บทที่ 151 ทุกคนในปักกิ่งรู้ข่าว

บทที่ 151 ทุกคนในปักกิ่งรู้ข่าว

เมื่อได้ยินแบบนี้ ถังซวงยิ้มเบา ๆ และพูดว่า “ตอนนี้ฉันไม่มีข้อสงสัยอะไรเลยค่ะ หลักสูตรในโรงเรียนมัธยมนั้นค่อนข้างง่าย”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ คนอื่น ๆ จะเชื่อได้อย่างไร เมืองเวิงซานเป็นเพียงเมืองเล็ก ๆ ยังไม่ต้องพูดถึงเลยว่ามันเป็นเมืองที่อยู่ทางใต้ ความรู้ของครูอาจารย์ที่นั่นคงมีไม่มาก ยิ่งไปกว่านั้น ตามที่ถังซวงพูดเมื่อกี้ เธอไม่ได้ไปโรงเรียนตามวัยตั้งแต่เด็ก แม้ว่าตอนนี้เธอจะเรียนมัธยมศึกษาตอนต้นแล้ว แต่เธอจะรู้ทุกเรื่องได้ยังไง

แม้ว่าผลการเรียนของถังซวงจะดีมาก แต่โรงเรียนในเมืองเล็ก ๆ ของตำบลโฮวซานก็เทียบไม่ได้กับโรงเรียนในปักกิ่งแน่ ดังนั้นเมื่อเทียบกับฉินหรูเหมิ่ง มันยังต้องมีอะไรที่เธอไม่รู้แน่นอน แต่ตอนนี้ที่เธอพูดออกมาแบบนั้นไม่ได้แปลว่ากลัวอับอายหรอกหรือ?

“ถังซวง อันที่จริงเธอไม่ต้องอายหรอกนะ แค่ผลการเรียนหรือบุคลิกของเธอจะดีมากแค่ไหน เธอก็สามารถขอคำแนะนำจากหรูเหมิ่งได้ ไม่ต้องกังวล” เจิ้งหงกล่าวด้วยรอยยิ้มที่ด้านข้าง แววตาเปี่ยมไปด้วยความเห็นใจราวกับว่าเธอเป็นผู้อาวุโสที่มีน้ำใจ

“มันไม่จำเป็นจริง ๆ ค่ะ”

ถังซวงรู้สึกว่าคนอื่นดูเหมือนจะไม่เข้าใจสิ่งที่เธอเพิ่งพูด เธอได้ปฏิเสธอย่างชัดเจนแล้ว แต่คนอื่น ๆ กลับคิดแทนเธอ

แม้แต่โม่เจ๋อหยวนก็พูดจากด้านข้างว่า “ผลการเรียนของซวงเอ๋อร์เองก็ดีมาก เธอไม่จำเป็นต้องให้ใครมาแนะนำอะไรหรอกครับ ครั้งก่อนที่มีการแข่งขันคณิตศาสตร์ เธอยังได้ที่หนึ่งในกลุ่มมัธยมต้นเลย ทั้งยังเป็นการแข่งขันระดับมณฑล และด้วยความสามารถของซวงเอ๋อร์ก็มีคนเชิญเธอเข้าร่วมกองทัพ แต่ซวงเอ๋อร์ก็ปฏิเสธไป ด้วยผลการเรียนระดับนี้แล้ว ยังไงเธอต้องมีอนาคตที่ดีแน่ครับ”

“อะไรนะ…”

เมื่อได้ยินแบบนี้ คนอื่น ๆ แทบไม่เชื่อ แม้แต่ผู้เฒ่าโม่ก็รู้สึกเหลือเชื่อเช่นกัน

ส่วนหลี่จงอี้พูดด้วยรอยยิ้มที่ด้านข้าง “หนูซวงเก่งมาก ๆ คะแนนของเธออยู่ในเกณฑ์ดีจริง ๆ นะ”

โม่ชืออวี่ถามอย่างไม่แน่ใจจากด้านข้าง “หรือว่าจะเป็น… การแข่งขันคณิตศาสตร์นั้น?”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ โม่เจ๋อหยวนก็มองไปที่ลูกพี่ลูกน้องของเขาแล้วพูดว่า “เธอรู้ด้วยหรือ?”

