ตอนที่ 387 ขายหน้า

ฎีกากล่าวโทษถูกส่งออกไปอย่างเร่งด่วน ใช้เวลาเพียงไม่กี่วันก็ถึงเมืองหลวง

มันถูกส่งเข้าสำนักทงเจิ้ง ผ่านการตรวจสอบของบรรดาขุนนางก่อน จึงจะส่งเข้าวังให้ฮ่องเต้ทอดพระเนตรได้

เพียงแต่…

เนื้อหาภายในฎีกาทำให้บรรดาขุนนางต่างลำบากใจเล็กน้อย

“ท่านโหวกว่างหนิงช่างใจกล้าเสียจริง บังอาจตำหนิฝ่าบาทในฎีกา เขาช่างไร้ที่ต่ำที่สูง!”

“บุตรสาวอันเป็นที่รักถูกพระราชทานให้เซียวอี้ ท่านโหวกว่างหนิงในฐานะบิดาก็ยากที่จะหลีกเลี่ยงวาจาที่เหมาะสม! ฝ่าบาทก็ดี อย่างน้อยก็ต้องขอความเห็นจากท่านโหวกว่างหนิงก่อน เหตุใดจึงออกพระราชโองการอย่างเร่งรีบ คราวนี้ดีแล้ว ทำให้ท่านโหวกว่างหนิงโกรธจนไม่สนใจความแตกต่างระหว่างฮ่องเต้กับขุนนาง ถึงกับต้องส่งฏีกล่าวโทษเร่งด่วนมายังเมืองหลวง”

“ถึงแม้ฝ่าบาทจะทรงรีบร้อนในการพระราชทานงานอภิเษกไปบ้าง แต่ในฐานะขุนนาง ท่านโหวกว่างหนิงมีความเห็นอย่างไรก็ต้องอดกลั้นเอาไว้ แต่เขาเพียงแค่ไม่พอใจเล็กน้อยก็ส่งฎีกากล่าวโทษมาอย่างเร่งด่วน เขากลัวมันจะไม่กลายเป็นเรื่องใหญ่หรือ”

ความจริงแล้ว บนฎีกาไม่ได้เอ่ยถึงเรื่องพระราชทานงานอภิเษกแม้แต่คำเดียว

แต่ในฐานะขุนนาง ไม่มีผู้ใดเป็นคนโง่

เวลานี้เยียนโส่วจ้านส่งฎีกากล่าวโทษมาอย่างเร่งด่วนย่อมเป็นเพียงเพราะเรื่องพระราชทานงานอภิเษก

เห็นได้ชัดว่าเขาโกรธ!

“ผู้คนต่างบอกว่าเยียนโส่วจ้านไม่ให้ความสำคัญกับบุตรที่กำเนิดจากองค์หญิงจู้หยาง ดูจากเวลานี้ ข่าวลือผิดพลาด! เขาให้ความสำคัญอย่างมาก เขายอมที่จะตำหนิลูกเขยรองและฮ่องเต้เพื่อเรื่องแต่งงานของบุตรสาว”

“องค์หญิงจู้หยางไม่เหมือนแต่ก่อนแล้ว บุตรทั้งหลายของนางยิ่งไม่อาจดูถูกได้ เยียนโส่วจ้านเป็นคนเข้าใจง่าย ย่อมรู้จักการกอบโกยและเสียสละ”

“ในเมื่อรู้จักการกอบโกยและเสียสละ เหตุใดตอนนั้นยังคงมอบตำแหน่งขุนนางระดับสี่ให้บุตรชายคนโต ไม่ใช่บุตรชายจากภรรยาเอก”

“เวลานี้ไม่เหมือนก่อน!!”

“บุตรชายคนโตของเยียนโส่วจ้านเห็นแก่ผลประโยชน์ ไม่อาจคบค้าด้วยได้”

“ตระกูลหลิงสนิทชิดเชื้อกับตระกูลเยียนอย่างมาก!”

“มันเป็นเรื่องในอดีตแล้ว เวลานี้ตระกูลหลิงสนิทกับองค์หญิงจู้หยาง ไม่ใช่ตระกูลเยียน ตระกูลเยียนคือตระกูลเยียน องค์หญิงจู้หยางคือองค์หญิงจู้หยาง ไม่อาจเอามาปะปนกัน!”

“สามีภรรยาคู่นี้ช่างน่าสนใจ!”

