บทที่ 48 เกี่ยวข้อง(รีไรท์)

บทที่ 48 เกี่ยวข้อง(รีไรท์)

เมื่อได้ยินคำพูดของถังชุนหยาน ถังซวงก็อดไม่ได้ที่จะมองเธอ เมื่อกำลังจะถามอะไรบางอย่าง สายตาของชายคนนั้นก็หันมาทางพวกเธออย่างเย็นชา

ถังชุนหยานรู้สึกประหลาดใจในตอนแรก แต่เมื่อเห็นการจ้องมองที่เย็นชานั้น เธอก็กลัวจนต้องเงียบแล้วรีบก้มหน้าลง

หลังจากที่ถังซวงและคนอื่น ๆ ถูกผลักให้เข้าไปในรถบรรทุก รถก็สตาร์ตทันที จากนั้นก็มุ่งหน้าไปยังระยะไกล

ภายในรถนั้นมืดมาก มีเด็กสาว 6 คนถูกขังอยู่ที่นี่ ถังเซวี่ยและถังชุนหยานต่างก็เอนกายอยู่ข้างถังซวงอย่างแนบแน่น ใบหน้าของพวกเธอเต็มไปด้วยความตื่นตระหนกและหวาดกลัว “พี่ เรา… หนีไม่ได้หรือ? พวกมันหายไปแล้ว คนพวกนั้นจะขายเราในภูเขาหรือ?”

เมื่อได้ยินคำพูดของถังเซวี่ย ถังชุนหยานก็ยิ่งกลัว

“ฮือฮือ… ฉันได้ยินคนพูดว่าพวกค้ามนุษย์ชอบขายเด็กสาวให้คนในภูเขา พวกที่ถูกขายจะไม่มีวันได้กลับบ้าน ฮือ ๆ เราจะถูกขายแล้ว” เสียงร้องไห้ของเธอดังขึ้นเรื่อย ๆ เด็กสาวอีกสามคนจึงเริ่มร้องไห้อีกครั้ง

ถังซวงปลอบถังชุนหยานก่อนจะถามว่า “เมื่อกี้นี้เธอเห็นชายคนนั้น เธอพูดว่า ‘นั่นเขา’ เคยเห็นเขามาก่อนหรือ”

เมื่อได้ยินคำถามของถังซวง ถังชุนหยานก็หยุดร้องไห้ เธอพยักหน้าแล้วพูดว่า “ฉันเคยเห็น ที่ฉันบอกก่อนหน้านี้ไง ฉันเข้าตำบลเพราะเอ้อไหลจื่อกับแม่ม่ายหลิว ฉันจำได้ว่าตอนที่แม่ม่ายหลิวไปซื้อของ เอ้อไหลจื่อก็รออยู่ข้าง ๆ บังเอิญมีใครบางคนเดินผ่านเขาในตอนนั้น เป็นคนที่ฉันเห็นเมื่อกี้แหละ”

ถังซวงเลิกคิ้วเมื่อได้ยินสิ่งนี้

“เพราะงั้นเธอเลยจำได้สินะ ความจำดีนะ”

ถังชุนหยานโน้มตัวเข้าไปใกล้หูของถังซวงแล้วกระซิบว่า “ไม่หรอก ไม่อย่างนั้นฉันคงจำไม่ได้เหมือนกัน เพราะฉันเห็นเอ้อไหลจื่อแอบส่งโน้ตให้เขา ทั้งสองคนต้องรู้จักกันแน่ ฉันเลยจำชายหน้าตาธรรมดาคนนี้ได้”

“งั้นเอ้อไหลจื่อก็รู้จักชายคนนี้สินะ”

ถังชุนหยานพยักหน้ายืนยันและพูดว่า “ใช่ รู้จักกันแน่นอน”

“เพราะงั้น…เธอเลยถูกพวกเขาเจอในตอนนั้น”

ถังชุนหยานรีบส่ายหัวและพูดว่า “เป็นไปไม่ได้ ฉันระวังมากนะ”

“แล้วทำไมเธอถึงคิดว่าถูกจับมาได้ล่ะ?”

