บทที่ 122 รับรู้

บทที่ 122 รับรู้

เฮ่อหลานรู้สึกประหลาดใจเมื่อได้ยินคำพูดของจิงเจ้อหรง จากนั้นดวงตาของเธอก็เป็นประกายขึ้นอีกครั้ง “อาจ…อาจจะเป็นครอบครัวของแม่ที่มาตามหาที่นี่หรือเปล่า?” ในตอนนั้นแม่ของเธอแยกจากครอบครัวของตัวเอง จากนั้นเธอก็พลัดพรากจากครอบครัว ไม่เคยได้พบครอบครัวอีกเลย

แม้แต่ถังซวงก็ประหลาดใจ แต่เธอไม่คาดคิดว่าจะเป็นเหตุผลนี้

“สือจีสูบอกว่าสองคนนั้นมาจากก่างเฉิง เป็นไปได้ไหมว่าคุณยายเฮ่อจะจากก่างเฉิงตั้งแต่ยังเด็ก พวกเขาเลยหากันไม่เจอ”

“น่าจะเป็นอย่างนั้น”

โม่เจ๋อหยวนก็อดไม่ได้ที่จะพูดจากด้านข้างว่า “ก่างเฉิงหรือ ดูแล้วมันไม่ง่ายเลยที่จะมาที่นี่ แล้วเราก็ไม่รู้ว่าพวกเขาจะอยู่ที่นี่นานแค่ไหน”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ เฮ่อหลานก็กระวนกระวาย “งั้นทำไมเราไม่ไปที่หมู่บ้านหลิงเซี่ยเพื่อสอบถามตอนนี้เลยล่ะ?”

เมื่อตอนที่ยายเฒ่าเฮ่อยังมีชีวิตอยู่ สิ่งที่เธอต้องการมากที่สุดคือการตามหาครอบครัวให้เจอ แล้วตอนนี้เฮ่อหลานได้เบาะแสแล้ว แน่นอนว่าเธอต้องการทำมันให้สำเร็จเพื่อหญิงชรา

จิงเจ้อหรงได้ยินอย่างนั้นอดไม่ได้ที่จะพูดว่า “ยังไงให้ผมลองถามคนอื่นให้ก่อนดีกว่า ถ้ามีคนตามหาคุณยายเฮ่อจริง ๆ ก็ต้องมีคนในหมู่บ้านหลิงเซี่ยที่รู้เรื่องนี้ เพราะแม้แต่สือจีสูหมู่บ้านตระกูลสือยังรู้เรื่องนี้เลย”

ขณะที่เฮ่อหลานกำลังจะพยักหน้า ก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น

“อาหลาน เปิดประตูเร็วเข้า”

เฮ่อหลานรู้สึกประหลาดใจเมื่อได้ยินเสียงที่หน้าประตู ปรากฏว่าเป็นป้าหวงที่ไปแล้วกลับมา

ถังเซวี่ยยืนอยู่แถวนั้นพอดี เธอจึงรีบเปิดประตู และเมื่อเห็นป้าหวง เธอก็ตะโกนด้วยรอยยิ้ม จากนั้นพบชายสองคนในเสื้อผ้าที่ดูทันสมัยยืนอยู่ข้างหลังป้าหวง

ก่อนที่ถังเซวี่ยจะถาม ป้าหวงพูดอย่างตื่นเต้นว่า “เสี่ยวเซวี่ย ครอบครัวของคุณยายเธออยู่ที่นี่แล้ว”

“คะ…”

ถังเซวี่ยรู้สึกประหลาดใจเมื่อกี้เธอได้ยินทุกคนกำลังคุยกันว่าจะไปที่หมู่บ้านหลิงเซี่ยเพื่อตรวจสอบเรื่องนี้ แต่ตอนนี้คนคนนั้นกลับมาที่นี่?

เมื่อถังเซวี่ยกำลังตกตะลึง คนสองคนที่อยู่ข้างหลังป้าหวงก็มองมาที่เธอเช่นกัน และชายคนหนึ่งก็พูดด้วยความรักว่า “เธอชื่อเสี่ยวเซวี่ยใช่ไหม? เป็นชื่อที่ดีเลย เธอคงเป็นหลานสาวของอาเล็กของฉันสินะ”

“คุณ… คุณคือ?”

