ข้ามเวลาล่าฝัน! บทที่ 18 ตอนที่ 1

“ไปพักก่อนเถอะ เดี๋ยวครูฝึกการแสดงเขาจะมาแล้ว”

“มาวันนี้เหรอคะ?” ยูนจังถามออกไป เพราะเธอเอง ก็เพิ่งจะรู้เรื่องวันนี้

‘เฮ้อ แล้วจะเอายังไงกับเรื่องเงินดีนะ?’

ครูที่ปรึกษายิ้มแย้ม ระหว่างที่เหล่านักเรียนของเขากำลังคุยกันเรื่องเงินค่าสอน ยูนจังทนมองรอยยิ้มนั้นตรง ๆ ไม่ได้ ยิ่งพอได้ยินเรื่องแบบนั้นเข้าแล้วด้วย

[ตรวจดูรึยังครับ? ขอโทษนะครับที่จ่ายช้าขนาดนี้ เงินเดือนผมมันออกไม่ตรงเวลานิดหน่อย ครับ ฝากดูแลพวกเด็ก ๆ ด้วยนะครับ”

เธอบังเอิญได้ยินครูที่ปรึกษาคุยโทรศัพท์ แทซิคโกหกเรื่องงบชมรม งบที่ชมรมการแสดงได้มา ไม่แม้แต่จะใกล้เคียงกับค่าสอนที่ว่านี้ เขาน่าจะใช้เงินของตัวเองจ่ายส่วนที่เหลือ ยูนจังได้ยินเข้าแล้วก็ได้แต่เก็บมาคิดทั้งวัน จนสุดท้ายต้องบอกเพื่อน ๆ ไป

แต่จุงฮยุกก็บอกให้เธอเก็บเรื่องนี้ไว้เงียบ ๆ ทันที เขาไม่อยากให้ครูของเขาต้องมาลำบากใจ

[แต่เราจะปล่อยมันผ่านไปเฉย ๆ ไม่ได้ ฉันไม่อยากให้มันผ่านไปเฉย ๆ]

ยูนจังเห็นด้วย เพราะเรื่องนี้มันเกี่ยวกับชมรม ชมรมที่เธอใช้เวลากับมันมาทั้งปี เรื่องเงินทองเธอไม่เคยเกี่ยง ถ้ามันเกี่ยวกับชมรมแล้วล่ะก็

มินซองและจูงฮยุกหันไปสบตากัน พวกนั้นมีแผนจะทำอะไรเหรอ? มินซองยกมือขึ้น

“ครู รอบนี้จ่ายค่าจ้างเขาไปเท่าไหร่เหรอ? คนเดียวกับปีก่อนรึเปล่า?

มินซองชอบถามอะไรแบบนี้อยู่แล้ว เพราะฉะนั้นคำถามนี้จึงไม่แปลกใหม่อะไร

“คนละคนกัน คนนี้เธอเป็นที่ปรึกษาชมรมการแสดงของมาวิทยาลัย หลังทำงานในคณะละครเวทีมาได้สักพัก คนนี้ครูบอกได้เลยว่ามีประสบการณ์ พวกเราได้เรียนอะไรเยอะแน่”

แทซิคทำเนียนข้ามเรื่องเงินไป ถ้าถามออกไปอีกทีตอนนี้ มันจะเริ่มดูน่าสงสัยแล้ว มินซองจึงได้แต่นั่งเงียบ

‘งือ อยากรู้’

ยูนจังปากสั่นด้วยความใคร่รู้ มันเป็นเงินที่เยอะมากรึเปล่า? เธอจะมีปัญญาจ่ายไหม? ให้ตายสิ ในหัวของเธอเต็มไปด้วยความสงสัยอย่างหยุดไม่อยู่ ทำไมครูต้องจัดการมันเองคนเดียวด้วย? เธอจ้องไปที่แทซิคตาเขม็ง ต้องถามให้ได้

แต่ก่อนที่เธอจะทันยกมือขึ้น เดนมิก็หยิกเข้าที่เอวเธอ มันเจ็บมากจนยูนจังเผลอร้องออกมา ด้วยความเจ็บปวดปนตกใจ เหล่าปีหนึ่งต่างหันมามองเธอ ยูนจังจึงหันไปมองที่เพื่อนของตัวด้วยตาขวาง ๆ ส่วนเดนมิ กลับทำเป็นเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

‘ยัยนี่’

แต่ถ้าไม่โดนแบบนั้น เธอคงได้เอ่ยปากถามไปแล้วแน่ ๆ เดนมินั้นสังเกตเรื่องอะไรพวกนี้ได้ไว้มาก เธอรู้เรื่องที่ยูนจังคิดเกือบจะตลอดเวลา

“มันเจ็บนะ”

“ช่วยไม่ได้ ก็ทำหน้าตาสงสัยขนาดนั้น รู้ตัวใช่ไหม?”