ถังซวงคิดถึงปมของเรื่อง แน่นอนว่าเป็นเพราะถังชุนหยานเห็นชายคนนั้น นั่นจึงเป็นเหตุผลที่เจ้าตัวถูกจับ และพวกเธอเองก็มีส่วนเกี่ยวข้องกับถังชุนหยาน ไม่อย่างนั้นพวกเขาไม่จับเธอกับน้องมาด้วยหรอก

“อะไรกัน…”

ถังชุนหยานตัวแข็งทื่ออยู่กับที่ ใบหน้าเต็มไปด้วยความไม่เชื่อ หลังจากนึกถึงเหตุการณ์ก่อนหน้านี้อย่างระมัดระวัง ในที่สุดเธอก็สังเกตเห็นว่ามีบางอย่างผิดปกติ “ตอนฉันซ่อนอยู่ ชายคนนั้นมองฉัน แต่เขาก็รีบหลบตามองไปทางอื่นทันที ฉันนึกว่าเขาแค่มองไปรอบ ๆ ไม่ได้สังเกตเห็นฉัน ฉันตกเป็นเป้าหมายในตอนนั้นเองสินะ”

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ ถังชุนหยานก็คิดเกี่ยวกับการจับถังเซวี่ย เธอมองไปที่ถังซวงกับถังเซวี่ยด้วยใบหน้าที่รู้สึกผิด “ฉันขอโทษนะ ดูเหมือนว่าฉันทำให้พวกเธอต้องลำบากแล้ว ฉันไม่ควรเข้าไปยุ่งกับเรื่องในวันนี้เลย ตามเอ้อไหลจื่อเข้าตำบลกับแม่ม่ายหลิว ฉัน…ทำไมตอนนั้นฉันถึงตามมานะ”

ในตอนท้าย ถังชุนหยานน้ำตาไหลออกมา

ท้ายที่สุด เธอเป็นเพียงเด็กสาวอายุสิบห้าสิบหก ไม่เพียงแต่เธอถูกจับ แต่ถังซวงและถังเซวี่ยก็ถูกจับด้วย ในที่สุดสิ่งที่รอพวกเธออยู่คือชะตากรรม เธอทั้งรู้สึกผิดและหมดหวัง

ถังเซวี่ยมองถังชุนหยานด้วยสายตาซับซ้อน

ปรากฎว่าถังชุนหยานเป็นต้นเหตุที่เธอและพี่สาวถูกจับมา

แต่เธอก็รู้ว่าอีกฝ่ายไม่ได้ต้องการให้เป็นอย่างนั้น ยิ่งไปกว่านั้น เธอคือคนที่เห็นถังชุนหยานในเวลานั้นเอง และพวกเธอก็เป็นฝ่ายทักก่อน เธอจึงไม่อาจตำหนิถังชุนหยานได้ “พี่รอง ฉันไม่โทษพี่สำหรับเรื่องนี้หรอก มันเป็นความผิดของชายคนนั้นต่างหาก”

เมื่อได้ยินคำพูดของถังเซวี่ย ถังชุนหยานก็ร้องไห้หนักกว่าเดิม

“มันเป็นความผิดของฉันทั้งหมด มันเป็นความผิดของฉันทั้งหมด”

“เอาล่ะ ๆ เก็บแรงกันไว้หน่อย อย่าร้องไห้เลย”

เมื่อเห็นท่าทางที่เคร่งขรึมของถังซวง ถังชุนหยานก็หยุดร้องไห้โดยไม่รู้ตัว เด็กสาวมองอีกฝ่ายด้วยความงุนงงก่อนจะพึมพำว่า “ถังซวง… พี่สาว เราควรทำยังไงดี?”

“นั่งดี ๆ ก่อน”

หลังจากที่ถังซวงนั่งลง เธอขยับข้อมือสองครั้ง เพียงแค่นั้นก็หลุดพ้นจากพันธนาการทันที จากนั้นเธอช่วยถังเซวี่ยและถังชุนหยานแก้เชือก “กินข้าวกันก่อน จะได้ไม่หมดแรงตอนเราหนี”

“แต่…เราไม่มีอะไรจะกิน”

“ฉันมี”

ถังซวงหยิบขนมปังออกมาสองสามชิ้นจากกระเป๋าแล้วแบ่งปันให้แต่ละคน

โชคดีที่วันนี้เธอนำถุงออกมาด้วย ดังนั้นการหยิบขนมปังออกมาจึงไม่ได้สร้างความสงสัย คนอื่นจะคิดว่าเธอหยิบมันออกมาจากถุงเท่านั้น

สามสาวฝั่งตรงข้ามเห็นว่าพวกเธอกินขนมปังกันหมดและดูไม่เศร้าอีกต่อไปก็ได้แต่มองพวกเธออย่างว่างเปล่า ไม่เข้าใจว่าเรื่องกลายเป็นแบบนี้ได้ยังไง ตอนนี้พวกเธอไม่กลัวแล้วหรือ มานั่งกินขนมปังอย่างสบายใจเนี่ยนะ

เมื่อเห็นดวงตาทั้งสามคู่ที่อยู่ฝั่งตรงข้าม ถังซวงก็เงียบไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็ค่อย ๆ ขยับตัวไป

“อย่าพูด อย่าตะโกน เชื่อฟังคำสั่งของเรา เข้าใจไหม?”

