“ตามมานี่ อยู่ด้านหลังข้าเอาไว้ ระวังตัวด้วย”

  ชิงหูหยักยิ้มเล็กน้อย คิดพาหลินเมิ้งหยาเข้าไปในห้องที่มืดมิด

  นางมองดูรอยยิ้มของเขา หลินเมิ้งหยารู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย

  คิดจะขายอะไรให้นางกัน?

  ทันทีที่คิดจะเดินเข้าไป พวกเขาก็ได้ยินเสียงการเคลื่อนไหวมาจากด้านในสวน

  “ใคร? ”

  ชิงหูรู้สึกตัวก่อนเป็นคนแรก ดันร่างหลินเมิ้งหยาให้เข้าไปอยู่ในที่มืด

  “นายท่าน สบายดีอย่างนั้นหรือ? ”

  เพียงได้ยินประโยคนี้ แม้แต่หลินเมิ้งหยาเองก็ตื่นตระหนก

  คนในเถาฮวาอู๋ไม่มีใครรับรู้ถึงการมีชีวิตอยู่ของชิงหู

  “เจ้าเป็นใคร? ”

  ชิงหูเป็นคนมีสัญชาตญาณว่องไว ไม่ตอบรับหรือปฏิเสธ

  ทว่า มือหนากลับแข็งเกร็ง เตรียมพร้อมเข้าไปฆ่าคนผู้นั้นตลอดเวลา

  “อย่าตื่นตระหนก ข้าเองก็เหมือนท่าน ข้าถอนตัวออกจากเถาฮวาอู๋แล้ว แต่ข้ามิได้โชคดีดังเช่นท่านเท่านั้น”

  เสียงนั้นแหบแห้งดั่งนกแสก หลินเมิ้งหยารู้สึกหวั่นใจ

  “ที่แท้ก็เป็นเจ้า ในเมื่อมาถึงที่นี่แล้ว เหตุใดจึงไม่ปรากฏตัวออกมา”

  ราวกับชิงหูรู้แล้วว่าคนผู้นั้นคือใคร เขาดันตัวหลินเมิ้งหยาเข้าไปในความมืดเพื่อแอบซ่อนเอาไว้ ก่อนจะเปิดประตูแล้วเดินออกไป

  “ระวังตัวด้วย”

  หลินเมิ้งหยาคว้าแขนเสื้อของชิงหูเอาไว้ ไม่ยอมปล่อย

  “ไม่เป็นไรหรอก เจ้าเด็กน้อย เขาสู้ข้าไม่ได้”

  หยักยิ้มอ่อนโยนเหมือนแต่ก่อน ทว่า ทันทีที่ออกไป เขารีบลงกลอนประตูทันที

  “หยุนจู๋ หากเจ้าคิดจะเอาชีวิตมาทิ้ง ข้าพร้อมส่งมอบความตายให้เจ้าได้ทุกเมื่อ แต่เจ้าต้องบอกข้าก่อนว่า เจ้าหาที่นี่เจอได้อย่างไร”

  ชิงหูเดินออกไปทีละก้าว แสงจันทร์สาดส่องกระทบใบหน้าหล่อเหลา ก่อนจะเผยให้เห็นรอยยิ้มแปลกประหลาด

  “ทิ้งชีวิต? ฆ่าท่านแล้วทุกสิ่งทุกอย่างของข้าจะกลับมาเหมือนก่อนอย่างนั้นหรือ? ชิงหู ที่ข้าเอาชีวิตรอดมาได้ มิใช่เพราะต้องการเอามันมาทิ้งหรอกนะ”

  อีกฝั่งของสวน อยู่ ๆ ก็ปรากฏร่างของคนสวมชุดดำคนหนึ่ง

  คนผู้นั้นไม่เหมือนผู้ชาย ทว่าผ้าคลุมและชุดสีดำที่กำลังสวมใส่ทำให้คนผู้นั้นดูน่ากลัวมิต่างอะไรจากผี

  “การที่ข้าเจอที่นี่ นั่นแสดงให้เห็นว่าข้าผ่านการคัดกรองของมั่วหรานมาแล้วมิใช่หรือ? แต่ว่า ข้าสงสัยยิ่งนัก ฝูหรงโหลวของเจ้า มีคนที่ข้าคุ้นหน้ามากมายเหลือเกิน”

  หยุนจู๋ต้องเป็นนักฆ่าเก่าแห่งเถาฮวาอู๋อย่างแน่นอน

  หลินเมิ้งหยาแอบนึกในใจ แต่พอลองฟังคำพูดของชิงหูแล้ว เหตุใดนางจึงรู้สึกว่าทั้งสองมีความแค้นต่อกันมาก่อน?

  มั่วหราน? หรือจะเป็นคนที่ฝูหรงโหลวคนนั้น?