“เสี่ยวเซวี่ย ฉันชื่อเฮ่อจื่อกุย นี่คือลูกชายของฉันเฮ่อเจี๋ยรุ่ย และคุณยายของเธอ คุณยายเฮ่อเป็นอาเล็กของฉันน่ะ”

มีความโกลาหลมากมายข้างนอก ดังนั้นเฮ่อหลานและถังซวงจึงออกมา

เมื่อเห็นแม่ของเธอและคนอื่น ๆ กำลังมา ถังเซวี่ยรีบพูดว่า “แม่ พวกเขาบอกว่าพวกเขาเป็นญาติของคุณยาย เขาบอกว่ายายเป็นอาเล็กของเขาค่ะ”

เฮ่อหลานมองทั้งสองคนด้วยความประหลาดใจ และหลังจากเห็นรูปลักษณ์ของเฮ่อจื่อกุย ดวงตาของเธอแปรเปลี่ยนเป็นสีแดงในทันที “พวกคุณ… พวกคุณเป็นญาติของแม่หรือคะ? คุณดูเหมือนแม่จริง ๆ”

เฮ่อจื่อกุยรู้สึกประหลาดใจเมื่อได้ยินสิ่งนี้

“จริงหรือ? พ่อหน้าเหมือนอาเล็กจริง ๆ พ่อบอกว่าหน้าเหมือนอาเล็กตั้งแต่เด็ก ๆ แต่ไม่เคยเห็นหน้าอาเล็กเลย เลยไม่รู้ว่าดูเหมือนเธอจริง ๆ หรือเปล่า”

“เหมือนค่ะ… เหมือนจริง ๆ”

เฮ่อหลานแสดงออกอย่างประทับใจ และเธอยืนยันได้ทันทีว่าทั้งสองเป็นญาติของยายเฒ่าเฮ่อจริง ๆ เพราะเฮ่อจื่อกุยกับแม่ของเธอดูเหมือนกันมาก

เมื่อเห็นว่าแม่ของเธอกำลังจะร้องไห้ ถังซวงจึงรีบพูดว่า “แม่ เข้าไปคุยกันข้างในกันเถอะค่ะ”

ป้าหวงพูดจากด้านข้างว่า “ใช่อาหลาน รีบเชิญพวกเขาเข้าไปเถอะ ฉันกลับบ้านไปเตรียมอาหารเย็นก่อนนะ” บ้านของอาหลานมีแขก และจากสถานการณ์นี้ อาหลานต้องไม่มีอารมณ์ทำอาหารแน่ ๆ ป้าหวงจึงจะจัดการเองและเชิญแขกผู้มาใหม่สองคนไปทานอาหารคืนนี้ด้วย

ป้าหวงจากไปราวกับสายลม ขณะที่เฮ่อจื้อกุยและเฮ่อเจียรุ่ยได้ถูกเชิญให้เข้าบ้าน

เมื่อเห็นเฮ่อหลาน เฮ่อจื่อกุยรีบพูดว่า “เธอคืออาหลานสินะ จากนี้ไปฉันจะเรียกเธอว่าน้องหลานนะ” ในตอนท้าย เขามองไปที่จิงเจ้อหรงอีกครั้ง และรีบก้าวไปข้างหน้าเพื่อจับมือ “นี่คือน้องเขยของฉันใช่ไหม? เธอสองคนเป็นคู่รักที่เหมาะสมกันจริง ๆ”

จิงเจ้อหรงยิ้มและจับมือกับเฮ่อจื่อกุย

“สวัสดีครับพี่เฮ่อ”

เมื่อเห็นจิงเจ้อหรงทักทายเฮ่อจื่อกุยอย่างเป็นธรรมชาติ เฮ่อหลานก็อดไม่ได้ที่จะมองเขา ขณะที่เธอกำลังจะอธิบาย เฮ่อจื่อกุยก็ถามว่า “ว่าไง อาเล็กของฉันอยู่ที่ไหนหรือ?”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ เฮ่อหลานก็ลืมสิ่งที่เธอต้องการจะพูด และก้มหน้าลงอย่างเศร้าใจ “แม่จากไปนานแล้วค่ะ”

“อะไรนะ…”

เมื่อเฮ่อจื่อกุยกับเฮ่อเจียรุ่ยได้ยินคำพูดนั้น ใบหน้าของพวกเขาก็เต็มไปด้วยความตกใจ พวกเขาไม่อยากเชื่อเลย พวกเขาพยายามอย่างหนักเพื่อตามหาพวกเธอ แต่อาเล็กเฮ่อได้จากไปแล้ว ตอนที่พวกเขาถามจากชาวบ้าน ดูเหมือนพวกชาวบ้านก็ไม่อยากพูดอะไรเลย แต่เมื่อพวกเขาถามถึงลูกหลานของเธอ ชาวบ้านก็ชี้ทางให้พวกเขาทันที แต่อาเฮ่อกลับจากไปแล้ว

เมื่อเห็นว่าทั้งสองเศร้า เฮ่อหลานก็รู้สึกเศร้าเช่นกัน

ในที่สุดถังซวงก็พูดจากด้านข้างว่า “แม่ นั่งลงคุยกันเถอะค่ะ”

