บทที่ 351 – มือสองข้าง

“อ้า.. ไม่.. ไม่ … ไม่”

วินาทีเดียวที่คอของชาร์ล็อตถูกตัดนั้นราวกับพันธนาการที่มองไม่เห็นถูกปลดออกจากร่างกายของเลทิเซีย

เพียงพริบตาเดียวร่างเธอก็พุ่งทำลายทุกสิ่งอย่างที่ขวางหน้า คนทุกคน เพชฌฆาตก็ดี ประชาชนก็ช่าง

ภายใต้การเคลื่อนไหวที่ไร้ทางต้านของเลทิเซียร่างกายพวกมันกลายเป็นหมอกสีเลือดแทบจะทันที

เลทิเซียก้าวขาไปรับเอาหัวที่หลุดออกจากบ่าของชาร์ล็อต.. กิโยตีนพังถล่มลงต่อหน้าพร้อมกับร่างกายตั้งแต่ไหลไปจนถึงเท้า

เลือดสีแดงสดไหลออกจากคอที่ขาดจองเธออาบไปทั่วทั้งร่างเลทิเซีย..

“อ่า.. ไม่เหลือแล้ว… ไม่เหลือแล้ว..”

“ทำไม… ทำไม.. ชีวิตมันต้องก้าวต่อไป..?”

“ก้าวยังไง.. ในเมื่อทุกอย่างมันพังโดยที่ไม่ทันได้พยายามแบบนี้”

เพื่อน.. เพื่อที่แสนสำคัญของเธอนั้นสลายหายไปต่อหน้าต่อตาอีกครั้ง.. เป็นอีกครั้งแล้วงั้นสิ..

ทำไมถึงต้องเป็นแบบนี้.. เลทิเซียกอดหัวของชาร์ล็อตเอาไว้พร้อมกับร้องไห้ออกมา.. น้ำตาของเธออัดแน่นไปด้วยความรู้สึกที่มากกว่าคำว่าเสียใจ

เธอ..รู้สึกว่าโลกแบบนี้มันโหดร้ายเกินไปแล้ว มันพรากทุกชีวิตไปจากเธออย่างโหดเหี้ยม..

พวกเธอยังไม่ได้ทำอะไรเลย.. ทำไมถึงกลายเป็นแบบนี้ไปได้กัน เพราะมนุษย์อันแสนโสมม เพราะสิ่งมีชีวิตอันแสนชั่วร้าย

เพราะโชคชะตาที่มันเล่นตลก.. เธอเงยหน้ามองขึ้นท้องฟ้า.. ไม่รู้ว่าทำไมยามนี้ท้องฟ้าถึงกลายเป็นสีแดงฉานราวกับอาบไปด้วยเลือด..

ความรู้สึกบางอย่างภายในหัวมันค่อยๆ จางหายลงไปอีกระดับ.. หัวใจของเลทิเซียเต้นรัวขึ้น.. รัวขึ้นจนหูสองข้างเธอไม่ได้ยินเสียงอะไรนอกจากเสียงหัวใจ

ตาย.. ตายแล้วก็ตาย..

ตลอดเส้นทางที่เธอเติบโตมา.. ไม่ได้ถูกปูพรมไว้ด้วยกลีบกุหลาบหรือเส้นทางแห่งแสงสว่างอันแสนสุขสบาย

แต่ทว่ามันกลับเต็มไปด้วยเลือดพรมสีแดงไม่ได้ถูกสร้างขึ้นจากความมั่งคั่งหรือความร่ำรวย

แต่ถูกปูลงไปด้วยความเกลียดชัง ความบ้าคลั่งและความตายของเพื่อน.. เพื่อน.. แล้วก็เพื่อน..

เส้นทางที่เลทิเซียก้าวผ่านมามันทำให้เธอเติบโตขึ้นทั้งพลังและจิตใจ.. แต่มันกลับน่าขำสิ้นดีที่.. ทุกการเติบโตมันแลกมากับการสูญเสียคำสำคัญ

ครั้งแล้วครั้งเล่า..มือทั้งสองข้างมันแปดเปื้อนไปด้วยโลหิตจากคนมากมาย.. โดยไม่ทันรู้ตัวเธอก็เป็นฆาตกรที่ทำให้ทุกคนสูญสิ้น

ไม่ว่าจะเพื่อนหรือใครก็ตาม.. ทุกคนล้วนตายเพราะเธอ.. เธอเป็นคนฆ่าพวกเขาเองกับมือ..