  “มั่วหรานสั่งให้เจ้ามาที่นี่อย่างนั้นหรือ? ”

  ประโยคนี้แสดงให้เห็นว่าชิงหูคลายการป้องกันของตนเองแล้ว

  หยุนจู๋หัวเราะ เสียงแหบแห้ง

  เขายกมือขึ้นดึงผ้าคลุมหน้าของตนเองออก

  “ข้าเปลี่ยนเป็นเช่นนี้ไปแล้ว ยังจะไม่ไว้ใจอีกหรือ? ”

  ภายใต้แสงจันทร์ นางได้เห็นสภาพของหยุนจู๋ อดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลาย

  ล้วนเอ่ยว่าสิ่งสำคัญที่สุดสำหรับผู้หญิงคือใบหน้า แต่ว่าใบหน้าของหญิงสาวตรงหน้ากลับหย่อนคล้อยเสมือนคนชรา

  “หน้าของเจ้า…”

  ชิงหูส่งเสียงเพราะความตกตะลึงเล็กน้อย

  ในเถาฮวาอู๋ เขาได้เจอกับคนทุกรูปแบบ

  วันนี้ เขาเพียงแค่ได้เจอหญิงสาวที่ใบหน้าเปลี่ยนเป็นหญิงชราแต่เพียงเท่านั้น

  “ร่างกายที่ถูกพิษของข้าถูกยอดฝีมือถอนพิษให้ครึ่งหนึ่งแล้ว แต่ใบหน้าของข้ากลับถูกทำลาย”

  แม้จะเอื้อนเอ๋ยด้วยท่าทางสบาย ๆ แต่หลินเมิ้งหยาก็ยังรู้สึกได้ถึงความเสียใจในน้ำเสียงของหยุนจู๋

  ในสมัยปัจจุบัน มีคนจำนวนมากต้องทนทุกข์กับโรคชราก่อนวัยอันควร

  แต่หยุนจู๋แตกต่างออกไป ที่นางเป็นเช่นนี้ก็เพราะยาพิษ

  “ตอนนั้นเจ้าได้รับการขนานนามว่าหญิงงามอันดับหนึ่งของเมือง น่าเสียดายเหลือเกิน”

  แม้ชิงหูจะทำการถอนพิษไปแล้ว แต่ใบหน้าของเขายังคงเหมือนเด็กอายุยี่สิบกว่าปี

  อีกทั้งเขายังขลุกอยู่กับพวกหลินเมิ้งหยาทั้งวัน ดังนั้นอารมณ์ขุ่นมัวจึงหายไปด้วย

  หลินเมิ้งหยามองผ่านรอยแยกของประตูเพื่อดูคนบ้าทั้งสอง หวังว่าพวกเขาจะไม่ต่อสู้กัน

  “สาวงามอันดับหนึ่ง? คิกคิก จะมีใครรู้บ้างว่าข้าที่เป็นสาวงามอันดับหนึ่ง เป็นหนึ่งในนักฆ่าตัวฉกาจแห่งเถาฮวาอู๋? เลิกพูดจาไร้สาระกันได้แล้ว ข้าได้ยินมั่วหรานบอกว่าเจ้าเที่ยวประกาศไปทั่วว่าสามารถถอนพิษได้ใช่หรือไม่? ”

  ชิงหูขมวดคิ้วเข้าหากัน ราวกับกำลังกลัวหญิงสาวตรงหน้า

  “แน่นอนว่าข้าพูดเช่นนั้น แต่เจ้าถอนพิษแล้วมิใช่หรือ? ”

  ร่องรอยของความโศกเศร้าปรากฏขึ้นในดวงตาของหยุนจู๋

  “ขอเพียงเจ้าสามารถถอนพิษให้เขาได้ ข้ายอมทำทุกอย่าง ต่อให้ต้องกินยาพิษอีกครั้งข้าก็ยอม”

  ชิงหูชะงัก หญิงสาวตรงหน้าเคยหักหลังเถาฮวาอู๋เพราะไม่ต้องการถูกควบคุมอีกต่อไป

  แต่เหตุใดวันนี้จึง…

  “เจ้าจิ้งจอกเจ้าเล่ห์ รีบปล่อยข้าออกไปเร็วเข้า”

  น้ำเสียงโกรธเกรี้ยวดังลอดออกมา หยุนจู๋ผงะไปอย่างเห็นได้ชัด

  ในที่สุดใบหน้าของชิงหูก็มิได้สุขุมดั่งเคย

  แต่แสดงสีหน้าประหนึ่งเด็กถูกจับได้ว่าทำความผิด ก่อนจะเปิดประตูทางด้านหลัง

  “เจ้าพูดคุยอย่างสบายใจ ไม่สนใจเลยหรือว่าข้าต้องรู้สึกเช่นไร โชคดีที่ข้าไม่กลัวความมืด มิเช่นนั้นข้าคงตกใจตายไปแล้ว”

