บนเวที เซี่ยมั่นอวี่ออกมาก่อน

แต่ชุดที่เธอใส่ไม่ใช่ชุดหงส์แดงที่โพสต์ลงในเวยปั๋ว แต่เป็นชุดเสือขาวที่ไม่เคยปรากฏแก่สายตาของทุกคนมาก่อน

นี่เป็นชุดราตรีสีขาวล้วน ตรงคอเสื้อมีขนนกที่ย้อมสีน้ำเงินอ่อน ด้านซ้ายยาวถึงเข่า ด้านขวาทิ้งชายกระโปรงยาวดุจสายน้ำ พลิ้วสยาย ไม่ได้มีการแต่งหน้าที่ฉูดฉาด หรือจงใจทำสีหน้าอะไร

เซี่ยมั่นอวี่แค่เดินไปอย่างเป็นธรรมชาติ บุคลิกให้ความรู้สึกเหมือนนางพญา ราวกับข่มทุกอย่างไว้อยู่หมัด ออร่าเจิดจรัส มีความงดงามและความน่ายำเกรงในเวลาเดียวกันข่มขวัญชวนให้หวาดกลัว

ถึงแม้เซี่ยมั่นอวี่จะเป็นราชินีภาพยนตร์ แต่เธอคลุกคลีอยู่ในวงการบันเทิงมานานขนาดนี้ เคยเล่นมาหลากหลายบท เรื่องเดินแบบก็ง่ายมากสำหรับเธอเช่นกัน

แฟนคลับและชาวเน็ตผู้หลงใหลในการออกแบบที่ชมถ่ายทอดสดอยู่ในประเทศจีนฮือฮาขึ้นมาทันที

การถ่ายทอดสดครั้งนี้มหาวิทยาลัยศิลปะรอยัลแห่งยุโรปมอบลิขสิทธิ์ให้แพลตฟอร์มแตงโม

แพลตฟอร์มแตงโมเป็นแพลตฟอร์มฉายภาพยนตร์รายการอันดับหนึ่งของประเทศจีน ในการถ่ายทอดสดงานประกวดออกแบบเครื่องแต่งกายครั้งนี้ ทางแพลตฟอร์มได้เปิดให้รับชมสองช่อง เพื่อป้องกันการรับชมสะดุดหากมีผู้เข้าชมจำนวนมาก

ก่อนหน้านี้มีคนจำนวนไม่น้อยที่มาดูเพราะชุดหงส์แดงที่ลั่วจื่อเย่ว์ใส่ คราวนี้ทุกคนได้ถูกเซี่ยมั่นอวี่ดึงดูดสายตา

เซี่ยมั่นอวี่เดินออกมาแบบนี้ ช่องถ่ายทอดสดทั้งสองช่องจากที่มีผู้ชมไม่ถึงห้าล้านก็พุ่งขึ้นถึงสิบล้านอย่างรวดเร็ว!

ข้อความเลื่อนบนหน้าจอก็เด้งขึ้นมารัวๆ

[กรี๊ด สามปีแล้ว! วันนี้ฉันขอเรียกว่า ‘ฝ่าบาท’ ก่อนใครเลยแล้วกัน!]

[พี่สาวฉันสายตาเอาอยู่มาก! เหมือนตอนนั้นในเรื่องศิลาไร้จารึก ฉากที่พระนางบูเช็กเทียนขึ้นครองราชย์ ท่าทางตอนที่บอกให้พวกขุนนางลุกขึ้น เป็นฉันก็ยอมคุกเข่า]

[นักออกแบบของมั่นอวี่เป็นใคร นี่ต้องฝีมือได้ขั้นเทพขนาดไหน สุดยอดๆ ความสามารถขนาดนี้ยังต้องไปลอกเลียนแบบไอดอลสมองเลอะเลือนด้วยเหรอ]

[หึหึ อย่าเพิ่งรีบพูดไป การออกแบบต้องดูแรงบันดาลใจ ไม่แน่นักออกแบบของชูกวงมีเดียอาจเห็นชุดของลั่วจื่อเย่ว์แล้วเกิดแรงบันดาลใจก็ได้ ไม่อย่างนั้นทำไมถึงใช้สี่สัตว์เทพมาเป็นคอนเซ็ปต์ล่ะ]

คนอื่นไม่รู้ แต่จงจือหว่านรู้ดี

เธอจ้องเซี่ยมั่นอวี่เดินจากท้ายเวทีมาที่หน้าเวที หูก็ได้ยินเสียงฮือฮาชื่นชมไม่หยุด ยิ่งกว่าตอนลั่วจื่อเย่ว์ขึ้นมาเกินร้อยเท่า

