บทที่ 37 การทดสอบ(รีไรท์)

บทที่ 37 การทดสอบ(รีไรท์)

เมื่อได้ยินคำพูดของหลินหมิงซู่ เฮ่อหลานก็เศร้า

“ไม่หรอกค่ะ ซวงเอ๋อร์กับเสี่ยวเซวี่ยไม่ได้ไปโรงเรียน เพราะอย่างนั้นพอโรงเรียนเปิด พวกเธอต้องไปเรียนชั้นประถมก่อน แล้วจึงค่อยไปเรียนชั้นมัธยมต้นน่ะค่ะ”

เมื่อหลินหมิงซู่ได้ยิน เขาก็เข้าใจทันที

มีครอบครัวไม่กี่ครอบครัวเท่านั้นในหมู่บ้านที่ให้เด็กผู้หญิงเรียนหนังสือ เป็นเรื่องปกติที่ถังซวงและถังเซวี่ยจะไม่ได้เรียนหนังสือ แต่ที่น่าแปลกใจก็คือ ทั้งสองคนยังคงวางแผนที่จะไปโรงเรียนต่างหาก แต่เขาก็คิดว่านี่เป็นสิ่งที่ดี “ดีแล้วล่ะครับ อ่านหนังสือเยอะ ๆ ก็ดีเหมือนกัน”

“ใช่ค่ะ ตราบใดที่ซวงเอ๋อร์กับเสี่ยวเซวี่ยสามารถอ่านหนังสือได้ ฉันก็จะคอยสนับสนุนพวกเธอ” นัยน์ตาของเฮ่อหลานเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น

เมื่อก่อน เธอไม่สามารถส่งลูกสาวสองคนไปโรงเรียนได้ แต่ตอนนี้ต่างออกไป เธอสามารถตัดสินใจได้ด้วยตัวเองแล้ว

หลี่จงอี้ก็ชอบเรียนเช่นเดียวกัน ดังนั้นเขาจึงอดไม่ได้ที่จะมองไปยังถังซวง และถามว่า “ยัยหนูซวงเอ๋อร์จะไปโรงเรียนประถมที่ไหน? ในหมู่บ้านหรือในตำบลล่ะ?”

ซึ่งถังซวงก็ได้คิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ไว้แล้ว

“สำหรับโรงเรียนประถม เรียนที่หมู่บ้านก่อนค่ะ พอขึ้นมัธยมต้นค่อยไปในตำบล” แม้ว่าจะไม่อยากไปเรียนในตำบลก็คงไม่ได้ เพราะในหมู่บ้านไม่มีโรงเรียนมัธยมต้นสักแห่ง “แต่เสี่ยวเซวี่ยกับหนูวางแผนจะเข้าเรียนชั้นป.6 เลย แต่ก็ไม่รู้ว่าเป็นไปได้ไหม”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ หลี่จงอี้รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย

“วางแผนจะเข้าป.6 เลยหรือ? จะเข้าทันหรือ?”

“คุณปู่ไม่ต้องกังวลค่ะ หนูอ่านหนังสือเรียนชั้นประถมหมดแล้ว และเสี่ยวเซวี่ยก็อ่านมันเกือบหมดแล้วเหมือนกัน ดังนั้นไม่มีปัญหาอะไรเลยค่ะ” หากไม่ใช่เพราะกลัวว่าจะโดดเด่นเกินไป เธอก็ต้องการที่จะไปโรงเรียนมัธยมเลยด้วยซ้ำ แต่นี่เป็นเพียงแค่ความคิด เพราะยังไงเธอต้องเริ่มต้นใหม่จากศูนย์

เมื่อได้ยินเช่นนี้ หลี่จงอี้ก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะและพูดว่า “ดี ๆ ถ้าเธอเรียนจบชั้นประถมก่อนกำหนด เธอก็จะเข้าเรียนชั้นมัธยมต้นได้เร็วขึ้น แล้วอายุก็ไม่ต่างจากเพื่อนร่วมชั้นมากนัก”

หลินหมิงซู่ไม่คาดคิดว่าสองพี่น้องจะขยันขนาดนี้ แม้ว่าพวกเธอจะไม่เคยไปโรงเรียนมาก่อน แต่พวกเธอก็เรียนรู้ตำราเรียนของโรงเรียนประถมทั้งหมดด้วยตัวเอง “ซวงเอ๋อร์ เสี่ยวเซวี่ย มีอะไรที่เธอไม่เข้าใจระหว่างเรียนเองไหม? ถ้ามีอะไรล่ะก็ถามเจ๋อหยวนได้เลยนะ ผลการเรียนของเขาดีตลอดเลย”

ถังซวงไม่มีปัญหากับเรื่องนี้ ส่วนถังเซวี่ยก็สามารถถามพี่สาวของเธอได้เช่นกัน แต่เธอยังคงมองไปที่โม่เจ๋อหยวนอย่างสงสัยและถามว่า “พี่ชายโม่เรียนเก่งไหมคะ? หนูมักจะถามเรื่องที่สงสัยกับพี่สาวตลอด แต่เราต่างก็เรียนรู้ด้วยตัวเอง หนูไม่รู้ว่าเราเรียนเก่งหรือเปล่า วันนี้พี่ชายโม่ช่วยทดสอบเราได้ไหมคะ?”

