“เรามาถึงแล้ว!”

แกลลิสเทรียร์ เมืองหลวงของจักรวรรดิ

เป็นเมืองที่ล้อมรอบไปด้วยกำแพงใหญ่ เว้นแต่ในพื้นที่ของขุนนาง แทบจะไม่มีการต่อแถวเพื่อเข้าเมืองเลย ก็ผู้คนสามารถที่จะเข้าออกโดยไม่ต้องระบุตัวตนได้นี่นะ

ผมมุ่งหน้าไปหายามเฝ้าประตู

“หยุดเลย! แกเป็นใคร?”

“ผมคือนักเดินทางครับ ผมเดินทางไปทั่วทวีปเพื่อทำการฝึกฝนอยู่”

“ฝึกฝนวิชาการต่อสู้งั้นเหรอ……? ด้วยตัวเองเนี่ยนะ?”

ยามสองคนเริ่มจ้องมาที่ผมอย่างเย้ยหยัน

ผมไม่ได้มีของมากพอที่จะอ้างว่าเป็นพ่อค้า ผมเลยคิดหาเหตุผลที่สามัญที่สุด

ผมพึ่งนึกขึ้นได้ว่าร่างกายของผมมันไม่เหมาะกับเรื่องแบบนั้นแน่ๆ

“แหม เอาแบบนั้นก็ได้ แต่ว่านายควรจะรีบไปซะก่อนที่…… นายจะเจ็บตัวนะ เข้าใจไหม?”

“ขอบคุณครับ”

เอาล่ะ หวังว่าเราจะเข้าไปได้โดยสวัสดิภาพนะ

“อ้อ ใช่ พวกคุณมีการอำนวยความสะดวกในการฝึกด้วยใช่ไหมครับ? ผมได้ยินมาว่าทหารยามจะเป็นคนเขียนจดหมายแนะนำให้น่ะ”

“หืมม? อ้อ งี้นี่เอง แต่ว่าถ้านายจะฝึกฝนเพื่อเป็นนักรบล่ะก็ นายก็ต้องเป็นนักผจญภัยไม่ก็ทหาร……”

เห็นได้ชัดว่าทหารยามกำลังรู้สึกลำบากที่จะต้องแนะนำเรา

เราไม่รู้ว่าจะทำยังไงดี ……เรามั่นใจว่าเราสามารถที่จะจัดการทหารยามสองคนได้ในทันที แต่มันคงจะเป็นปัญหาหลังจากนั้นแน่

ในขณะที่ผมกำลังคิดอยู่นั้น ก็ได้มีตัวเป้งเดินมาด้านหลังผมและผลักผมออกไป

“ฮ่าฮ่า นายมาเอาหนังสือแนะนำงั้นเหรอ? นายคงไม่พูดอย่างนั้นเว้นแต่ว่าจะมีความแข็งแกร่งแบบนี้หรอกนะ!”

ชายผู้อยู่ในชุดคล้ายโจรและเป็นชายผู้คุ้นชินกับการต่อสู้พูดเช่นนั้น

“คุณก็คิดเหมือนกันใช่ไหมล่ะ คุณทหารยาม? เห็นมะ?”

“โอ๊ะ ใช่…… ถูกแล้วล่ะ”

“เพราะงั้น ช่วยเขียนจดหมายแนะนำให้ทีแล้วกัน ฉันอยากให้นายเขียนจดหมายแนะนำให้ฉันจะได้ได้รับการดูแลที่ดีที่สุดไงล่ะ

“เกรงว่าจะทำเช่นนั้นให้ไม่ได้……”

หืมมม……

“ถ้าหากว่าผมแข็งแกร่งกว่าเขา พวกคุณจะมอบจดหมายให้ผมด้วยไหมครับ?”

“อะไรนะ?”

ผู้ชายคนนั้นตอบสนองก่อนที่ทหารยามจะทำ

เขาเริ่มข่มขู่เราสุดๆ

“นี่แกคิดว่าฉันจะจัดการปลาเล็กปลาน้อยอย่างแกไม่ได้งั้นเหรอ?”

“ใจเย็นก่อน พ่อหนุ่ม ฉันก็ไม่ได้จะบอกว่ามันแย่หรอกนะ แค่……ก่อนที่นายจะเจ็บตัวน่ะ”

ไม่ไม่ไม่ไม่ไม่ไม่ไม่ไม่ไม่ไม่ไม่ไม่ไม่ไม่ไม่ไม่ไม่ไม่ไม่ เราไม่ยอมหรอก

ผู้ชายคนนั้นชักดาบขึ้นมา

“เดี๋ยว เดี๋ยว เดี๋ยว เดี๋ยวก่อนสิ”

“ไม่เป็นไร”

เขาพูดอย่างงั้นกับทหารยามที่จะมาหยุดเขา และเดินเข้าไปหาผู้ชายคนที่ชักดาบออกมา

“ฉันยังให้อภัยนายอยู่นา”

“ไม่ แทนที่จะขอโทษผมชินกับอย่างนี้มากกว่า”

“หา?”