“อย่ามัวแต่นินทา! คิดดูเสียก่อนเถิดว่าจะจัดการฎีกากล่าวโทษฉบับนี้อย่างไรดีกว่า จะส่งเข้าไปในวังหลวงให้ฝ่าบาททอดพระเนตรหรือไม่!”

“เยียนโส่วจ้านเป็นแม่ทัพโยวโจว ในมือมีอำนาจทางทหาร หากพวกเราบังอาจขัดขวางฎีกาของเขาเอาไว้ เกรงว่าเขาจะไม่ปล่อยพวกเราไว้ ฎีกาฉบับถัดไปย่อมเป็นการกล่าวโทษพวกเรา! ไม่จำเป็นต้องทำให้เขาไม่พอใจ!”

“มีเหตุผลยิ่งนัก!”

“พรุ่งนี้ส่งฎีกากล่าวโทษฉบับนี้เข้าวังให้ฝ่าบาททอดพระเนตร!”

“เกรงว่าฝ่าบาทจะทรงโกรธมาก!”

“นำออกมาตอนประชุมท้องพระโรงพรุ่งนี้เช้าเสียดีกว่า”

“เจ้าอยากให้ฝ่าบาททรงขายหน้าต่อหน้าพวกเราขุนนางหรือ ไร้มโนธรรม!”

…

สุดท้าย ฎีกากล่าวโทษของเยียนโส่วจ้านก็ถูกส่งเข้าไปยังตำหนักซิงชิ่งพร้อมกับฎีกาอื่นให้ฮ่องเต้ทอดพระเนตร

ขุนนางได้เตือนหลัวเสี่ยวเหนียนเอาไว้ก่อนแล้ว

หลัวเสี่ยวเหนียนงุนงงเล็กน้อย เขาแอบหยิบฎีกาของเยียนโส่วจ้านออกมาอ่าน รู้สึกกลัวจนเหงื่อตก

เขาแอบตัดสินใจวางฎีกากล่าวโทษของเยียนโส่วจ้านไว้ด้านล่างสุด

เมื่อเป็นเช่นนี้ หากฮ่องเต้ไม่ทรงอ่านจบภายในวันเดียว ฎีกากล่าวโทษเล่มนี้ก็อาจไม่ได้ออกมาเห็นเดือนเห็นตะวันอีก

แต่เขาคาดการณ์พลาดไป!

“ข้าได้ยินว่าท่านโหวกว่างหนิงถวายฎีกามา หยิบออกมาให้ข้าอ่าน”

หลัวเสี่ยวเหนียนเหงื่อตก แต่ก็ไม่อาจพูดสิ่งใดได้ มิฉะนั้นเรื่องที่เขาแอบอ่านฎีกาก็จะถูกเปิดโปง

เขาทำได้เพียงรื้อค้นฎีกาที่ถูกวางไว้ด้านล่างสุดออกมา มอบให้ฮ่องเต้ไท่หนิงเซียวเฉิงอี้ด้วยความเคารพ

ฮ่องเต้ไท่หนิงเซียวเฉิงอี้ “ช่างน่าโมโหยิ่งนัก!”

ในฐานะฮ่องเต้ เขาไม่เคยต้องถูกเหยียดหยามด้วยการถูกขุนนางกล่าวโทษเช่นนี้

“บังอาจ! เยียนโส่วจ้านไม่กลัวตายหรือ”

ฮ่องเต้ไท่หนิงเซียวเฉิงอี้ฉีกฎีกากล่าวโทษทิ้ง พลันทุบโต๊ะ

เขาโกรธจนอกแทบจะระเบิด!

คิดแต่จะใช้วาจาที่โหดร้ายที่สุดสาปแช่งเยียนโส่วจ้าน

ขุนนางบังอาจกล่าวโทษฮ่องเต้ ผู้ใดให้ความกล้าแก่เขา

“ข้าควรประหารเขาเสีย!”

สีหน้าของฮ่องเต้ไท่หนิงเซียวเฉิงอี้ดำทะมึน หงุดหงิดจนสามารถพังทลายหลังคาทิ้งได้

ขันทีใหญ่หลัวเสี่ยวเหนียนคุกเข่าอยู่บนพื้น เกลี้ยกล่อมฮ่องเต้ให้ระงับความโกรธ รักษาพระวรกายซ้ำแล้วซ้ำเล่า

ฮ่องเต้ไท่หนิงเซียวเฉิงอี้ยกเท้าเตะเก้าอี้เล็กล้มลง ก่อนจะถีบไปที่หลัวเสี่ยวเหนียน “บอกมา เจ้าได้อ่านเนื้อหาในฎีกาก่อนแล้วใช่หรือไม่ บรรดาขุนนางต่างรู้เรื่องนี้แล้วใช่หรือไม่”

หลัวเสี่ยวเหนียนไม่กล้าไม่ตอบ “กระหม่อมสมควรตาย! กระหม่อมสมควรตาย! ฝ่าบาทโปรดทรงลงโทษ!”

