“ผู้บัญชาการ?”

ดูเหมือนเธอจะติดเรียกคำนี้แล้ว จึงเรียกอีกครั้ง ยังคงใช้โทนเสียงธรรมดา เจือไปด้วยความเย็นชานิดหน่อยตามความเคยชิน

ฟู่อวิ๋นเซินเงยหน้าขึ้น ดวงตาขยับ

เห็นเด็กสาวหันหน้ามามองเขา EG4YAup2hySgcimq8MkLuB6e34rNB2SF9h94LL1ryzzq วูบไหวแพรวพราว

สะท้อนรับแสงแดดนอกหน้าต่าง คล้ายภูเขาเขียวชอุ่มหลังฝนตก ดอกไม้ที่เบ่งบานหลังฝนกระหน่ำ กลิ่นหอมอบอวลไปถ้วนทั่ว

ความงดงามกับความเย็นชา สองบุคลิกที่แตกต่างอย่างสิ้นเชิงได้ผสมผสานอย่างลงตัวอยู่ในตัวเธอ

ไร้ซึ่งความขัดแย้งใดๆ กลับงดงามจนน่าตะลึงเสียด้วยซ้ำ

พอเห็นเขามองมาเธอก็เลิกคิ้ว

“หืม? คนคนนั้นยื่นข้อเสนออะไรล่ะ” นิ้วของฟู่อวิ๋นเซินที่หนีบหน้าหนังสืออยู่ชะงักลง เหลือบมองด้วยหางตา “พี่ชายให้สองเท่า โอเคไหม”

ระบบป้องกันของไอบีไอถูกเพิ่มความแข็งแกร่งเมื่อตอนที่เขาเพิ่งคลุกคลีกับเทคนิคแฮกคอมพิวเตอร์

ถ้าปล่อยให้บอสใหญ่ของสมาพันธ์แฮกเกอร์นิรนามแฮกเข้าไปได้จริง ก็เท่ากับเขาทำมันสูญเปล่า ถึงแม้เขาจะไม่เคยประลองฝีมือในเน็ตกับอิ๋งจื่อจิน EG4YAup2hySgcimq8MkLuB6e34rNB2SF9h94LL1ryzzq ถ้าลงมือจริงก็มีความเป็นไปได้สูงว่าไฟร์วอลจะเอาไม่อยู่ และตอนนี้เขาก็ไม่ยุ่งเรื่องที่เกี่ยวกับการแฮกแล้วด้วย

ถ้าไฟร์วอลของไอบีไอเกิดข้อผิดพลาด แบบนั้นคนที่หลบซ่อนอยู่ในมุมมืดทั่วโลก รวมถึงอิทธิพลที่คิดจะมาแทนที่ไอบีไอก็คงจะโผล่พ้นน้ำออกมาอย่างต่อเนื่อง

“งั้นอาจจะไม่ได้” อิ๋งจื่อจินพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง “เขาบอกว่าเขาจะให้ยาพิษที่เพิ่งคิดค้น”

หยุดเล็กน้อยแล้วพูดต่อ ยังคงจริงจัง “คงไม่มีนักปรุงยาพิษคนไหนเก่งไปกว่าเขาอีกแล้ว”

ฟู่อวิ๋นเซินหุบยิ้ม หรี่ตาลง “คนที่ขายครีมกันแดดเหรอ”

เขารู้ว่าอันดับสามของชาร์ตนักปรุงยาพิษคือใคร

เขาคิดมาตลอดว่าโรงพยาบาลบ้าที่ไหนสักแห่งคงปิดประตูไม่สนิท คนป่วยก็เลยหนีออกมาได้ ปกตินักปรุงยาพิษจะทำตัวลับลมคมใน ปรากฏว่าหมอนี่กลับเปิดเผยขายครีมกันแดดอยู่ที่ชายหาด ถ้าไม่ติดว่าหมอนี่ไม่ได้ทำเรื่องผิดกฎละก็ คงโดนจับไปนานแล้ว