“หึ….หึ… ฮ่าๆๆๆๆ .. ฉัน.. ฉัน…”

“ฉันเป็นคนฆ่าทุกคน.. ฉัน.. เป็นฉันเอง ฮ่าๆๆๆ ”

เสียงหัวเราะของเธออัดแน่นไปด้วยความเกลียดชังที่มีต่อตนเอง.. และคนอื่น.. เสียงหัวเราะนั้นมันมากกว่าความบ้าคลั่ง

แต่มันอัดแน่นไปด้วยความมืดมัวราวกับว่าตัวเธอกำลังบิดเบี้ยว.. เธอเจ็บปวดทรมานจนแม้แต่น้ำตาของเธอก็ไม่อาจจะระบายความเสียใจนั้นออกมาได้

ความเจ็บปวดของการตายของเพื่อนๆ เธอ เธอไม่เคยลืมมันเลยสักครั้ง ฉากที่คอของสเตฟานี่ถูกตัด ฉากเจ็บปวดทรมานแสนสาหัสของโคลเอ้

การผูกคอตายของเซเรส การจากไปของอันน่า.. การตายที่ห่วงใยเธออย่างถึงที่สุดของซิลเวีย การตายของไวท์

และตอนนี้..ทสึรุและชาร์ล็อตก็จากไปโดยที่มีเธอเป็นจุดศูนย์กลางของทุกอย่าง หากเธอไม่บอกให้ทสึรุปกป้องโรงเรียนละก็

หากเธอไม่หายไปนานห้าปีละก็.. ชาร์ล็อตคงไม่ต้องตาย.. ทุกอย่างมันเริ่มต้นที่เธอ..

เสียงหัวเราะของเธอที่ถูกเปล่งออกมาจากปากนั้นจึงเต็มไปด้วยความเคียดแค้นที่มีต่อตนเอง..

เพื่อนเธอทั้งแปดคน… แปดคนเท่านั้นบนโลกแห่งนี้ที่มีคนมากมายไร้ที่สิ้นสุดนี้.. ตายเพราะเธอ.. ตายเพราะเธอ..

“ฮ่าๆ .. ฉันฆ่าทุกคน.. อีกแล้ว… พยายามไปแค่ไหนมันก็..เปล่าประโยชน์”

“ฮ่าๆๆๆๆ ”

เลทิเซียหัวเราะอย่างบ้าคลั่งทุกอย่างในมุมมองสายตาของเธอกลายเป็นสีแดงฉานหาใช่เพราะความโกรธหรือการเปลี่ยนแปลงของโลกไม่..

แต่เป็นเลือด.. บัดนี้น้ำตาของเธอไม่ได้ไหลออกมาเป็นน้ำใสสะอาดแต่เป็นสีแดงที่เต็มไปด้วยความเกลียดชัง..

ภาพนี้ช่างดูน่าหวาดกลัวอ่างแท้จริงร่างกายบอบบางที่อาบไปด้วยโลหิตสีแดง.. พร้อมกับเสียงหัวเราะที่คลุ้มคลั่งนั้น..

ทำให้ดูน่าเกลียดน่ากลัวไม่พอที่ตายยังมีน้ำตาสีโลหิตที่ไหลออกมา ไม่มีเข้าใจว่าเธอเกลียดชังและเสียใจไปมากขนาดไหน..

เป็นอย่างที่สตรีผมสีขาวนั่นกล่าว.. การตายของทสึรุและชาร์ล็อตเลทิเซียพอเดาได้อยู่บ้าง.. อันที่จริงมันเป็นแค่ข้อสันนิษฐานของเลทิเซียเท่านั้น

แต่จากคำอธิบายว่าเผ่าอสูรบางทีก็ตายไม่ได้ บางทีก็ตายได้แบบน่าสงสัย.. ผสมกับชื่อของเผ่าอสูรอย่างชาร์ล็อตหรือทสึรุนั้นเป็นชื่อจากบุคคลในประวัติศาสตร์ชาติที่แล้วของเลทิเซีย

แน่นอนว่าถึงจะเป็นเพียงแค่ข้อสันนิษฐานของเลทิเซียเธอก็พยายามจะหลีกเลี่ยงให้ถึงที่สุด.. เพราะงั้นเธอจึงได้สร้างโรงเรียนขึ้นมา..

