บทที่ 29 จัดการ(รีไรท์)

บทที่ 29 จัดการ(รีไรท์)

ร่างกายส่วนล่างของหลี่เต๋อซินถูกกระทืบอย่างแรงจนขยับไม่ได้ เขาได้แต่มองถังซวงเหยียบขยี้กล่องดวงใจอย่างทำอะไรไม่ได้ พร้อมส่งเสียงร้องโอดครวญราวกับหมูถูกเชือด เหงื่อไหลท่วมด้วยความเจ็บปวด หลังจากนั้นไม่นาน ทั้งตัวและใบหน้าของเขาก็ซีดเผือด

เมื่อเห็นสภาพที่น่าสังเวชของหลี่เต๋อซิน คนอื่น ๆ ก็หดหัวกลับทันที ในขณะนี้พวกเขารู้สึกว่าตัดสินใจผิดที่ติดตามหลี่เต๋อซินมาในครั้งนี้

แต่ถังซวงจะไม่ปล่อยคนเหล่านี้จากไปง่าย ๆ

“ดูพวกแกสนิทสนมกันดีนี่ คงทำเรื่องชั่ว ๆ มาด้วยกันบ่อยสินะ”

ถังซวงค่อย ๆ เดินเข้าไปหาเหล่าซงคนนั้น และถามคำถามสบาย ๆ แต่ก็ไม่มีใครกล้าตอบเธอเลย

“เอ๊… ไม่อยากพูดเหรอ นี่ฉันว่าจะใช้วิธีการเดียวกันเพื่อให้พวกแกพูด”

เมื่อได้ยินคำพูดของถังซวง ทุกคนต่างก็คิดถึงเหตุการณ์ก่อนหน้า ทันใดนั้นก็มีคนโบกมือไปมาและพูดว่า “ไม่ ไม่ ฉันเพิ่งทำงานกับหลี่เต๋อซินมาสองครั้งเอง ฉันไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเขาเลยสักนิด”

“เอ่อ… ใช่ ไม่รู้จริง ๆ”

“จริง ๆ นะ”

พวกเขาพยักหน้าอย่างรีบร้อน กลัวว่าถังซวงจะไม่ปล่อยตนไป

ถังซวงยิ้มอย่างมีเลศนัยเมื่อเธอได้ยิน “แต่… ตอนที่พวกแกทุกคนมองมาที่ฉัน มันน่าขยะแขยงมากเลยนะ ฉันดูก็รู้ว่าพวกแกกำลังคิดอะไรอยู่ ถึงจะไม่พูดออกมา ดังนั้นพวกแกทุกคนสมควรตาย”

เมื่อเห็นรอยยิ้มบนใบหน้าของถังซวง รวมกับคำพูดที่ไร้ความเมตตาของเธอ ทุกคนก็ตัวสั่นสะท้าน ผู้หญิงคนนี้น่ากลัวเกินไป เธอพูดถึงสิ่งที่โหดร้ายด้วยรอยยิ้ม น่าขนลุกมากจริง ๆ

ถังซวงขี้เกียจจะพูดเรื่องไร้สาระกับคนเหล่านี้ต่อ ดังนั้นเธอจึงตรงไปที่เหล่าซงทันที

เหล่าซงก็เหมือนจะรู้ชะตากรรม แม้ว่าทั่วร่างกายจะเจ็บปวดแสนสาหัส แต่เขาก็ยังพยายามคลานไปข้างหน้าด้วยความยากลำบาก แต่ถังซวงจะปล่อยให้เขาหนีไปได้อย่างไร เธอเหยียบเหล่าซงอีกครั้ง แล้วเหล่าซงก็ส่งเสียงร้องราวหมูถูกเชือดออกมา

“อ๊ากก…”

เมื่อเห็นว่าถังซวงกำลังจะฆ่าพวกเขาจริง ๆ คนอื่น ๆ ก็คลานหนีด้วยความหวาดกลัว พวกเขาอยากจะวิ่งหนีไป แต่เพราะถูกทุบตีอย่างรุนแรงจนตอนนี้ไม่มีเรี่ยวแรงแม้แต่จะยืนขึ้น ให้ตายเถอะ พวกเขารู้สึกราวกับว่ามือและเท้ามันไม่ใช่ของตัวเองเลย มันไม่ฟังพวกเขา

เมื่อถังซวงเดินเข้ามาหาพวกเขา คนที่พูดเมื่อกี้ก็ร้องออกมาว่า “ฉันบอกแล้ว ฉันจะบอก ได้โปรดปล่อยเราไปเถอะ” ขณะที่เขาพูด เขาก็เทถั่วออกจากกระบอกไม้ไผ่*[1] เล่าทุกสิ่งที่เขารู้ และนั่นคือสิ่งเลวร้ายทั้งหมดที่หลี่เต๋อซินชักนำให้พวกเขาทำ

