ลี ซุนจี แม่ของมารุตื่นเช้าขึ้นด้วยเสียงของนาฬิกาปลุกจากโทรศัพท์ สามีของเธอนั้นไม่อยู่บ้านเพราะทำงานกะดึก เธอพับเก็บที่นอนของตัวเองก่อนจะลุกขึ้นเดินเข้าห้องครัวไปพร้อม ๆ กับท่าทางบิดขี้เกียจ วันนี้เป็นวันที่มารุและบาดะจะเริ่มไปโรงเรียนกันอีกครั้ง มารุ ในโรงเรียนแห่งใหม่ ส่วนบาดะ ในห้องเรียนใหม่ เธอคิดถึงหน้าลูกที่ยังหลับไหลพร้อมนำข้าวที่แช่ไว้ตั้งแต่เมื่อคืนมาใส่ในหม้อหุง ตอนนั้นเองที่มารุได้เดินออกมาจากห้องพร้อมท่าทางสดชื่น

 

“ตื่นแล้วเหรอครับแม่?” เขาถาม

 

“หา…” ทำไมจู่ ๆ ถึงพูดเพราะขึ้นมา? ซุนจีจ้องมองไปด้วยความสงสัย

 

“อ่า ตื่นแล้วเหรอ” มารุรีบแก้ไขคำพูดของตัวเองด้วยการพูดห้วน ๆ แทน

 

“แน่สิ แม่ต้องทำอาหารเช้านะ ลูกล่ะ ทำไมถึงตื่นเร็วนัก?” เธอถามกลับ

 

“แค่เหมือนว่าผม… จะรู้สึกประหม่า” เขายอมรับออกมา ซุนจีนึกสงสัยว่าทำไมจู่ ๆ ลูกชายตัวดีถึงได้เริ่มพูดสุภาพขึ้นมา หรือว่าเขาอยากจะเปลี่ยนวิธีพูดเพราะเข้ามัธยมปลายแล้ว? เธอคิดติดตลก เพราะเธอเป็นคนตลกมากพอ ๆ กับที่เป็นคนทะนงตน

 

“ไปล้างหน้าล้างตาไป กว่าข้าวจะเสร็จคงอีกนานอยู่”

 

“ได้ครับ ไม่สิ ได้”

 

ซุนจีทำหน้าฉงนจ้องมองดูลูกชายเดินเข้าห้องน้ำไป

* * *

 

“อึดอัดเป็นบ้า” มารุบ่นกับตัวเองเบา ๆ ความทรงจำของเขาหายไปเกือบหมดแล้วก็จริง แต่เขาก็ยังจำหลาย ๆ เรื่องได้อยู่ เขาจะรู้สึกแปลก ๆ ถ้าต้องคุยกับแม่ด้วยคำพูดห้วน ๆ แล้วมันตอนไหนกันนะ ที่เขาเริ่มเปลี่ยนวิธีพูดกับแม่ให้เป็นคำพูดสุภาพ

 

“พอลองมานึกดู น่าจะเป็นตอนที่เริ่มทำงานล่ะมั้ง” เขาเริ่มใช้คำพูดสุภาพกับพ่อแม่ของตัวเองหลังจากได้รู้ว่าการใช้ชีวิตอยู่ในสังคมจริง ๆ มันยากลำบากแค่ไหน

 

“แม่ครับ แม่ พ่อครับ พ่อ” มารุเริ่มรู้สึกคุ้นชินกับการพูดแบบห้วน ๆ เร็วกว่าที่คิด เยี่ยม มันสมบูรณ์แบบ

 

เขาล้างหน้าและหัวของตัวเอง ตัวเขาต้องอมยิ้มหลังจากเห็นว่าน้ำใช้เวลาทำความร้อนถึง 20 วินาที เรื่องแบบนี้นี่แหละที่ทำให้เขารู้สึกได้จริง ๆ ว่าเขากลับมาในอดีต มารุเดินออกมาจากห้องน้ำและพบแม่ของเขากำลังทำซุปอยู่ มาถึงตอนนี้เขาจึงเข้าใจว่าทำไมแม่ของเขาถึงได้มีแรงตื่นมาทำอาหารเช้าให้พวกเขาได้กินทุกวัน

 

เพราะแม่ของเขาแค่ต้องการให้ลูก ๆ ได้เจอวันใหม่ที่สดใส ไม่มีอะไรมากไปกว่านั้น

 

“ให้ช่วยไหม?” หลังเห็นแม่ของตัวเองกำลังง่วนอยู่กับการทำอาหาร เขารู้สึกอยากช่วยขึ้นมา

 

“ไม่เป็นไร รู้ใช่ไหมว่าทำแบบนี้ไปแม่ก็ไม่เพิ่มเงินค่าขนมให้หรอกนะ”

 

“รู้ได้ไงเนี่ย?”

