ปีบ ปีบ ปีบ

รถโดยสารแล่นฉิวมาบนท้องถนนพร้อมเสียงแตรดังสนัน ตัวรถเอนไปซ้ายทีขวาที คงเพราะคนขับไม่สามารถควบคุมรถได้ ความเร็วของรถนั้นเร็วจนน่ากลัวว่าจะพลิกคว่ำได้ทุกเมื่อ รถคันอื่นเมื่อเห็นก็ได้แต่หักหลบกันเป็นทาง

รถโดยสารโดดข้ามหลายแลนจนขึ้นไปถึงทางเท้าที่ว่างเปล่า

ตู้ม

รถโดยสารหยุดลงหลังจากชนเข้ากับเสาไฟฟ้า เสาไฟฟ้าที่ถูกชนหักโค่นลงใส่รถยนต์ที่อยู่ใกล้ ๆ คนรอบ ๆ ที่เกิดเหตุต่างพากันออกมาจากรถของตัวเองเพื่อมุงดูสภาพรถโดยสารที่พังยับเยิน ประตูของรถโดยสารถูกเปิดขึ้นและเหล่าผู้โดยสารที่ตื่นตระหนกก็ต่างพากันพรั่งพรูออกมาจากรถ

“ใครก็ได้โทรแจ้งตำรวจที” เสียงตะโกนดังออกมาจากกลุ่มคนที่พรั่งพรูออกมาจากรถ

“คนขับตายแล้ว”

วันที่ 3 ตุลาคม 2031

คนขับรถโดยสารนาม ฮาน มารุ ได้เสียชีวิตลงด้วยวัย 45 ปี

* * *

ในชีวิตคุณเคยเสียใจกับเรื่องอะไรรึเปล่า?

มันเป็นความคิดแรกที่ผุดเข้ามาในหัวของมารุหลังจากลืมตาขึ้น เขาได้ยินเสียงคลื่นที่ซัดเข้ากับชายหาด พร้อมลมทะเลเย็น ๆ ที่ตีเข้ามาที่ใบหน้าของเขา ขณะที่เขานั่งลงและเงยมองท้องฟ้า

เขาอยู่ที่ไหน?

“ตื่นแล้วเหรอคะ กำลังคิดว่าจะปลุกอยู่พอดีเลย” เสียงของหญิงสาวดังขึ้นมาจากด้านหลังของเขา ทำให้เขายิ่งสับสนเข้าไปใหญ่

“ที่นี่…” มารุกล่าวขึ้นอย่างแผ่วเบา

โชคดีที่เหมือนว่าหญิงสาวจะเข้าใจในความมึนงงของมารุ

“เดี๋ยวก็เข้าใจเองค่ะว่าที่ไหน แค่ลองนึกดู”

มารุเข้าใจสถานการณ์ทันทีหลังได้ยินคำพูดของหญิงสาวในชุดขาว จนแม้แต่ตัวเขาเองก็ยังต้องตกใจ แต่หลังจากรู้ เขาก็ทำหน้าขมขื่นขึ้นมา

“ผม… ตายแล้วงั้นเหรอ” มารุถามเพื่อความแน่ใจ

หญิงสาวตอบยืนยันในข้อสงสัยของเขา “ใช่ค่ะ”

“คุณเป็นนางฟ้าเหรอ” มารุถามด้วยความสงสัย

หญิงสาวอมยิ้มให้กับคำถาม “ก็คล้าย บ้างเรียกฉันว่านางฟ้า บ้างเรียกฉันว่ายมทูต แต่ชื่อน่ะมันไม่สำคัญหรอก สิ่งสำคัญคือสิ่งที่ฉันกำลังจะพูดต่างหากล่ะ”