“…ชิ”

เธอพูดไม่ผิด ยูนจังเลยปล่อยเรื่องครั้งนี้ผ่านไป และหันความสนใจกลับไปหาแทซิคอีกครั้ง ครูของพวกเธอมองที่โทรศัพท์ตัวเองอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะเดินออกจากห้องไป คงเพราะครูการแสดงคนใหม่มาถึงแล้วแน่ ๆ

“ใครกันนะ”

“นั่นสินะ”

มินซองและจุงฮยุกเองก็ดูจะกังวลเช่นกัน ครูคนก่อนเป็นชายวัยสามสิบที่ท่าทางใจดี เขาสอนพวกเราเหมือนเป็นลูกหลาน

‘แต่เข้าหายากมาก’

ครูคนก่อนนั้นถึงจะเป็นคนใจดี แต่เขาก็รักษาระยะห่างกับพวกนักเรียนเช่นกัน เพราะเขาดูยุ่งมาก เรื่องนั้นคงพอเข้าใจได้แหละ แต่เธอก็ยังเศร้าใจที่ไม่สามารถทำความรู้จักเขาได้มากกว่านี้ สุดท้าย เขาก็คงแค่ไม่สนใจชมรมการแสดงของเด็กมัธยมปลาย

ครูฝึกการแสดงจะบอกให้สมาชิกชมรมทำอะไรสักอย่าง แล้วก็จบเท่านั้น ยูนจังยังจำความรู้สึกราวกับเป็นตุ๊กตาให้เขาเชิดได้อยู่เลย แน่นอนว่าการแสดงออกมาได้ดี แต่ไม่ใช่จากความพยายามและความสามารถของนักเรียน สุดท้าย ความสัมพันธ์ของทั้งสองฝ่ายก็พังลง และนั่นทำให้เขาต้องลาออกไปช่วงวันหยุดฤดูร้อน

คงเพราะแบบนั้นแหละ พวกปีสามกับปีสองคนอื่น ๆ ถึงไม่กลับมากันเลย

ยูนจังส่ายหัว

‘เราต้องมีสมาธิ’

ตอนนี้มันไม่ใช่เวลามาหวนนึกถึงอดีต เธอหันไปมองที่ปีหนึ่งอีกครา ตอนนี้มันคือการเริ่มต้นครั้งใหม่ เพื่อนใหม่ ละครเรื่องใหม่ เธอจะทำทุกอย่างที่ก่อนหน้านี้เธอทำมันไม่ได้

ประตูของหอประชุมถูกเปิดออก เผยให้เห็นแทซิคเดินนำหน้าผู้หญิงร่างผอมเข้ามา เธอมีผมสีเหลืองทอง สูงราว 170 เซนติเมตร และหลังจากที่เธอเข้ามาในห้อง สิ่งแรกที่เธอทำก็คือหันมาจ้องหน้านักเรียนแต่ละคน ราวกับนักล่าที่กำลังมองหาเหยื่ออย่างไรอย่างนั้น ยูนจังรู้สึกประทับใจมาก คน ๆ นี้ดูท่าจะต่างกับครูคนก่อนลิบลับ

“นี่อาจารย์ หยาง มิโซ จะมาเป็นครูฝึกการแสดงให้พวกเราในปีนี้” แทซิคบอกพร้อมปรบมือต้อนรับ นักเรียนเองพอเห็นแบบนั้นก็ปรบมือตาม

“ฝากที่เหลือด้วยนะครับ”

“ค่ะ”

มิโซนั้นมีเสียงที่แหลมสูง ดูขัดกับหน้าตาท่าทาง บางทีอาจจะไม่ดุขนาดนั้นก็ได้? แต่พอแทซิคเดินลับออกไปจากห้องประชุม ใบหน้าของมิโซก็เคร่งครึมขึ้นมาทันตา

“นั่น” เธอกล่าวพร้อมชี้มือไปบนเวที

ชี้อะไรน่ะ? ฉากเหรอ? ยูนจังเห็นแล้วก็มีแต่ความงุนงง ตอนนั้นเองที่นักเรียนคนหนึ่งลุกขึ้น เขาหยิบเก้าอี้ที่ซ่อนอยู่ใต้ผ้าใบและเดินกลับมาพร้อมมัน

เขาคือมารุ

เขาปัดเก้าอี้นิดหน่อยก่อนจะวางมันไว้ด้านหน้าครูฝึก อ่อ เธอถามหาเก้าอี้

“จากนี้เขาเป็นหัวหน้า”

หัวหน้า? มิโซชี้ไปที่มารุด้วยนิ้วชี้ มารุเองก็เอามือชี้ที่ตัวเองเหมือนกันด้วยความงุนงง

“ใช่ เธอดูจะเข้าใจอะไรได้ดี จากนี้ไปฉันจะสั่งคำสั่งที่เธอนะ”

เธอนั่งลงไขว้ขาบนเก้าอี้ ก่อนจะยกเอามือขึ้นมาเท้าคางและมองไปที่สมาชิกแต่ละคน ราวกับว่าเธอกำลังหาเรื่องพวกนักเรียนอยู่ก็ไม่ปาน เด็กคนอื่นก็คงคิดเหมือนกัน ทำให้พวกนั้นต่างพากันจ้องมองลงที่พื้นอย่างเกร็ง ๆ

‘ทดสอบพวกเราอยู่เหรอ?’