ปัง!

เซียวเฉิงอี้ทุบกำปั้นลงบนโต๊ะ

“ข้ายังจะมีหน้าเหลืออยู่ได้อย่างไร บรรดาขุนนางต่างรู้เรื่องที่ข้าถูกเยียนโส่วจ้านกล่าวโทษแล้ว ข้ายังมีหน้าอีกหรือ เป็นถึงฮ่องเต้ แต่กลับต้องถูกเหยียดหยามเช่นนี้ อีกทั้งยังไม่มีขุนนางคนใดยืนออกมาบรรเทาความทุกข์แทนข้า กล่าวโทษเยียนโส่วจ้าน เรียกได้ว่าไร้ซึ่งที่ต่ำที่สูง ไร้ซึ่งโอรสสวรรค์ในสายตา! เรียกท่านอ๋องผิงชินเข้าเฝ้า! เรื่องนี้เกิดขึ้นเพราะเขา เขาต้องรับผิดชอบ!”

“พ่ะย่ะค่ะ!”

…

ฮ่องเต้ทรงกริ้ว จึงเรียกท่านอ๋องผิงชินเข้าเฝ้า ข่าวถูกแพร่กระจายออกไปอย่างรวดเร็วราวกับติดปีก

ภายในชั่วพริบตา ท่านอ๋องผิงชินเซียวเฉิงเหวินยังไม่ทันเข้าวัง บรรดาขุนนางต่างก็รู้ถึงความเป็นมาก่อนแล้ว

แม้แต่พระพันปีเถาในตำหนักฉางเล่อก็ทราบเรื่อง

เหตุการณ์ช่างน่าระทึกเสียจริง

พระพันปีเถาพูดอย่างขุ่นเคือง “ข้าคัดค้านเรื่องแต่งงานนี้ตั้งแต่แรก แต่ฮ่องเต้ไม่ทรงฟัง คราวนี้ดีแล้ว ถูกเยียนโส่วจ้านกล่าวโทษ เสียทั้งหน้าเสียทั้งเกียรติ ข้าอยากรู้เสียจริง เจ้าสองจะจัดการเรื่องนี้ รักษาหน้าของฮ่องเต้เอาไว้ได้อย่างไร สุดท้ายแล้ว เรื่องนี้ก็เกิดขึ้นเพราะเขา หากเขาไม่ออกหน้าทูลขอพระราชโองการแทนเซียวอี้ ย่อมจะไม่มีเรื่องหยามเกียรติในวันนี้ขึ้น”

เหมาเส้าเจี้ยพูดอยู่ด้านข้าง “สุดท้ายแล้ว ก็เป็นเพราะท่านโหวกว่างหนิงบังอาจเกินไป กล้ากล่าวโทษแม้แต่ฝ่าบาท ช่างไร้ที่ต่ำที่สูง!”

“เยียนโส่วจ้านไม่ยโสโอหังเมื่อใด! ตอนที่ฮ่องเต้องค์ก่อนยังทรงอยู่ เขายังกล้าขัดขืนพระราชโองการ กล่าวโทษฝ่าบาทสำหรับเขาก็เป็นเพียงการกำเริบเสิบสานมากขึ้นเท่านั้น มีเพียงตอนที่ฮ่องเต้ซวนจงหยวนผิงยังทรงอยู่เท่านั้นที่เขาไม่กล้า ยังรู้จักหน้าที่ในฐานะขุนนาง”

พระพันปีเถาก็โกรธอย่างมาก

ตั้งแต่ฮ่องเต้ซวนจงหยวนผิงจนถึงฮ่องเต้หย่งไท่ จนมาถึงฮ่องเต้ไท่หนิงเซียวเฉิงอี้…

ปู่ถึงหลานสามช่วงคน เมื่อเทียบกันแล้ว ราวกับยิ่งตกต่ำลงเรื่อยๆ

แม่ทัพที่มีกองกำลังส่วนตัวนับวันก็ยิ่งยโสโอหัง!