แต่จงจือหว่านกลับไม่มีอารมณ์ชื่นชมชุดที่งดงามเลิศเลอนี้ เธอรู้สึกเวียนหัวระลอกแล้วระลอกเล่า หูอื้อ เท้าที่เหยียบอยู่บนรองเท้าส้นสูงก็ใกล้เหยียบจนหักเต็มที จงจือหว่านคิดมาตลอดว่า ในเมื่อเธอเก็บแบบชุดที่ถูกขยำทิ้งใบนั้นมาจากห้องทำงานของผู้เฒ่าจง นั่นก็แสดงว่าต้องเป็นของนักออกแบบในสังกัดจงซื่อกรุ๊ปแน่นอน เธอถึงได้เก็บเอาไปอย่างสบายใจ ธุรกิจของจงซื่อกรุ๊ปเน้นไปที่อัญมณี ด้านออกแบบก็ไม่ได้แย่ เธอยังได้ตั้งใจแก้ไขรูปนั้นให้ดีขึ้น เพื่อให้แน่ใจว่าเมื่อตัดเป็นชุดออกมาจะสวยงามยิ่งขึ้น

แต่ใครบอกเธอทีว่า แบบชุดที่เธอเก็บมาจากถังขยะทำไมเป็นของชูกวงมีเดียได้!

ชูกวงมีเดียคนละระดับกับจงซื่อกรุ๊ป ไม่ว่าจะในแง่เงินทุนหมุนเวียนหรือชื่อเสียง จงซื่อกรุ๊ปห่างชั้นอยู่ไกลมาก สีหน้าของจงจือหว่านเริ่มซีดลงทีละนิด เหงื่อก็ไหลออกมาไม่หยุด

ตอนนี้ไม่มีใครสนใจเธอ เธอแค่อยากออกจากที่นี่ให้เร็วที่สุด แต่เนื่องจากความหวาดกลัวที่มีขั้นสุดทำให้แข้งขาของเธออ่อนแรง เธอจับพนักเก้าอี้ข้างหน้า ขยับไม่ได้แม้แต่น้อย ความหวาดกลัวภายในใจเพิ่มมากขึ้น เท้าของจงจือหว่านลื่น ล้มไปนั่งบนเก้าอี้ พอล้มลงไปแบบนี้เธอถึงได้เห็นกล้องด้านบนที่เคลื่อนขึ้นเคลื่อนลงไม่หยุด สมองเกิดเสียง ‘วี้’ จะระเบิดอีกแล้ว

นี่เป็นการถ่ายทอดสด!

ถ่ายทอดไปทั้งโลก ถ่ายทอดสดไปทั้งวงการออกแบบนานาชาติ ไม่ว่าใครก็ตามที่อยู่ในวงการออกแบบ ส่วนใหญ่จะชมการประกวดออกแบบเครื่องแต่งกายครั้งนี้ต่อให้ไม่ได้ดู ต่อไปก็ย่อมรู้จักชื่อจงจือหว่านของเธอ ไม่ใช่เพราะเธอออกแบบได้โดดเด่น แต่เป็นเพราะเธอคัดลอกผลงาน!

ต่อให้เป็นตอนที่ถูกผู้เฒ่าจงจับได้ขณะที่เธอพูดใส่ร้ายอิ๋งจื่อจินลับหลัง จงจือหว่านก็ยังไม่ลนลานเท่านี้ เธอเก็บแบบชุดของชูกวงมีเดียมาเป็นของตัวเอง ชูกวงมีเดียไม่มีทางปกป้องเธอแบบจงซื่อกรุ๊ป

ทำอย่างไรดี มือของจงจือหว่านกำกระโปรงแน่น น้ำตาใกล้ไหลออกมาแล้ว ร้อนใจจนหัวใจแทบจะหลุดออกมา แต่ไม่มีใครสนใจเธอ เพราะหลังจากที่เซี่ยมั่นอวี่ลงไป ซังเย่าจือก็ปรากฏตัว

ความนิยมของการรับชมถ่ายทอดสดพุ่งขึ้นอีกครั้ง จนเกือบยี่สิบล้านอีกทั้งยังเป็นทั้งสองช่อง อันดับหนึ่งตัวพ่อเรื่องคะแนนความนิยมไม่ได้มีไว้ประดับเล่นๆ

ยิ่งไปกว่านั้นซังเย่าจือก็ไม่เหมือนดาราเล็กๆ รุ่นเดียวกันคนอื่นๆ ไม่เพียงแต่เขาจะมีหน้าตาที่เป็นที่ยอมรับในวงการบันเทิง เขายังมีศักยภาพในตัวเองที่สูงอีกด้วย

[ฉันว่าชุดที่เห็นในเวยปั๋วก็สวยแล้วนะ ชุดนี้สุดยอดยิ่งกว่า! สู่ขิตไปเลยค่ะ ใครมาช่วยพยุงหน่อย]

