บทที่ 581 เป็นไปได้ยังไง

บทที่ 581 เป็นไปได้ยังไง

ได้ยินถังซวงกล่าวออกมาอย่างนั้น จูเหลียนที่อยู่ด้านข้างก็รีบพูดขึ้น “อย่าแสร้งทำเป็นไม่รู้เรื่องเลยดีกว่า คุณคงจะพาจูรุ่ยออกมาแล้ว บอกพวกเรามานะว่าคุณพาจูรุ่ยไปซ่อนที่ไหน”

ถังซวงหันมองจูเหลียนด้วยความประหลาดใจ “คุณจูเอ้อร์จะพูดแบบนี้ก็ไม่ถูกนะคะ ฉันจะพาจูรุ่ยไปไหนได้? ฉันเข้าเมืองก่างเฉิงและอยากจะพบจูรุ่ยจนต้องไปหาที่บ้าน แต่พวกคุณบอกว่าจูรุ่ยไม่อยู่ ออกไปข้างนอกตั้งแต่เช้า และตอนนี้กลับมาบอกว่าจูรุ่ยหายไป แล้วมาตามหาที่บ้านของพวกเรา? มันหมายความว่าอะไรหรือคะ?”

ในตอนท้ายของประโยค ถังซวงเผยความเย็นชาอย่างถึงที่สุด

“พวกคุณหาจูรุ่ยไม่เจอ? แล้วเธอหายไปไหน?”

“คุณ…”

จูเหลียนถอยหลังออกไปโดยไม่รู้ตัว เธอรู้สึกว่าถังซวงตอนนี้น่ากลัวมาก

พานลี่ฮวาก้าวออกมาพร้อมกับกล่าวด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ “คุณจูเอ้อร์ มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่? จูรุ่ยหายไปไหน เธออยู่ที่ไหน? แล้วพวกคุณออกมาตามหาเธอทำไม? แล้วนี่พวกคุณหาคนไม่เจอแต่กลับมายุ่งวุ่นวายกับตระกูลเฮ่อของเรา ฉันขอบอกไว้เลยว่าพวกเราก็ไม่ใช่คนที่คุณจะเข้ามาวุ่นวายได้!”

เฮ่อจื่อกุยที่เคยยกยิ้มหุบรอยยิ้มลงทันที

สายตาที่มองคุณชายจูไม่มีความเป็นมิตรอีกต่อไป “คุณจู ผมรู้ว่าคุณเป็นห่วงลูกสาวของตัวเอง แต่คุณไม่ควรมาใส่ร้ายคนอื่นได้ตามใจชอบ คราวแรกผมคิดว่าคุณมาเยี่ยมเยียน แต่คุณกลับกำลังสร้างปัญหาให้กับครอบครัวของเรา ถ้าวันนี้คุณไม่มีคำอธิบายที่ดีให้เรา ก็อย่าคิดว่าจะกลับออกไปได้ง่าย ๆ นะครับ”

คุณชายจูสั่นไหวเมื่อเห็นความแข็งกร้าวในแววตาของคนเหล่านี้ และเริ่มไม่มั่นใจแล้วว่าตัวเองคิดถูกหรือไม่

แต่หร่วนปี้เฟิงกลับดื้อรั้น โบกมือสั่งให้คนที่พามาบุกเข้าไปค้นหาภายในบ้าน

“คุณเฮ่อ คุณพาน เราคงจะยืนยันความบริสุทธิ์ของคุณได้แค่การค้นหาค่ะ” เธอรู้สึกเสมอว่าเรื่องบังเอิญไม่มีในโลก ทันทีที่ถังซวงและคนอื่น ๆ จากไป จูรุ่ยก็หายตัวไปด้วย เพราะงั้นทั้งหมดจะต้องเกี่ยวข้องกันแน่นอน

“ฮ่าฮ่า… คุณนายจูน่าประทับใจจริง ๆ อย่างนั้นขอรับชมหน่อยว่าใครจะกล้าเข้ามา!”

เฮ่อจื่อกุยเห็นท่าทีมั่นใจของหร่วนปี้เฟิงก็ยิ่งโกรธจัด ครอบครัวของเขาเองก็มีคนคุ้มกันไม่น้อย เวลานี้เขาเรียกคนพวกนั้นออกมาเผชิญหน้ากับอีกฝ่าย

คุณชายจูเห็นแล้วว่าสถานการณ์เริ่มบานปลาย เขาก็ตื่นตระหนกอยู่ในใจ คนของตระกูลเฮ่อมีจำนวนมากกว่า จะเกิดอะไรขึ้นหากพวกตนถูกปราบปราม?

