ฮูหยิน​หลิน​ของ​เจิ้น​หนาน​โหว​เคย​มีชื่อเสียง​เลื่องลือ​ไป​ทั่ว​ทั้ง​เมืองหลวง​

ได้ยิน​มาว่า​นาง​มิเพียง​มีรูปโฉม​งดงาม​ดั่ง​นางฟ้า​ แต่​ยังมี​ความสามารถ​ด้าน​การแพทย์​ที่​หาตัวจับยาก​ ยิ่งไปกว่านั้น​นาง​มีจิต​ใจดี​มีคุณธรรม​

แม้จะถูก​สกุล​หลิน​คัดค้าน​ แต่​เมื่อ​ถึงวัน​งานแต่ง​ พวกเขา​ก็​จัด​งานแต่ง​อย่าง​ใหญ่โต​ให้​แก่​ทั้งคู่​

หลังจาก​กลับ​จาก​การทำศึก​ได้​เพียง​ครึ่ง​ปี​ แม่ทัพ​หลิน​ก็​แต่งงาน​กับ​ฮูหยิน​หลิน​

แต่​เพราะ​สกุล​หลิน​มีชื่อเสียง​และ​ฐานะ​สูงศักดิ์​ ทว่า​ฮูหยิน​หลิน​กลับ​ไม่มีหัวนอน​ปลายเท้า​ ฉะนั้น​นาง​จึงถูก​พวก​คุณหนู​ตระกูล​ใหญ่โต​ดูแคลน​

ปี​นั้น​เพิ่งจะ​ผ่าน​สงคราม​มาได้​ไม่นาน​ เหล่า​ราษฎร​จำนวนมาก​ได้รับบาดเจ็บ​เพราะ​โรคระบาด​ แต่​หมอ​ใน​เมืองหลวง​กลับ​ไม่มีหนทาง​รักษา​

ตอนนั้น​ฮ่องเต้​ยัง​เป็น​เพียง​องค์​ชาย​ แต่​เมื่อ​แม่ทัพ​หลิน​เสนอ​ว่า​ตนเอง​สามารถ​รักษา​โรคระบาด​ได้​ ฮ่องเต้​จึงรีบ​สนับสนุน​ทันที​

เหตุ​เพราะ​ได้รับ​การ​สนับสนุน​จาก​ฮ่องเต้​ สูตร​ยา​ของ​แม่ทัพ​หลิน​จึงได้รับ​การ​ยอมรับ​และ​อนุญาต​ให้​ใช้รักษา​ราษฎร​ ดังนั้น​โรคระบาด​จึงถูก​ควบคุม​ได้​ในที่สุด​

ทุกคน​ล้วน​คิด​ว่า​แม่ทัพ​หลิน​ต้อง​ทำงาน​อย่าง​หนัก​ แต่​แม่ทัพ​หลิน​กลับ​บอก​ทุกคน​ว่า​สูตร​ยา​นี้​หา​ใช่เขา​เป็น​ผู้คิดค้น​ แต่​กลับเป็น​ฮูหยิน​ของ​เขา​

ตอนนั้น​ฮ่องเต้​ที่​ยัง​เป็น​เพียง​องค์​ชาย​ลุกขึ้น​มาไข​ความกระจ่าง​ด้วย​ตนเอง​ ต่อมา​ฮูหยิน​หลิน​จึงกลายเป็น​ผู้​มีพระคุณ​ของ​คน​ทั้ง​ต้า​จิ้น​

เหตุ​เพราะ​ได้รับ​การ​ช่วยเหลือ​ของ​แม่ทัพ​หลิน​ ฉะนั้น​ฮ่องเต้​จึงได้​ขึ้น​ครอง​บัลลังก์​

ฮูหยิน​หลิน​เอง​ก็​คลอด​บุตรชาย​คน​แรก​ ตอนนั้น​นาง​กลายเป็น​ฮูหยิน​ของ​ท่าน​แม่ทัพ​ที่​น่าอิจฉา​ที่สุด​

