ซูเจ๋อไม่ได้รั้งเธอ กล่าวเสียงเบาบาง “ใส่เสื้อเถอะ ท่านไม่ต้องมาลาข้าหรอก ประเดี๋ยวข้าจะไปร่วมทานข้าวเช้ากับท่านด้วย”

เฉินเสียนเอ่ยเสียง “อืม” แบบชื่นฉ่ำหนึ่งคำ

ซูเจ๋อลุกขึ้นช่วยเธอใส่เสื้อชั้นนอก เธอสวมใส่ด้วยความเร่งรีบเสร็จสรรพ ขณะที่ลุกจากเตียงระหว่างสองขาก็รู้สึกเจ็บเล็กน้อย ของเหลวอุ่นๆค่อยๆไหลลงมาจากขาหนีบ ชั่วพริบตานั้นติ่งหูเธอแดงซ่าน สองขาเริ่มอ่อนแรง

ความรู้สึกเช่นนี้แรงกว่าตอนระดูเธอมาเสียอีก เฉินฉุกคิดได้ว่าของเหลวที่เขาฝากไว้ในร่างกายเธอ เหตุใดจึงมากมายเพียงนี้ หรือมอบทั้งหมดที่สั่งสมมาหลายปีให้เธอ……

เฉินเสียนจับขอบเตียงลุกขึ้น ที่ไหนได้ ไม่เพียงแต่สองขาอ่อนยวบเท่านั้น บริเวณเอวบางก็ปวดเหนื่อยไปหมด ชั่วขณะนี้เธอไร้ซึ่งเรี่ยวแรง ยังไม่ทันลุกขึ้นก็ล้มลงไปอย่างไม่มีพละกำลัง

ซูเจ๋อเอื้อมมือประคองเธอ เธอจับเอวของตน พลางมองใบหน้าที่ไร้เดียงสาของเขา กล่าวว่า “ไม่ต้องมาเสแสร้งเลย”

ซูเจ๋อยิ้ม กล่าวว่า “ทำไมเป็นเสแสร้งไปได้ ข้าจริงใจมากนะ”

“หากจริงใจเหตุใดเมื่อคืนไม่เบามือเสียหน่อย……”

“หิวโหยมานานก็จะกินอย่างตะกละตะกลามเฉกเช่นหมาป่ากับราชสีห์ หวังว่าท่านคงเข้าใจ”

หลังเรือนคล้ายจะได้ยินเสียงฝีเท้า เฉินเสียนไม่อาจคำนึกถึงขาที่อ่อนแรงกับเอวที่ปวดเมื่อย เธอผลักซูเจ๋อออก หันกายเดินออกไปด้านนอก

ซูเจ๋อใส่เสื้อด้านในเสร็จสรรพพลันคลุมเสื้อด้านนอกอย่างขอไปที มีความขี้คร้านสองส่วน เขาพิงอยู่ที่หัวเตียง มองเงาเธอที่มีความหลวมตัวเล็กน้อย กล่าวเสียงอ่อนนุ่มว่า “ไม่ต้องกลัว อย่างไรเสียข้าเป็นคนยั่วยวนท่านเอง”

“ตบมือข้างเดียวไม่ดังหรอก”

“อืม ก็ใช่อยู่”

เมื่อคืนซูเจ๋อจูบเฉินเสียนกลางงานเลี้ยงในวังอย่างดุเดือด ไม่เพียงทำให้ขุนนางเป่ยเซี่ยตะลึงพรึงเพริดเท่านั้น ยังทำให้จักรพรรดิเป่ยเซี่ยนอนไม่หลับทั้งคืนด้วย

จักรพรรดิเป่ยเซี่ยรู้ดีว่าซูเจ๋อคงอยากให้เหล่าขุนนางทราบความสัมพันธ์ของเขากับจักรพรรดิแห่งต้าฉู่

เมื่อครุ่นคิดดูแล้ว จักรพรรดิเป่ยเซี่ยตัดสินใจมาถามไถ่เขาให้แน่ชัดด้วยตัวเอง

เมื่อมาถึงจวนเห็นนางกำนัลเฝ้าอยู่ด้านนอก จักรพรรดิเป่ยเซี่ยพลันถามหนึ่งประโยค “ท่านอ๋องรุ่ยตื่นหรือยัง?”

นางกำนัลตอบเสียงเบาด้วยสีหน้าผิดปกติ “ท่านอ๋องยังไม่ตื่นบรรทมเพคะ”

เพียงแต่เธอยังไม่ทันตอบ ซูเจ๋อที่อยู่ด้านในก็ตอบแทนเธออย่างเกียจคร้าน “นอกจากข้า นางอยู่ที่นี่ยังทำอะไรได้อีก”

จักรพรรดิเป่ยเซี่ย “……”

เฉินเสียนกระตุกมุมปาก เหงื่อซึมด้วยความขวยเขิน เวลาซูเจ๋อเล่นคารมขึ้นมา……ช่างได้อารมณ์ขันโดยแท้……

จักรพรรดิเป่ยเซี่ยด่าทออย่างดุดัน “เจ้ายังเป็นบุรุษหรือไม่ พูดจาไว้หน้าตัวเองบ้าง”

ซูเจ๋อกล่าว “ล้วนเป็นบุรุษด้วยกัน หรือเสด็จพ่อไม่เคยนอนกับผู้อื่นมาก่อน? ไม่เคยมีความต้องการมาก่อน?”