จากนั้นทุกคนก็ตระหนักว่าตั้งแต่ต้นจนถึงปัจจุบันทุกคนกำลังยืนคุยกัน

“ใช่แล้ว พี่เฮ่อ เชิญนั่งก่อนครับ”

เมื่อเห็นว่าเฮ่อหลานกำลังจะร้องไห้ด้วยความโศกเศร้า จิงเจ้อหรงรีบเชิญเฮ่อจื่อกุยและลูกชายของเขาให้นั่งลงทันที

หลังจากที่เฮ่อจื่อกุยกับเฮ่อเจียรุ่ยนั่งลง ทั้งสองก็ค่อย ๆ ปรับอารมณ์ และในที่สุดก็มองไปที่เฮ่อหลานด้วยความรู้สึกผิดและพูดว่า “น้องหลาน ทำให้เธอต้องเห็นเรื่องตลกแล้ว ขนาดผมยังรับไม่ได้ แล้วนับประสาอะไรกับพ่อ เขายังรอให้ผมกลับไปบอกเรื่องอาเล็กอยู่เลย แต่สุดท้าย…”

ในที่สุดเฮ่อจื่อกุยก็อยู่ในอารมณ์เศร้า

ถังซวงมองไปที่เฮ่อจื่อกุยด้วยใบหน้าที่เศร้าสร้อย เธอค่อนข้างเชื่อพวกเขา แต่เธอนึกถึงสิ่งที่คุณยายเฮ่อทิ้งไว้ให้แม่ของเธอ ดังนั้นเธอจึงอดไม่ได้ที่จะถามว่า “ขอโทษนะคะ… พวกคุณมีหลักฐานอะไรพิสูจน์ไหมว่าเป็นญาติของคุณยาย?”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ เฮ่อหลานอดไม่ได้ที่จะมองถังซวงและพูดว่า “ซวงเอ๋อร์ ลูกกำลังพูดเรื่องอะไรน่ะ?”

แต่เฮ่อจื่อกุยก็อดไม่ได้ที่จะพูดว่า “เธอเป็นลูกสาวคนโตของน้องหลานสินะ เธอพูดถูกแล้ว เราต้องมีหลักฐานเพื่อพิสูจน์จริง ๆ นั่นแหละ” ในขณะที่พูด เธอหยิบป้ายไม้ออกมาจากกระเป๋า “พ่อของฉันมอบมันให้ตอนเราออกเดินทาง เขาบอกว่าอาเล็กก็น่าจะมีด้วย แต่ไม่รู้ว่ายังมีอยู่หรือเปล่า”

เฮ่อหลานเห็นป้ายไม้เพียงแวบเดียวก็รีบพยักหน้าแล้วพูดว่า “มีค่ะ ฉันจะไปเอาออกมาเดี๋ยวนี้แหละ”

หลังจากนำป้ายไม้ทั้งสองมาประกบกันก็พบว่ามันเหมือนกันทุกประการ ต่างกันเพียงตัวอักษรตัวจำนวนเท่านั้น

“นี่คือป้ายไม้ประจำตัวของพวกรุ่นพ่อ และตัวเลขแสดงถึงลำดับของพวกเขาในครอบครัว”

“แบบนั้นเอง”

เฮ่อหลานพยักหน้าเข้าใจ และในที่สุดเธอก็เข้าใจความหมายของป้ายไม้นี้

และเฮ่อจื่อกุยก็มีความสุขมากเช่นกัน “ทุกอย่างจบลงแล้ว ในที่สุดฉันก็แน่ใจได้ว่าพวกเธอเป็นลูกหลานของอาเล็กฉันจริง ๆ”

เมื่อเห็นว่าเฮ่อจื่อกุยมีความสุขมาก เฮ่อหลานก็รู้ว่าสิ่งที่เธอพูดต่อไปนี้จะน่าผิดหวังเล็กน้อย แต่เธอก็ยังพูดตามจริงว่า “อันที่จริง ฉันไม่ใช่ลูกสาวแท้ ๆ ของแม่หรอกค่ะ ฉันเป็นแค่ลูกสาวบุญธรรมของเธอเท่านั้น”

“อะไรนะ…”

เฮ่อจื่อกุยและเฮ่อเจียรุ่ยมองไปที่เฮ่อหลานด้วยความไม่เชื่อ รู้สึกว่าตอนนี้พวกตนได้ยินผิดไป

เฮ่อหลานพูดอีกครั้งและในที่สุดก็พูดว่า “เราไม่ได้เกี่ยวข้องกันทางสายเลือดค่ะ”

ในเวลานี้ สุดท้ายเฮ่อจื่อกุยก็ได้สติ เมื่อได้ยินสิ่งที่เฮ่อหลานพูด เขารีบพูดว่า “น้องหลาน ไม่ว่ายังไงเธอก็คือน้องสาวของฉัน”