เหตุ​เพราะ​ความงาม​ของ​ฮูหยิน​หลิน​ แม้นาง​จะแต่งงาน​กับ​แม่ทัพ​หลิน​แล้ว​ แต่​ก็​ยังมี​คน​แอบ​มาเลียบ​ๆ เคียง​ๆ อยู่​บ้าง​ ทว่า​นาง​ออกจาก​จวน​น้อย​มาก​ ทุกครั้งที่​ออก​ไป​ นาง​มักจะ​คลุม​ใบหน้า​ของ​ตนเอง​เอาไว้​มิยอมให้​ใคร​ได้​เห็น​

นาง​เป็น​คน​จิต​ใจดี​ หาก​มีคนเจ็บ​มาหา​ที่​หน้า​ประตู​จวน​ นาง​จะช่วย​รักษา​และ​จ่าย​ยา​ด้วย​ตนเอง​โดย​ไม่คิด​รังเกียจ​

ตอนนั้น​ไม่มีใคร​ใน​เมืองหลวง​ไม่รู้จัก​ฮูหยิน​หลิน​และ​ไม่มีใคร​เกลียดชัง​หมอ​หญิง​เทวดา​ผู้​นี้​เลย​

หลิน​เมิ้งห​ยา​ราวกับ​ตกอยู่ในภวังค์​ขณะ​สดับ​รับฟัง​เรื่องเล่า​ของ​หลง​เทียน​อวี้​

หลับตา​พลาง​นึก​ภาพ​ตาม​

ผู้หญิง​ที่​ให้กำเนิด​หลิน​เมิ้งห​ยา​เป็น​ผู้หญิง​ที่​มีหน้าตา​และ​จิตใจ​งดงาม​ อีก​ทั้ง​ยัง​ฉลาดเฉลียว​

ราวกับ​นาง​สามารถ​จินตนาการ​ภาพ​หญิงสาว​ร่าง​บาง​อ้อนแอ้น​อรชร​ตาม​คำพูด​ของ​หลง​เทียน​อวี้​ได้​ แม้จะมองไม่เห็น​หน้า​ แต่​นาง​รู้​ได้​ว่า​มารดา​ของ​นาง​จะต้อง​เป็น​คน​อบอุ่น​อ่อนโยน​อย่าง​แน่นอน​

นาง​มัก​ต้อง​ยับยั้ง​ความหวัง​ของ​ตนเอง​ตั้งแต่​เด็ก​ ไม่ว่า​หลิน​เมิ้งห​ยา​แห่ง​ต้า​จิ้น​หรือ​แม้กระทั่ง​ซูชิงเก​อ​ใน​ชาติที่แล้ว​

พวก​นาง​มิเคย​เห็น​แม่ของ​ตัวเอง​ ไม่เคย​ได้รับ​ความอบอุ่น​จาก​อ้อมกอด​ของ​ผู้​เป็น​แม่ ซ้ำยัง​ต้อง​เผชิญหน้า​กับ​โลก​อัน​แสน​โหดร้าย​เย็นชา​ด้วย​กำลัง​ที่​มีอันน้อย​นิด​เพียงลำพัง​

หยด​น้ำตา​สีใสริน​ไหล​ลง​อาบ​แก้ม​

หลิน​เมิ้งห​ยา​ไม่รู้สึกตัว​เลย​ว่า​ตนเอง​กำลัง​ร้องไห้​

“หม่อมฉัน​เห็น​แล้ว​เพคะ​ นาง​งดงาม​ยิ่งนัก​ งดงาม​ยิ่งกว่า​ผู้ใด​ใน​โลก​ใบ​นี้​ นาง​เป็น​แม่ที่​อบอุ่น​อ่อนโยน​ หม่อมฉัน​…คิดถึง​นาง​”

ขอบตา​ทั้งสอง​ข้าง​ร้อนผ่าว​เอ่อล้น​ไป​ด้วย​หยาด​น้ำตา​

ทว่า​มิต่าง​อัน​ใด​จาก​ยา​ครอบจักรวาล​ที่​เข้ามา​ลบล้าง​ความ​พร่ามัว​ออก​ไป​

น้ำตา​เสมือน​ไข่มุก​ไร้​สี ริมฝีปาก​สีแดง​ระเรื่อ​เผย​รอยยิ้ม​อ่อนหวาน​

เมื่อ​ได้​เห็น​รอยยิ้ม​อ่อนโยน​ไร้เดียงสา​ของ​หญิงสาว​ตรงหน้า​ ลมหายใจ​ของ​หลง​เทียน​อวี้​แทบ​หยุด​ลง​

