ตอนที่ 431 ตระกูลอิ๋งสติแตกยังเป็นเรื่องเล็ก

ผู้อำนวยการมือสั่น เขาเกือบทำแก้วหล่นใส่ตัวเอง

อาจารย์ฝ่ายวิชาการพอเห็นท่าทางตอบสนองของเขาก็รู้ได้ว่าช็อกไปแล้ว จึงผายมือออกพลางพูด

“ผอ.ครับ ผมบอกแล้วไง ว่าอันดับหนึ่งของปีนี้ไม่ธรรมดา แล้วจะไม่ให้ผมตื่นเต้นได้ยังไง”

ระหว่างอันดับหนึ่งด้วยกันก็มีความแตกต่าง

ยิ่งคะแนนสูง ห่างแค่คะแนนเดียวก็ยิ่งสำคัญ

ในประวัติศาสตร์การสอบเข้ามหาวิทยาลัย ประเทศจีนเคยมีอันดับหนึ่งที่สอบได้คะแนนเต็มแค่สองคน

แต่โจทย์ของสองปีนั้นเทียบกับปีนี้ไม่ได้ ความยากคนละระดับ

อาจารย์ฝ่ายวิชาการนึกถึงคำพูดหนึ่ง

คนอื่นสอบได้เจ็ดร้อยห้าสิบคะแนน เป็นเพราะทำได้เต็มที่เจ็ดร้อยห้าสิบคะแนน

อิ๋งจื่อจินสอบได้เจ็ดร้อยห้าสิบคะแนนเป็นเพราะคะแนนเต็มมีแค่เจ็ดร้อยห้าสิบคะแนน

สมกับเป็นเทพอิ๋ง!

ผู้อำนวยการไม่ตอบอาจารย์ฝ่ายวิชาการ เพราะเขายังไม่ได้สติกลับมาจากผลสอบคะแนนเต็ม

ผ่านไปสักพักเขาก็ถอดแว่นตาออก เอากระดาษเช็ดแล้วใส่กลับเข้าไปใหม่ จากนั้นก็ดูอย่างละเอียดอีกรอบ

เลขหนึ่งสองตัวมันโดดเด่นอยู่ในสายตาเขา ไหนจะคะแนนเต็มพวกนั้นอีก

ผู้อำนวยการผ่อนลมหายใจออกมา นั่งตัวเกร็งอยู่บนเก้าอี้

คนที่สอบได้อันดับหนึ่งในประวัติศาสตร์ฮู่เฉิงเป็นนักเรียนชิงจื้อทั้งนั้น

แต่อันดับหนึ่งข้อสอบรวมทั้งประเทศ ไม่ใช่ว่าชิงจื้อจะคว้ามาได้ทุกปี

โรงเรียนมัธยมชั้นแนวหน้าอีกแห่งหนึ่งที่นอกเหนือจากโรงเรียนในสังกัดมหาวิทยาลัยตี้ตูต่างแย่งชิงอันดับหนึ่งของประเทศกับชิงจื้อมาตลอด

แน่นอนว่าไม่พูดเรื่องอันดับหนึ่งของเมือง

อย่างไรเสียก็อยู่คนละพื้นที่ ก็แค่บางครั้งอาจยกขึ้นมาพูดบ้าง

แต่อันดับหนึ่งของข้อสอบรวมทั้งประเทศได้คะแนนเต็ม…

เขาเพิ่งเคยเห็นเป็นครั้งแรกจริงๆ

“ยังถือว่ามีเมตตา” ผู้อำนวยการกอดแก้ว พูดพึมพำ “นักเรียนอิ๋งเขียนเรียงความด้วย”

เขาก็แค่ถามไปอย่างนั้น ไม่ได้บีบบังคับ

เดิมทีอิ๋งจื่อจินไม่จำเป็นต้องเข้าร่วมการสอบด้วยซ้ำ

ผู้อำนวยการนึกถึงคำพูดที่เธอพูดกับเขาก่อนวันสอบหนึ่งวัน

หนูไม่ชอบสัญญากับใคร แต่เรื่องไหนที่รับปากแล้วก็ต้องทำให้สำเร็จค่ะ

ผู้อำนวยการถอนหายใจ

โชคดีที่เขาไม่เคยทอดทิ้งนักเรียนที่ยินยอมพยายามคนไหนสักคน

พูดถึงเรื่องเรียงความ อาจารย์ฝ่ายวิชาการก็แอบสงสัย

“ผอ.ครับ ผอ.ไปพูดยังไงนักเรียนอิ๋ง เธอถึงยอมเขียนเรียงความครับ”

