ถึงแม้ตึกสำนักงานใหญ่ของวีนัสกรุ๊ปจะเพิ่งตกแต่งได้ไม่นาน แต่ก็มีสิ่งอำนวยความสะดวกอย่างครบครัน พนักงานก็มีเป็นจำนวนมาก

พนักงานส่วนหนึ่งถูกส่งมาจากยุโรป และยังมีหัวกะทิที่เพิ่งรับเข้ามาในช่วงหลายวันนี้

พอเห็นพวกเขามองมา ซูหร่วนก็ยืดหลังตรงทันที

ถึงแม้ซูเหลียงฮุยจะพูดให้เธอมั่นใจแล้ว แต่เธอก็ยังประหม่าอยู่ดี

ถ้าเรื่องนี้สำเร็จก็จะมีเงินทองและเกียรติยศชื่อเสียงแบบที่ไม่เคยมีมาก่อน

วีนัสกรุ๊ปมีรากฐานที่มั่นคงขนาดไหน จวบจนทุกวันนี้ก็ยังไม่มีใครประเมินออกมาได้

ต่อให้ยังห่างชั้นกับตระกูลลอเรนท์ แต่ก็ใช่ว่าตระกูลอื่นจะเทียบชั้นได้

“คุณผู้หญิงคะ” พนักงานสาวสีหน้าเปลี่ยน “เข้าไปไม่ได้นะคะ”

เธอไม่เคยเจอฟู่อวิ๋นเซินตัวจริง แต่แค่รูปถ่ายรูปนั้นก็ทำเอาหลงกันทั้งโลกไซเบอร์แล้ว

ช่วงหลายวันนี้ใช่ว่าจะไม่มีพวกชายหญิงที่บ้าคลั่งมาหาถึงที่ แต่ก็ถูกขวางไว้หมด

เงื่อนไขเดียวในการรับเข้าทำงานของวีนัสกรุ๊ปคือ ห้ามมีความคิดเหลวไหลต่อท่านประธานเด็ดขาด ไม่อย่างนั้นจะทำงานกันลำบาก

ยังไม่ทันที่พนักงานหน้าเคาน์เตอร์จะเข้าไปห้าม ผู้ช่วยพิเศษสองคนที่เอียนส่งมาก็มาถึงตรงหน้าซูหร่วนแล้ว

ซูหร่วนเงยหน้าขึ้น เสยผม พูดอย่างเกร็งๆ “ฉัน…”

เธอเพิ่งพูดได้คำเดียวกลับถูกผู้ช่วยพิเศษล็อกไว้ทั้งบ่าซ้ายและบ่าขวา

ผู้ช่วยพิเศษทั้งสองคนไม่พูดอะไร และไม่ให้เวลาซูหร่วนได้ตั้งตัว หิ้วตัวเธอไปที่ประตูอัตโนมัติทางเข้าตึกแล้วโยนออกไป

“…” เกิดความเงียบขึ้นที่ชั้นหนึ่ง

พวกพนักงานที่กำลังพูดคุยอยู่หยุดนิ่งในทันที

พนักงานสาวหน้าเคาน์เตอร์จับป้ายพนักงานของตัวเอง ตะลึงงัน

ยิ่งไม่ต้องพูดถึงซูหร่วน

เดือนพฤศจิกายนเริ่มเข้าสู่ฤดูหนาวแล้ว เมืองฮู่เฉิงอยู่ติดทะเล อากาศเริ่มหนาวเย็น

อีกทั้งซูหร่วนยังอยู่ในชุดเดรสผ่าหลังสีแดง ใส่รองเท้าส้นสูงแปดเซนติเมตร

ถูกโยนออกไปแบบนี้ไม่เพียงแต่ขาจะพลิก หลัง แขน และขาก็ถูกกระแทกเป็นรอยฟกช้ำ

ถึงขั้นที่คนเดินหนีกันหมด

แต่นี่ยังไม่จบ พนักงานทำความสะอาดคนหนึ่งเข็นถังขยะใบใหญ่มาหยุดที่หน้าประตูทางเข้าตึก

จัดการเทขยะใส่ตัวซูหร่วนชนิดที่เอาถังครอบหัวโดยไม่มีความปรานีแม้แต่น้อย

เสียงดังโครม

มีทั้งเศษอาหาร เครื่องสำอางหมดอายุ และยังมีอุจจาระของสัตว์เลี้ยง ทั้งหมดกองผสมรวมกัน กลิ่นเหม็นอบอวลไปทั่ว