ราวกับ​บุปผา​บานสะพรั่ง​ก็​มิปาน​ ทำให้​เขา​ตื่น​ตะลึง​

ทุกคน​ที่​เคย​เห็น​ใบหน้า​ของ​ฮูหยิน​หลิน​ล้วน​เอ่ย​ว่า​หลิน​เมิ้งห​ยา​มีใบหน้า​เหมือน​นาง​ไม่มีผิด​

แต่​เมื่อ​เทียบ​กัน​แล้ว​กลับ​มีบางสิ่ง​ที่​แตก​ต่างกัน​

ตอนนี้​หลง​เทียน​อวี้​เข้าใจ​แล้ว​ว่า​สิ่งที่​แตก​ต่างกัน​นั้น​คือ​อะไร​

นั่น​ก็​คือ​อารมณ์​ที่​แท้จริง​ซึ่งหลิน​เมิ้งห​ยา​ได้​พยายาม​เก็บ​ซ่อน​เอาไว้​

แต่​ตอนนี้​นาง​เปิดเผย​อารมณ์​ของ​ตัวเอง​ออกมา​ทั้งหมด​ เขา​จึงรู้สึก​ราวกับว่า​หมอ​หญิง​เทวดา​เลื่องชื่อ​ของ​เมืองหลวง​ได้​กลับมา​จุติ​อีกครั้ง​

ยื่นมือ​เข้าไป​เช็ด​หยาด​น้ำตา​ให้​นาง​โดยไม่รู้ตัว​

ในที่สุด​หลง​เทียน​อวี้​ก็​เข้าใจ​ความรู้สึก​หลงใหล​มิเสื่อมคลาย​ของ​แม่ทัพ​หลิน​ที่​มีต่อ​ฮูหยิน​หลิน​แล้ว​

ราวกับ​คน​ที่​มีชีวิต​อยู่​ใน​โคลนตม​และ​รอ​ความช่วยเหลือ​เพียง​หนึ่งเดียว​

ไม่ว่า​หลิน​เมิ้งห​ยา​หรือว่า​ฮูหยิน​หลิน​ พวก​นาง​ล้วน​เป็น​ความหวัง​ใน​การอยู่รอด​เพียง​หนึ่งเดียว​

โชคดี​ที่​เทพเจ้า​ไม่ใจร้าย​กับ​เขา​นัก​ มิเช่นนั้น​หลิน​เมิ้งห​ยา​คง​มิได้​เป็น​ชายา​ของ​เขา​ใน​โลก​อัน​แสน​บิดเบี้ยว​เช่นนี้​

“ข​อ.​..ขออภัย​เพคะ​…หม่อ​ม…หม่อมฉัน​หยุด​ตัวเอง​ไม่ได้​”

เหตุ​เพราะ​ความรู้สึก​ที่​ท่วมท้น​ หลิน​เมิ้งห​ยา​จึงรู้สึก​ไม่เป็นตัวของตัวเอง​

ก้มหน้า​ ขอบตา​กลายเป็น​สีแดง​ระเรื่อ​ นาง​ไม่เหมือน​หลิน​เมิ้งห​ยา​ผู้​เข้มแข็ง​และ​โหดเหี้ยม​อำมหิต​คน​ก่อน​

แต่กลับ​เหมือน​หญิงสาว​ที่​กำลัง​เขินอาย​ หลง​เทียน​อวี้​จึงรู้สึก​ประหลาดใจ​

“ไม่เป็นไร​ ข้า​เข้าใจ​ เจ้าจะต้อง​คิดถึง​แม่ของ​เจ้ามาก​อย่าง​แน่นอน​”

หลิน​เมิ้งห​ยา​พยักหน้า​ แม้นาง​จะได้​เข้ามา​อยู่​ใน​จวน​ของ​หลง​เทียน​อวี้​หลังจาก​ข้าม​ภพ​มาอยู่​บน​โลก​ใบ​นี้​จึงทำให้​เจอ​ญาติมิตร​ฝั่งสกุล​หลิน​น้อย​มาก​ แต่​เพราะ​เมื่อ​ปี​ที่แล้ว​ตน​ได้​เจอ​บิดา​และ​พี่ชาย​ ฉะนั้น​ความรู้สึก​ใน​หัวใจ​จึงเปลี่ยนไป​ไม่เหมือนก่อน​