“โอ้… คุณเฮ่อคงเข้าใจเราผิดแล้ว เรื่องทั้งหมดนี้เป็นพวกเราเองที่เข้าใจผิดไป”

แต่เฮ่อจื่อกุยไม่คิดจะปล่อยอีกฝ่ายไปง่าย ๆ

“คุณจู… คุณคิดว่าผมจะปล่อยคุณไปเพียงเพราะคุณบอกว่ามันเป็นเรื่องเข้าใจผิดงั้นหรือ? คุณมาที่บ้านของผมและสร้างปัญหาใหญ่โต แต่กลับบอกกล่าวว่าเป็นเรื่องเข้าใจผิด? งั้นหลังจากนี้คงมีหมาแมวเข้ามาสร้างปัญหาให้พวกผมถึงที่บ้านได้แล้วละมั้ง!”

“คุณ…”

จูเหลียนได้ยินว่าเฮ่อจื่อกุยเปรียบพวกเธอเป็นหมาแมว ก็อยากจะตอกกลับ แต่พ่อของเธอหยุดเอาไว้เสียก่อน เขายกยิ้ม เอ่ยปากด้วยน้ำเสียงสุภาพ “คุณเฮ่อ เราไม่ได้นำคนมามากมาย เพียงแค่สองสามคนเท่านั้นครับ และพวกเราเพียงอยากตามหาลูกสาวคนโต ตอนนี้เราเข้าใจว่าทั้งหมดเป็นความเข้าใจผิด หากจูรุ่ยไม่ได้อยู่ที่นี่ เราจะไปหาเธอที่อื่น”

หร่วนปี้เฟิงไม่สบอารมณ์เมื่อเห็นว่าคุณชายจูยอมแพ้ไปง่าย ๆ

หากพวกเขากลับไปตอนนี้ พวกเขาจะไม่มีทางได้พบเจอจูรุ่ยอีก และตระกูลจูจะถูกเหยียดหยามว่าหวาดกลัวตระกูลเฮ่อด้วย

หร่วนปี้เฟิงหันมองคุณชายจูก่อนจะกล่าวว่า “คุณจู เรายังไม่ได้ค้นหาเลยนะคะ คุณมั่นใจได้ยังไงว่าจูรุ่ยไม่ได้อยู่ที่นี่?” แม้อีกฝ่ายจะมีคนมากกว่า แต่ทักษะของคนที่พวกเขาพามาด้วยก็ไม่ใช่ธรรมดา ไม่จำเป็นต้องหวาดกลัวอะไร

แต่คุณชายจูเหลือบมองหร่วนปี้เฟิงด้วยแววตาขุ่นเคืองก่อนจะพูดเสียงหนักแน่น “คุณพูดอะไรอยู่? จูรุ่ยไม่ได้อยู่ที่นี่ พวกเราไปหาที่อื่นกันได้แล้ว!”

หร่วนปี้เฟิงอดไม่ได้ที่จะหงุดหงิดเมื่อเห็นท่าทางเกรี้ยวกราดของคุณชายจู

ชายคนนี้ยิ่งแก่ยิ่งไร้สมอง เธอไม่คิดสนใจถ้อยคำของเขาเลย

หร่วนปี้เฟิงไม่สนใจอะไรทั้งนั้น แล้วโบกมือส่งสัญญาณ

คนที่ติดตามมาด้านหลังพุ่งเข้าไปในบ้านทันที

“เดี๋ยว… พวกแกคิดทำอะไร กลับมา!”

ใบหน้าของคุณชายจูดูลนลานทันทีเมื่อเห็นคนเหล่านั้นบุกเข้าไปโดยไม่ฟังคำสั่งของเขา

เฮ่อจื่อกุยเห็นอย่างนั้นก็ไม่คิดเกรงใจเช่นกัน เขาสั่งให้คนของตนออกไปตั้งรับ และทั้งสองฝ่ายก็เข้าปะทะกัน

พานลี่ฮวาไม่คิดว่าจะมีการต่อสู้เกิดขึ้นในวันนี้ เธอเฝ้ามองข้าวของในบ้านถูกทำลาย และความโกรธก็ปะทุขึ้น “ตระกูลจูจองหองเกินไปแล้ว พวกนั้นจะต้องชดใช้ค่าเสียหายทั้งหมดนี้อย่างสาสมแน่นอน”

หร่วนปี้เฟิงเผยสีหน้าเย้ยหยัน “พานลี่ฮวา ทำไมถึงคิดให้พวกเราชดใช้? เห็น ๆ อยู่ว่าบางสิ่งบางอย่างคนของพวกคุณทำลายมัน”

“หร่วนปี้เฟิง ถ้าคุณไม่พาคนเข้ามาสร้างปัญหา จะเกิดเรื่องแบบนี้หรือ? เรื่องวันนี้ไม่จบลงง่าย ๆ แน่”

“ฮ่าฮ่า… ฉันอยากรู้จริง ๆ ว่าทำไม”

หรวนปี้เฟิงไม่สนใจคำพูดของพานลี่ฮวา เธอหันไปหาคนที่อยู่ใกล้เคียงที่กำลังสู้กับตระกูลเฮ่ออยู่ และออกคำสั่ง “รีบไปหาตัวหล่อนให้พบ อย่ามัวเสียเวลา!”