เด็กสาวคนหนึ่งเป็นคนแรกที่พูดว่า “อื้ม”

อีกสองคนก็พยักหน้า “ได้”

“เอาล่ะ ตอนนี้ฉันจะแก้มัดให้ แต่ฉันต้องผูกมันกลับในภายหลังนะ” ในขณะที่พูด ถังซวงปลดเชือกของคนสามคนที่อยู่ตรงข้าม และให้ขนมปังชิ้นเล็ก ๆ กับพวกเธอด้วย “กินอะไรรองท้องก่อน อย่าปล่อยให้แขนขาอ่อนแรงเพราะหิว”

“ขอบคุณนะ…”

เมื่อมองไปที่ขนมปังในมือ ทั้งสามคนก็กล่าวขอบคุณด้วยเสียงแผ่วเบา

หลังจากกินเสร็จไม่นาน พวกเธอก็มัดเชือกบนข้อมือตนเองอีกครั้ง แต่คราวนี้มัดหลวม ๆ ถังซวงสอนพวกเธออย่างเรียบง่ายและชัดเจน และในที่สุดคนอื่น ๆ ก็เรียนรู้วิธีหลุดพ้นจากเชือก

“พี่สาว เราจะทำยังไงต่อ?”

ถังเซวี่ยยังคงเป็นกังวลเล็กน้อย ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความวิตกกังวล “ถ้าแม่รู้ว่าเราหายไปต้องกังวลมากแน่”

ถังซวงรู้ว่าเฮ่อหลานจะต้องวิตกกังวลแน่ แต่เธอก็ไม่สามารถทำอะไรได้

และในขณะนี้เอง เฮ่อหลานก็ออกมาข้างนอกอย่างตื่นเต้นหลังการอบรม แต่เธอกลับไม่เห็นลูกสาวทั้งสองรออยู่แถวนั้นเลย เธอตามหาข้างนอกอย่างใจจดใจจ่อแต่ก็ยังไม่พบร่องรอยของสองพี่น้อง

“กลับไปก่อนแล้วหรือ?”

แต่ในไม่ช้าเฮ่อหลานก็ทิ้งความคิดนั้นไป

ลูกสาวสองคนบอกว่าจะรอเธอที่นี่ พวกเธอจะไม่กลับไปก่อนอย่างแน่นอน ดังนั้นพวกเธอยังคงอยู่ในตำบลแน่ เฮ่อหลานจึงรีบไปที่อื่นในตำบลเพื่อตามหา เธอกึ่งวิ่งกึ่งเดินเป็นเวลานาน แต่ก็ไม่มีวี่แววของลูกสาวทั้งสอง

“ซวงเอ๋อร์ เสี่ยวเซวี่ย ลูกอยู่ที่ไหนกัน?”

ใบหน้าของเฮ่อหลานซีดลง นี่เป็นครั้งแรกที่เธอปรามาสตนเอง

เธอไม่ควรมาอบรมครั้งนี้หรือเปล่า? ไม่อย่างนั้นลูกสาวทั้งสองคงไม่หายไปแบบนี้

แต่ในไม่ช้า เฮ่อหลานก็กลับมามีสติอีกครั้ง ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาโทษตัวเองแล้ว เธอจะตามหาอีกครั้ง บางทีลูกสาวสองคนอาจแค่เล่นสนุก แต่ไม่รู้ว่าไปเล่นที่ไหนก็เท่านั้น

เมื่อคิดถึงสิ่งนี้ เฮ่อหลานก็กลับมาฮึกเหิมแล้วค้นหาต่อไป แต่รอยเท้าที่ยุ่งเหยิงและสีหน้ากังวลของเธอล้วนแสดงออกถึงความตื่นตระหนกชัดเจน ขณะที่เธอกำลังวิ่งไปฝั่งตรงข้ามของถนน เสียงเบรกก็ดังขึ้น…