“ก็พอรู้อยู่บ้างค่ะ โรงเรียนของเราก็จัดเหมือนกัน แต่โชคไม่ดีที่ฉันตกรอบในรอบแรก อีกอย่างพวกนักเรียนทั้งหมดจากทุกโรงเรียนในปักกิ่งก็เข้าร่วมแข่งขันด้วย แต่พวกที่ได้ที่หนึ่งล้วนเป็นคนนิสัยเสียทั้งนั้น”

“ในเมื่อตัวเองทำไม่ได้แล้วจะว่าคนอื่นผิดได้ยังไง”

โม่เจ๋อหยวนชำเลืองมองโม่ชืออวี่ และพูดอย่างเป็นกันเองว่า “ฉันก็เข้าร่วมการแข่งขันด้วยเหมือนกัน แล้วก็ได้อันดับหนึ่งในกลุ่มโรงเรียนมัธยมปลาย”

“อา… พี่ชาย ฉัน… ฉันไม่ได้หมายความแบบนั้น แน่นอนว่าพี่กับพี่ถังซวงไม่ใช่พวกนิสัยเสียพวกนั้น”

โม่ชืออวี่เปลี่ยนคำพูดของเธออย่างรวดเร็ว จากนั้นพูดด้วยความไม่แน่ใจ “พี่หรูเหมิ่ง ฉันจำได้ว่าตอนนั้นพี่ก็เข้าร่วมการแข่งขันระดับมัธยมปลายด้วยนี่ ฉันคิดว่า… ไม่…”

ก่อนที่โม่ชืออวี่จะพูดจบ เจิ้งหงก็ขัดจังหวะทันที

“อา… ชืออวี่ ทำไมลูกพูดมากแบบนี้ล่ะ แม่ไม่คิดว่าลูกควรถามหรูเหมิ่งให้เสียเวลานะ” ทำไมลูกสาวของเธอถึงไม่มีไหวพริบอะไรเลยนะ เมื่อรู้ว่าทั้งถังซวงและโม่เจ๋อหยวนชนะที่หนึ่งจะพูดถึงเรื่องฉินหรูเหมิ่งไม่ได้รับรางวัลได้ยังไง ฉินหรูเหมิ่งควรจะเป็นคนที่เปล่งประกายไม่ใช่หรือ? ดังนั้นเธอจึงต้องทำงานหนักเพื่อให้ได้ฉินหรูเหมิ่งรู้สึกดีกับเธอ

แต่ฉินหรูเหมิ่งไม่คิดเช่นนั้น

เธอไม่คาดคิดจริง ๆ ว่า ถังซวงจะชนะที่หนึ่งในการแข่งขันครั้งนั้น ที่แม้แต่เธอยังแพ้ และรางวัลนั้นมันก็เป็นโอกาสที่หายากสำหรับเธอมาก จะนับประสาอะไรกับคนธรรมดา แต่หญิงสาวจากชนบทที่อยู่ตรงหน้าเธอกลับชนะ

เมื่อคิดถึงสิ่งนี้ ฉินหรูเหมิ่งไม่สามารถนั่งนิ่งได้อีกต่อไป

“คุณปู่โม่คะ ฉันจำได้ว่ายังมีสิ่งที่ต้องทำอีก ขอตัวกลับก่อนนะคะ”

เมื่อได้ยินคำพูดนั้น ผู้เฒ่าโม่ก็รีบพูดว่า “ได้สิ ๆ ถ้ามีธุระก็รีบไปจัดการเถอะ”

เจิ้งหงรู้ว่าเป็นลูกสาวของเธอที่พูดตรงไปตรงมาเกินไป ดังนั้นเธอจึงรีบพูดว่า “หรูเหมิ่ง ฉันจะไปส่งเธอนะ”

ฉินหรูเหมิ่งไม่พูดอะไรมาก และเดินตรงไปที่ประตูทันที

เจิ้งหงรีบตามเธอและส่งฉินหรูเหมิ่งออกไป

สุดท้ายโม่ชืออวี่ก็ตระหนักได้ว่าสิ่งที่เธอพูดเมื่อกี้ผิดมาก เธอแลบลิ้นโดยไม่รู้ตัวและพูดว่า “ฉัน… เมื่อกี้ฉันพูดอะไรผิดไปหรือเปล่า?”

โม่เจ๋อหยวนยิ้ม “ไม่”

แม้แต่ถังซวงก็อดไม่ได้ที่จะเหลือบมองโม่ชืออวี่ ถ้าดวงตาของหญิงสาวไม่ชัดเจนแบบนั้น เธอเกือบจะคิดว่าโม่ชืออวี่ทำมันโดยเจตนาแล้ว ถังซวงรู้ว่าฉินหรูเหมิ่งยังซ่อนบุคลิกที่ไม่ดีเท่าไหร่เอาไว้

เมื่อเห็นใบหน้าที่ยิ้มแย้มของถังซวง โม่เจ๋อหยวนก็หัวเราะเช่นกัน

แต่ผู้เฒ่าโม่อดไม่ได้ที่จะถามว่า “ซวงเอ๋อร์ ทำไมเธอถึงปฏิเสธโอกาสที่ดีแบบนั้นล่ะ?”