  เพียงออกมาข้างนอกได้ หลินเมิ้งหยาก็กำหมัดแน่น เตรียมจะเหวี่ยงมันออกไปใส่ชิงหูเสมือนโงกุนจะปล่อยพลังมังกร

  ชิงหูที่หลบไม่ทันร้องออกมาเสียงดังด้วยความทรมาน ยกมือขึ้นปิดคางของตนเองเอาไว้ พลางส่งสายตาตำหนิใส่หลินเมิ้งหยา

  เจ้าเด็กน้อย เถื่อนมากขึ้นทุกวัน

  ทั้งสองทะเลาะกันอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะสังเกตเห็นสายตาตื่นตะลึงของหญิงสาวอีกคน

  “ขอโทษด้วย ข้าสอนเขาไม่ดี เลยทำให้เจ้าต้องเห็นเรื่องน่าขันเข้า”

  ภายใต้แสงจันทร์ หลินเมิ้งหยาถอนผ้าคลุมออกจากศีรษะ เผยให้เห็นใบหน้างดงามรูปไข่

  “ไม่เป็นไร หากยังสั่งสอนไม่เสร็จก็สามารถจัดการต่อได้ ไม่ทราบว่าเจ้าคือ…”

  “ข้าคือครอบครัวของเขา อาจจะกลายเป็นเจ้านายของเจ้าในอนาคต เรียกข้าว่าหลินเมิ้งหยาก็ได้”

  ยื่นมือออกไป แสดงท่าทางใจกว้าง หยุนจู๋ลังเล คลายคิ้วที่ขมวดเข้าหากันออก ก่อนจะหยักยิ้ม

  “คิดไม่ถึงเลยว่าเจ้าจะยังสาวและสวยเช่นนี้ เหมือนกับข้าในตอนนั้นไม่มีผิด”

  ยิ่งไปกว่านั้น หยุนจู๋คิดไม่ถึงเลยว่านายท่านแห่งเถาฮวาอู๋ที่นักฆ่าทุกคนต่างหวาดกลัวมิกล้าสบตาจะ….

  ว่านอนสอนง่าน! ใช่ ต้องใช้คำนี้มาจำกัดความ

  หรือหญิงสาวตรงหน้าจะมีอะไรพิเศษกันนะ?

  “แม้พิษในร่างของเจ้าจะถูกถอนออกไปแล้ว แต่พิษบนใบหน้าของเจ้าไม่สามารถถอนออกได้ง่าย ๆ หรืออาจพูดได้ว่าเจ้าใช้วิธีการบางอย่างทำให้พิษทั้งหมดเปลี่ยนตำแหน่งไปที่ใบหน้า”

  หลังจากจับมือกันแล้ว หลินเมิ้งหยาจึงอธิบายสภาพการณ์ของหยุนจู๋ให้ฟัง

  อดีตนักฆ่าหญิงมองดูหญิงสาวตรงหน้าด้วยสายตาประหลาดใจ ผู้หญิงคนนี้รู้ได้อย่างไร?

  “เจ้าพูดถูกแล้ว ข้าเรียนวิชาบางอย่าง เมื่อสำเร็จแล้วจะสามารถรวบรวมพิษทั้งหมดในร่างกายและสามารถย้ายไปไว้ที่ใดที่หนึ่งได้ แต่คิดไม่ถึงเลยว่ามันจะย้ายมาอยู่บนใบหน้าของข้า”

  เสมือนกำลังพูดเรื่องคนอื่น ก็ใช่ คนที่เป็นนักฆ่าไม่มีทางใจอ่อนอย่างแน่นอน

  “แต่เจ้าคงไม่รู้ว่าแม้วิธีนี้จะช่วยรักษาชีวิตเอาไว้ได้ช่วงหนึ่ง แต่สักวันมันจะระเบิดออกมาอยู่ดี เกรงว่าเมื่อถึงเวลานั้นเจ้าจะต้องทุกข์ทรมานอย่างแสนสาหัส”

  วิธีนี้ไม่ต่างอะไรกับการฝังพิษไว้ในร่างกาย เสมือนตัวหนีบเอกสาร

  หากตัวหนีบตัวนั้นหลุดออก เกรงว่าแม้แต่เทพต้าหลัวก็คงมิอาจช่วยได้

  มันเป็นเพียงการยืดเวลาตายออกไปเท่านั้น ไม่ช้าก็เร็วก็ต้องตายอยู่ดี

  “แล้วอย่างไรเล่า? ถึงอย่างไรตอนนี้ข้าก็อยู่สภาพครึ่งคนครึ่งผี ถ้าหากพวกเจ้าสามารถถอนพิษให้ข้าได้ ข้าจะยอมทุ่มเทเพื่อพวกเจ้าสุดชีวิต แต่ถ้าหากช่วยไม่ได้ ข้าจะกระจายข่าวเรื่องการมีชีวิตอยู่ของชิงหู เมื่อถึงเวลานั้นพวกเจ้าเตรียมตัวถูกไล่ล่าได้เลย”