แต่คนของเฮ่อจื่อกุยเองก็ฝีมือไม่ธรรมดา อีกทั้งพวกเขายังมีจำนวนมากกว่า ทางฝ่ายตระกูลเฮ่อจึงได้เปรียบ คนจากตระกูลจูฝ่าเข้าไปไม่ได้ซักคน

ถังซวงมองความวุ่นวายตรงหน้าก่อนจะหันมองหร่วนปี้เฟิง ความอดกลั้นและมันกำลังจะหมดลงเต็มที เธอเลยเดินเข้าไปหาหรวนปี้เฟิงช้า ๆ

“ระวัง…”

ถึงคุณชายจูจะโกรธหร่วนปี้เฟิงที่ตัดสินใจโดยไม่ไว้หน้าของเขา แต่เมื่อเห็นว่าหร่วนปี้เฟิงกำลังตกอยู่ในอันตราย เขาตะโกนเตือน แต่ว่าสายเกินไปแล้ว ถังซวงกระชับข้อมือที่ลำคอของหร่วนปี้เฟิงอย่างรุนแรง

“คุณนายจู คุณนี่เก่งจริง ๆ บุกมาที่บ้านลุงของฉันแล้วยังวางท่าทางใหญ่โต ไม่คิดให้เกียรติพวกเราแม้แต่น้อย” ถังซวงขว้างหรวนปี้เฟิงลงพื้นอย่างรุนแรง

“โอ๊ย…”

หรวนปี้เฟิงไม่ทันได้ตอบสนอง ก็ถูกถังซวงคว้าไว้และเหวี่ยงลงพื้น ความเจ็บปวดแล่นไปทั่วร่างกาย

ถังซวงไม่คิดจะปล่อยหร่วนปี้เฟิงไปง่าย ๆ เธอยังคงทำเหมือนเดิมซ้ำ ๆ ยกอีกฝ่ายขึ้นและเหวี่ยงลง

“โอ๊ย… ปล่อยฉัน”

หร่วนปี้เฟิงที่ถูกเหวี่ยงลงพื้นอีกครั้ง เริ่มเวียนหัว ปวดร้าวไปทั่วร่างกาย

คนของตระกูลจูเห็นว่าหร่วนปี้เฟิงกำลังถูกทำร้าย พวกเขาเองก็ไม่สามารถปกป้องตัวเองได้ จึงไม่คิดสนใจหร่วนปี้เฟิง ทำเพียงมองถังซวงทุบตีหร่วนปี้เฟิงอย่างเฉยเมย

“แก… อย่าเข้ามา”

หร่วนปี้เฟิงเห็นถังซวงกำลังจะเข้ามาคว้าตนอีกครั้ง ก็ถอยหลังพร้อมตะโกนลั่น

ตอนนี้คุณชายจูและจูเหลียนวิ่งเข้ามา ทั้งสองหันมองถังซวงด้วยความโกรธแค้น “คุณคิดทำอะไร? มากเกินไปแล้วนะ!”

“ฮ่าฮ่า… มากเกินไปงั้นหรือ? ฉันสามารถทำได้มากกว่านี้อีก”

ถังซวงไม่สนใจคุณชายจูและจูเหลียนเลย เธอคว้าหร่วนปี้เฟิงขึ้นมาอีกครั้ง และขณะที่กำลังจะเหวี่ยงหล่อนลงพื้น พานลี่ฮวาก็กล่าวขึ้นว่า “ซวงเอ๋อร์… ระวังมือหน่อยนะ ถึงป้าเองก็อยากจะสั่งสอน แต่ก็ไม่ได้อยากฆ่าใคร”

ถังซวงยิ้มตอบรับ “คุณป้าไม่ต้องกังวลนะคะ ไม่มีใครตายหรอก”

“แก… หยุดเดี๋ยวนี้นะ”

หร่วนปี้เฟิงรู้สึกเหมือนว่าตัวเองกำลังจะตาย เธอถูกเหวี่ยงลงซ้ำแล้วซ้ำเล่า ร่างกายเจ็บปวด สมองยังมึนงง มันชาจนไม่รู้ว่าจะตอบโต้อย่างไร

ขณะที่กำลังฟื้นคืนสติกลับมาอีกครั้ง เธอก็เห็นว่าถังซวงบีบลำคอของเธอยกขึ้น แต่คราวนี้ถังซวงไม่ได้เหวี่ยงเธอลง เพียงแต่ให้เธอมองสถานการณ์โดยรอบ “คุณนายจู ดูเหมือนคนที่คุณพามาด้วยจะไร้ประโยชน์จริง ๆ นะคะ พวกเขาหลับกันหมดแล้ว”

“ไม่… เป็นไปไม่ได้”

หร่วนปี้เฟิงมองภาพตรงหน้าด้วยความไม่เชื่อสายตา คนที่เธอพามานั้นแข็งแกร่งมาก จะพ่ายแพ้ได้ยังไง?