บทที่ 208 ต้นดอกเหมย

บทที่ 208 ต้นดอกเหมย

ถังซวงและโม่เจ๋อหยวนเดินติดตามด้านหลัง พลางกล่าวกระซิบกระซาบเสียงเบา แต่เมื่อเห็นว่าถังชุนหยานหันมองกลับมา ทั้งสองเพียงยกยิ้มให้อีกฝ่าย

ส่วนเมิ่งก่วงจี๋ก็มองย้อนกลับไปที่ถังซวงและโม่เจ๋อหยวน แม้ทั้งสองคนนี้จะเป็นลูกพี่ลูกน้องของถังชุนหยาน แต่เขารู้สึกว่าอีกฝ่ายไม่เหมือนกับตระกูลถังแม้แต่น้อย ราวกับไม่ได้มาจากโลกเดียวกันกับถังชุนหยานและถังไห่โป แต่เพราะวันนี้พวกเขาทั้งหมดมาเที่ยวที่หมู่บ้านหลี่ซาน เขาจึงต้องดูแลทุกคนเป็นอย่างดี

“ไปดูทางนี้กัน ทิวทัศน์ตรงนั้นไม่เลวเลย”

หลังได้ยินคำพูดของเมิ่งก่วงจี๋ ถังซวงและคนอื่น ๆ ติดตามไปด้านหน้าและพบเข้ากับชาวบ้านหลายคนในหมู่บ้านหลี่ซานที่อยู่ระหว่างทาง พวกเขาทั้งหมดล้วนแต่รู้ว่าคู่หมั้นของเมิ่งก่วงจี๋จะมา ทุกคนจึงพูดหยอกล้อ

“ก่วงจี๋ คนที่เดินข้างนายคือคู่หมั้นหรือ? เธอดูดีมากเลยละ”

“ใช่ ๆ ถ้าแต่งงานกัน ลูกออกมาจะต้องหน้าตาดีแน่”

อย่างไรเสีย ทุกคนยังคงมองไปที่ถังซวงกับโม่เจ๋อหยวนที่อยู่ด้านหลัง สองคนนี้ดูดีมากเสียจนพวกเขาลืมทุกสิ่งรอบตัวไปโดยสิ้นเชิง สายตาทุกคู่ถูกดึงดูดโดยทั้งสองอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

แต่จู่ ๆ ก็มีคนเอ่ยถามขึ้นด้วยความสงสัย

“ก่วงจี๋ คนที่เดินอยู่ด้านหลังนั่นญาติของครอบครัวคู่หมั้นนายหรือเปล่า พวกเขาดูดีมากเลยนะ”

เมิ่งก่วงจี๋พยักหน้าพลางตอบกลับ “ครับ เขาเป็นพี่ชายกับพี่สาวของชุนหยาน”

“พวกเขาเป็นพี่ชายกับพี่สาวของคู่หมั้นนายงั้นหรือ? แล้วพวกเขาแต่งงานหรือยัง อายุเท่าไร?”

เมื่อได้ยินอย่างนั้นแล้ว ทุกคนเริ่มถามเกี่ยวกับสถานะของถังซวงและโม่เจ๋อหยวน

หากแต่เมิ่งก่วงจี๋ไม่ทราบ เขาจึงไม่พูดอะไรตอบ ทว่าถังชุนหยานดึงถังซวงไปด้านหน้าพร้อมตอบกลับด้วยรอยยิ้มว่า “พี่สาวของฉันยังเรียนอยู่เลยค่ะ เวลานี้เธอเลยยังไม่คิดเรื่องคู่ครอง คุณลุง คุณป้าคะ พวกเราขอตัวก่อนนะคะ” จากนั้นจึงรีบจ้ำเท้าออกจากตรงนี้ทันที

แน่นอนว่าเมิ่งก่วงจี๋ก็รีบเดินตามไปเช่นกัน

หลังทั้งหมดเดินจากไป ถังชุนหยานอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจด้วยความโล่งอก “เฮ้อ คนพวกนั้นอยากรู้อยากเห็นซะจริง ๆ” เธออดไม่ได้ที่จะหันมองถังซวงและโม่เจ๋อหยวนแล้วพูดว่า “ถ้าจะกล่าวโทษ ก็คงต้องโทษพวกพี่ที่หน้าตาดีเกินไปนะคะ ใคร ๆ ก็อยากรู้จัก”

“อืม เรารีบไปกันเถอะ”

ถังซวงไม่คาดคิดว่าผู้คนในหมู่บ้านหลี่ซานจะกระตือรือร้นในเรื่องของคนอื่นมากขนาดนี้ ทว่าเวลานี้เธอยิ่งสงสัยเรื่องของตระกูลเมิ่งมากขึ้น ดังนั้นเธอจึงมองแผ่นหลังของเมิ่งก่วงจี๋อย่างสงสัย

แต่เมื่อถังชุนหยานได้ยินคำพูดของถังซวง เธอพยักหน้าแล้วตอบรับ “ค่ะ เรารีบไปกันดีกว่า”