ใช้เวลาสิบวินาทีเต็มๆ ซูหร่วนถึงได้สติกลับมา เธอกรีดร้อง

ตึกสำนักงานใหญ่วีนัสกรุ๊ปประจำประเทศจีนตั้งอยู่ใจกลางเมืองที่ผู้คนพลุกพล่าน เกิดเหตุการณ์เสียงดังขนาดนี้เป็นไปไม่ได้ที่จะไม่ได้ยิน

โดยเฉพาะช่วงนี้ที่วีนัสกรุ๊ปกำลังเป็นที่กล่าวถึง อีกทั้งยังมีฟู่อวิ๋นเซินที่ช่วยเสริมหน้าตา จึงมีคนจำนวนไม่น้อยตั้งใจมาเยี่ยมชมที่นี่

บรรดาคนที่เดินผ่านก็หยุดดู พากันชี้มาที่ซูหร่วน

“มีคนบ้ามาอีกแล้ว ไม่คิดดูบ้างว่าเขาจะชอบหรือเปล่า”

“อากาศเย็นขนาดนี้ยังจะจงใจแต่งตัวแบบนี้ จึ๊…”

ซูหร่วนหูอื้อ รู้สึกอับอายแบบที่ไม่เคยมีมาก่อน ใกล้สติแตกเต็มที

จากนั้นพนักงานทำความสะอาดก็เข้ามาเริ่มเก็บกวาด ท่าทางเหมือนเตรียมโกยซูหร่วนลงถังขยะไปด้วย

ซูหร่วนเริ่มตั้งสติได้ ไม่สนแล้วว่าจะอายคนขนาดไหน วิ่งหนีในสภาพทุลักทุเล แม้แต่กระเป๋าก็ไม่เอาแล้ว

“ท่านประธานสั่งมาว่า ถ้าผู้หญิงคนนี้เข้ามาอีกให้จับหักแขนหักขา” ผู้ช่วยพิเศษพูดกับพนักงานสาวหน้าเคาน์เตอร์ “บริษัทจะจ่ายค่าหมอกับค่าทนายเอง”

ตอนแรกสุดชูกวงมีเดียวก็เป็นกิจการที่อยู่ภายใต้วีนัสกรุ๊ป ทีมทนายก็มาจากที่นี่เหมือนกัน

ไม่มีคดีไหนที่วีนัสกรุ๊ปไม่ชนะ

พนักงานสาวสีหน้าจริงจัง “ได้ค่ะ”

พวกเขาเป็นพนักงานชั้นยอด จะต้องรักษาความบริสุทธิ์ผุดผ่องของท่านประธานไว้ให้ว่าที่คุณนายท่านประธาน

…

ที่ชั้นบน

เอียนดูเหตุการณ์อย่างสนุกสนาน เขารายงานให้ฟู่อวิ๋นเซินทราบทันที

[พี่ ทำตามที่บอกแล้วนะ ร้องไห้วิ่งหนีไปแล้ว สมน้ำหน้า]

พอเอียนวางโทรศัพท์มือถือลง หน้าจอคอมพิวเตอร์ก็กลายเป็นสีดำทันที

จากนั้นก็มีชายหนุ่มผมสั้นสีทองปรากฏขึ้น

ซึ่งก็คือโจเซฟ ประธานฝ่ายเทคโนโลยี

ต่อให้เขาเข้ามาอยู่ที่วีนัสกรุ๊ปแล้วก็ยังแก้นิสัยแบบสมัยเป็นแฮกเกอร์ไม่หาย

“เอียน มีคนกำลังเจาะไฟร์วอลของบริษัท” น้ำเสียงของโจเซฟร้อนรน “คนคนนี้เก่งเทคโนโลยีมาก ฉันไม่ใช่คู่ต่อสู้”

เอียนสีหน้าเปลี่ยน “นายก็สู้ไม่ได้เหรอ จะเป็นใครได้”

พวกมหาเศรษฐีเก่าแก่ของยุโรปยังล้าหลังเทคโนโลยีกันมาก

“ไม่รู้เลย” โจเซฟขมวดคิ้ว “ฉันจะติดต่อลูกพี่ดู”

เอียนรู้ว่าลูกพี่ที่โจเซฟหมายถึงคือหัวหน้าใหญ่ของสมาพันธ์แฮกเกอร์นิรนาม

เขาเรียกฟู่อวิ๋นเซินว่าบอส

ทางด้านสำนักงานใหญ่ที่ยุโรป โจเซฟติดต่อแฮกเกอร์นิรนามได้อย่างรวดเร็ว

“รอเดี๋ยวนะ” แฮกเกอร์นิรนามที่ซ่อนตัวอยู่ในห้องใต้ดินจำต้องวางบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปลง “ขอฉันดูหน่อย”

