บทที่ 621 ฟ้าเปิด (3)

บทที่ 621 ฟ้าเปิด (3)

หลังจากที่ถังชุนหยานทานอาหารเสร็จ ก็กลับไปดูร้านอย่างขยันขันแข็ง

เมื่อถึงช่วงเย็นถังซวงบอกถังชุนหยานให้กลับบ้าน

“พี่สาวซวง พี่กลับไปก่อนเลยค่ะ เดี๋ยวอีกสักพักฉันจะกลับแล้ว”

ครั้งนี้ถังซวงไม่ตามใจเธอ เธอดึงตัวชุนหยานออกไปทันที “นานกว่านี้เดี๋ยวฟ้าก็มืดพอดี พวกเรารีบกลับกันเถอะ ร้านมันก็อยู่นี่แหละ ไม่หนีไปไหนหรอก งานน่ะทำเมื่อไหร่ก็ได้”

ถังชุนหยานถูกลากตัวกลับไปอย่างจำยอม

หลังจากที่ทั้งสามคนกลับถึงบ้านแล้ว ถังหลานก็เรียกพวกเธอมาทานอาหารด้วยรอยยิ้ม “พวกลูกกลับมากันได้สักทีนะ ถ้าอีกเดี๋ยวถ้ายังไม่กลับ แม่จะไปตามตัวกลับมาแล้ว”

“แม่คะ หนูหิวจังเลย”

ถังเซวี่ยเดินก้าวไปข้างหน้าด้วยใบหน้าออดอ้อน “พวกเรารีบไปทานข้าวกันเถอะ”

ถังหลานลูบศีรษะของถังเซวี่ยและพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม

หลังจากทานอาหารเสร็จ ถังชุนหยานก็กลับไปที่พักและเริ่มทำเครื่องสำอางทันที

ถังซวงเห็นท่าทีขยันขันแข็งของถังชุนหยานก็อดไม่ได้ที่จะพูดว่า “รีบนอนไวหน่อยนะ พรุ่งนี้ธุรกิจอาจไม่ได้ดีอะไรมาก ก็ไม่ต้องรู้สึกว่าตัวเองทำได้ไม่ดีล่ะ”

“เข้าใจแล้วค่ะพี่สาวซวง เดี๋ยวฉันจะรีบนอนไว ๆ”

“งั้นก็ดี งั้นฉันกลับก่อนล่ะ”

หลังจากที่ถังซวงกลับไปแล้ว เธอก็ไม่ได้พักทันที แต่กลับไปพัฒนาผลิตภัณฑ์รักษาสิวต่อ

ทว่าถังซวงกลับคิดผิด วันรุ่งขึ้นกิจการภายในร้านนั้นดีมาก มีลูกค้ามาซื้อเครื่องสำอางเป็นจำนวนมาก และหลายคนก็มาเพราะเสียงร่ำลือเรื่องเมื่อวานที่ถังซวงแต่งหน้าให้ผู้หญิงคนนั้นได้แพร่กระจายไป

เพียงแต่ทุกคนไม่ได้ซื้ออะไรมากมายเท่าไร เพราะราคาก็ติดอยู่ตรงนั้น

เมื่อพานลี่ฮวากลับมาและรู้ถึงเรื่องนี้ แววตาเป็นประกายอย่างอดไม่ได้

“ซวงเอ๋อร์ เธอแสดงฝีมือได้ดีมาก ป้าว่าที่ก่างเฉิงก็คงไม่ต่างจากนี้ พวกเราสอนคนแต่งหน้าเลยก็ได้นะ ถ้ามีอะไรไม่เข้าใจ ก็มาถามพวกเราได้”

ถังซวงได้ยินก็กล่าวด้วยรอยยิ้ม “ได้แน่นอนค่ะ แต่คนที่จะมาสาธิตก็ต้องมีความชำนาญนะคะ”