เมิ่งก่วงจี๋เอ่ยออกมาด้วยใบหน้าเฉยเมย “ใกล้จะถึงแล้ว รีบไปกันเถอะ”

หลังเดินผ่านผู้คนมาได้สักพัก ในที่สุดพวกเขาก็ได้เห็นทิวทัศน์สวยงามตรงหน้า

“สุดยอด… มัน… สวยมาก”

ถังชุนหยานไม่คิดว่าจะมีทิวทัศน์งดงามอย่างนี้ในหมู่บ้านหลี่ซานที่อยู่ในภูเขาห่างไกล เธอมองเห็นทะเลดอกไม้บานสะพรั่ง มีทั้งสีชมพูและสีขาวตระการตายิ่งนัก

แม้แต่ถังซวงเองยังคงมองทะเลดอดไม้ตรงหน้าด้วยความประหลาดใจ ในใจของเธอลอบตื่นตระหนกกับความงามนี้ไม่น้อย ฉากงดงามนี้ไม่ใช่สิ่งที่จะเห็นได้ง่าย แต่ในไม่ช้าเธอก็กลับมาขมวดคิ้วอีกครั้ง

ดอกเหมยพวกนี้บานเร็วเกินไป ดูจากขนาดของพวกมันแล้วไม่เหมือนดอกไม้ป่าเลยแม้แต่น้อย แล้วดอกเหมยพวกนี้มาจากไหนกัน? เป็นไปได้หรือเปล่าว่ามันถูกปลูกโดยคนในหมู่บ้าน? แต่พวกชาวบ้านไม่ปลูกพืชผล แต่กลับมาปลูกดอกไม้งั้นหรือ?

โม่เจ๋อหยวนเองยังตกตะลึงกับทิวทัศน์สวยงามตรงหน้าเช่นนี้ ในใจของเขาก็มีคำถามเช่นเดียวกับถังซวง เขาที่ไม่เคยเปิดปากถามอะไรในตลอดเส้นทาง แต่ถึงกับอดไม่ได้ที่จะเอ่ยปากถาม “พวกมันเกิดขึ้นเองตามธรรมชาติงั้นหรือ?”

เมิ่งก่วงจี๋ชำเลืองมองโม่เจ๋อหยวนก่อนจะตอบกลับ “ไม่ใช่ ตอนแรกมีแค่ไม่กี่ต้น แต่พวกมันก็ค่อย ๆ เพิ่มจำนวนมากขึ้น เมื่อก่อนมีชาวบ้านตัดแต่งกิ่งตอนที่มีพวกมันอยู่สองสามต้น ทว่าตอนนี้มีดอกไม้มากขึ้นเรื่อย ๆ ทุกครั้งที่ใครก็ตามมาที่นี่ ผู้คนมักจะตกหลุมรักทิวทัศน์นี้ทันที”

ส่วนสองพี่น้องถังชุนหยานและถังไห่โปไม่ได้คิดอะไรมากนัก พวกเขามองทะเลดอกไม้ตรงหน้า แทบจะรอไม่ไหวที่จะวิ่งเข้าไปชื่นชมพวกมัน

เมื่อรู้ว่าพวกเขากำลังคิดอะไรอยู่ เมิ่งก่วงจี๋จึงเอ่ยพูดขึ้นมาด้วยรอยยิ้ม “ห้ามไปที่นั่นเด็ดขาด ต้องดูจากระยะไกลเท่านั้น เคยมีคนไปที่ทะเลดอกไม้มาก่อน แต่พวกเขาก็ทำลายดอกไม้เหล่านั้น ดังนั้นเราจึงไม่ให้ใครเข้าไปแล้ว”

เมื่อได้ยินอย่างนั้นถังชุนหยานรู้สึกหดหู่ใจ

“ไม่สามารถไปดูใกล้ ๆ ได้เลยงั้นหรือ?”

อย่างไรก็ตาม เมิ่งก่วงจี๋ไม่ได้เอ่ยตอบกลับ และถังชุนหยานก็ไม่ได้พูดอะไรหลังจากที่เห็นท่าทีของเขา

ถังซวงและโม่เจ๋อหยวนมองหน้ากันอีกครั้ง จากนั้นหันมองภูเขาไร้สิ้นสุดตรงหน้า

ทะเลดอกไม้ในหมู่บ้านหลี่ซานสวยมากจริง ๆ หลังเมิ่งก่วงจี๋พามารับชมแล้ว พวกเขาทั้งสองวางแผนว่าจะกลับมาที่นี่อีกครั้ง

เมื่อเห็นถังซวงและคนอื่น ๆ กลับมาแล้ว จางหงเม่ยอดไม่ได้ที่จะมองเมิ่งก่วงจี๋แล้วเอ่ยถามว่า “ก่วงจี๋ ทำไมไม่พาชุนหยานและคนอื่น ๆ ไปเดินเล่นอีกหน่อยล่ะ รีบกลับมาเร็วจัง”

“แม่ครับ ในหมู่บ้านก็ไม่ได้มีอะไรให้ดูนักหรอก”