ทันทีทันใด ชายคนนั้นก็โดนน็อคให้ล้มลงและควงดาบของเขารอบๆตัว

“อะไรเนี่ย? โอ๊ย โอ๊ย โอ๊ย”

ผมจัดการเขาอย่างว่องไวไปที่มือของเขาและหยุดการเคลื่อนไหวของเขา

การแข่งศิลปะการต่อสู้ที่จัดขึ้นจากความคิดชั่ววูบขององค์หญิง พระองค์จะทรงไม่พอพระทัยเป็นอย่างมากหากพรองค์ไม่ชนะ เพราะงั้นผมจึงพยายามถึงที่สุดเพื่อที่จะเรียนรู้มัน แต่ผมก็ยินดีที่ได้ช่วยเหลือนะ

“อย่างนี้ล่ะเป็นยังไง?”

“ยอดเยี่ยมเลย……”

ทหารยามอ้าปากค้างในความนับถือ

“โอ๊ย! อ๊าว! ฉันขอโทษเรื่องที่ทำไป ทีนี้ปล่อยฉันไปได้แล้ว!”

“โอ๊ะ โทษทีครับ”

“ไอ้เวรเอ้ย…… ฉันน่ะเป็นนักล่าค่าหัวที่เป็นที่รู้จักพอตัวเลยนารู้มะ? พวกแกนี่ไปซ่อนอยู่ไหนกันมาวะเนี่ย อยากจะเป็นคนส่งสาส์นหรือไง ฮะ?……”

“ฮ่าฮ่า……”

ผมตัดสินใจที่จะขำออกไป

ก็เราจะบอกว่าหนีมากจากพระราชวังของอาณาจักรข้างเคียงไม่ได้นี่นะ

“แหม พวกเธอทั้งคู่เลย ฉันจะให้จดหมายแนะนำกับพวกเธอ ฉันมั่นใจว่าจะต้องไม่เป็นไรแน่ แต่ทางอาคาเดมีไม่ได้ปฏิเสธทุกคนที่เข้ามาหรอกนะ แต่มีเพียงผู้ที่จะสามารถจบออกไปได้ พวกเธอเองก็ยืดอกเข้าไว้ล่ะ”

“ขอบคุณครับ”

“เฮ้ย นายน่ะ ชื่อว่าอะไร”

“ลิลต์”

ผมเปลี่ยนชื่อนิดหน่อย ผมเองก็ไม่รู้ว่าพวกเขาจะตามมาไหม แต่เผื่อเอาไว้ก่อน

“โอเค ลิลต์ ฉันขอไปเปลี่ยนอุปกรณ์ก่อนที่จะไปสถานฝึกนั่นละกันนะ”

“อะไรนะ?”

“ความคิดมันก็เหมือนๆกันที่สถานฝึกนั่นแหละน่า ก่อนอื่นก็ดู หน้าตา และคุณภาพไงล่ะ ถ้าหากว่าคนเขาอยากจะเห็นสกิลของนาย นายก็ต้องให้เขาดูไง”

งี้นี่เอง……

“ถ้าหากนายไม่มีเงิน ฉันให้นายยืมก็ได้นะ ไม่คิดดอกเบี้ยด้วยเอ้า”

“ทำไมนายถึงได้……”

“นายไม่รู้ข้อมูลของสถานฝึกนั่นเลยใช่ไหมเนี่ย?”

“นั่นก็จริง แต่ว่า…”

“นั่นแหละคือสิ่งที่ฉันยื่นให้นายได้ นี่มันก็แค่โบนัสเฉยๆ เพื่อเป็นการตอบแทน ไว้นายค่อยมาใช้คืนทีหลังก็ได้น่า แล้วนายว่ายังไงล่ะ”

มันก็เป็นข้อเสนอที่ดีต่อเรา เพราะเรานั้นไม่มีข้อมูลของจักรวรรดิเลยสักนิด พูดให้ชัดคือข้อมูลที่เรามีเกี่ยวกับจักรวรรดิ มีแค่ระดับความรู้ที่ควรจะมีอยู่ในประชาชนทุกคนในแต่ละท้องที่ที่ขาดหายไป ……แต่ว่าก็โอเค ยังไงข้อเสนอนี้ก็คุ้มที่จะรับมาไว้

“นายชื่ออะไร?”

ทีนี้ได้เวลาเราถามกลับแล้ว

“ฉันชื่อ อาเวน”

“อาเวน ฉันไม่มีอะไรจะตอบแทนนายได้หรอกนะ โอเคไหม?”

ถ้าหากว่าเป็นงั้น ฉันก็จะขอยอมแพ้และทำเป็นไม่เคยสนใจซะ!

ด้วยรอยยิ้มกว้างๆบนใบหน้าของเขา ก่อนอื่นพวกเรามุ่งหน้าไปยังร้านขายอาวุธกันก่อน