ข้ามเวลาล่าฝัน! บทที่ 13 ตอนที่ 1

 

“เกินไปเนอะ?”

 

เดมยังเองก็มีท่าทีปวดใจไม่แพ้กัน ราวกับว่าของที่เสียหายเป็นของ ๆ เขาเอง

 

“รู้อะไรเหรอวะ มารุ?” โดจินถาม

 

“ฉัน? ยังหรอก”

 

“ยัง?”

 

มารุได้แต่ปัดมือปฏิเสธ คัง โดวุค เจ้าหนุ่มนี่น่าสงสัยเอามาก ๆ แต่จะไปตัดสินคนอื่นจากแค่รูปร่างภายนอกก็ไม่ได้ มารุเองในอดีตก็ได้เห็นคนที่ชีวิตต้องพังทลายเพราะถูกตัดสินจากภายนอกมานักต่อนัก

 

การเรียนการสอนจบลงตั้งแต่ 5 โมง ตอนนี้มันเป็นเวลาเลย 6 โมงเย็นแล้ว ห้องเรียนของพวกเขาว่างเปล่า ถ้าไม่นับพวกครูที่ยังเดินไปมากันอยู่

 

“เห็นพวกปีสามหลายคนยังตั้งหน้าอ่านหนังสือกันต่อจนดึกดื่น”

 

“พวกนั้นก็ไม่ได้เอาแต่เล่นกันทุกคนนะ ได้ยินว่าบางคนอยากหางาน บ้างก็อยากไปเรียนต่อมหาวิทยาลัย” เดมยังตอบพร้อมเงยหน้ามองเพดาน

 

หลังออกมาจากห้องประชุม เขายังเห็นหลาย ๆ ห้องถูกใช้งานอยู่ คงเป็นพวกนักเรียนที่มาจับกลุ่มติวเพื่อสอบเข้ามหาวิทยาลัย

 

“นึกว่าเด็กโรงเรียนอาชีวะจะเอาแต่เล่นไปวัน ๆ เสียอีก” โดจินกล่าว

 

“พวกปีสามคงไม่เหมือนเราหรอก จริง ๆ ฉันเองก็อยากเข้ามหาลัยนะ”

 

“อยากเข้าที่ไหนล่ะ?”

 

“สักที่ในโซลเนี่ยแหละ”

 

“เห้ย แกเรียนเก่งเหรอ?”

 

มารุเปิดเข้ามาในห้องพร้อมกับเสียงของทั้งสองคนที่กำลังคุยกันอยู่ วิศวกรรมไฟฟ้า ห้องบี เขามองออกนอกหน้าต่างไปเห็นสนามที่ยังมีคนเล่นบาสกันอยู่

 

“ไปเถอะ”

 

มารุเก็บของตัวเองและเดินนำออกห้องไป เพื่อนอีกสองคนก็ตามกันมาไม่ห่าง ก่อนทั้งสามคนจะไปแยกย้ายกันที่ร้านอาหารหน้าโรงเรียน

 

มารุหยุดเดินไปพักหนึ่ง เขาเปลี่ยนจุดหมายของตัวเองไปยังด้านซ้ายมือของโรงเรียนแทน ไม่นานเขาก็มาถึงสวนข้างโรงเรียน สวนที่เกือบร้างเพราะไม่มีการใช้งานมานาน

 

เขาเห็นจุดแดง ๆ ลอยอยู่ในอากาศแต่ไกล แสงของมวนบุหรี่จากเหล่านักเรียนนักเลง บ้างก็มาสูบเป็นกลุ่ม บ้างมานั่งสูบคนเดียว นาน ๆ ทีก็จะมีครูผ่านมาบ้าง แต่พวกนี้ก็ไม่เคยโดนจับได้ แม้แต่ตัวมารุในอดีตเอง ก็เคยมาสูบที่นี่ ถึงจะต้องโยนบุหรี่ทิ้งไปแทบจะทันทีเพราะรสชาติอันห่วยแตกก็ตาม

 

มารุจอดจักรยานและเดินเข้าไปในสวน พวกเด็กที่มาสุ่มหัวกันที่นี่ ส่วนมากจะใส่ชุดธรรมดา พวกนี้คือเด็กโรงเรียนเขาแน่นอน และส่วนน้อยจะใส่ชุดนักเรียน แถมพวกนี้ยังมีแต่ผู้หญิงด้วย น่าจะมาจากโรงเรียนนานาชาติดงซอง เพราะโรงเรียนนี้ใกล้กับโรงเรียนของมารุมากที่สุดแล้ว ได้ยินว่าชอบไปเที่ยวงานเทศกาลของกันและกัน พวกนักเลงเองก็คงจะตีสนิทกันด้วย

 

เขามองไปรอบ ๆ เพื่อหาตัวโดวุค จนในที่สุดก็เจอตัว เขากำลังอยู่ในมุมหนึ่งกับเพื่อน ๆ ของเขา ในกลุ่มมีคนที่มารุไม่เคยเห็นหน้าด้วย คงมาจากโรงเรียนอื่นล่ะมั้ง? จะยังไงก็ตาม เขาแค่มีเรื่องอยากคุยกับโดวุค มารุจึงเดินเข้าไปหาโดวุค

 

“โดวุค”

 

“…หะ?”