เมื่อเห็นลูกชายพูดอย่างนั้น จางหงเม่ยถลึงตาใส่เขาทันที จากนั้นรีบหันกลับมายิ้มแย้มให้กับถังชุนหยานอย่างอบอุ่น แล้วบอกกล่าวให้คนอื่น ๆ นั่งพักก่อน “แต่ก็ทันเวลาพอดี ฉันเพิ่งทำไป่ถังเกาไว้ ลองชิมดูสักหน่อยสิ” หลังพูดอย่างนั้นแล้ว เธอหยิบไป่ถังเกาออกมาสองจาน ก่อนที่จะเข้าห้องครัวไป ขณะเดียวกันก็ไม่ลืมที่จะลากเมิ่งก่วงจี๋เข้าไปในครัวไปด้วย

เมื่อแม่และลูกชายมาถึงห้องครัว จางหงเม่ยขมวดคิ้วพร้อมถามเมิ่งก่วงจี๋ว่า “ก่วงจี๋ ทำไมทำตัวเย็นชาแบบนี้ ชุนหยานกำลังจะแต่งงานเข้าครอบครัวของเรา เธอจะมาเป็นภรรยาของลูก ทำไมถึงเย็นชาและไม่พูดคุยกับเธออย่างนี้?”

หลังได้ยินแล้ว เมิ่งก่วงจี๋อดไม่ได้ที่จะบ่น “แม่ครับ แม่อยากให้ผมแต่งงานกับถังชุนหยานจริง ๆ หรือ? เธอไม่มีอะไรโดดเด่น ไม่เก่ง ไม่สวย รูปร่างหน้าตาก็ธรรมดา คงไม่ต้องพูดถึงฐานะของที่บ้าน ทำไมถึงอยากให้ผมแต่งงานกับเธอด้วย?”

เมื่อได้ยินแล้ว จางหงเม่ยจ้องลูกชายตาเขม็งด้วยความโกรธแล้วเอ่ยว่า “แล้วถ้าอย่างนั้นลูกอยากแต่งงานกับผู้หญิงแบบไหน? อยากแต่งงานกับลูกพี่ลูกน้องของชุนหยานงั้นหรือ? ลูกคิดว่าหล่อนจะเต็มใจหรือไง? อีกอย่างแม่ได้ยินมาว่าหล่อนยังเรียนอยู่ด้วยซ้ำ อีกทั้งยังมีผู้ชายหน้าตาดีเฝ้าไม่ห่าง อย่าหวังไปหน่อยเลย”

“แม่ครับ ผมไม่ได้คิดอย่างนั้น ผมแค่ไม่อยากแต่งงานเร็วแบบนี้”

“เอาเถอะ พอได้แล้ว ลูกก็อายุมากสมควรแก่เวลาแล้ว ยังไงลูกก็ต้องต้องแต่งงานไม่ช้าก็เร็ว ชุนหยานคือตัวเลือกที่ดี อย่าเรื่องมาก”

เมื่อเห็นท่าทีของแม่แล้ว เมิ่งก่วงจี๋อดไมได้ที่จะถอนหายใจ ก่อนจะเริ่มเทน้ำข้าง ๆ แม่ของตนแล้วออกจากห้องครัวไป

หลังถังซวงกินไป่ถังเกาและดื่มน้ำเสร็จ พวกเธอก็ออกจากบ้านตระกูลเมิ่ง

จางหงเม่ยรีบผลักเมิ่งก่วงจี๋ให้ออกไปส่ง

แต่ถังชุนหยานโบกมือแล้วพูดว่า “ไม่เป็นไรค่ะคุณป้า พวกเรากลับเองได้ พวกเราจำทางได้ค่ะ”

จางหงเม่ยไม่ยินยอม และยืนยันว่าจะให้เมิ่งก่วงจี๋ไปส่ง

สุดท้ายแล้วถังชุนหยานไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากเดินไปพร้อมกับเมิ่งก่วงจี๋ แต่หลังออกจากหมู่บ้านหลี่ซานแล้ว ถังชุนหยานจึงบอกให้เมิ่งก่วงจี๋กลับไป “คุณเมิ่ง พวกเราทุกคนจำทางได้แล้วค่ะ คุณกลับไปก่อนก็ได้ เดี๋ยวหลังจากตรงนี้ไปมันจะเหนื่อยซะเปล่า”

เมื่อเห็นว่าเมิ่งก่วงจี๋ยังไม่จากไป ถังชุนหยานก็พยายามเกลี้ยกล่อมด้วยการพูดไม่หยุด

เมิ่งก่วงจี๋ไม่สามารถอดทนต่อการจู้จี้ของถังชุนหยานได้ เขาจึงกลับไปอย่างรวดเร็ว

ถังชุนหยานรอให้เมิ่งก่วงจี๋เดินไปไกล ก่อนจะรีบเข้าหาถังซวงแล้วพูดว่า “พี่ซวงคะ เราจะไปทางไหนกันต่อดี?”