แต่ก็ไม่มีนักปรุงยาพิษคนไหนที่เก่งไปกว่าคนนี้แล้วจริงๆ

นักปรุงยาพิษอันดับหนึ่งไม่เคยปรากฏตัว ไม่มีแม้แต่ร่องรอย

ส่วนนักปรุงยาพิษอันดับสองเป็นคนจิตใจโหดเหี้ยมไอบีไอล่าตัวมานาน แต่ก็จับนักปรุงยาพิษอันดับสองเข้าคุกไม่ได้สักที

เพราะคนทั่วไปไม่มีทางรับพิษไหว

ต่อให้สภาพร่างกายของพวกนักสืบกับตำรวจสากลจะเกินคนปกติยังไงก็ไม่มีทางเป็นอมตะถูกพิษแล้วไม่เป็นไรได้

“เขานั่นแหละ” อิ๋งจื่อจินหาวออกมา ถามด้วยความสนใจ “อยากช่วยเขาไหม”

“เด็กน้อย ใจร้ายอีกแล้วนะ” ฟู่อวิ๋นเซินปิดหนังสือ นั่งที่เก้าอี้กินข้าว “พวกเรารู้จักกันมานานขนาดนี้ เธอกับเขาเพิ่งจะรู้จักกันนานเท่าไร นี่ก็จะช่วยคนนอกรังแกพี่ชายแล้วเหรอ”

แต่เขากลับรู้จุดประสงค์ที่เธอขอซื้อยาพิษจากคนบ้าคนนี้

เพื่อหยั่งเชิงนักปรุงยาพิษอันดับหนึ่ง

ตระกูลเบวินบอกว่าติดต่อนักปรุงยาพิษอันดับหนึ่งที่ลึกลับคนนี้ได้แล้ว แต่เขาขี้เกียจสืบ ก็ไม่รู้ว่าตัวจริงหรือตัวปลอม

แต่มีความเป็นไปได้แปดสิบเปอร์เซ็นต์ว่าตัวปลอม ตอนนี้เขาไม่ได้มีเงื่อนไขอะไรกับพวกนักปรุงยาพิษ จึงไม่ได้ให้ความสนใจเท่าไร

“ก็แค่ถามดู” อิ๋งจื่อจินไม่รีบร้อน เธอเคาะแป้นพิมพ์ “ผู้บัญชาการอย่าถือสาเลยนะ”

ฟู่อวิ๋นเซินเลิกคิ้ว สีหน้าเอื่อยเฉื่อย “เยาเยา จงใจแกล้งพี่ชายใช่ไหม”

“เปล่านะ” อิ๋งจื่อจินตอบ “แค่ลองถามดูจริงๆ ถ้าคุณยอมฉันก็จะทำ”

ฟู่อวิ๋นเซิน “…”

ได้…เด็กน้อยของเขาเห็นแก่เงินไม่เห็นแก่ความสัมพันธ์ แต่ก็ดีอย่างน้อยความเป็นไปได้ที่จะถูกหลอกก็ไม่มากเท่าไร บนหน้าจอคอมพิวเตอร์

แอทเชิญมากินยา : [ว่าไง ท่านเทพ เพื่อนผมคนนั้นไม่ได้ทำอะไรผิดเลยจริงๆ พวกผมเป็นพลเมืองดี ไม่ทำผิดกฎหมาย เขาก็แค่ปลอมเป็นนักโทษหนีคดีคนหนึ่งเพื่อเข้าไปในสำนักงานใหญ่ไอบีไอ]

แอทเชิญมากินยา : [ใครจะไปรู้ว่าฝีมือการแปลงโฉมของเขาดีเกินไปจนถูกคิดว่าเป็นนักโทษหนีคดีคนนั้นจริงๆ ท่านเทพช่วยหน่อยนะ ช่วยเด็กมันหน่อยปล่อยเขาออกมาเถอะ]