ถังซวงตั้งใจฟัง แต่ยิ่งฟังใบหน้าของเธอก็ยิ่งเย็นชา

ไม่น่าแปลกใจที่คนเหล่านี้ให้ความร่วมมือโดยไม่โต้แย้งใด ๆ พวกเขาทำสิ่งเหล่านี้จริง ๆ นอกจากขโมยไก่และสุนัขแล้ว คนเหล่านี้ยังรังแกพวกผู้หญิงและเด็กสาวอีกหลายคน แต่เมื่อไม่มีใครกล้าปริปาก ดังนั้นคนเหล่านี้จึงลำพองตัวมากขึ้นเรื่อย ๆ

เมื่อหลี่เต๋อซินบอกแผนในวันนี้ คนเหล่านี้จึงมาจัดการเธอ จุดประสงค์ของพวกเขาก็ชัดเจน

“หึ… ฉันคิดไม่ผิดจริง ๆ กับสิ่งที่พวกแกทำลงไป สมควรตายแล้วจริง ๆ”

เมื่อเห็นใบหน้าเย็นชาของถังซวง ชายคนนั้นค่อย ๆ ตระหนักว่าเขาไม่ควรพูดความจริงออกไปเลย แต่เพราะเขากลัวเกินไปจึงพูดอะไรออกไปโดยไม่คิด

“ฉัน…ฉันบอกเธอทุกอย่างที่ฉันรู้แล้ว เธอจะปล่อยฉันไปใช่ไหม?”

ชายคนนั้นตัวสั่นระรัวมองไปที่ถังซวงด้วยความหวังที่ริบหรี่ในดวงตา

“ไม่ต้องห่วง ในเมื่อแกพูดความจริงแล้ว ฉันจะอ่อนโยนกับนายมากกว่าคนอื่นอย่างแน่นอน”

“จริง ๆ นะ?”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ จู่ ๆ ชายคนนั้นก็มีความหวังอีกครั้ง แต่เมื่อถังซวงซ้อมเขาจนสิ้นความสงสัยในชีวิต เขาก็ตระหนักได้ว่าเขาไร้เดียงสาเกินไป

ตามจริงแล้ว ถังซวงจะไม่ปล่อยคนเหล่านี้ไป ดังนั้นจะไม่มีใครถูกลืมแน่นอน คนเหล่านี้ก็ต้องชดใช้ ขณะที่เธอกำลังซ้อมพวกเขาอย่างหนัก ก็มีคนกำลังมาทางนี้

“สาวน้อย เธอเป็นอะไรหรือเปล่า?”

หลี่จงอี้เข้ามาอย่างกระวนกระวายพร้อมคนของเขา และเขารู้สึกโล่งใจเมื่อเห็นถังซวงยืนอยู่ตรงนั้นอย่างปลอดภัย

เมื่อถังซวงได้ยิน ดวงตาสีแดงของเธอค่อย ๆ กลับสู่ความปกติ เธอหยุดมือและหันหน้าไปมอง เธอเห็นใบหน้ากังวลของหลี่จงอี้ “คุณปู่ หนูสบายดีค่ะ”

“ดีแล้วที่เธอสบายดี ฉันเป็นห่วงมากพอได้ยินว่ามีคนมาคุกคามเธอ โชคดีที่เธอไม่เป็นไร แต่…” เมื่อจบคำพูด หลี่จงอี้ขมวดคิ้วและมองไปที่หลี่เต๋อซินและพวก ความขยะแขยงในดวงตาของเขาชัดเจนมาก “พวกแกมันช่างไร้ยางอายจริง ๆ ยกโขยงมาขนาดนี้เพื่อกลั่นแกล้งเด็กสาวตัวเล็ก ๆ กับทุกเรื่องที่พวกแกทำมันเลวร้ายมาก โชคดีนะที่ซวงเอ๋อร์ไม่เป็นอะไร ไม่อย่างนั้นพวกแกได้เห็นดีแน่”

“แก…ลุงจงอี้ นังบ้านี่มันเป็นอะไรไหมล่ะ เราต่างหากที่เกือบตาย เธอทำร้ายพวกเราจนยืนแทบไม่ขึ้นเลยนะ”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ หลี่จงอี้มองไปที่หลี่เต๋อซินด้วยความประหลาดใจ และเมื่อเห็นว่าพวกนั้นไม่ได้โกหก แถมยังได้รับบาดเจ็บสาหัสจริง ๆ เขาก็อดไม่ได้ที่จะหันไปมองถังซวง

ถังซวงยักไหล่แล้วพูดว่า “ทำไงได้ ใครใช้ให้คนพวกนี้มารังแกกันล่ะ?”

