หลินเมิ้งหยาลอบหัวเราะหยันในใจ ดูเหมือนทั้งสองคนจะถูกฮองเฮาซื้อตัวไว้แล้ว พวกนางเป็นเพียงหมากตัวหนึ่งก็เท่านั้น เมื่อหลินเมิ้งหยากลับกลายเป็นฝ่ายชนะ พวกนางคงไม่วายถูกฮองเฮากำจัดทิ้งเป็นแน่

มีดที่ถูกใช้การไปแล้ว จะมีใครอยากเก็บไว้ใกล้ตัว?

“แต่คนที่ถูกใส่ร้ายคือชายาอวี้ เช่นนั้นเปิ่นกงเห็นว่าเรื่องนี้ควรให้ชายาอวี้เป็นผู้จัดการ”

ฮองเฮายังคงเป็นคนที่มีอำนาจสูงสุด เพียงประโยคเดียวก็มอบอำนาจในการลงโทษให้แก่หลินเมิ้งหยา

เหตุเพราะหลินเมิ้งหยาเป็นผู้เสียหาย ดังนั้นการมอบเรื่องนี้ให้นางเป็นผู้จัดการจึงเป็นเรื่องเหมาะสม

หากกระทำเช่นนี้ ฮองเฮาจะได้รับชื่อเสียงด้านความยุติธรรม ซ้ำยังหลุดพ้นจากข้อสงสัย

แต่น่าเสียดาย คนที่นางต้องเจอกลับเป็นคนที่รับมือได้ยากอย่างหลินเมิ้งหยา

เหล่าพระญาติสนิทต่างมีแผนในใจ

การที่ฮองเฮากระทำการเช่นนี้ แสดงว่านางมีความมั่นใจเต็มเปี่ยม แม้ช่วงนี้พวกเขาจะไม่พึงพอใจในการควบคุมของนางอยู่บ้าง แต่ถึงกระนั้นก็ยังไม่สบโอกาสตอบโต้นางกลับ ดังนั้นจึงตกเป็นเบี้ยล่างให้นางเสมอ

ดังนั้นสายตาของทุกคนจึงพุ่งตรงไปทางหลินเมิ้งหยา

แต่กลับได้เห็นชายาอวี้ยังคงคุกเข่าอยู่ที่เดิม ก้มหน้า ไม่กล่าวอะไร

“ชายาอวี้ ไม่รู้ว่าเจ้าคิดเห็นเช่นไร?”

หลังจากได้ยินคำถามของอ๋องฉงซาน หลินเมิ้งหยาเงยหน้าขึ้น ดวงตาเปล่งประกายราวกับหยดน้ำคู่นั้นแสดงออกถึงความอ่อนโยน ผิดกับฮองเอาที่มักวางอำนาจยกตนข่มท่าน

“หลานสะใภ้เติบโตอยู่ในเรือนของตนเอง แต่ไหนแต่ไรมาไม่เคยรู้จักกับหยุนซือฝูและผู้ดูแล แต่เพราะเหตุใดจึงถูกทั้งสองประสงค์ร้ายเอาได้? ยิ่งไปกว่านั้น ชุดทางการถูกตัดเย็บขึ้นจากห้องตัดเย็บของฝ่ายใน ซ้ำยังต้องได้รับการตรวจสอบจึงจะส่งมาที่จวนได้ หม่อมฉันจึงคิดว่าเรื่องนี้จะต้องมีผู้บงการอยู่เบื้องหลังอย่างแน่นอนเพคะ”

หลินเมิ้งหยาคงไว้ซึ่งท่าทางสุขุม นางมิได้มีท่าทีเสมือนคนกำลังแผดเผาคนเหล่านี้ให้มอดไหม้

กลับกันคนเหล่านั้นอยากผลักนางให้จมน้ำเสียเหลือเกิน การเมตตาคนเหล่านี้ไม่ต่างอันใดจากการทำให้ตนเองยิ่งน่าสงสาร