พานลี่ฮวาพยักหน้าและพูดว่า “ใช่ พวกเราจะต้องให้พนักงานไปเรียนรู้ก่อน”

เมื่อพานลี่ฮวากล่าวจบก็อดไม่ได้ที่จะพูดกับถังซวงอย่างเศร้า ๆ “ซวงเอ๋อร์ สมบัติของร้านมีแค่ที่ปักกิ่ง ที่ก่างเฉิงก็จำเป็นต้องมีเหมือนกันนะ ป้าว่ายังไงก็ต้องมีคนซื้อ”

ถังซวงได้ยินก็กล่าวด้วยรอยยิ้ม “ได้แน่นอนค่ะ กลับไปครั้งนี้หนูจะให้ป้าก็เอากลับไปสักสองสามชุดนะคะ”

“ดีเลย”

ใบหน้าของพานลี่ฮวาเต็มไปด้วยรอยยิ้ม หลังจากนั้นก็ถามถึงเรื่องสำอางขึ้นมาอีก

“ซวงเอ๋อร์ ได้ยินมาว่าคนคนนั้นดูเหมือนคนละคนไปเลย หลังจากที่เธอแต่งหน้าให้ มันมหัศจรรย์ขนาดนั้นเลยหรือ ป้าก็เคยใช้ของในร้านเรานะ ก็ไม่เห็นจะมีอะไรเปลี่ยนแปลงมากเท่าไหร่เลย”

ถังซวงก็นำของที่เธอผลิตขึ้นมาใหม่ทั้งหมดออกมาและพูดว่า “ป้าสะใภ้ หนูผลิตสินค้าใหม่ที่จะช่วยทำให้ใบหน้าดูมีมิติมากขึ้นมาค่ะ”

พานลี่ฮวาได้ยินตาก็เป็นประกาย

“จริงหรือซวงเอ๋อร์ งั้นเอามาแต่งหน้าให้ป้าหน่อยสิ”

ถังซวงไม่ปฏิเสธ “ได้ค่ะ งั้นเราไปที่ด้านหลังกันดีกว่า”

พานลี่ฮวากลับส่ายหัวและพูดกับถังซวง “ไม่ต้องหรอก ตรงนี้นี่แหละ จะได้ให้คนอื่นเห็นด้วย”

ถังซวงเข้าใจความหมายของพานลี่ฮวา นั่นก็เพื่อให้คนได้เห็นประสิทธิภาพของเครื่องสำอางมากยิ่งขึ้น

“ก็ได้ค่ะ ถ้างั้นมาตรงนี้ดีกว่า แต่ว่าป้าสะใภ้ต้องลบเครื่องสำอางบนหน้าออกก่อนนะ”

“ไม่มีปัญหา”

ถังซวงลบเครื่องสำอางให้พานลี่ฮวาเป็นอย่างแรกหลังจากนั้นก็ทาผลิตภัณฑ์ดูแลผิว และในที่สุดเริ่มแต่งหน้า

ลูกค้าที่มาที่ร้านส่วนใหญ่มาเพราะเสียงร่ำลือเรื่องการแต่งหน้า พอพวกเขาเห็นว่าจะมีการแต่งหน้ากันอีกครั้งก็พากันมาหมด

และต่อให้พานลี่ฮวาจะใช้ผลิตภัณฑ์ดูแลผิวที่ถังซวงผลิต แต่เพราะอายุมากแล้ว จึงเป็นไปไม่ได้ที่จะกลับไปเป็นเหมือนเด็กวัยรุ่น ดังนั้นริ้วรอยร่องแก้มบนใบหน้าของเธอจึงค่อนข้างชัดเจน ถังซวงจึงเริ่มด้วยคอนซีลเลอร์

ต่อจากคอนซีลเลอร์ ก็ทารองพื้น แต่งหน้า เขียนคิ้ว ทาไฮไลต์ อายแชโดว์ ทาตา ทาบลัชออน และจบด้วยทาลิปสติก