“อะไรนะ…”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ หลี่จงอี้มองไปที่หลี่เต๋อซิน และคนอื่น ๆ ด้วยใบหน้าที่อาฆาตแค้นและพูดว่า “หลานของฉันไม่ใช่คนที่แกจะสามารถกลั่นแกล้งได้นะ ดีแค่ไหนแล้วที่ซวงเอ๋อร์ไม่ซ้อมพวกแกจนตายน่ะ”

“ลุงจงอี้ เธอ…เธอไม่ใช่ลูกสาวของถังเจี้ยนกั๋วในหมู่บ้านหลู่ฮวาเหรอ? เธอจะเป็นหลานของลุงได้ไง?”

หลี่เต๋อซินมองไปที่หลี่จงอี้ด้วยความไม่เชื่อ จากนั้นมองไปที่ถังซวง เขาสับสนและในขณะเดียวกันก็นึกเสียใจ ถังซวงตรงหน้าเขานั้นแข็งแกร่งมาก แต่หลี่จงอี้จากหมู่บ้านของพวกเขากลับน่าหวาดกลัวยิ่งกว่า เขากลัวจริง ๆ ตอนนี้มันสสายไปแล้ว เขาทำให้ทั้งคู่โกรธมาก

“ใช่…ถังซวงคือหลานสาวทูนหัวของฉัน เพราะงั้นเธอก็เป็นคนในครอบครัวของฉันด้วย ถ้าแกรังแกเธอ แกเตรียมรับโทษได้เลย” เดิมทีเขาคิดจะจัดการหลี่เต๋อซินเอง แต่เขาไม่คิดว่าเรื่องแบบนี้จะเกิดขึ้นกะทันหัน เขาได้แต่เกลียดตัวเองที่จัดการเรื่องทุกอย่างช้าไป

เมื่อเห็นความดุดันในดวงตาของหลี่จงอี้ หลี่เต๋อซินก็รู้สึกเย็นยะเยือกในใจ

ข้าง ๆ เหล่าซงและคนอื่น ๆ ที่เห็นเหตุการณ์ตรงหน้าก็ไม่พอใจ “เห็น ๆ กันอยู่ว่านังสารเลวถังซวงมันทำร้ายเรา เธอ…เธอ…” ในตอนท้าย เขาไม่สามารถพูดได้จริง ๆ ว่าวันนี้เขาได้สูญเสียครั้งใหญ่ แต่เขาก็ต้องข่มความอาย หลับตาแล้วพูดตรง ๆ ว่า “นังสารเลวนี่ทำลายความภาคภูมิใจของเรา เราจะไม่ปล่อยเรื่องนี้ไปแน่ เธอต้องได้เห็นดี”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ หลี่จงอี้ก็พบว่าคนเหล่านี้ล้วนเอามือปกปิดร่างกายส่วนล่างของพวกเขาทั้งหมด เป็นท่าทางที่ดูน่ารังเกียจมาก

ยกเว้นหลี่จงอี้ ทุกคนต่างมองไปที่ถังซวงด้วยความประหลาดใจ

ถังซวงพูดอย่างเย็นชาว่า “คนพวกนี้ควรโดนแบบนี้แล้ว” ขณะที่เธอพูด เธอเล่าทุกสิ่งที่คนเหล่านี้ทำ แต่ไม่ได้อธิบายรายละเอียดเกี่ยวกับผู้ที่ถูกรังแก

ถึงกระนั้น หลี่จงอี้ และคนอื่น ๆ ก็มีความโกรธปรากฏขึ้นบนใบหน้า

หลี่จงอี้ถึงกับพูดตรง ๆ ว่า “เอาล่ะ งั้นพาพวกมันทั้งหมดไปที่สถานีตำรวจในตำบลกันเถอะ”

“ลุงจงอี้… เราทุกคนมาจากหมู่บ้านตระกูลหลี่ ลุงทำอย่างนี้ไม่ได้”

หลี่เต๋อซินตื่นตระหนกเล็กน้อยและรีบตะโกน

หลี่จงอี้มักมีนิสัยชอบตัดสินใจอย่างรวดเร็ว ดังนั้นเขาแสดงท่าทางเพื่อขอให้ผู้ที่ติดตามเขาพาหลี่เต๋อซิน และคนอื่น ๆ ออกไป

“สาวน้อย ฉันจะจัดการเรื่องนี้เอง เธอควรกลับบ้านโดยเร็วนะ แล้วฉันจะบอกให้เธอรู้เมื่อผลของเรื่องนี้ออกมา”

[1] เทถั่วออกจากกระบอกไม้ไผ่ เป็นสำนวน หมายถึง พูดตรง ๆ ชัดเจน