 

“เพราะแม่เป็นแม่ไงล่ะ” เธอตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงที่ชัดเจน

 

มารุเปิดตู้เย็นพร้อมพยายามกลั้นหัวเราะไปด้วย ในตู้นั้นเขาเห็นเบียร์ของพ่อและน้ำลูกพลัมกับราสเบอร์รี่ของแม่ เขาคิดถึงภาพแบบนี้เอาเสียมาก ๆ ทางด้านแม่ของเขากลับมองมาด้วยความประหลาดใจหลังเห็นเขานำน้ำเชื่อมผสมกับน้ำและดื่ม

 

“นึกว่าไม่ชอบของแบบนี้เสียอีก” เธอกล่าว

 

“เหรอ?” เขาถามกลับ

 

“เวลาแม่ทำให้เมื่อไหร่ ลูกก็ถามหาแต่โซดานะ” จริงด้วย เขาจำได้ว่าเขาเคยเกลียดมันเพราะมันทำให้น้ำอุ่นมีรสชาติอมเปรี้ยวอมหวานแปลก ๆ เขาจึงตัดสินใจที่จะหาคำมาแก้ตัว

 

“ลิ้นผมคงรับรสชาติเปลี่ยนไปล่ะมั้ง” มารุตอบกลับไปด้วยท่าทางมีความสุขก่อนจะจิบมันอีกครั้ง ถึงเขาจะไม่สามารถอธิบายมันได้ แต่น้ำเชื่อมพวกนี้มันส่งผลดีต่อผู้ชาย เขารู้สึกได้

 

“นี่ลูก ป่านนี้แล้วเหรอเนี่ย ไปปลุกบาดะให้แม่หน่อยสิ” แม่เขาขอ ตอนนี้เป็นเวลาเจ็ดโมงเช้าแล้ว ได้เวลาเตรียมตัวไปโรงเรียน

 

“ได้”

 

“อย่าไปเตะน้องอีกล่ะ” เธอเตือน

 

“รู้แล้วน่า” มารุตอบกลับไปอย่างส่ง ๆ ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องของน้องสาว น้องสาวของเขาห่อตัวเองไว้ในผ้าห่มราวกับว่าเป็นหนอนดักแด้

 

‘จะว่าไป หลังจากนั้นเราก็ไม่ได้คุยกันอีกเลยสินะ‘ เขาคิด

 

น้องสาวของเขาในอนาคตจะต้องประสบกับการหย่าร้าง มันเป็นเรื่องปกติในยุคนั้น แต่เขาก็ไม่เคยนึกไม่เคยฝันเลยว่าน้องสาวของตัวเองจะต้องมาเผชิญกับมัน ก่อนหน้านั้นสมัยยังเรียนอยู่มหาวิทยาลัย เขากับน้องสาว นาน ๆ ทีจะชวนกันออกไปเที่ยวดูหนัง แต่หลังจากที่เธอย้ายออกไปอาศัยอยู่ตัวคนเดียวพวกเขาก็ไม่ได้คุยกันอีกเลย จะได้เจอกันจริง ๆ ก็แค่ตอนงานวันรวมญาติ เขาก็ไม่ได้ไม่ถูกกับเธอหรือเกลียดกันอะไรแบบนั้น แต่ก็ไม่ได้สนิทเช่นกัน คงบอกได้แต่ว่า ความสัมพันธ์ธรรมดา ๆ

 

เธอนั้นหายตัวไปเลยหลังจากมีเรื่องการหย่าร้าง ถึงแม้จะมีการโทรกลับมาหาครอบครัวบ้างเวลาใกล้วันรวมญาติ และเรื่องสุดท้ายที่เขาได้ยินเกี่ยวกับน้องสาว ก็คงเป็นเรื่องที่แม่ของเขาเล่าให้ฟังว่าเธอกำลังคบกับผู้ชายคนใหม่อยู่ มารุชะงักไปพักหนึ่งหลังจากนึกขึ้นมาได้ว่าตัวเขาควรจะเรียกน้องสาวว่าอย่างไรดี ตัวเขาที่อายุ 45 คงจะเรียกเธอแค่ว่า ‘แก‘

 

‘แต่ตัวฉันในตอนนี้… ‘ มารุที่เพิ่งจะเข้ามัธยมปลายนั้น เขาจำได้ชื่อหนึ่งอย่างขึ้นใจ

“อ้วน” เขาเรียกพร้อมกับเตะเข้าที่เท้าของน้องสาวเบาๆ เขารู้สึกผิดทันทีหลังจากทำลงไป แต่เขาคงเปลี่ยนนิสัยของตัวเองไม่ได้ง่าย ๆ ใช่แล้ว เพราะเขาคือมารุตอนอยู่มัธยมปลาย