เมื่อแต่งหน้าเสร็จ คนที่อยู่รอบ ๆ ต่างก็ตกใจ

“นี่… มันน่าทึ่งมาก ดูอ่อนเยาว์ไปหมดเลยอ่ะ”

“จริงด้วย ถึงแม้จะดูอ่อนเยาว์อยู่แล้วก็จริง แต่ว่าตอนนี้กลับดูอ่อนเยาว์ยิ่งกว่าเดิมเสียอีก เครื่องสำอางร้านนี้น่าทึ่งขนาดนี้เชียว”

“ที่แท้ก็ดีอย่างนี้นี่เอง ถึงว่าทำไมถึงมีคนมาซื้อเยอะจัง”

คนที่ยังลังเลในตอนแรกก็ตัดสินใจกัดฟันซื้อมาหนึ่งชุดในทันที

เมื่อพานลี่ฮวาได้ยินเสียงวิจารณ์ของคนรอบตัวก็อยากรู้มากว่าตอนนี้ตนเองเป็นอย่างไร

ถังชุนหยานหยิบกระจกมาให้ทันทีอย่างรู้งาน

เมื่อพานลี่ฮวาเห็นภาพตัวเองในกระจกก็แทบไม่อยากจะเชื่อ

“ว้าว… ซวงเอ๋อร์ ป้ารู้สึกเหมือนตัวเองเด็กลงเลย” เมื่อกล่าวจบสีหน้าของเธอก็เต็มไปด้วยความหงุดหงิด “ซวงเอ๋อร์ มีของดีขนาดนี้ทำไมถึงไม่เอาออกมาใช้ตั้งแต่แรก”

“ป้าสะใภ้ หนูก็เพิ่งผลิตได้เมื่อไม่นานมานี้เองค่ะ”

อันที่จริง… ก่อนหน้านี้เธอก็คิดไม่ถึง เพราะด้วยความที่ตัวเองก็ไม่ค่อยได้แต่งหน้า จึงไม่ได้สนใจของพวกนี้

พานลี่ฮวาได้ยินก็ไม่ได้พูดอะไรให้มากความ กลับบอกให้ถังซวงสอนเธอด้วย ว่าเมื่อครู่เธอแต่งอย่างไร

คนที่อยู่บริเวณรอบ ๆ เองก็จำไม่ได้เหมือนกัน พวกเขาทั้งหมดพูดอย่างเห็นพ้องกันว่า “ใช่ ๆ สอนพวกเราหน่อยว่าแต่งยังไง”

“เดี๋ยวฉันจะเขียนอธิบายขั้นตอนต่าง ๆ ไว้ให้ อย่างไรก็ตามพวกคุณก็ต้องฝึกเองให้มากขึ้นด้วยว่าต้องแต่งอย่างไร ยิ่งแต่งบ่อย ๆ ก็จะยิ่งเก่งค่ะ”

หลังจากที่ถังซวงเขียนขั้นตอนเอาไว้เรียบร้อยแล้ว ก็มีหลายคนที่อยากได้

ถังชุนหยานที่อยู่ด้านข้างรีบพูดว่า “เดี๋ยวฉันจะให้คนมาทำให้ พวกคุณต้องการอะไรขอให้บอกมาได้เลย”

“อืม งั้นเราก็ต้องซื้อของพวกนี้ด้วย”

หลังจากนั้นในร้านก็เริ่มยุ่งขึ้นมา แม้แต่พานลี่ฮวาเองก็ต้องมาช่วยด้วย

หลังจากรอได้สักพักหนึ่ง พานลี่ฮวาก็บอกเหตุผลที่เธอมาที่นี่กับถังซวงด้วยสายตาเป็นประกายว่า “ซวงเอ๋อร์ ป้าได้ที่แสดงสินค้างานฤดูใบไม้ผลิแล้วนะ”