอโทษ..จริงๆ ”

“ขอโทษ.. ขอโทษ? เธอคิดว่าคำขอโทษเธอมันทำให้ทสึรุกลับมามีชีวิตไหม? กลับมาไหม ไหนทำให้เธอกลับมามีชีวิตสิ เร็วสิ!!!”

เสียงตะโกนของเลทิเซียแทบจะเป็นเสียงคำราม แต่ว่าเวโรเน่ไม่สามารถตอบกลับอะไรได้.. เธอในฐานะที่เกี่ยวข้องกับอาณาจักรมิราลิสอย่างสุดซึ้ง

พออาณาจักรมิราลิสถูกโจมตีงานของเธอหนามือกว่าใคร ขนาดรัฐมนตรีที่เป็นลูกศิษย์เธอยังถูกฆ่าตายในเหตุการณ์นั้น

แสดงให้เห็นว่าเธอไม่สามารถอยู่ที่โรงเรียนลิเบอร์ได้ แต่เธอก็วางใจว่าโรงเรียนลิเบอร์ไม่น่าจะถูกโจมตีเพราะมีเลทิเซียอยู่

ตราบใดที่มีจอมมารแท้อย่างเลทิเซียอยู่เจ้านั่นก็ไม่กล้าบุกมาตรงๆ หรอก..เพราะจอมมารอย่างเลทิเซียที่สามารถฆ่าผู้กล้าสองคนได้ในคราวเดียวนั้น

ต่อให้เป็นจักรพรรดิมังกรย่อมไม่กล้าผลีผลามแน่ แต่ไม่คิดว่ามันจะทำให้เลทิเซียหายไปจากโลกได้ แน่นอนว่าเวโรเน่ไม่เชื่อว่าเลทิเซียตายแน่นอน

“ทุกอย่างเป็นความผิดของข้า.. หากข้าคิดให้มากกว่านี้ละก็.. คิดให้มากกว่านี้ละก็..พวกเธอคงไม่ตาย..เพราะงั้นหากเจ้าต้องการก็ฆ่าข้าได้เลย”

“แต่ว่าคนอื่นไม่เกี่ยว.. พวกเขายังเป็นแค่เด็ก”

เวโรเน่กล่าวพร้อมกับหลับตาลง.. สำหรับเธอแล้วเลทิเซียก็ดีนักเรียนก็ดีทุกอย่างล้นสำคัญสำหรับเธอจนหมด..

พอเห็นท่าทางแบบนั้นของอีกฝ่ายเลทิเซียก็เงียบลง.. เธอไม่ใช่เลทิเซียคนเดิมแล้ว.. เธอไม่ใช่เลทิเซียที่ชอบใช้อารมณ์คนนั้นอีกแล้ว..

“ฉันขอโทษ…”

“แค่กๆ ”

เลทิเซียปล่อยมือพร้อมกับกล่าวขึ้น.. แต่ทว่าความรู้สึกเกลียดชังไม่ได้หายไปแต่อย่างใด.. จักรวรรดิมังกร.. จักรวรรดิมังกร..

ฉันจะฆ่าพวกแกให้ตาย..

ในขณะที่เลทิเซียกำลังตัดสินใจที่จะก้าวเท้าจากไปนั้นเอง.. หญิงสาวคนหนึ่งก็พุ่งมาทางเวโรเน่ด้วยความเร็วสูง

“อาจารย์เวโรเน่.. อาจารย์เวโรเน่ แย่แล้วค่ะ!!!”

เธอคนนี้เหนื่อยหอบมาแต่ไกล.. เธอดูกระวนกระวายและสับสนมาก เวโรเน่ที่พึ่งถูกปล่อยจากบีบคอเสียงเธอยังคงแหบพร่าอยู่เลยด้วยซ้ำ

แต่ความเร่งด่วนนั้นมากกว่าที่เวโรเน่จะได้ถามเสียอีก หญิงสาวคนนั้นกล่าวขึ้นมาทันทีว่า..

“การประหารชาร์ล็อตเริ่มขึ้นแล้วค่ะ!”

“อะไรนะ เมื่อกี้เธอพูดว่าอะไรนะ!!”