“เรื่องที่เจ้าพูดมาก็มีเหตุผล ฮองเฮาเหนียงเหนียง พระองค์ดูแลวังหลังมานานหลายปี คิดไม่ถึงเลยว่าจะเกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้น หากปล่อยผ่านในคราวนี้ เกรงว่าจะส่งผลกระทบกับพระองค์ได้ เช่นนั้นพวกเรามาทำการตรวจสอบกันเถิด หนึ่งเพื่อพิสูจน์ความบริสุทธิ์ใจของชายาอวี้ สองเพื่อกำจัดเสี้ยนหนามในวังหลัง จะได้ไม่เกิดเหตุการณ์เช่นนี้อีก”

อ๋องหลีซานให้ความร่วมมือกับพี่น้องของตนเองเป็นอย่างดี ทั้งสองกำลังร่วมมือกันเพื่อบีบฮองเฮาให้ตรวจสอบเรื่องนี้ให้กระจ่าง

ความเกลียดชังพวกเขาทั้งสองพลันปรากฏขึ้นในหัวใจของฮองเฮา

ตอนที่ฮ่องเต้ขึ้นครองบัลลังก์ ทั้งสองคนซึ่งเป็นขุนนางเก่าอ้างว่าสุขภาพของพวกเขาไม่ดี ดังนั้นจึงไม่อาจรับตำแหน่งสำคัญใดๆ ได้ ก่อนจะขอเดินทางออกนอกชายแดน

แต่คิดไม่ถึงเลยว่าเพียงฮ่องเต้ประชวรติดเตียง พวกเขาจะอ้างว่าได้รับพระราชโองการจึงรีบกลับมา

การกลับมาของพวกเขาทำให้นางกับไท่จื่อไม่อาจตัดสินใจได้อย่างเต็มที่

แม้แต่วันนี้นางก็จงใจเชิญพวกเขามาเพื่อทำให้หลินเมิ้งหยาพ่ายแพ้หมดท่า

แต่คิดไม่ถึงเลยว่านางจะโดนพวกเขาหักหลังเช่นนี้!

ดวงตาคมกริบดั่งหงส์หรี่เล็กลง หลังจากแสดงท่าทางครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง นางจึงเอื้อนเอ่ยออกมา

“เช่นนั้นเรื่องนี้ให้ทำตามที่ท่านอ๋องทั้งสองรับสั่งเถิด หยุนซือฝู ฮวงกงกง พวกเจ้าจะต้องช่วยเหลือพวกท่านอ๋องให้ดี เข้าใจหรือไม่?”

ฮองเฮาในเวลานี้เสมือนคนกำลังรอชมอะไรสนุกๆ บนโลกใบนี้ไม่มีคำว่าแพ้สำหรับนาง เหตุเพราะนางเตรียมการรับมือเอาไว้แล้ว

พวกเขาทั้งสองคิดจะปีนเกลียว แต่นั่นก็ต้องดูด้วยว่าเกลียวของพวกเขายืดยาวมาจนถึงนางหรือไม่!

“พ่ะย่ะค่ะเหนียงเหนียง”

ฮวงกงกงกลับยังมีท่าทีสงบนิ่ง อันที่จริงเรื่องนี้ไม่เกี่ยวข้องกับเขา เขาเป็นเพียงผู้ถ่ายทอดคำสั่งแต่เพียงเท่านั้น

ขณะที่ฮองเฮาคิดจะหมุนตัวจากไป หลินเมิ้งหยากลับเอ่ยออกมาอีกครั้ง

“คาดว่าเหนียงเหนียงอาจจะลืมเรื่องบางอย่างไป เมื่อครู่หม่อมฉันขอพระราชทานอนุญาตไปร่วมงานกราบไหว้บรรพบุรุษนะเพคะ”

ส่งเสียงอ่อนหวาน สีหน้าฮองเฮาเปลี่ยนไป

นี่…นางกำลังยั่วยุตนเองอยู่ใช่หรือไม่? หลินเมิ้งหยาคิดว่าตัวเองเป็นใครจึงคิดอยากไปเข้าร่วมงานกราบไหว้บรรพบุรุษ?