อิ๋งจื่อจินเป็นคนขี้เกียจขั้นสุด นี่เป็นเรื่องที่ทราบกันดีในชิงจื้อ

มาขอความช่วยเหลือจากเธอ เธอช่วย

ถามโจทย์ จะถามกี่รอบ เธอก็ตอบ

แต่เธอกลับขี้เกียจเดิน ขี้เกียจเขียน

ผู้อำนวยการมองอาจารย์ฝ่ายวิชาการแล้วทำเสียงหึ “ความลับ”

อาจารย์ฝ่ายวิชาการ “…”

เขาว่าผู้อำนวยการต้องดีใจใกล้บ้าแล้วแน่ ถึงขนาดใช้จมูกมองคนแล้ว

อาจารย์ฝ่ายวิชาการลูบหัว เตรียมเอาข่าวดีครั้งนี้ไปบอกอาจารย์ฝ่ายปกครองสหายคู่หูของเขา

“เดี๋ยวก่อน ยังมีอีกเรื่อง” ผู้อำนวยการเรียกอาจารย์ฝ่ายวิชาการ เขาขมวดคิ้ว

“ในใบผลสอบที่คุณส่งมาทำไมผมไม่เห็นชื่อของอิ๋งเย่ว์เซวียนเลยล่ะ”

ถึงแม้ภาพลักษณ์ของอิ๋งเย่ว์เซวียนในชิงจื้อจะพังยับเยินไปหมดแล้ว แต่ผลการเรียนของเธอก็ดีมาก จำลองการสอบทุกครั้งก็ได้ที่หนึ่งของชั้นปี

“อิ๋งเย่ว์เซวียนเหรอครับ” พอได้ยินแบบนี้อาจารย์ฝ่ายวิชาการถึงนึกขึ้นมาได้

“ดูเหมือนผมจะไม่เห็นเหมือนกันนะครับ”

ใบคะแนนชุดนี้เขาขอมาจากทางมหาวิทยาลัยตี้ตู มีแค่รายชื่อผลสอบห้าร้อยอันดับแรกของฮู่เฉิง

ในเมื่อรายชื่อห้าร้อยอันดับแรกนี้ไม่มีชื่ออิ๋งเย่ว์เซวียน งั้นก็มีความเป็นไปได้เพียงอย่างเดียว

การสอบเข้ามหาวิทยาลัยครั้งนี้ อิ๋งเย่ว์เซวียนไม่ติดแม้แต่ห้าร้อยอันดับแรกของเมือง

เกิดความเงียบขึ้นภายในห้องทำงาน

เห็นได้ชัดว่าผู้อำนวยการกับอาจารย์ฝ่ายวิชาการคิดไปในทางเดียวกัน

นี่ไปมีเรื่องสะเทือนใจอะไรมา

ถึงได้ทำผลงานการสอบเข้ามหาวิทยาลัยได้แย่ขนาดนี้

จากว่าที่สามอันดับแรกของเมืองกลายเป็นหลุดห้าร้อยอันดับแรก

ทันใดนั้นอาจารย์ฝ่ายวิชาการก็พูดขึ้น

“ผอ.ครับ ผมขอสันนิษฐานจากการที่ดูละครน้ำเน่าที่พวกผู้ปกครองต่างคาดหวังให้ลูกชายเป็นมังกรลูกสาวเป็นหงส์ นักเรียนอิ๋งเย่ว์เซวียนจะต้องถูกคุณนายอิ๋งด่าแน่นอนครับ”

“ผอ.ว่าเธอจะถูกไล่ออกจากบ้านเพราะความโมโหไหมครับ”

อีกทั้งถ้าคุณนายอิ๋งรู้ว่าอิ๋งจื่อจินได้ที่หนึ่ง จะรู้สึกแย่ขนาดไหน

เขาว่าสติแตกยังเรื่องเล็ก

จะมีเรื่องอะไรที่แย่ไปกว่าการที่เคยได้ครอบครองแล้วสูญเสียไป

ผู้อำนวยการเงียบไปสักพัก เขาชี้ประตูแล้วพูดขึ้น “ประตูอยู่ตรงนั้น”

อาจารย์ฝ่ายวิชาการ “…”