เขาไปนั่งหน้าคอมพิวเตอร์อีกเครื่องหนึ่งแล้วเริ่มควบคุมจากระยะไกล

ไม่กี่นาทีต่อมาแฮกเกอร์นิรนามก็ขมวดคิ้ว “รอเดี๋ยวนะ ค่อนข้างยาก ทางนั้นอุกอาจมาก ไม่ได้มีแค่คนเดียว”

“นายติดต่อฉันมาช้าเกินไป ตอนนี้ไฟร์วอลถูกเจาะเข้าไปเก้าสิบเปอร์เซ็นต์แล้ว ความเร็วในการขัดขวางของฉันสู้ความเร็วในการเจาะของทางนั้นไม่ได้ ฉันจะลองติดต่อลูกพี่อีกคนให้มาช่วยหน่อย”

โจเซฟได้ยินแบบนั้นก็อึ้ง

นอกจากบอสของเขาแล้ว ยังจะมีใครที่แฮกได้เก่งกว่าลูกพี่ของเขาอีก

แต่บอสของเขาปฏิเสธไม่ขอยุ่งเกี่ยวกับเทคโนโลยีคอมพิวเตอร์

งั้นยังจะเป็นใครได้

…

เวลานี้อิ๋งจื่อจินกำลังอยู่ที่ห้องทำงานภายในโรงพยาบาลเซ่าเหริน

เธอดูแลผู้ป่วยจำนวนไม่มาก บางเคสแค่ให้หมอคนอื่นดูก็เพียงพอแล้ว เธอจะไม่ยุ่ง

โทรศัพท์มือถือดังขึ้นในเวลานี้

อิ๋งจื่อจินก้มมอง

[เจ๊ค้าบ มีเรื่องขอความช่วยเหลือด่วน ตอนนี้มีคอมพิวเตอร์อยู่ข้างตัวไหมค้าบ]

อิ๋งจื่อจินเห็นแฮกเกอร์นิรนามส่งโค้ดมาให้ก็ขมวดคิ้ว

“ผู้อำนวยการคะ” อิ๋งจื่อจินเคาะโต๊ะเบาๆ “ขอยืมใช้คอมพิวเตอร์หน่อยค่ะ ขอเครื่องที่ดีหน่อย”

ผู้อำนวยการอึ้งไปชั่วขณะ รีบต่อสายในให้คนเอาคอมพิวเตอร์ที่เพิ่งแกะกล่องมาส่ง

อิ๋งจื่อจินนั่งอยู่ที่หน้าโต๊ะ เปิดคอมพิวเตอร์ สวมหูฟังบลูทูธ

หลังจากที่เธอคัดลอกโค้ดที่แฮกเกอร์นิรนามส่งให้ลงไปในคอมพิวเตอร์ ไม่นานก็ล็อกตัวคนที่กำลังโจมตีวีนัสกรุ๊ปได้

“เจ๊หาพิกัดของคนพวกนั้นเจอไหม” เสียงของแฮกเกอร์นิรนามดังผ่านหูฟังบลูทูธ “ผมล็อกพิกัดไม่ได้”

“อืม กำลังทำ” ดวงตาหงส์ของอิ๋งจื่อจินหรี่ลงเล็กน้อย สีหน้าผ่อนคลาย “มิน่านายถึงเรียกฉันว่าเจ๊”

“หืม?”

“เสียงของนายฟังดูเหมือนอายุยังไม่ถึงสิบห้า” อิ๋งจื่อจินเคาะแป้นคีย์บอร์ดพลางพูด “เป็นหนุ่มละอ่อนเหรอ”

แฮกเกอร์นิรนามเกือบกระอักเลือด “โตแล้ว ผมบรรลุนิติภาวะแล้วนะ!”

เสียงของเขาก็แค่มีเหตุนิดหน่อย

ทำไมถึงกลายเป็นหนุ่มละอ่อนไปได้

อิ๋งจื่อจินกดหนึ่งที ทันใดนั้นก็พูดขึ้น “เงียบหน่อย”

แฮกเกอร์นิรนามหุบปากทันที เริ่มตั้งใจป้องกัน

ติ๊ดๆๆ!

ตรงมุมบนของแผนที่โลกที่อยู่บนหน้าจอปรากฏจุดสีแดง กะพริบไม่หยุด

“เจอพิกัดแล้ว” แฮกเกอร์นิรนามตะลึง “ที่นี่คือ…”

ยังไม่ทันที่เขาจะบันทึกพิกัด จุดสีแดงนั้นอยู่ๆ ก็หายไป

ในเวลาเดียวกัน ไฟร์วอลถูกเจาะเข้าไปแล้วเก้าสิบห้าเปอร์เซ็นต์!