ในราชวงศ์ มีเพียงฮองเฮาที่อภิเษกสมรสอย่างถูกต้องตามขนบธรรมเนียมประเพณีและไท่จื่อเฟยเท่านั้นที่จะสามารถเข้าไปร่วมงานได้

นางเป็นเพียงชายาองค์เล็กๆ แต่บังอาจคิดจะไปเข้าร่วมในงานพิธีเช่นนี้! บังอาจยิ่งนัก!

“เรื่องนี้คงไม่เหมาะสม เปิ่นกงเห็นว่าควรล้มเลิกไปก่อน หากบรรพบุรุษโกรธเกรี้ยวขึ้นมา เช่นนั้นต้าจิ้นจะประสบเภทภัยเอาได้ ชายาอวี้คงไม่อยากโดนคำครหาจากราษฎรใช่หรือไม่?”

ฮองเฮาผู้สง่างามกลับพลิกลิ้น

ท่านอ๋องทั้งสองเริ่มรู้สึกถึงความไม่เหมาะสม

แน่นอนว่าการเข้าไปกราบไหว้บรรพบุรุษของชายาอวี้เป็นเรื่องไม่เหมาะสม หากนางยังคงดึงดันเข้าไปแล้วล่ะก็ เกรงว่าชายาอวี้จะต้องตกที่นั่งลำบาก

“หม่อมฉันน้อมรับคำสั่งสอนของเหนียงเหนียง แต่หม่อมฉันคิดว่าในเมื่อเหนียงเหนียงลั่นวาจาแล้วมิควรคืนคำ หากพระองค์กลับคำเช่นนี้ หม่อมฉันกลัวว่าเรื่องนี้จะถูกครหาเอาได้ เช่นนั้นเรื่องที่หม่อมฉันถูกใส่ร้ายก็จะยิ่งกลายเป็นเรื่องใหญ่ วันนี้หม่อมฉันสามารถไม่ไปเข้าร่วมงานพิธีในวัดได้ แต่หม่อมฉันอยากให้ฮองเฮารับปากกับหม่อมฉันว่าจะทรงพระราชทานอนุญาตหากหม่อมฉันมีเรื่องที่สามารถช่วยประเทศชาติบ้านเมืองและเหล่าราษฎรได้”

หลินเมิ้งหยาก้มหน้าลงด้วยท่าทางเคารพเชื่อฟัง แต่ในความเป็นจริงไม่มีใครล่วงรู้แผนการในใจของนาง

นางเดาไว้อยู่แล้วว่าฮองเฮาจะไม่ยอมปล่อยให้นางไปร่วมงานในวัดได้ง่ายๆ

นางเสนอข้อเรียกร้องนี้ขึ้นมาเพราะคิดอยู่แล้วว่าฮองเฮาจะกลับคำพูดของตนเองต่อหน้าธารกำนัล

จากนั้นนางจึงเปลี่ยนข้อเรียกร้องอีกครั้ง คราวนี้ฮองเฮาก็จะมิอาจปฏิเสธนางได้อีก

อ๋องทั้งสองเห็นความฉลาดเฉลียวของหลินเมิ้งหยา พวกเขามีแก่ใจที่อยากจะสนับสนุนนาง เหตุเพราะฮองเฮาเป็นฝ่ายใส่ร้ายนางก่อน

ในเมื่อเรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว หากยังมิพูดอะไรออกไป เกรงว่าเรื่องนี้จะยังไม่จบง่ายๆ