เขาจะรีบไสหัวไปบัดเดี๋ยวนี้

…

ทางด้านมหาวิทยาลัยตี้ตูได้ตั้งใจเอาข้อสอบของอิ๋งจื่อจินออกมาโดยเฉพาะ

ชื่ออิ๋งจื่อจินได้กลายเป็นชื่อที่ไม่มีใครในมหาวิทยาลัยชั้นนำไม่รู้จักไปแล้ว และก็เพราะเห็นชื่อในผลสอบ บรรดาศาสตราจารย์และอาจารย์ถึงได้รู้ว่าเธอปลอดภัยดี

แต่ไม่รวมจั่วหลี

อิ๋งจื่อจินกลัวจั่วหลีเป็นห่วง ดังนั้นพอเธอฟื้นขึ้นมาก็เลยโทรบอกเขา

จั่วหลีไม่ใช่อาจารย์ที่ตรวจข้อสอบ เขาก็เพิ่งเคยเห็นข้อสอบของอิ๋งจื่อจินเป็นครั้งแรก

ไม่ต้องดูวิชาคณิตศาสตร์กับวิทยาศาสตร์เขาก็รู้ว่าอิ๋งจื่อจินใช้วิธีที่ง่ายสุดเร็วสุดคิดคำตอบออกมาได้แน่นอน ดีกว่าเฉลยเสียอีก

ข้อสอบที่เขาดูคือข้อสอบวิชาภาษาจีน

แม้จะผ่านการแข่งขันรอบชิงชนะเลิศของไอเอสซีมาแล้ว จั่วหลีก็ยังอดตะลึงไม่ได้

“ความเรียงในเรียงความอย่างนั้นเหรอ”

เขาไม่ค่อยเข้าใจเรื่องพวกนี้เท่าไร แต่แค่ดูสีหน้าของพวกศาสตราจารย์สาขาภาษาจีนก็รู้แล้วว่าเรียงความเรื่องนี้เขียนได้สละสลวยกินใจเพียงใด

อีกทั้งอักษรก็ยังสวยงามมาก

ตอนตรวจต่างดื่มด่ำกันพอสมควร

“โทรเลย!” ในที่สุดศาสตราจารย์ของสาขาภาษาจีนก็พูดขึ้น วิ่งออกไปเหมือนคนบ้า

“ฮัลโหล ชิงจื้อใช่ไหมครับ ขอเบอร์โทรผู้ปกครองของนักเรียนอิ๋งจื่อจินหน่อยสิครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณมากครับ”

จั่วหลี “…”

ให้ตายเหอะ ศัตรูโผล่มาอีกคนแล้ว

จั่วหลีมองพวกศาสตราจารย์ที่วิ่งออกไปด้วยความดีใจ รู้สึกเหนื่อยใจเหลือเกิน

เขาเดินออกไป แอบโทรหาอิ๋งจื่อจิน

“นักเรียนอิ๋ง รู้หรือเปล่าว่าตัวเองสอบได้กี่คะแนน”

อิ๋งจื่อจินที่อยู่ปลายสายหาวออกมา

“ได้เต็มสินะ เว้นเสียแต่หนูลืมเขียนหัวข้อเรียงความ”

จั่วหลี “…”

สมกับเป็นเธอ เทพอิ๋ง

…

บ้านครอบครัวเวิน

เวินเฟิงเหมียนกำลังอ่านหนังสือ เสียงโทรศัพท์บ้านดังขึ้นมาทำลายความสงบ

เขาหันไปมอง

เป็นเบอร์แปลกโทรมา

แต่บนนั้นกลับถูกระบุคำว่าเบอร์กวนใจ

มีลูกชายอัจฉริยะอย่างเวินทิงหลานได้ ความจำของเวินเฟิงเหมียนก็ดีไม่แพ้กัน

ดังนั้นแม้จะผ่านมาหนึ่งปีแล้ว เขาก็ยังจำได้ว่านี่เป็นเบอร์ของมหาวิทยาลัยตี้ตู

อีกทั้งเขาก็เป็นคนเซฟชื่อว่าเบอร์กวนใจเอง

ตอนนั้นเขารำคาญสายจากมหาวิทยาลัยตี้ตูมากจริงๆ อีกทั้งแต่ละคณะก็ไม่ได้โทรมาแค่ครั้งเดียว เขาก็เลยไล่เซฟชื่อทีละเบอร์

วันนี้วันที่ยี่สิบเอ็ด อีกไม่ถึงสามวันผลสอบเข้ามหาวิทยาลัยจะประกาศอย่างเป็นทางการ