บารมีของฮ่องเต้ที่มีต่อขุนนางถูกบั่นทอนลงจนเหลือเพียงผิวหนังโดยไม่รู้ตัว

ความจริงแล้ว ฮ่องเต้มีอำนาจเพียงพอแค่ภายในพื้นที่นครบาล

เมื่อออกจากนครบาลไปแล้ว ไม่ว่าจะราษฎร หรือสำนักราชการท้องถิ่นก็ล้วนให้เกียรติตระกูลขุนนางในท้องถิ่นมากกว่า

พระดำริของฮ่องเต้ไม่อาจเทียบกับคำพูดของตระกูลขุนนางในท้องถิ่นได้

ช่างน่าเศร้า!

ถึงแม้พระพันปีเถาจะรู้ที่มาของปัญหา แต่ก็หมดหนทาง!

“การพ่ายแพ้ของกองทัพเหนือ ทำให้ราชสำนักเสื่อมเสียเกียรติยศจนหมดสิ้น! ที่พึ่งพาในการข่มขู่แม่ทัพท้องถิ่นของฮ่องเต้ก็เสียไปกว่าครึ่ง เฮ้อ เจ้าไปดูที่ตำหนักซิงชิ่งเอาไว้ อย่าให้ฮ่องเต้ทรงทำตามใจ ออกพระราชโองการต่อว่าเยียนโส่วจ้านก็พอ อย่าได้ใช้องครักษ์จินอู่ เวลานี้ ในมือของฮ่องเต้เหลือเพียงกองทัพใต้ และเศษเสี้ยวกองทัพเหนือ เห็นได้ชัดว่าไม่อาจควบคุมแม่ทัพท้องถิ่นได้ เพื่อแผ่นดินต้าเว่ย อดทนเอาไว้ก่อนเถิด!”

เหมาเส้าเจี้ยนได้ยินก็เกือบจะร้องไห้

“พระพันปีทรงยากลำบากนัก! ฝ่าบาททรงยากลำบากนัก! แม่ทัพท้องถิ่นเหล่านั้นล้วนสมควรตาย!”

“หยุดพูดเหลวไหล! เวลานี้ยังหวังพึ่งแม่ทัพท้องถิ่นเหล่านั้นต่อต้านกองทัพอูเหิง มิฉะนั้นเมืองหลวงจะไม่ปลอดภัย หากบ้านเมืองล่มสลาย ฝ่าบาทย่อมจะกลายเป็นคนบาปของต้าเว่ย คนบาปของแผ่นดิน! เพื่อแผ่นดินต้าเว่ย อดทนต่อบรรดาแม่ทัพเหล่านั้นก่อน เพื่ออนาคต”

“พ่ะย่ะค่ะ!”

เหมาเส้าเจี้ยนอดกลั้นน้ำตา มุ่งหน้าไปยังตำหนักซิงชิ่งด้วยดวงตาที่แดงก่ำ

…

ท่านอ๋องผิงชินเซียวเฉิงเหวินไม่ได้รีบร้อนในการเข้าวัง

พระชายาเยียนอวิ๋นฉียังพักอยู่ในจวนองค์หญิง ทำสงครามเย็นกับเขา

เฟ่ยกงกงกังวลใจอย่างมาก

“ท่านอ๋อง จะทำอย่างไรดี หากฝ่าบาททรงกล่าวโทษ จะ…”

“จะอย่างไร ฝ่าบาทจะยึดตำแหน่งของข้าคืนหรือ”

“แต่ท่านโหวกว่างหนิงไม่เพียงกล่าวโทษท่านอ๋อง แม้แต่ฝ่าบาทก็ยังกล่าวโทษ ช่างไร้ที่ต่ำที่สูง!”

เซียวเฉิงเหวินยิ้มเย็นยะเยือก “ปฏิกิริยาของท่านโหวกว่างหนิงเยียนโส่วจ้านเกินกว่าการคาดการณ์ของข้าจริง ข้าไม่คิดว่า เขาจะใส่ใจเรื่องแต่งงานของเยียนอวิ๋นเกอเช่นนี้ แต่คิดกลับกัน มันก็อาจจะเป็นเรื่องดีก็ได้ อย่างน้อยก็ทำให้ข้ามั่นใจในเจตนาของเยียนโส่วจ้าน รู้ว่าเขาใส่ใจสิ่งใดอย่างแท้จริง”

“เยียนโส่วจ้านให้ความสำคัญสิ่งใด”