“คุณปู่โม่คะ เพราะฉันคิดไว้แล้วว่าอยากจะทำอะไรในอนาคตค่ะ ดังนั้นจึงปฏิเสธไป”

หลี่จงอี้พูดด้วยรอยยิ้มว่า “ถูกต้อง ซวงเอ๋อร์ของเราไม่เพียงก้าวไปหนึ่งก้าว แต่ก็คิดไว้แล้วอีกสิบก้าว เธอรู้ตัวเองดีว่าอยากทำอะไรในอนาคต”

“ฉันอยากเป็นหมอค่ะ”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ผู้เฒ่าโม่อดไม่ได้ที่จะพยักหน้า “เป็นหมองั้นหรือ ไม่เลวนะ แต่ทำไมเธอถึงสนใจการแพทย์ล่ะ? หรือเธอเคยสัมผัสกับทักษะทางการแพทย์มาก่อน?”

“เคยค่ะ และฉันก็สนใจในทักษะทางการแพทย์มากด้วย ดังนั้นฉันจึงตัดสินใจจะทำงานด้านนี้ในอนาคต”

เมื่อเผชิญกับคำถามของผู้เฒ่าโม่ ถังซวงตอบอย่างไม่ปิดบังอะไร

โม่ถิงซวนที่นั่งอยู่ด้านข้างก็ชี้ไปที่ถังซวง และพูดว่า “เธอ… เธอคือคนที่พัฒนายาแก้อักเสบชนิดพิเศษใช่ไหม?” เขาเคยเห็นข่าวนั้นมาก่อน แม้ว่าชื่อของถังซวงจะอยู่ด้านบน แต่เขาไม่คิดเลยว่าถังซวงคนนั้นกับเด็กสาวตรงหน้าเขาจะเป็นคนเดียวกัน แต่ตอนนี้หลังจากได้ยินคำพูดของถังซวง เขาก็คิดถึงเรื่องนี้ทันที

เมื่อได้ยินสิ่งที่โม่ถิงซวนพูด ถังซวงก็พูดด้วยความประหลาดใจว่า “อ่า… นั่นเป็นข้อมูลที่เผยแพร่โดยหนังสือพิมพ์รายวันเฉพาะในเมืองเวิงซานหรือคะ คุณลุงรู้ได้ยังไงหรือคะ?”

“เป็นเธอจริง ๆ นี่… ไม่น่าเชื่อเลย”

หลังจากที่โม่ถิงซวนได้ยินคำพูดของถังซวง เขาก็ไม่อยากจะเชื่อและรู้สึกชื่นชมเด็กสาวอย่างเต็มเปี่ยม “เธอมีผลงานการวิจัยและพัฒนาตั้งแต่อายุยังน้อย มันน่าทึ่งมาก” หลังจากนั้นเขาก็พูดเรื่องนี้อีกครั้ง กลายเป็นว่าหนังสือพิมพ์ของสำนักพิมพ์เวิงซานรายวันถูกส่งต่อ เนื่องจากยาแก้อักเสบชุดแรกถูกผลิตขึ้น ดังนั้นทุกคนในปักกิ่งจึงรู้ข่าวนี้

ในช่วงเวลานี้ เธอยุ่งอยู่กับการรักษาโม่เจ๋อหยวนที่ปักกิ่ง ดังนั้นถังซวงจึงไม่รู้เรื่องอะไรเลย ในขณะนี้ เธอเต็มไปด้วยความประหลาดใจ “ยาชุดแรกออกมาแล้วหรือคะ เยี่ยมมากเลยค่ะ”

ผู้เฒ่าโม่ถึงกับรีบพูดว่า “เป็นถังซวงเองหรือนี่ที่เป็นคนทำยาแก้อักเสบนี้ น่าเหลือเชื่อจริง ๆ” จากนั้นดูเหมือนเขาจะคิดอะไรบางอย่าง ดวงตาของเขาเบิกกว้าง และถามขึ้นด้วยความตกตะลึง “นั่น….”

ผู้เฒ่าโม่พูดออกมาเพียงเท่านั้นและไม่ได้พูดต่อ ท้ายที่สุดเรื่องนี้ยังคงเป็นความลับในกองทัพเพราะยาทั้งสองมีประสิทธิภาพมากเกินไป

ถังซวงรู้อยู่แล้วว่าผู้เฒ่าโม่ต้องการพูดอะไร ดังนั้นเธอจึงทำเพียงยิ้มและพยักหน้า

เมื่อผู้เฒ่าโม่เห็นสิ่งนี้ เขาก็ตกตะลึงไปสักพัก และก็หัวเราะออกมา “ฮ่าฮ่าฮ่า… น่าทึ่งจริง ๆ ที่ถังซวงประสบความสำเร็จตั้งแต่อายุยังน้อย”

ในเวลานี้ เจิ้งหงเพิ่งเข้ามาและเห็นชายชราหัวเราะ เธอก็อดไม่ได้ที่จะถามว่า “คุณพ่อคะ มีอะไรหรือคะ อะไรน่าทึ่งกัน?”