[เอาล่ะๆ วันนี้ใครก็ห้ามเรียกลูกจ๋าทั้งนั้น เรียกสามี ได้ยินหรือยัง]

[ลูกจ๋า ไม่ง่ายเลยนะ วันนี้ลูกหล่อที่สุดเลย ฮือ แม่ภูมิใจจัง]

ผู้จัดการส่วนตัวของซังเย่าจือนั่งอยู่ด้านล่างอ่านคอมเมนต์ของพวกแฟนคลับ นี่เป็นครั้งแรกที่ซังเย่าจือเข้าร่วมงานประกวดออกแบบ อีกทั้งยังเป็นการแข่งขันระดับนานาชาติสำคัญมาก ผู้จัดการส่วนตัวกลัวแฟนคลับจะผิดหวัง แต่ปรากฏว่าดีกว่าที่เขาคิดไว้มาก ก็แค่คำว่า ‘ลูกจ๋า’ เยอะเกินไปหน่อย

เขาแอบปวดหัวหลังจากที่มองลูกจ๋าอย่างเงียบๆ อยู่สักพัก ในที่สุดผู้จัดการส่วนตัวก็เข้าใจเรื่องหนึ่ง มิน่าเห็นๆ อยู่ว่าแฟนคลับของซังเย่าจือเป็นสายธรรมะธรรมโม แต่พอถึงเวลาสำคัญก็มีพลังทำลายล้างที่แข็งแกร่งจนถึงขั้นระเบิดโลกได้

ลูกชายถูกรังแก แม่จะไม่ถกแขนเสื้อเอาเรื่องได้เหรอ

…

หลังจากการเดินแบบเสร็จสิ้นลง พิธีกรก็กลับขึ้นเวทีอีกครั้ง

“ทุกท่านอย่าเพิ่งใจร้อนครับ ชุดสี่สัตว์เทพนี้มีทั้งหมดสี่ชุด ตอนนี้เพิ่งชมกันไปสองชุด ทุกท่านโปรดรอสักครู่ ให้นางแบบนายแบบเปลี่ยนอีกสองชุดที่เหลือขึ้นมาเดินโชว์” ต่อมาเสียงฮือฮาก็ดังขึ้นกว่าเดิม

เหล่าคณะกรรมการรวมถึงมาช่าก็พากันนั่งตัวตรง ดวงตาเป็นประกาย พวกเขาเคยเห็นแต่แบบชุด ยังไม่เคยเห็นชุดของจริง แต่จากสองชุดก่อนหน้านี้พวกเขาก็มองออกแล้วว่า ชูกวงมีเดียก็ทุ่มเทให้กับการตัดเย็บและเลือกวัสดุไม่น้อยเหมือนกัน แสงไฟรวมอยู่ที่จุดเดียวอีกครั้ง เพลงประกอบก็เปลี่ยนเป็นอีกเพลง

ครั้งนี้เซี่ยมั่นอวี่ออกมาพร้อมกับซังเย่าจือ ทั้งสองคนใส่ชุดหงส์แดงกับเต่าดำ เดิมทีตอนที่เห็นเสือขาวกับชุดมังกรเขียว เคอฮุ่ยจูยังไม่รู้สึกอะไร จนกระทั่งเธอเห็นสองชุดหลัง สีหน้าก็เปลี่ยนไปทันที

เด็กหนุ่มที่อยู่ข้างเคอฮุ่ยจูก็สร่างเมาเหมือนกัน ต่อให้เขาจะทำตัวเหลวไหลขนาดไหนก็ไม่มีทางไม่รู้ความรุนแรงของเรื่องนี้ เขาพูดด้วยเสียงตกใจ “อา?”

สีหน้าของเคอฮุ่ยจูจากเขียวเป็นแดง จากแดงเป็นซีด หน้าอกกระเพื่อมอย่างรุนแรง เบื้องหน้าก็เริ่มดำมืด เธอไม่คิดว่าคำพูดลอยๆ จะเป็นจริง แบบชุดที่คุณนายมู่เอามาให้เป็นของเลียนแบบ!

อีกทั้งยังลอกผลงานของชูกวงมีเดีย หวาซิ่วก็เคยตัดชุดออกงานให้ดาราอยู่หลายครั้ง เคอฮุ่ยจูย่อมรู้เรื่องภายในของชูกวงมีเดียบ้าง

ชูกวงมีเดียสามารถปกป้องไม่ให้ดาราในสังกัดถูกเล่นตุกติกได้ มีเหรอที่ศักยภาพจะไม่แข็งแกร่ง ตระกูลเคอไม่ใช่ตระกูลใหญ่อะไรในตี้ตู เมื่อเทียบกับชูกวงมีเดียยังเทียบไม่ติดเลยด้วยซ้ำ