เซียวเฉิงเหวินหัวเราะ “เขาให้ความสำคัญกับเยียนอวิ๋นเกอ! ควรจะบอกว่า บุตรทั้งหมดของเขา เขาให้ความสำคัญกับเยียนอวิ๋นเกอที่สุด อย่างน้อยในเวลานี้เป็นสถานการณ์เช่นนี้”

“รู้ว่าเขาให้ความสำคัญกับเยียนอวิ๋นเกอ ท่านอ๋องคิดจะใช้ประโยชน์อย่างไร”

“ท่านอ๋องไม่กลัวฝ่าบาททรงโกรธหรือ”

“ข้าย่อมมีวิธีรับมือกับเขา!”

…

ท่านอ๋องผิงชินเซียวเฉิงเหวินเข้าเฝ้าในวัง

หลังจากไล่ข้าหลวงทั้งหมดออกไป พี่น้องสองคนก็ปิดประตูพูดคุยกัน

เนื้อหาที่พูดคุยนั้น มีเพียงพี่น้องสองคนที่รู้

ไม่มีผู้ใดสืบได้แม้แต่คำเดียว

ลึกลับเช่นนี้ หรือว่ากำลังหารือจะทำร้ายผู้ใดอีก

หลังจากการเจรจาครั้งนี้ อารมณ์ของฮ่องเต้ไท่หนิงเซียวเฉิงอี้สงบลง เห็นได้ชัดว่าท่านอ๋องผิงชินเซียวเฉิงเหวินปลอบประโลมเขาได้สำเร็จ

หลังจากนั้น ฮ่องเต้ไท่หนิงเซียวเฉิงอี้เรียกบรรดาขุนนางเข้าเฝ้า ประชุมหารือเรื่องการรับมือกับฎีกากล่าวโทษ

ท่านอ๋องผิงชินเซียวเฉิงเหวินถูกลงโทษด้วยการตัดเงินเดือนหนึ่งปี

ท่านโหวกว่างหนิงเยียนโส่วจ้านบังอาจเหยียดหยามโอรสสวรรค์ ถูกตัดเงินเดือนหนึ่งปีเช่นเดียวกัน

การลงโทษนี้ไม่ร้ายแรง ทั้งยังเสียเกียรติของฮ่องเต้

เพียงแต่สถานการณ์บีบบังคับ แม้จะเป็นฮ่องเต้ผู้สูงส่งก็ทำได้เพียงอดทนและยอมจำนน

บรรดาขุนนางต่างชื่นชมความใจกว้างของฮ่องเต้ มีความอดทนต่อผู้อื่น มีแววแห่งการเป็นฮ่องเต้ที่ปรีชา

ไม่ได้ถูกไฟโกรธควบคุม จัดการเรื่องนี้ด้วยความใจเย็น การตัดสินใจที่ถูกต้องย่อมเป็นฮ่องเต้ที่ดี

ฮ่องเต้ไท่หนิงเซียวเฉิงอี้ “…”

ภายในใจนอกจากยิ้มเย็นก็เหลือเพียงความขมขื่น!

เป็นฮ่องเต้อย่างเขา เรียกได้ว่าอับอายขายหน้า!

ฮ่องเต้ที่ดีอันใดกัน เป็นเพียงแค่คำหลอกลวง

สุดท้ายแล้ว ฮ่องเต้อย่างเขาก็ไร้ความสามารถ ไม่มีฝีมือในการควบคุมแม่ทัพที่ยโสโอหัง

หากกองทัพเหนือยังอยู่ เขาก็ไม่ต้องอดทน ปล่อยให้เยียนโส่วจ้านเหยียดหยามเช่นนี้ แต่กลับลงโทษเยียนโส่วจ้านเพียงแค่หักเงินเดือนหนึ่งปี

ขายหน้า!

เมื่อการประชุมจบสิ้นลง ฮ่องเต้ไท่หนิงเซียวเฉิงอี้ก็มุ่งหน้าไปยังตำหนักเฟิ่งเซียน คุกเข่าขอขมาต่อหน้าบรรพบุรุษ!

เขาเป็นคนบาปของต้าเว่ย!

เขาทำให้ฮ่องเต้แต่ละยุคสมัยอับอาย!

ภายในใจของเขาเจ็บปวด ลังเล!

ทรมานเหมือนถูกไฟเผา!

แต่…

“ข้าจะอดกลั้นความโกรธนี้เอาไว้เพื่ออนาคต!”