สายตาของอิ๋งจื่อจินจับจ้อง เคาะแป้นคีย์บอร์ดเร็วมากขึ้น

“คุณอิ๋งครับ” ผู้อำนวยการฟังแล้วก็รู้สึกงง ไม่เข้าใจ “คุณ…”

อิ๋งจื่อจินตอบอย่างใจเย็น “กำลังเล่นเกมสู้รบค่ะ”

ผู้อำนวยการมองแผนที่โลกกับแถบดาวน์โหลดก็เข้าใจแล้ว

เขาถอยไปอยู่ด้านข้างอย่างเงียบๆ ไม่รบกวนอีก

“น่าแปลกมาก จับพิกัดของคนพวกนี้ไม่ได้” แฮกเกอร์นิรนามจ้องแผนที่ที่หดเล็กลง “เป็นครั้งที่สองที่ผมเจอเรื่องแบบนี้”

อิ๋งจื่อจินชะงัก “ครั้งที่สองเหรอ”

“ครั้งแรกเป็นผู้ชายที่อยู่บนชาร์ตติดค่าหัว” แฮกเกอร์นิรนามทำเสียงฮึดฮัด “เขาเก่งคอมพิวเตอร์มาก แต่ตอนนี้ไม่ยุ่งกับคอมพิวเตอร์แล้ว เฮ้อ เรื่องมันยาว และมันก็น่าเศร้าพอสมควร”

อิ๋งจื่อจินไม่ได้ถามต่อ เธอตั้งหน้าตั้งตาขัดขวางคนเจาะไฟร์วอล

ผนึกกำลังกับแฮกเกอร์นิรนาม ไฟร์วอลที่ถูกเจาะลดลงจากเก้าสิบห้าเปอร์เซ็นต์เหลือแปดสิบแปดเปอร์เซ็นต์อย่างรวดเร็ว อีกทั้งยังลดลงอย่างต่อเนื่อง

“ยังดีๆ” แฮกเกอร์นิรนามโล่งอก “ถ้าเจาะไฟร์วอลนี้ได้นะ วีนัสกรุ๊ปพังไปครึ่งหนึ่งแน่”

นี่คือเรื่องจริง

หากตัดพวกแบรนด์หรูระดับโลกออกไป วีนัสกรุ๊ปยังมีห้องทดลองพีโฟร์อีกแห่งหนึ่ง ซึ่งก็คือห้องปฏิบัติการความปลอดภัยทางชีวภาพที่ล้ำหน้าที่สุดของโลก ในนั้นกักเก็บพวกเชื้อโรคต่างๆ เอาไว้มากมาย

ถ้าความลับทางธุรกิจและข้อมูลที่เป็นความลับในห้องทดลองของวีนัสกรุ๊ปรั่วไหลออกไปจะส่งผลต่อทั้งโลก

ทันใดนั้นแฮกเกอร์นิรนามก็ชะงัก “คงไม่ใช่ฝีมือของมหาวิทยาลัยนอร์ตันหรอกนะ”

เทคโนโลยีของมหาวิทยาลัยนอร์ตันล้ำหน้ากว่าโลกภายนอก

แววตาของอิ๋งจื่อจินเรียบเฉย “ไม่ใช่”

อัจฉริยะสติเฟื่องของมหาวิทยาลัยนอร์ตันต่างหมกมุ่นอยู่กับการสร้างอาวุธไฮเทคที่ล้ำหน้าหรือไม่ก็ไปเล่นแร่แปรธาตุวิจัยดวงดาวกันหมด ไม่มีใครว่างมานั่งเจาะระบบของวีนัสกรุ๊ป

แต่ฝีมือการเจาะระดับนี้กลับทำให้เธอรู้สึกคุ้น

อิ๋งจื่อจินเปิดอีกหน้าต่างขึ้นมาแล้วกรอกโค้ดลงไป

ทันใดนั้นก็เกิดเสียงแจ้งเตือนดังขึ้นรัวๆ

ติ๊ดๆๆ…

แถบความคืบหน้าการเจาะระบบที่เดิมลดลงไปอยู่ที่เจ็ดสิบห้าเปอร์เซ็นต์ เพียงชั่วพริบตาได้เลื่อนขึ้นมาจนเหลือแค่ช่องเดียว

ไฟร์วอลถูกเจาะไปแล้วเก้าสิบเก้าจุดเก้าเปอร์เซ็นต์!