เคอฮุ่ยจูรู้ดีว่า การที่หวาซิ่วคัดลอกผลงานของชูกวงมีเดีย มีแต่จะปิดเส้นทางอนาคตของตัวเอง ยิ่งไม่ต้องพูดถึงวงการออกแบบในระดับนานาชาติ จะทำต่อไปได้หรือไม่ก็ยังเป็นปัญหา คราวนี้จะทำอย่างไร

เคอฮุ่ยจูได้แต่ภาวนา ทางที่ดีขอให้คนอื่นๆ มองไม่ออก แบบนี้อาจจะยังมีทางให้พลิกฟื้นขึ้นมาบ้าง แต่ต่อให้เป็นคนนอกวงการก็ไม่มีทางมองไม่ออกว่าสี่ชุดนี้เป็นเซตเดียวกัน

อีกทั้งพิธีกรยังทำการอธิบายอยู่ด้านข้าง

“ทุกท่านน่าจะสังเกตเห็นแล้วว่าชุดนี้ของชูกวงมีเดียเหมือนกับชุดของหวาซิ่วมาก แต่ก่อนหน้านี้ก็พูดแล้วว่า ทางด้านประเทศจีน ชูกวงมีเดียส่งแบบชุดมาเร็วที่สุด”

แค่คำพูดนี้ก็ตัดสินโทษตายให้หวาซิ่วได้ทันที การถ่ายทอดสดที่ดำเนินไปพร้อมกัน ข้อความเลื่อนบนหน้าจออยู่ในโหมดประชดประชัน

[แฟนคลับของยัยลั่วอะไรนั่น ฉันถึงขั้นไม่อยากจำชื่อดาราขวัญใจของพวกเธอ ออกมาสิ รีบออกมากัน ตกลงใครเลียนแบบใครกันแน่ยะ]

[พี่สาวฉันมีสถานะระดับไหนในวงการ มีเหรอจะลดตัวมายุ่งกับไอดอลเลอะเลือน คิดจะเหยียบคนอื่นแต่ไม่รู้จักดูตัวเองเสียบ้าง คนบางคนใช่ว่าหล่อนจะมาเทียบได้นะ]

[ชูกวงมีเดียรู้แต่แรกแล้วหรือเปล่า มิน่าถึงได้ตอบกลับแบบนั้น]

[เลิกพูดดีกว่า มีใครรู้บ้างว่านักออกแบบคือใคร ฉันจะสมัครเป็นแฟนคลับ!]

…

ภายในหอประชุมใหญ่ชิงจื้อ พวกนักเรียนที่ก่อนหน้านี้ยังเป็นกำลังใจให้จงจือหว่านได้เงียบลงในชั่วขณะ แม้แต่นักเรียนหญิงเพื่อนร่วมโต๊ะของจงจือหว่านที่มีความสัมพันธ์อันดีมาตลอดก็ยังอับอายจนพูดไม่ออก ใบหน้าร้อนผ่าว ก่อนหน้านี้พวกเขาตื่นเต้นขนาดไหน ตอนนี้ก็อับอายปวดหัวมากเท่านั้น

อับอายที่พวกเขาเคยพูดชมจงจือหว่าน ปวดหัวที่ทั้งๆ ที่จงจือหว่านคัดลอกผลงานมา แต่กลับพูดว่าตัวเองเป็นคนออกแบบ ทำลายความเชื่อใจของพวกเขา

แต่ทันใดนั้นเองได้มีเสียงปรบมือ ‘แปะๆ’ ดังขึ้น เป็นของนักเรียนห้องสิบเก้า ลูกน้องตบจนมือแดง

“จงจือหว่านสุดยอดไปเลยนะ” ซิวอวี่เป็นคนนำปรบมือ “กล้าลอกเลียนแบบผลงานของชูกวงมีเดีย แถมยังกล้าบอกว่าตัวเองออกแบบ นับถือๆ”

เธอทำเสียงจึ๊ “ฉันก็ว่า ด้วยฝีมือของยัยนั่นจะออกแบบได้อย่างไร”

หัวของเจียงหรานขยับ แสยะยิ้ม “ขายหน้า”

“โชคดีที่ชูกวงมีเดียส่งผลงานไปก่อน ไม่อย่างนั้นคงล้างมลทินไม่ได้จริงๆ” ซิวอวี่ส่ายหน้า “แต่จะว่าไป นักออกแบบในครั้งนี้ของชูกวงมีเดียคือใครกัน”

อิ๋งจื่อจินที่นั่งอยู่ข้างๆ เปิดกระป๋องแล้วดื่มโค้ก ดวงตาหงส์มีหมอกปกคลุม ประกายหม่นลง มีความเย้ายวนท่ามกลางความเย็นชา

เธอตอบอย่างไม่ใส่ใจ

“อืม ฉันเอง”