โม่เจ๋อหยวนไม่ปฏิเสธเช่นกัน เด็กหนุ่มเพียงแค่พยักหน้าและพูดว่า “ตกลง”

หลินหมิงซู่มองทั้งสามคนอย่างอยากรู้อยากเห็น เพราะเขาต้องการดูว่าถังซวงและถังเซวี่ยเรียนเป็นอย่างไร เนื่องจากมันไม่ง่ายเลยสำหรับเด็กในชนบทที่จะได้เรียนหนังสือในทุกวันนี้ ถ้าพี่น้องทั้งสองทำได้ดี เขาสามารถช่วยพวกเธอสมัครเข้าโรงเรียนที่ดีขึ้นได้ด้วยซ้ำ และอนาคตของทั้งสองคงจะไปได้ไกลมากขึ้น

โม่เจ๋อหยวนที่มีความรู้เกี่ยวกับแบบเรียนระดับประถมเป็นอย่างดี ดังนั้นเขาจึงเลือกความรู้พื้นฐานบางอย่างเพื่อตั้งคำถาม “ลองท่องหนังสือหุ่นกระบอกคืนสู่เหย้าดูก่อนสิ”

“เด็กน้อยออกจากบ้านและเจ้านายกลับมา…”

ถังเซวี่ยท่องมันโดยไม่หยุดเลย และถังซวงก็รู้สึกว่ามันง่ายเกินไป ดังนั้นเธอจึงท่องมันแบบสบาย ๆ

เมื่อเห็นว่าทั้งสองท่องเก่งแค่ไหน โม่เจ๋อหยวนก็รู้ว่าพี่น้องทั้งสองเชี่ยวชาญในบทกวีนี้จริง ๆ ดังนั้นเขาจึงถามบทกวีที่ยาวขึ้นอีกสองสามบท ซึ่งทั้งสองก็ท่องได้โดยไม่มีปัญหาใด ๆ “ดูเหมือนว่าพวกเธอจะเรียนด้วยตัวเองมาอย่างดีนะ จริงสิ ฉันคิดว่ายังมีเวลา ทำไมไม่เขียนเรียงความดูล่ะ เดี๋ยวฉันจะช่วยอ่านเอง”

การเขียนเรียงความจะทำให้ได้คะแนนมาก และการเขียนจะดีหรือไม่ดีก็จะส่งผลต่อคะแนนรวม และยังสามารถแสดงทักษะการเขียนได้อีกด้วย

ถังซวงพยักหน้าสบาย ๆ ถังเซวี่ยรู้สึกประหม่าเล็กน้อยเพราะเธอไม่ได้เก่งเรื่องการเขียนเรียงความมากนัก ดังนั้นเธอจึงกลัวว่าตนเองจะเขียนได้ไม่ดี หากแต่นี่ก็เป็นโอกาสที่ดีที่จะได้เห็นข้อบกพร่องของตัวเธอเอง

โม่เจ๋อหยวนเลือกหัวข้อที่ไม่ยากเกินไปให้แก่ทั้งสอง โดยหัวข้อคือ ‘แม่ของฉัน’

สำหรับหัวข้อนี้ ถังเซวี่ยคิดว่ามันค่อนข้างง่าย ดังนั้นเธอจึงเริ่มเขียนอย่างรวดเร็ว

ถังซวงคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้สักพักและเริ่มเขียน ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกว่านี่เป็นโอกาส หากผู้คนเห็นความเป็นเลิศด้านการศึกษาของเธอตั้งแต่แรก เธอจะได้รับการยอมรับมากขึ้น และจะได้โอกาสดี ๆ ในอนาคต ดังนั้นเธอจึงตัดสินใจเขียนเรื่องอย่างตั้งใจ

“พี่โม่ เสร็จแล้ว”

ถังซวงเขียนเสร็จอย่างรวดเร็วและเขียนทั้งหมดในจำนวนสี่ร้อยถึงห้าร้อยตัวอักษร บนใบหน้าของโม่เจ๋อหยวนก็ปรากฏความประหลาดใจขึ้นหลังจากอ่านจบ

เมื่อเห็นสิ่งนี้ หลินหมิงซู่รู้สึกสงสัยเล็กน้อย

เธอคนนี้ยอดเยี่ยมจริง ๆ ทำให้หลานชายของเขาแสดงสีหน้าแบบนี้ได้ แสดงว่าเรียงความที่ถังซวงเขียนนั้นต้องน่าตื่นเต้นมากแน่ “เจ๋อหยวน ลุงขออ่านด้วยได้ไหม?”