 

เด็กหนุ่มมีท่าทีตกใจที่เห็นมารุ เขาจึงยื่นบุหรี่ไปให้เพื่อนถือ

 

“มีเรื่องจะถามหน่อย”

 

“ถาม?”

 

“อ่า”

 

“อะไรล่ะ?”

 

“แกสูบบุหรี่ที่ห้องประชุมเมื่อวันเสาร์ก่อนใช่ไหม?”

 

“เสาร์ก่อน? ทำไมวะ?”

 

โดวุคหันมามองมารุด้วยรอยยิ้ม หมายความว่าเขาไปสูบจริง ๆ

 

‘ตัวเราใจเย็นขนาดนี้เลยเหรอ? เหมือนว่าจะมองสีหน้าพวกนี้ออกได้ง่าย ๆ ด้วย’ มารุนึกสงสัยตัวเอง

 

ในชีวิตก่อนเขาเป็นคนที่ค่อนข้างมีความอดทนต่ำ ยิ่งกับเรื่องไม่ยุติธรรมแล้ว เขาเป็นคนประเภทที่พยายามจะช่วยคนอื่นเท่าที่ทำได้ เพราะแบบนั้นเขาถึงได้ทะเลาะกับเจ้านายบ่อย ๆ ในที่ทำงาน ทำให้ไม่มีเจ้านายหรือหัวหน้าคนไหนอยากจะคุยกับเขา และเพราะแบบนี้เขาถึงตัดสินใจมาเป็นคนขับรถโดยสาร

 

แต่ถึงอย่างนั้น เขาก็ไม่ได้เป็นคนที่กล้ามากมายขนาดนี้ เขาคงไม่สามารถเดินเข้ามากลางดงนักเลง โดยไร้ความกลัวแบบนี้ได้

 

‘คงเกี่ยวกับอายุด้วยแหละ’

 

ตอนนี้อย่างเพิ่งไปสนใจเรื่องนั้นเลย

 

“ตอนไปสูบเห็นชุดที่กอง ๆ อยู่ไหม?”

 

“ไม่ จะถามเพื่อ? จะเอาไปฟ้องครูเหรอ?”

 

“คิดว่าฉันมาเพราะเรื่องนั้นเหรอ? ถามจริงดิ?”

 

โดวุคถ่มน้ำลายลงพื้นก่อนจะเดินเข้ามาหามารุ

 

“อะไรของมึง ก็นึกว่าจะมีเรื่องเสียแล้ว”

 

“เหมือนมีอะไรส่วนตัวนะ พวก บอกมาหน่อย ตอนไปสูบเห็นของที่กองอยู่กับพื้นไหม?”

 

“อ่า เห็น แล้ว?”

 

ใบหน้าของโดวุคยื่นเข้ามาใกล้ กลิ่นของบุหรี่ ให้ตาย แรงจริง ๆ

 

“แค่ถามเฉย ๆ”

 

มารุจ้องตาของโดวุคกลับ เด็กหนุ่มไม่มีทีท่าจะกลัวเลย

 

“แกเอาบุหรี่ไปจี้เสื้อผ้าพวกนั้นจนเป็นรูรึเปล่า?”

 

เขาไม่ต้องพูดอะไรไปมากกว่านั้น โดวุคกระพริบตาด้วยความงุนงง และ

 

[เหี้ยนี่พูดไรของมัน? จี้อะไร?]

 

กล่องคำพูดลอยขึ้นมาบนหัวของเขา นั่นเป็นเครื่องยืนยันแล้วว่าโดวุคไม่เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ จุงฮยุกอาจจะพูดถูก คนทำน่าจะเป็นพวกปีสาม

 

“พูดอะไร—“ โดวุคกำลังบ่น แต่มารุก็ตัดบทเขาเสียก่อน

 

“ขอโทษทีที่มากวน ไปสูบต่อเถอะ แต่อย่าสูบเยอะไปล่ะ เดี๋ยวจะได้มาเสียใจภายหลัง”

 

“ห-หะ?”

 

“เจอกัน”

 

อย่างน้อยเขาก็รู้แล้วว่าโดวุคไม่ใช่คนประเภทที่จะทำลายข้าวของคนอื่น แต่พวกนักเลงในวัยนี้มันก็มีแค่พวกอยากทำเท่ทั้งนั้น ถึงจะมีพวกที่ทำตัวเลวทรามจริง ๆ อยู่บ้างก็ตาม มารุคิดได้ดังนั้นก็หันหลังกลับไปที่จักรยานของตัวเอง

* * *