เวินเฟิงเหมียนแค่คิดดูก็รู้ว่ามหาวิทยาลัยตี้ตูโทรมาด้วยสาเหตุอะไร

เขาไม่ต้องถามก็รู้ว่าอิ๋งจื่อจินจะต้องสอบได้อันดับหนึ่งแน่นอน

แต่ปีนี้มหาวิทยาลัยตี้ตูโทรมาเร็ว และถี่กว่าปีที่แล้ว เวินเฟิงเหมียนเดาว่า คะแนนของอิ๋งจื่อจินถ้าไม่ได้เจ็ดร้อยห้าสิบก็คงเจ็ดร้อยสี่สิบเก้าคะแนน

เวินเฟิงเหมียนคิดๆ ดู สุดท้ายก็รับสาย

แต่ยังไม่ทันรับก็มีอีกเบอร์โทรเข้ามา

มีคำว่า ‘เบอร์กวนใจ’ เหมือนกัน

เวินเฟิงเหมียน “…”

มหาวิทยาลัยตี้ตูที่ไร้ความสามัคคี ปีแล้วปีเล่า

เวินเฟิงเหมียนไม่ได้รับสองสายนี้ เขาค่อยๆ ยืนขึ้น เดินไปด้านหลังแล้วดึงสายโทรศัพท์ออก

“ตู๊ด…”

โทรศัพท์หยุดดัง

โลกกลับสู่ความสงบ

…

ในขณะที่คนจำนวนไม่น้อยกำลังตื่นเต้นรอประกาศผลคะแนนสอบเข้ามหาวิทยาลัย เวลาสองทุ่มก็มีโพสต์ในเวยปั๋วที่ทำผู้คนฮือฮา

[แอทถงอวี่เฟย : ใจเย็นมาหลายวัน สุดท้ายก็ใจเย็นไม่ไหวอีกต่อไป เรื่องนี้ส่งผลต่อสภาพร่างกายและจิตใจของฉันมาก หากพูดออกไป ฉันไม่รู้ว่าจะได้รับสายตาแปลกๆ มากขนาดไหน

แต่ถ้าฉันไม่พูดเรื่องนี้ออกมา ฉันไม่รู้ว่ายังจะมีดาราสาวในวงการบันเทิงที่มีความฝันอีกกี่คนต้องมาเจอความทุกข์ทรมานแบบนี้

ตอนนี้ฉันจะเขียนเล่าความทุกข์ใจทั้งหมดที่ฉันได้รับในวันนั้นค่ะ

เย็นวันที่สิบห้ามิถุนายน ฉันตอบรับไปที่โรงแรมเหม่ยเล่อ ผู้จัดการส่วนตัวบอกว่าบริษัทหาหนังให้ฉันเล่น ต้องการให้ฉันไปคุยเพื่อเลือกมาเรื่องหนึ่ง

ฉันเชื่อใจผู้จัดการส่วนตัวของฉันมากก็เลยไป

แต่นึกไม่ถึงว่า สิ่งที่รอฉันอยู่ไม่ใช่หนังหรือละคร แต่เป็นกลุ่มคนใช้ความรุนแรงที่ไร้มนุษยธรรม

พวกเขาลวนลามฉัน ทั้งยังข่มขู่ว่าห้ามพูดเรื่องนี้ออกไป ไม่อย่างนั้นฉันจะหมดอนาคตในวงการบันเทิง

ตอนแรกฉันกลัวมาก ฉันยังอยากเป็นนักแสดงต่อ ยังอยากโลดแล่นอยู่ในวงการบันเทิงต่อไป

แต่ต่อมาฉันเข้าใจแล้วว่า ความอดทนอดกลั้นมีแต่จะทำให้อีกฝ่ายได้ใจ

ยังไงซะฉันก็เป็นผู้ถูกกระทำไปแล้ว ฉันก็ไม่กลัวล่วงเกินพวกคุณอีก ฉันขอระบุตัวเลยแล้วกัน

ซีอีโอของชูกวงมีเดีย ผู้อำนวยการสามคน คนระดับหัวหน้าอีกหนึ่งคน ก็คือคนเลวที่ฉันเจอในห้องนั้น

ชูกวงมีเดีย พวกคุณอาศัยความที่เป็นบริษัทบันเทิงอันดับหนึ่งของประเทศ เลยคิดจะทำอะไรก็ได้อย่างนั้นเหรอ

ไม่มีทาง!

วันนี้ฉันก้าวออกมาก็เพื่อเปิดโปงพฤติกรรมต่ำช้าของพวกคุณ

ชูกวงมีเดีย พวกคุณไม่ใช่คน! พวกคุณมันน่าขยะแขยง! พวกคุณมันชั่วช้า!

ฉันเฝ้ารอวันที่พวกคุณจะได้รับผลกรรม!