เฮ่อหลานที่อยู่ด้านข้างก็ประหม่าเล็กน้อย เธออยากรู้จริง ๆ ว่าลูกสาวสองคนของเธอต่อหน้าคนอื่นนั้นเป็นอย่างไร แต่เธอกลัวที่จะรู้เพราะเธอขี้ขลาดเกินไป

หลินหมิงซู่รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยหลังจากอ่านเรียงความจบ

องค์ประกอบเรียงความของถังซวงไม่ได้อยู่ในระดับของนักเรียนประถม หากแต่ดีกว่างานเขียนของนักเรียนมัธยมต้นส่วนใหญ่ด้วยซ้ำ แม้ว่าวาทศิลป์จะไม่งดงามนัก แต่ก็เรียบง่ายและเต็มไปด้วยอารมณ์ ทำให้ผู้คนอ่านมีอารมณ์ร่วมไปด้วย “องค์ประกอบเรียงความของถังซวงดีมาก แม้แต่นักเรียนระดับมัธยมต้นก็แทบไม่มีใครเทียบได้ ดังนั้นทักษะภาษาจีนของเธอไม่เป็นปัญหาเลย”

ใบหน้าของเฮ่อหลานเต็มไปด้วยความประหลาดใจพร้อมกับความภูมิใจ

“ทั้งสองคนฉลาดมากจริง ๆ เป็นความผิดของฉันเองที่ทำให้พวกเธอเข้าเรียนช้าอย่างนี้”

“แม่คะ ตอนนี้เราก็อ่านออกแล้วไง ดังนั้นมันไม่ช้าเกินไปหรอกค่ะ” ถังซวงไม่คิดว่ามีอะไรผิดปกติ แม้ว่าเธอเพิ่งจะเริ่มอ่านตอนนี้ แต่มันก็ยังพอมีเวลา

ในเวลานี้ถังเซวี่ยก็เขียนเสร็จเช่นกัน แล้วเธอก็ส่งให้โม่เจ๋อหยวนอ่าน

โม่เจ๋อหยวนยังให้การประเมินที่ดีหลังจากอ่านจบ “เสี่ยวเซวี่ยเขียนได้ดีมาก หากเป็นการสอบ เธอคงทำคะแนนสูงอย่างแน่นอน” แม้ว่าองค์ประกอบเรียงความยังเทียบไม่ได้กับของถังซวง แต่หากเทียบกับนักเรียนชั้นประถม เธอทำได้ดีมาก แม้ว่าประโยคจะยังไม่สวยงาม แต่ก็ไม่ยากที่จะเห็นความรู้สึกที่แท้จริงในตัวหนังสือของเธอ ซึ่งมันหาได้ยากมาก

หลินหมิงซู่ได้อ่านเรียงความของถังเซวี่ยเช่นกัน

“เสี่ยวเซวี่ย ดูเหมือนว่าเธอกับพี่สาวจะเรียนด้วยตัวเองได้เก่งมากเลย ตอนนี้เธอคงสามารถเข้าเรียนมัธยมต้นได้โดยไม่มีปัญหาแน่”

“จริงหรือคะ? งั้นเราเข้ามัธยมต้นเลยได้ไหม?”

ถังเซวี่ยรู้สึกตื่นเต้นมาก

เฮ่อหลานที่อยู่ข้าง ๆ ก็ตื่นเต้นไม่แพ้กัน เธอรู้มาตลอดว่าลูกสาวของเธอฉลาดมาก และตอนนี้กลับมีคนอื่นมาชื่นชมลูกของเธอ เธอก็ยิ่งมีภูมิใจมากขึ้นไปอีก แต่ตอนนี้ เธออยากรู้จริง ๆ ว่าลูกสาวทั้งสองเขียนอย่างไรเกี่ยวกับเธอ ดังนั้นเธอจึงหยิบมาอ่านด้วยเช่นกัน และเมื่อเฮ่อหลานอ่านเรียงความที่เขียนด้วยความรักอันลึกซึ้งของลูก ๆ ที่มีต่อตนเอง ดวงตาของเธอก็พร่ามัวขึ้นมา

ด้านหลินหมิงซู่ที่ได้ยินคำพูดของถังเซวี่ยก็พูดด้วยรอยยิ้มว่า “ด้วยทักษะภาษาจีนของเธอ การไปโรงเรียนมัธยมต้นไม่ใช่ปัญหาเลย แต่ฉันไม่รู้ว่าคณิตศาสตร์ของเธอเป็นยังไงน่ะสิ เจ๋อหยวนรีบไปทำแบบทดสอบคณิตศาสตร์ให้ซวงเอ๋อร์กับเสี่ยวเซวี่ยสิ หากพวกเธอผ่านคณิตศาสตร์ พวกเธอก็สามารถเข้าเรียนมัธยมต้นได้ทันทีเลยนะ”