นาง​รู้สึก​เสมือน​ว่า​ตนเอง​คือ​ลูกสาว​และ​น้องสาว​ที่​กำลัง​ห่วงหาอาทร​ท่าน​พ่อ​และ​พี่ชาย​

อันที่จริง​ความรู้สึก​เป็นกังวล​เช่นนี้​เป็น​ความรู้สึก​แปลกใหม่​ของ​นาง​

บางที​นาง​อาจ​ดำ​ดิ่ง​สู่ห้วง​อารมณ์​ของ​หลิน​เมิ้งห​ยา​คน​ก่อน​โดยไม่รู้สึกตัว​

“ตอนนี้​ดึก​แล้ว​ เจ้ากลับ​ไป​เตรียมตัว​เถิด​ หาก​พรุ่งนี้​ฮูหยิน​หลิน​และ​น้องสาว​รังแก​เจ้า เช่นนั้น​เจ้ามิจำเป็นต้อง​ไว้หน้า​พวก​นาง​”

นาง​พยักหน้า​รับคำ​ก่อน​จะเดิน​จากไป​ด้วย​ท่าทาง​เขินอาย​

ดวงตา​ของ​หลง​เทียน​อวี้​เจือ​ไว้​ซึ่งความลังเล​

เขา​ที่​เคย​วางแผน​กลยุทธ์​ด้วย​ความ​เด็ดขาด​มิเคย​รู้สึก​เช่นนี้​มาก่อน​

แต่​เมื่อ​ลอง​ทบทวน​ให้​ดีแล้ว​ เขา​คิด​ว่า​หลิน​เมิ้งห​ยา​อย่า​รู้เรื่อง​นี้​เลย​จะดีกว่า​ ยิ่งไปกว่านั้น​ หลิน​เมิ้งห​ยา​ในเวลานี้​จะต้อง​เข้าใจ​เขา​อย่าง​แน่นอน​

“เย่​ ข้า​ไม่ควร​พูด​เรื่อง​เหล่านั้น​ใช่หรือไม่​?”

เพียง​ชั่วเวลา​ลม​พัด​ ร่าง​ของ​เย่​พลัน​ปรากฏ​ใน​ห้อง​อ่านหนังสือ​ของ​หลง​เทียน​อวี้​

ตลอด​หลาย​ปี​ที่ผ่านมา​ เย่​มิใช่เพียง​องครักษ์​เงาของ​หลง​เทียน​อวี้​ แต่​ยัง​เป็นเพื่อน​ที่​รู้ใจ​กัน​ที่สุด​

แม้พวกเขา​จะไม่ค่อย​คุย​กัน​มาก​นัก​ ทว่า​หัวใจ​ของ​พวกเขา​กลับ​สามารถ​สื่อ​ถึงกัน​ได้​

“ท่าน​อ๋อง​….ถูก​แล้ว​พ่ะย่ะค่ะ​”

นอกจาก​หลง​เทียน​อวี้​ น้อย​ครั้ง​นัก​ที่​เย่​จะพูดคุย​กับ​ผู้อื่น​

นับตั้งแต่​วันที่​ชิงหู​จากไป​ก็​ไม่มีใคร​ปรากฏตัว​ต่อหน้า​และ​ลาก​เขา​ไป​ดื่มเหล้า​หรือ​ฝึกฝน​วิทยา​ยุทธ​อีก​

คืน​วัน​กลับมา​สงบสุข​อีกครั้ง​ เขา​คอย​ปกป้อง​ดูแล​หลง​เทียน​อวี้​อยู่​ใน​เงามืด​ ดังนั้น​เขา​ย่อม​เห็น​ความเปลี่ยนแปลง​ใน​ความสัมพันธ์​ระหว่าง​ชาย​หญิง​คู่​นี้​ดี​

“ข้า​หา​ได้​มีความรู้สึก​ส่วนตัว​ไม่ แต่ว่า​….”