 

“อา อะไร” บาดะ จ้องมาที่มารุด้วยดวงตาที่ยังลืมไม่ค่อยขึ้นของเธอ ก่อนจะหันหน้าลงไปซุกในหมอนอีกครา มารุคิดจะเตะเธออีกครั้ง ก่อนจะตัดสินใจก้มไปที่หน้าของเธอแทน

 

“ตื่น เช้าแล้ว”

 

“อ่า ให้ตาย”

 

มารุจ้องมองไปที่หน้าของน้องสาว หน้าตาแบบนี้เองสินะ เพราะตัวเขาจำหน้าตาของเธอในอนาคตได้ไม่ค่อยชัดเจน มารุจิ้มไปที่หน้าผากของเธอ เพราะเธอนั้นดูน่ารักเกินกว่าจะห้ามมือไว้ได้

 

“อ่า ให้ตาย พี่ก็เอาด้วยเหรอ” บาดะลุกขึ้นก่อนจะตะคอกใส่เขา มารุรีบหนีออกจากห้องทันที ก่อนที่น้องสาวของเขาจะขึ้นเสียงไปมากกว่านี้ อารมณ์ร้อนของเธอนั้นเป็นสิ่งเดียวที่อยู่กับตัวเธออย่างคงทนถาวรไปตลอดชีวิต

 

‘อ่า คงเพราะงั้นสินะ เพราะแบบนั้นถึงต้องหย่ากับสามีสินะ‘ เขานึกขึ้นพร้อมหนีออกมาจากห้อง

มารุนั่งลงที่โต๊ะก่อนจะเห็นบาดะออกมาจากห้องด้วยใบหน้าบูดบึ้ง

 

“แม่ พี่ตีหนูอะ” เธอบ่น

 

“งั้นทีหลังก็ตื่นให้ตรงเวลาสิ”

 

แม่ของเขาตอบกลับไปอย่างไม่ใยดี บาดะที่รู้ตัวว่าเถียงสู้แม่ไม่ได้จึงมุ่งตรงเข้าห้องน้ำไปแทน

 

“เตะน้องอีกแล้วเหรอ?” เธอถาม

 

“เปล่า” แน่นอนว่าเขาปฏิเสธ แถมจริง ๆ แล้วมันยังไม่ได้ผลอีกต่างหาก

 

“ทำตัวใจดีกับน้องหน่อยไม่ได้เหรอ? เมื่อก่อนเดินไปไหนมาไหนกุมมือกันไว้แน่นตลอดเวลาแท้ ๆ ”

 

“ผมเนี่ยนะ” มารุพยายามมองย้อนไปในความทรงจำของตัวเอง มันเป็นแบบนั้นจริง ๆ เหรอ? เขาจำได้ลาง ๆ ว่าเขามักจะเดินกุมมือน้องสาวของเขาไปไหนมาไหนด้วยกัน พวกเขามักไปที่เกมอาร์เขตหรือขึ้นไปบนภูเขาด้วยกัน

 

‘จริงด้วย… และเขาก็เคยพลัดหลงกับเธอไปครั้งหนึ่ง‘ มารุยิ้มขึ้นหลังจากนึกถึงความหลังตอนนั้นได้

 

“มีอะไร?” แม่ของเขาถาม

“เปล่า แค่นึกถึงเรื่องเก่า ๆ น่ะ” เขาหยุดไปพักหนึ่งราวกับกำลังคิดถึงมันอยู่ “ตอนนั้นน่ะ ตอนที่ผมหลงกับบาดะ”

 

“อ่า ตอนนั้น” ดูเหมือนว่าเธอเองก็ยังจำมันได้ “ตอนนั้นลูกร้องไห้เยอะเลยนี่ เพราะหาน้องไม่เจอ”

 

“เหรอ?”

 

“แน่สิ ยังไงก็เถอะ นี่ กินข้าวก่อนไปนะ เตรียมกระเป๋าไว้แล้วใช่ไหม?”

 

มารุพยักหน้ารับ

 

“อย่าไปกวนครูเขามากล่ะ หาเพื่อนใหม่ด้วย เพราะตอนมัธยมปลายนี่แหละที่จะได้เจอเพื่อนแท้”

 

“รู้แล้ว ๆ ผมไม่ใช่เด็ก ๆ แล้วนะ”

 

“ยังเด็กสิ และก็อย่าไปคบคนแปลก ๆ ล่ะ เข้าใจไหม?”

 

มารุพยักหน้ารับด้วยรอยยิ้ม เธอพูดถูก

 

ตอนนี้ เขาเป็นแค่เด็กน้อยเท่านั้น

 

* * *