  พูดจบ นางหมุนตัวแล้วหายเข้ากลีบเมฆไปในทันที

  “เป็นยัยบ้าจริง ๆ ด้วย เจ้าเด็กน้อย พวกเราอย่าไปสนใจนางเลย”

  มองตามร่างที่ลับหายไปของหยุนจู๋ หลินเมิ้งหยากลับรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย

  “เหตุใดนางจึงถอนตัวออกจากเถาฮวาอู๋? ”

  ชิงหูครุ่นคิด ก่อนจะเอ่ย

  “เพื่อผู้ชายคนหนึ่ง ตอนนั้นนางเป็นสาวสวยคนหนึ่งในเมืองหลวง ผู้ชายคนนั้นมักมาหาและดูแลนาง ส่วนเรื่องหลังจากนั้นข้าเองก็ไม่ค่อยรู้เช่นกัน แต่เจ้าวางใจเถิด ข้าไม่มีทางปล่อยให้นางกระจายข่าวลือได้อย่างแน่นอน”

  หากเทียบความโหดเหี้ยมกันแล้ว หากชิงหูเอ่ยว่าตนเองเป็นที่สอง เช่นนั้นก็ไม่มีใครกล้าขึ้นเป็นที่หนึ่ง

  เขามอบหมายหน้าที่ให้มั่วหรานและชิงหลีกระจายข่าวลือเช่นนี้ก็เพื่อรวบรวมกำลังพลให้กับหลินเมิ้งหยา

  โดยเฉพาะ พวกที่ได้รับบาดเจ็บและคิดหนีออกจากเถาฮวาอู๋

  เชื่อว่าความสามารถทางด้านการถอนพิษของหลินเมิ้งหยาจะต้องซื้อใจพวกเขาได้อย่างแน่นอน

  “ก็จริง ของที่ข้าสั่งให้เจ้าเตรียม เจ้าเตรียมเอาไว้เรียบร้อยแล้วใช่หรือไม่? ”

  ชิงหูพยักหน้าลง ก่อนจะพุ่งไปยังเรือนเล็กว่างเปล่าหลังนั้น

  ไม่นาน เขาหยิบกล่องเล็กกล่องหนึ่งออกมาจากเรือนเล็กหลังนั้น

  กล่องไม้ถูกลงกลอนเอาไว้อย่างแน่นหนา หลังจากสะเดาะกลอนออกแล้ว จึงเผยให้เห็นภายในกล่องที่มีสองชั้น

  ภายใน ทุกช่องถูกปิดผนึกเอาไว้ด้วยแผ่นไม้บาง ๆ

  หลินเมิ้งหยาเปิดออกหนึ่งอัน กลิ่นหอมหวานพลันพวยพุ่งออกมา

  “ละเอียดอ่อนยิ่งนัก เจ้าทำเช่นไรจึงใส่ยาไว้ในนี้ได้? ”

  หลินเมิ้งหยาบีบของชิ้นหนึ่ง รูปร่างคล้ายเมล็ดถั่ว มีสีแดงเข้ม ภายในคือยาพิษร้ายแรง

  ใช้เพียงนิดเดียว ก็สามารถฆ่าคนทั้งหมู่บ้านได้

  “โห เคลือบด้วยขี้ผึ้งอย่างนั้นหรือ เจ้ามีพัฒนาการเหมือนกันนี่”

  หลินเมิ้งหยาวางยาพิษกลับลงไปในกล่อง ทั้งหมดในกล่องใหญ่นี้มีราวสามสิบหกกล่องเล็ก

  เป็นของที่นำมาใช้เพื่อรักษาชีวิตของตนเอง นางจะใช้ยาเหล่านี้ให้เกิดประโยชน์สูงสุด

  ชิงหูทุ่มเทแรงกายแรงใจหาพวกมันมาให้นาง นอกจากนางแล้ว ไม่มีใครสามารถเปิดกล่องนี้ออกได้

  “ข้าเพียงแค่ลองดูเท่านั้น”

  ชิงหูหัวเราะคิกคัก เขาไม่มีทางพูดหรอกว่าหลังจากที่ได้กล่องนี้มาแล้ว เขาวางยาคนทำกล่องทั้งครอบครัวจนตาย

  หากเจ้าเด็กน้อยรู้เข้า เขาต้องถูกด่าอย่างแน่นอน

Related

Related