แอทโค้กชานมเฟรนช์ฟรายส์ : [เรื่องนี้ไม่ได้]

แอทเชิญมากินยา : [ทำไมไม่ได้ท่านเทพ ท่านเทพฝีมือดีถึงขั้นแฮกเข้าระบบของเว็บบอร์ดเอ็นโอเคได้เลยนะ! เก่งกว่าบอสใหญ่สมาพันธ์แฮกเกอร์นิรนามที่อ่อนหัดนั่นไม่รู้ตั้งเท่าไร]

แอทโค้กชานมเฟรนช์ฟรายส์ : [เพราะว่าฉันเองก็อ่อนหัด]

แอทเชิญมากินยา : […]

แอทเชิญมากินยา : [ท่านเทพ อย่าใช้น้ำเสียงแบบข้าก็คือพ่อผู้กากเดนของพวกเจ้าแบบนี้ได้ไหม พูดอะไรน่าท้อแท้แบบนั้น]

แอทเชิญมากินยา : [เฮ้อ ช่างเถอะ ผมพอเข้าใจได้ ยังไงซะผู้บัญชาการสูงสุดคนนั้นของไอบีไอก็เก่งจริงๆ เกิดผมส่งท่านเทพเข้าไปติดแทน ผมได้กลายเป็นคนเลวเลยนะ]

แอทโค้กชานมเฟรนช์ฟรายส์ : บอกราคายาพิษของคุณมา]

แอทเชิญมากินยา : [ให้ฟรีแหละ ท่านเทพ ผมส่งข้อมูลให้ในโซนซื้อขายแล้ว ท่านเทพไปดูที่นั่น ไว้ถึงเวลาช่วยอุดหนุนครีมกันแดดของผมหลายๆ หลอดหน่อยนะ (อีโมชันเขินอาย)]

อิ๋งจื่อจินไม่ตอบเขาอีกไปที่โซนซื้อขายแล้วกดสั่งของ ข้อมูลการจัดส่งสินค้าขึ้นว่าพรุ่งนี้เช้าของน่าจะมาถึง ความเร็วเท่านี้ถือว่าช้ามากแล้ว เพราะของอย่างยาพิษต้องใช้ความระมัดระวังมากในการขนส่ง โดยเฉพาะยาพิษที่นักปรุงยาพิษสติเพี้ยนคนนี้ทำขึ้น มีหลากหลาย แถมแปลกประหลาด

อิ๋งจื่อจินปิดคอมพิวเตอร์แล้วหันไปมองหนังสือที่อยู่ในมือฟู่อวิ๋นเซิน

ตำนานเทพเจ้าเคลติก

เธอก็เคยอ่านหนึ่งในนั้นเป็นเรื่องที่รู้จักกันในวงกว้าง ซึ่งก็คือกษัตริย์อาร์เธอร์กับอัศวินโต๊ะกลมของเขา อิ๋งจื่อจินครุ่นคิด เทน้ำผลไม้หนึ่งแก้ว

“มิน่าคุณถึงซื้อหนังสือเด็กให้ฉัน”

ฟู่อวิ๋นเซินเงยหน้าขึ้นอีกครั้ง คล้ายกับไม่เข้าใจในทันที “หืม?”

ไม่กี่วินาทีต่อมาเขาถึงนึกเรื่องตอนแรกสุดออก เขาจงใจแกล้งเธอเลยซื้อหนังสือนิทานส่งไปให้เยอะแยะ อิ๋งจื่อจินดื่มน้ำผลไม้จนหมด ได้ข้อสรุป “คุณนั่นแหละที่ชอบ”

จากนั้นเธอก็เรียกออกมาอย่างเต็มปากเต็มคำ “เด็กน้อย”

“…”