หากที่เลทิเซียจำไม่ผิดแล้วละก็ทสึรุฮิเมะปกป้องปราสาทจนเสียชีวิต.. ดังนั้นเธอจึงสร้างโรงเรียนขึ้นมา

สถานที่ที่ไม่ใช่ทั้งประเทศหรือเขตการปกครอง.. เพราะมันคือเขตไร้อาณา.. เท่านี้ก็จะไม่มีฉากปกป้องดินแดนจนตัวตายแล้ว..

แต่เลทิเซียกลับไม่รู้ว่าสถานที่ที่มีเธออยู่คือ..สถานที่ที่สำคัญที่สุดสำหรับทสึรุ ดังนั้นความตายของทสึรุนั้นคงเป็นสิ่งที่กำหนดมาตั้งแต่แรกแล้วว่า..

เธอจะปกป้องสถานที่ของผู้เป็นที่รักอยากปกป้อง.. เลทิเซียต้องการปกป้องโรงเรียนลิเบอร์เพื่อทำให้โรงเรียนนี้เป็นสถานที่สำหรับทสึรุ..

ที่ไม่ต้องตายเหมือนตามตำนาน.. แต่ทสึรุกลับปกป้องโรงเรียนเพราะมันเป็นที่ที่เลทิเซียอยากปกป้อง..

สุดท้ายแล้วทั้งสองทำเพื่อกันและกันจึงต้องตายดับไปในที่สุด..

ชาร์ล็อตเองก็เช่นกันเลทิเซียพยายามจะไม่ให้เธอไปยุ่งเกี่ยวกับศาสนาที่ไม่รู้ที่มาที่ไป เพราะตามตำนานเธอได้ถูกปลุกฝังบางอย่างโดยฝ่ายหนึ่งในฝรั่งเศส

สุดท้ายเธอจึงลงมือลอบสังหารเพราะเชื่อในคำสอนบางอย่างนั้น.. ดังนั้นพอได้รู้ว่าชาร์ล็อตอยู่ที่ศาสนจักรเลทิเซียจึงต้องพาเธอกลับมา

มันต้องพากลับมาเท่านั้น.. ไม่อย่างนั้นจะเป็นตามตำนานไป.. แต่หารู้ไม่ว่าชาร์ล็อตหลังจากนั้นก็มีชีวิตอยู่เพื่อเลทิเซีย

เพราะมีเลทิเซียอยู่เธอถึงยังอยู่.. เพราะแรกเริ่มเดิมทีตัวตนของเลทิเซียก็อยู่สูงเกินกว่าคำว่าเพื่อนสำหรับชาร์ล็อตไปไกลโข

และเมื่อเลทิเซียหายไปเธอจึงถูกครอบงำด้วยความโกรธที่มีต่อพวกหัวรุนแรงอย่างถึงที่สุด คำสอนที่เหมือนการควบคุมจิตใจเป็นเพียงตัวกระตุ้นช่วยให้เธอฆ่าคนเท่านั้น

กล่าวคือ ไม่ว่าชาร์ล็อตจะอยู่ที่นู่นหรือที่ที่เลทิเซียอยู่สุดท้ายเธอก็จะต้องตาย… ใช่แล้ว.. ความพยายามตลอดห้าปีของเลทิเซียนั้นไม่ใช่เพียงไม่สำเร็จ..

แต่มันยังเป็นชนวนที่ย้อนกลับมาฆ่าคนสำคัญของเธอไปจนหมด.. ซึ่งแน่นอนว่าเรื่องนี้เลทิเซียเข้าใจดีกว่าใคร

เพราะทุกอย่างมันเกิดจากเธอทั้งหมด ความตายที่เกิดขึ้นกลับเป็นความพยายามตลอดห้าปีที่ผ่านมา..

ไม่เพียงแต่ไม่สูญเปล่ากลับกลายเป็นคมดาบเสียเอง ดังนั้นเธอจึงได้หัวเราะพร้อมน้ำตาที่หลั่งออกมาเป็นเลือด..

ไม่มีใครเข้าใจคามรู้สึกของเธอในยามนี้เลยด้วยซ้ำ ราวกับโลกทั้งใบกำลังเล่นตลกอยู่กับเธอ..

“ฉัน..พยายาม..ไปเพื่ออะไรกัน”

“พยายาม..อะไรไปกันแน่”

“…..มือสองข้างนี้มีไปทำไมกัน”

“มือที่ไขว่คว้าอะไรไม่ได้”

“มือที่ฆ่าคนสำคัญ”

“อีกแล้ว.. อีกแล้ว.. เหมือนตอนที่พี่จากไปไม่มีผิด”

“ทำไม… ทำไมกันล่ะ”

“……”