หญิงสาวเริ่มออกเดินด้วยเท้าก้าวยาว ทำให้มารุต้องพยายามเดินก้าวให้เร็วกว่าปกติเพื่อตามเธอให้ทัน หลังจากเดินมาได้สักพักพวกเขาก็มาถึงร่มชายหาดที่ปักอยู่อย่างโดดเดี่ยวท่ามกลางหาดทรายอันกว้างใหญ่

หญิงสาวเดินเข้าไปที่เก้าอี้ใต้ร่มนั้น “เชิญค่ะ”

และมารุก็ทำตาม หญิงสาวพูดต่อหลังจากทิ้งตัวลงนั่งบ้าง “คุณฮาน คุณตายในวันที่ 3 ตุลาคม เวลา 11:23:14 จำได้ไหมคะว่าตัวเองตายได้ยังไง?” น่าแปลกใจที่ตัวมารุเองจำมันได้ดี

“ครับ” เขาตอบกลับ

มารุย้อนนึกถึงเหตุการณ์ ราวกับมันเป็นความทรงจำอันห่างไกล เขากำลังขับรถโดยสารเพื่อไปที่ป้ายสุดท้าย ก่อนจะมีบางอย่างลอยมาบนถนนและพุ่งตรงเข้าหาตัวเขา มันทะลุผ่านกระจกหน้ารถและกระแทกเข้ากับหน้าอกของเขาอย่างจังก่อนมันจะตกไปอยู่ที่เบาะข้าง ๆ ตัวเขา ถ้าจำไม่ผิด มันมีลักษณะคล้ายหัวของค้อน

เขารู้สึกได้ว่าลมหายใจของเขาแผ่วลงทันที ตามมาด้วยการเสียการควบคุมรถ

มารุเหยียบลงไปที่เบรกและหันหัวรถขึ้นไปบนทางเท้าโล่ง ๆ เพราะเขาต้องทำให้ผู้โดยสารปลอดภัย และ ณ เวลานั้นการทำให้รถหยุดบนทางเท้าน่าจะเป็นทางเลือกที่ดีที่สุดแล้ว จากนั้น… ก็ว่างเปล่า พอรู้สึกตัวเขาก็พบว่าตัวเองมาอยู่ที่นี่แล้ว ทำให้เขาเกิดความสงสัยขึ้นอย่างหนึ่ง

“ผู้โดยสาร… ปลอดภัยดีรึเปล่า?” เขาถาม

“ค่ะ เพราะคุณ ทุกคนถึงรอดชีวิตมาได้ ถ้าคุณยอมแพ้กลางทางคุณคงจะพารถประสานงากับรถบรรทุกและทำให้ทุกคนต้องเสียชีวิต” หญิงสาวตอบกลับ

พอได้ยินอย่างนั้นก็ทำให้มารุรู้สึกดีขึ้นมาเล็กน้อย “ค่อย… ยังชั่ว”

แต่ก็ไม่มาก เพราะถึงเขาจะช่วยคนอื่นไว้ได้ แต่ตัวเองกลับต้องตาย ใครจะคอยดูแลภรรยาและลูกสาวของเขาต่อล่ะ ตอนนั้นเองที่เขาได้นึกถึงประกันชีวิตที่ทำไว้

“500 ล้านวอนน่าจะช่วยลูกผมได้บ้าง จนกว่าเธอจะโตใช่ไหมครับ?”

หญิงสาวยิ้มให้กับคำพูดของเขา “คงห่วงครอบครัวสินะคะ”

“ครับ ลูกสาวผมกำลังจะเข้ามัธยมปลาย ถึงผมจะไม่เคยให้อะไรลูกได้เพราะความจน แต่ด้วยเงินก้อนนั้น…” มารุเช็ดน้ำตาที่คลอขึ้น

“คุณฮาน” หญิงสาวเรียก

“ครับ?” เขาขานตอบ

“คุณอย่างลองใช้ชีวิตดูอีกครั้งไหมคะ” มารุอึ้งไปพักหนึ่งหลังได้ยินคำพูดนั้น