จักรพรรดิเป่ยเซี่ยหงุดหงิดยิ่ง “หากเจ้าต้องการคนเคียงหมอน สตรีเป่ยเซี่ยมีนับหมื่นนับพันให้เจ้าเลือกตามสบาย เจ้ากลับพานางต่อหน้าผู้คน นางเป็นจักรพรรดิ แห่งต้าฉู่ เจ้าจะให้ผู้อื่นมองเจ้าอย่างไร”

นิ้วมือเรียวขาวนวลของซูเจ๋อวางไว้ที่ข้างเตียงขยับเล็กน้อย เฉินเสียนเห็นเขาใช้นิ้วทำท่าคล้ายมีคล้ายไม่มีกับตน

เฉินเสียนกะพริบตาปริบๆ จากนั้นก็รับรู้ได้ว่า เขาต้องการให้ตนแอบออกไปตอนที่จักรพรรดิเป่ยเซี่ยกำลังทะเลาะกับเขาอยู่หรือ?

ดังคาด สองพ่อลูกคู่นี้ทะเลาะกันขึ้นมา เธอก็ไม่มีส่วนร่วมใดๆ เธอเข้าใจแล้วว่าซูเจ๋อกำลังช่วยเธอเบี่ยงเบนความสนใจของจักรพรรดิเป่ยเซี่ยอยู่

เฉินเสียนคิดจะล่าถอยอย่างเงียบๆ ระหว่างที่จะเดินออกจากประตูก็ได้ยินซูเจ๋อกล่าวกับจักรพรรดิเป่ยเซี่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “ข้าชอบนอนกับนาง จะทำไม?”

อดีตซูเจ๋อไม่เคยยอมรับความสัมพันธ์ของพวกเธอต่อหน้าผู้คน หรืออาจเป็นเพราะยอมรับไม่ได้ หรือไม่จำเป็นต้องยอมรับ ทว่ายามนี้เปล่งออกมาจากปากของเขา จึงรับรู้ด้วยความตื่นตกใจว่ามีพลังสังหารมากเพียงใด

เฉินเสียนรู้สึกขาอ่อนยวบกะทันหัน คล้ายกับร่างกายจะล่องลอยเสียอย่างนั้น

ผลสุดท้ายคือยังไม่ทันเดินสองก้าว จักรพรรดิเป่ยเซี่ยพลันตวาดเสียงกล่าวว่า “หยุดนะ” จักรพรรดิเป่ยเซี่ยรู้ตั้งนานแล้วว่าเธอเตรียมจะเผ่นหนี มองเธออย่างเย็นเยียบ “ยังคุยกันไม่จบ ท่านจะไปไหน?”

เฉินเสียนหันหน้ากลับมา ไม่อาจทานทนใบหน้าเหี่ยวย่นที่ดุดันของคนชราผู้นี้ได้ บวกกับมีซูเจ๋อหนุนหลัง เธอจึงปั้นหน้าอันธพาลขึ้นมา ตอบด้วยความพลั้งปากว่า “มีอะไรยังคุยกันไม่จบ? ท่านคิดจะทำยังไง? ท่านอ๋องมู่ของพวกท่านลวนลามข้าก่อน ข้าเป็นฝ่ายเสียหาย ข้ากลับไปแล้วจะเปิดโปงพฤติกรรมของเขาว่าเจ้าเล่ห์เพทุบายเพียงใด ให้ใต้หล้ารู้ว่าท่านมีลูกชายเลวทรามขนาดไหน”

ซูเจ๋อแอบยิ้มอยู่ในห้อง กล่าวต่อว่า “ใช่ กลับไปเปิดโปงข้า คนเรากินอิ่มแปล้แล้วไม่รับผิดชอบไม่ได้”

จักรพรรดิเป่ยเซี่ยโกรธเกรี้ยวจนปวดเศียรเวียนเกล้า พระองค์กำลังทั้งโกรธขึ้งทั้งกล่าวด้วยความจริงใจแท้ๆ ไฉนสองคนนี้กลับให้ความรู้สึกว่ากำลังพลอดรักกันอยู่เล่า?

จักรพรรดิเป่ยเซี่ยจ้องเขม็งเฉินเสียน สตรีตรงหน้าคือมารดาของอาเซี่ยน จึงปฏิบัติเช่นครั้งก่อนไม่ได้เด็ดขาด นอกเสียจากพระองค์ไม่อยากได้หลานแล้ว

จักรพรรดิเป่ยเซี่ยไม่รู้ว่าควรไกล่เกลี่ยเช่นไร ซูเจ๋อก็เดินออกมาอย่างเชื่องช้าแล้วกล่าวว่า “ให้นางกลับไปเถอะ ไม่แน่ว่าท้องของนางอาจมีทายาทของข้าอยู่ หากเสด็จพ่อยังทำให้นางลำบากอีก วันหน้าเมื่อหลานคนที่สองมาเยือนยังโลกก็ยังไม่นับญาติเสด็จพ่ออยู่ดี”

เฉินเสียนเงยหน้ามองด้านในห้องนอนปราดหนึ่ง แสงพระอาทิตย์ด้านนอกสว่างเจิดจ้ามาก ตัดกับด้านในที่มีแสงไม่เสมอกัน เธอเห็นซูเจ๋อลงจากเตียงเลือนราง โดยหันหลังให้เธอ อาภรณ์ยาวคลุมกายแล้วชวนให้ความรู้สึกเรียบเฉย ทว่าสง่าอย่างยิ่งยวด

เธอหรี่ตาอย่างพร่ามัว ทว่าหัวใจทั้งดวงกลับถูกเขาเติมเต็มหมดสิ้น รู้สึกชื่นมื่นโดยแท้ เธอสัมผัสความทะนุถนอมปกป้องจากเขาได้