น้อย​ครั้ง​นัก​ที่​เย่​จะเอ่ย​ขัด​หลง​เทียน​อวี้​

“โปรด​คำนึงถึง​การ​ใหญ่​พ่ะย่ะค่ะ​”

เพียง​ประโยค​สั้น​ๆ แต่กลับ​ทำให้​หัวใจ​ของ​หลง​เทียน​อวี้​รู้สึก​หนักอึ้ง​

ความรู้สึก​ขมขื่น​พลัน​ถาโถมเข้ามา​ ตั้งแต่​สมัย​ที่​เขา​ยัง​อายุ​น้อย​ เขา​จำต้อง​รักษา​ภาพลักษณ์​เย็นชา​เสมือน​คน​ไร้ความรู้สึก​และ​ปฏิบัติตาม​กฎระเบียบ​อย่าง​เคร่งครัด​เพื่อ​คำ​ว่าการ​ใหญ่​

การ​ใหญ่​…มิรู้​ว่า​เมื่อไหร่​การ​ใหญ่​จะปลดปล่อย​เขา​ให้​เป็นอิสระ​ เมื่อไหร่​เขา​จะได้​ทำ​ใน​สิ่งที่​ตนเอง​ต้องการ​

“เฮ้อ​…”

ทอด​ถอนหายใจ​เบา​ๆ

“นาย​หญิง​จะกลับบ้าน​จริงๆ​ หรือ​เจ้าคะ​?”

ภายใน​ตำหนัก​หลิว​ซิน​ เพียง​ป๋า​ยจื่อ​ได้ยิน​ว่า​หลิน​เมิ้งห​ยา​จะกลับบ้าน​สกุล​หลิน​ ใบหน้า​ของ​นาง​พลัน​ง้ำลง​

แม้นาง​และ​คุณหนู​จะเติบ​โตมา​ด้วยกัน​ที่นั่น​ แต่​สถานที่​แห่ง​นั้น​ก็​เต็มไปด้วย​เลือด​และ​หยาด​น้ำตา​ของ​พวก​นาง​สอง​นาย​บ่าว​

ยิ่งไปกว่านั้น​ คน​ที่​ทำให้​นาง​ไม่อยาก​กลับ​ไป​เหยียบ​ที่นั่น​ก็​คือ​ฮูหยิน​หลิน​และ​คุณหนู​รอง​

“แค่​กลับ​ไป​เพียง​วัน​เดียว​เท่านั้น​ หาก​เจ้าไม่อยาก​ไป​ เช่นนั้น​ข้า​จะให้​ป๋า​ย​ซ่าว​ไปเป็นเพื่อน​ ดู​เจ้าเถิด​ หน้า​หงิกงอ​เสีย​จน​ไม่น่ามอง​แล้ว​”

หลิน​เมิ้งห​ยา​หัวเราะ​เย้าแหย่​ มือ​บาง​ยื่น​เข้าไป​หยิบ​ถ้วย​ชาขึ้น​จิบ​

“แต่​ตอนนี้​แตกต่าง​จาก​เมื่อก่อน​นะ​เจ้าคะ​ นาย​หญิง​อาจ​ไม่ทันสังเกต​เห็น​ว่า​แต่ก่อน​เด็ก​คน​นี้​มัก​มีท่าทาง​เงอะงะ​ แต่​ตอนนี้​นาง​กลับ​ด่าว่า​สั่งสอน​สาวใช้​ที่อยู่​ด้านนอก​ด้วย​คำพูด​คมกริบ​ประหนึ่ง​ใบ​มีด​ อีก​อย่าง​ ตอนนี้​ใครๆ​ ต่าง​ก็​เรียก​นาง​ว่า​พี่​ป๋า​ยจื่อ​ ดูเถิด​ ทั้งที่​เพิ่งจะ​อายุ​ไม่เท่าไร​ แต่​ได้​เป็น​พี่​แล้ว​”

ป๋า​ย​ซ่าว​เคาะ​หน้าผาก​ของ​ป๋า​ยจื่อ​หนึ่ง​ที​ ตอนนี้​แม้แต่​ป๋า​ย​ซ่าว​เอง​ก็​เก่ง​ขึ้น​มาก​