…

ชิงจื้อไม่ได้หารือเรื่องตัวแทนลงแข่งไอเอสซีอยู่นานนัก

อย่างไรเสียทั้งโรงเรียนก็มีอยู่คนเดียว ต้องส่งนักเรียนที่เก่งที่สุดในโรงเรียนไปอยู่แล้ว ยังจะเลือกใครได้อีกนอกจากอิ๋งจื่อจิน หาได้ยากที่ความเห็นของพวกอาจารย์ชิงจื้อจะเป็นไปในทางเดียวกัน แม้หลายคนปกติจะเป็นพวกชอบค้านหัวชนฝาก็ตาม

“อาจารย์ อิ๋งเย่ว์เซวียนนักเรียนห้องผมได้ยินพวกเราคุยกันเรื่องตัวแทนลงแข่ง” อาจารย์สวีดันแว่นตา

“เธอสงสัยว่าทำไมพวกเราไม่เลือกเธอ บอกว่าอยากแข่งกับอิ๋งจื่อจินด้วยความยุติธรรมครับ”

“แข่งอย่างยุติธรรมเหรอ” อาจารย์ฝ่ายวิชาการพูด “แข่งยังไง”

ถ้ามีตัวเลือกมากกว่านี้พวกเขาย่อมจัดการแข่งขันคัดเลือกภายในโรงเรียน แต่นี่ไม่มีใครเทียบอิ๋งจื่อจินได้เลยในเรื่องความรู้วิชาการ ยังต้องแข่งอีกเหรอ

อาจารย์สวีก็จนปัญญา “งั้นอาจารย์ว่าไงดีครับ”

“ไม่ต้องเสียเวลาหรอก” อาจารย์ฝ่ายวิชาการส่ายหน้า “อีกอย่างงานแข่งนานาชาติของไอเอสซีก็จัดก่อนสอบเข้ามหาวิทยาลัยด้วย ให้เธอตั้งใจเตรียมสอบกับเตรียมตัวไปดีกว่า”

“ให้เธอแบ่งสมาธิมาเตรียมตัวเรื่องนี้มันไม่คุ้มกัน”

อาจารย์สวีพยักหน้า “ผมก็คิดแบบนั้นครับ งั้นผมจะไปบอกเธอ”

“ไปเถอะ” อาจารย์ฝ่ายวิชาการส่ายมือ “ผมจะไปหา ผอ.”

เขาฮัมเพลงมาตลอดทางจนถึงห้องทำงานผู้อำนวยการโรงเรียน เคาะประตูเสร็จก็เดินเข้าไป

“ผอ.ครับ เรื่องตัวแทนลงแข่งไอเอสซีพวกเราตัดสินใจแล้วครับว่าจะให้นักเรียนอิ๋งจื่อจินลงแข่ง” เขาพูด

“ส่งรายชื่อเลยนะครับ”

พอได้ยินแบบนี้ผู้อำนวยการก็เงียบไปชั่วขณะ

“อาจารย์รอเดี๋ยวนะ เรื่องนี้ผมต้องโทรถามเธอก่อนว่ายอมไปหรือเปล่า”

“หา!” อาจารย์ฝ่ายวิชาการถึงงุนงง

“ยังต้องถามความยินยอมด้วยเหรอครับ โอกาสดีขนาดนี้! แบบนี้เข้าวงการวิชาการได้เลยนะครับ”

ผู้อำนวยการกลับไม่คิดแบบนั้น กังวลใจ “ผมยังต้องขอร้องเลยนะ ไม่อย่างนั้นเธอไม่อยากแม้แต่จะสอบเข้ามหาวิทยาลัย”

อาจารย์ฝ่ายวิชาการช็อก “…”

ผู้อำนวยการยกหูโทรศัพท์โต๊ะทำงานแล้วกดหาเบอร์

ดังอยู่สามครั้งก็มีคนรับ

“ค่ะผู้อำนวยการ”

“ผอ.เองนะ นักเรียนอิ๋งจื่อจิน” ผู้อำนวยการอึกอัก

“ทางโรงเรียนมีเรื่องอยากให้เธอช่วยหน่อย อยากให้ช่วยลงแข่งงานวิชาการระดับนานาชาติ งานแข่งนี้ยากมาก นอกจากเธอแล้วทางโรงเรียนก็ไม่เห็นว่าจะมีใครเหมาะสมอีก”