ปรายตามองหลินเมิ้งหยา คำพูดกลับติดอยู่ที่ริมฝีปาก ไม่อาจเอ่ยสิ่งใดออกมา

ตอนแรกนางวางแผนเพื่อให้เด็กคนนี้ตกหลุมพราง แต่ใครจะรู้ว่าตนเองถูกหลินเมิ้งหยาวางกลอุบายซ้อนแผนตั้งแต่ต้น

อย่ามองผิวเผินเห็นว่านางเป็นเด็กกตัญญูรู้คุณเชียว เพราะว่าอันที่จริงนางมีแผนการมากมายอยู่ในใจ

“ได้ เปิ่นกงอนุญาต”

ทำประโยชน์แก่บ้านเมืองแก่ราษฎรอันใดกัน? ฮองเฮาไม่คิดหรอกว่านางจะมีแผนอันใดซ่อนอยู่อีก ตอนนี้เพียงแค่รับปากนางไปก่อน แต่ถึงกระนั้นนางก็จะทำให้หลินเมิ้งหยาลำพองใจไม่ได้นานนัก

เรื่องนี้ยังไม่จบง่ายๆ หรอก

“เช่นนั้นเรื่องนี้ขอให้พวกท่านอ๋องเป็นผู้จัดการแล้วกัน เปิ่นกงยังมีเรื่องสำคัญที่ต้องไปจัดการ มิอาจปล่อยเวลาให้คลาดเคลื่อนได้ ฮวงกงกง เจ้าจงให้ความร่วมมือกับพวกเขา อย่าได้ทำให้เปิ่นกงผิดหวัง เข้าใจหรือไม่?”

“พ่ะย่ะค่ะ หนู่ฉายรับพระบัญชา”

ฮองเฮาเดินจากไป อันที่จริงสงครามในครั้งนี้มีผลเสมอกัน

หลินเมิ้งหยาไม่คิดรั้งฮองเฮาเอาไว้ ฮองเฮายังไม่อาจลงโทษนางได้ ดังนั้น หัวใจของหลินเมิ้งหยาจึงมิได้รู้สึกยินดียินร้ายแต่อย่างใด

“เข้ามา นำตัวพวกเขาไปขังไว้ จากนั้นรอคำสั่งจากพระชายา”

ฮวงกงกงออกคำสั่ง หลินเมิ้งหยามองดูคนทั้งสองที่ถูกทหารองครักษ์ลากตัวออกไป

พิธีการยังคงดำเนินต่อไป ตอนนี้ยังมิใช่เวลาเหมาะสมในการจัดการพวกเขา

หลินเมิ้งหยาไม่กลัวพวกเขาจะถูกเอาชีวิตระหว่างทาง เหตุเพราะหากพวกเขาตายไป คนที่น่าสงสัยที่สุดจะกลายเป็นฮองเฮาทันที

ไม่ว่าพวกเขาจะตายด้วยน้ำมือของใครก็มิใช่เรื่องรีบร้อนอันใด

“หลานสะใภ้ขอบพระทัยเสด็จอาทั้งสอง หากไม่มีพวกพระองค์ เกรงว่าวันนี้หม่อมฉันคงถูกใส่ร้ายไปแล้วเพคะ”

ทันทีที่ฮองเฮาเดินจากไป เหล่าพระญาติสนิทที่มีความสัมพันธ์อันดีกับฮองเฮาเองก็เดินตามไป

ดังนั้นหลินเมิ้งหยาจึงรีบเอ่ยขอบคุณท่านอ๋องทั้งสอง

อ๋องฉงซานและอ๋องหลีซานสบตากัน เห็นได้ชัดว่าทั้งสองกำลังส่งสายตาชื่นชมมาทางหลานสะใภ้คนนี้

ทั้งว่านอนสอนง่าย ฉลาดเฉลียวมีไหวพริบ นานมากขนาดไหนแล้วนะที่ไม่เคยเห็นคนแบบนี้?