ดวงตา​คมกริบ​ดุดัน​แต่กลับ​มีเสน่ห์​ ทำงาน​คล่องแคล่ว​ฉับไว​ นาง​เหมือนกับ​ตัวละคร​หวัง​ซีเฟิ่งใน​บทประพันธ์​เรื่อง​ความฝัน​ใน​หอ​แดง​ไม่มีผิด​

ตอนนี้​ไม่ว่า​คลังเก็บของ​หรือ​คลัง​ทรัพย์สิน​ของ​จวน​ก็​ล้วน​มีนาง​เป็น​ผู้ดูแล​

ทว่า​นาง​ยังคง​เคารพ​หลิน​เมิ้งห​ยา​เหมือนเดิม​

พวก​นาง​หา​ได้​เหมือน​นาย​บ่าว​ทั่วไป​ แต่กลับ​เหมือน​พี่น้อง​กัน​เสีย​มากกว่า​

“พี่​ป๋า​ย​จี นาง​รังแก​ข้า​”

เมื่อ​เทียบ​ฝีปาก​กัน​แล้ว​ ป๋า​ยจื่อ​ยัง​มิอาจ​เอาชนะ​ป๋า​ย​ซ่าว​ได้​ ขยับ​ปาก​ทรง​กระจับ​กล่าว​ด้วย​น้ำเสียง​ออดอ้อน​แล้ว​วิ่ง​เข้าไป​กอด​เอว​ของ​ป๋า​ย​จี

หลังจาก​ป๋า​ย​จีถลึงตา​ใส่ป๋า​ย​ซ่าว​แล้ว​ อีก​ฝ่าย​จึงเงียบเสียง​ลง​

หลิน​เมิ้งห​ยา​หันไป​มอง​ทาง​ป๋า​ย​จีพลาง​หยัก​ยิ้ม​ สุดท้าย​ป๋า​ย​จีก็​เป็น​พี่ใหญ่​ของ​ที่นี่​สินะ​

“นาย​หญิง​ พรุ่งนี้​ให้​พวกเรา​ทั้ง​สามตาม​ท่าน​กลับ​ไป​เถิด​เจ้าค่ะ​ ฮูหยิน​และ​คุณหนู​รอง​เป็น​พวก​รับมือ​ยาก​ หาก​ท่าน​กลับ​ไป​คนเดียว​ เกรง​ว่า​จะเสียเปรียบ​เอา​ได้​”

บางที​อาจ​เพราะ​ฮูหยิน​หลิน​และ​หลิน​เมิ้งหวู่​ใน​ความทรงจำ​ของ​ป๋า​ยจื่อ​ค่อนข้าง​น่ากลัว​

ท่าทาง​โหดเหี้ยม​อำมหิต​ของ​พวก​นาง​ทำให้​ป๋า​ย​จีรู้สึก​ไม่วางใจ​ที่จะ​ปล่อย​ให้​หลิน​เมิ้งห​ยา​และ​ป๋า​ยจื่อ​กลับกัน​ไป​เพียง​สอง​คน​

“ไม่เป็นไร​ ข้า​เพียงแค่​กลับ​ไป​เอา​ของ​เท่านั้น​ อีก​อย่าง​ ท่าน​อ๋อง​ส่งพ่อบ้าน​เติ้ง​ไป​กับ​ข้า​ ไม่มีทาง​เกิดเรื่อง​อัน​ใด​ขึ้น​หรอก​ ก่อนเวลา​อาหารเย็น​ข้า​คง​กลับ​มาถึง ช่วงนี้​พวก​ชาวนา​อาจ​เข้าออก​จวน​ของ​เรา​เพื่อ​เบิกเงิน​และ​เมล็ดพันธุ์​ แม้ป๋า​ย​ซ่าวจะ​มาก​ความสามารถ​ แต่​ก็​ยัง​ต้องการ​ผู้ช่วย​อยู่ดี​”

หลิน​เมิ้งห​ยา​กลับ​รู้สึก​ว่า​ไม่มีอะไร​น่า​กังวล​

นาง​หา​ใช่หลิน​เมิ้งห​ยา​คน​ก่อน​ รับรอง​ว่า​คน​อับโชค​มิใช่นาง​อย่าง​แน่นอน​!