อิ๋งจื่อจิน “ได้ค่ะ”

“ถ้าเธอไม่มีเวลา งั้นก็…” ผู้อำนวยการเบิกตาโพลง กลืนคำพูดที่กำลังจะพูดต่อ “เธอรับปากแล้วเหรอ”

“ค่ะ” ดูเหมือนอิ๋งจื่อจินจะยังง่วงมาก เธอหาวออกมา

“ก็ช่วยทางโรงเรียนไม่ใช่เหรอคะ”

“โอเคๆ!” ผู้อำนวยการตื่นเต้น “งั้นอีกเดี๋ยวจะให้คนส่งข้อมูลการแข่งขันให้เธอนะ”

เขาวางสายอยากจะลุกขึ้นมาเต้น

อาจารย์ฝ่ายวิชาการก็โล่งอก “งั้นส่งรายชื่อเลยไหมครับ”

“ส่งเลย” ผู้อำนวยการพยักหน้า “ดูท่างานแข่งระดับนานาชาติครั้งนี้ ชิงจื้อจะต้องได้สักรางวัลแน่นอน”

อาจารย์ฝ่ายวิชาการก็ออกไปด้วยความดีใจ พอเขากลับถึงห้องทำงานก็เห็นมีคนรอเขาอยู่หน้าโต๊ะทำงาน อิ๋งเย่ว์เซวียนโด่งดังมาก อาจารย์ฝ่ายวิชาการจำได้ในทันทียังไม่ทันที่เขาจะได้ถามอะไรเธอก็พูดขึ้น

“อาจารย์คะ ได้ตัวแทนแล้วเหรอคะ”

“ใช่ ได้แล้ว” อาจารย์ฝ่ายวิชาการไม่ปิดบัง “ตอนนี้อาจารย์จะส่งชื่อนักเรียนอิ๋งจื่อจินไป”

อิ๋งเย่ว์เซวียนสูดลมหายใจเข้าลึก

“สรุปว่าแม้แต่สิทธิ์ให้หนูได้แข่งกับเธอพวกอาจารย์ก็จะไม่ให้เหรอคะ แบบนี้ยุติธรรมเหรอคะ”

เธอไม่แย่งไม่ชิงดีชิงเด่นกับใคร แต่โควตานี้สำคัญกับเธอมาก

ถ้าเธอไปแข่งแล้วได้มาสักรางวัล แบบนั้นก็จะเข้าวงการวิชาการได้อย่างมั่นคง

“นักเรียนอิ๋งเย่ว์เซวียน ทางโรงเรียนเลือกตัวแทนก็ย่อมต้องคำนึงถึงหลายด้าน” อาจารย์ฝ่ายวิชาการหุบยิ้ม “ทำไมถึงไม่เลือกเธอ เธอก็น่าจะรู้นะ”

“หนูไม่รู้ค่ะ” อิ๋งเย่ว์เซวียนเม้มริมฝีปาก “หนูรู้แค่ว่า ยังไม่ทันที่หนูจะได้แข่งกับเธอ พวกอาจารย์ก็ตัดสินว่าหนูแพ้แล้ว”

พอได้ยินแบบนี้อาจารย์ฝ่ายวิชาการก็อึ้ง “เดี๋ยวนะ…เธอไม่รู้จริงๆ เหรอ”

อิ๋งเย่ว์เซวียนมือเกร็ง เธอรู้สึกงง “อาจารย์หมายถึงอะไรเหรอคะ”

“ได้” อาจารย์ฝ่ายวิชาการพูด “งั้นเธอมาดูเอาเองแล้วกัน”

เขาเปิดคอมพิวเตอร์แล้วค้นผลคะแนนรวมถึงการจัดอันดับของการสอบกลางภาคเทอมที่แล้วออกมาให้อิ๋งเย่ว์เซวียนดู