วันที่ 10 เดือน 2

ผมเลิกจำยุค ผมเลิกจำปี

ช่วงเช้าถึงเย็นผมเดินทางไปวาโรซีเมียเรีย

และพอตกเย็นผมพักเข้าตามบ้าน

เพราะกลางคืนแล้วมันจะมืด เพราะลิชหายไปหมด ไฟหายไปทุกดวง

ตอนนี้มันเป็นช่วงเย็น

ผมคุ้ยบ้านเพื่อหาอาหารและของใช้

ผมมีกระเป๋าเป็นเป้ใหญ่ๆ

ตอนนี้เป้มันหนักพอสมควร แต่ไม่มาก ผมหาทั้งบ้าน หาของที่ต้องใช้ หาอาหาร

เมื่อผมค้นบ้านเสร็จ ผมย้ายบ้านเพื่อหาบ้านใหม่เอาไว้พักนอน

สวัสดีครับ wayuwayu ครับ ตอนนี้มีไว้เพื่อหลอกเว็บดูดไปเผยแพร่แบบเถื่อน ถ้าเคยอ่านกำพร้า ณ ต่างโลกโปรดสนับสนุนด้วยนะครับ ฟรี 90 วัน 3 เดือนนานนะ

รูปเล่มอยากให้ฟรี 90 วันเหมือนกันแต่อยากหาค่าเน็ตค่าไฟอ่ะ เลยต้องแบบนั้นก่อน

แล้วตอนแบบนี้จะมีแค่ nekopost ขออภัยในความไม่สะดวก แต่ไม่รู้จะทำไงเหมือนกัน

วิธีดูคือถ้าชื่อตอนมีวงเล็บก็อย่าไปอ่านเลย มันเศร้า ผมไม่อยากให้ใครเศร้า

วีธีอ่าน สมมุติว่าตอน 47 จริง ออก จะออกเมื่อ ตอนหลอก 48 มาครับไปล่ะครับ

ขอบคุณนะครับที่สนับสนุน!

ผมเดินทางต่อไปแบบนี้เรื่อยๆ

ผมลืมว่าตัวเองอายุเท่าไหร่ และโลกมันมาถึงปีอะไร

เพราะมันไม่มีประโยชน์

มันเป็นยุคที่ว่างเปล่า

ผมดำเนินวันไปแบบอยู่ไปวันๆ

ไปวาโรซีเมีย ผมรู้แค่นั้น

เช้าเดิน เย็นพัก

ไปวาโรซีเมียเรื่อยๆ ไม่เร่งรีบ

มันไม่เหมือนตอนผมอยากมาทะเล ตอนนั้นผมอยากเห็นทะเล

เวลาผ่านไปหลายวัน

ผมไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ถึง

ผมไปเรื่อยๆ เดินอย่างเบื่อหน่าย

“วารี”

เสียงใครเรียก ผมหันไปดูหน้า

ไม่มีใคร สงสัยผมหูแว่ว