“เจ้าต่างหากที่เป็นคนละเอียดรอบคอบ พวกเราเพียงแค่ช่วยสนับสนุนแต่เพียงเท่านั้น เด็กน้อย เจ้าอย่าได้มากพิธีไปเลย พวกข้ากับมู่จือล้วนเป็นเพื่อนกัน หากพวกข้ายังอยู่ เจ้าจะมิถูกรังแกง่ายๆ อย่างแน่นอน”

อ๋องหลีซานหัวเราะออกมา ขันทีคนสนิทเข้าไปประคองหลินเมิ้งหยา

“คิดไม่ถึงเลยว่าจะเป็นเช่นนี้เพคะ”

หลินเมิ้งหยาเคยได้ยินท่านพ่อพูดถึงเรื่องนี้เช่นเดียวกัน

ล้วนกล่าวขานกันว่าท่านพ่อและฮ่องเต้เป็นสหายที่ร่วมกันต่อสู้จนสร้างเจียงซานแห่งต้าจิ้นขึ้นมาได้

เหตุเพราะเรื่องราวในคราวนั้น วันนี้ฮ่องเต้จึงได้นั่งครองบัลลังก์มังกร

ท่านพ่อเคยเล่าว่าตอนแรก นอกจากเขาแล้ว ฮองเต้ยังมีพี่น้องแท้ๆ อีกสองคนที่เป็นกองกำลังสนับสนุน ดูเหมือนทั้งสองคนนั้นจะเป็นสองคนนี้ไม่ผิดแน่

“เรื่องราวก็เป็นเช่นนี้นี่แหละ แต่คนที่รู้เรื่องนี้ล้วนล้มหายตายจาก อีกทั้งยังเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับ ดังนั้นความสัมพันธ์ระหว่างพวกข้ากับพ่อของเจ้าจึงไม่มีคนรู้เห็น การช่วยเหลือเจ้าอย่างลับๆ เช่นนี้ก็เกินขีดจำกัดของพวกเราแล้ว เฮ้อ พอฮ่องเต้ประชวร บ้านเมืองก็ล้วนวุ่นวายยุ่งเหยิงมิต่างอะไรจากการปล่อยให้แม่ไก่มาขันตอนเช้า”

ความกังวลของอ๋องฉงซานก็มิต่างอะไรจากความเจ็บปวดของอ๋องหลีซาน

หลินเมิ้งหยามองท่านอ๋องทั้งสองอย่างเป็นห่วง

อันที่จริงหลินเมิ้งหยารู้สึกได้ถึงกลิ่นอายของการดูถูกจากคำพูดที่ว่าแม่ไก่มาขันตอนเช้า แต่ฮองเฮาเป็นคนใจแคบ ไท่จื่อเองก็ไม่ได้เรื่อง หากราชสำนักตกอยู่ในมือของพวกเขาทั้งสอง เกรงว่าอีกไม่นานเจียงซานจะต้องล่มสลาย

รักษาท่าทางสุขุมเพื่อฟังความกังวลเกี่ยวกับชาติบ้านเมืองของทั้งคู่

หากนางพูดสิ่งที่ไม่สมควรพูดออกไป เช่นนั้นนางก็มิต่างอะไรจากเด็กไม่ได้รับการอบรมสั่งสอน

“เฮ้อ เจ้าดูเถิด พออายุมากแล้วก็ชอบพูดจาเลื่อนเปื้อน ไปเถิด พวกเราไปทำพิธีกัน ไม่รู้ว่าเจ้าเด็กหลงเทียนอวี้ทำบุญด้วยอะไร เหตุใดจึงมีพระชายาที่ฉลาดเฉลียวเช่นนี้”

อ๋องฉงซานรีบไล่ความกังวลออกจากแววตา เห็นได้ชัดว่าลูกสาวของสหายเก่าสามารถเอาชนะใจเขาได้แล้ว

หลินเมิ้งหยาพยักหน้า ก่อนจะเดินตามท่านอ๋องทั้งสองไป