ตอนที่ 499 อิ๋งจื่อจิน ‘ฉันคิดค้นวิธีฝังเข็มนี้เอง’

ผู้นำตระกูลฝูหรือก็คือฝูซี

ฝูซีเป็นคนมีพรสวรรค์มาก ไม่อย่างนั้นเธอคงไม่รับฝูซีไว้เป็นศิษย์ ถ่ายทอดวิชาแพทย์แผนโบราณให้

แต่แพทย์แผนโบราณในตอนนี้ เนื่องจากพัฒนามาหลายร้อยปี จึงมีแตกแขนงออกไปมากมาย มีหลายอย่างที่ไม่เกี่ยวข้องกับเธอ

แต่หากว่ากันด้วยเรื่องสายตรงก็ต้องเป็นลูกศิษย์ของฝูซีแล้ว

ฝูซีเป็นคนใจดี ไม่ได้เก็บซ่อนตัวอย่างสิ้นเชิงในโลกแพทย์แผนโบราณ วิ่งวุ่นไปรักษาโรคในประเทศจีนอยู่ตลอดโดยไม่เคยเก็บค่ารักษา

ต่อมาพอกลับเข้าโลกแพทย์แผนโบราณ เธอก็เริ่มรับลูกศิษย์ เผยแพร่วิชาแพทย์แผนโบราณให้แพร่หลาย

ฝูซีมีลูกศิษย์อยู่เท่าไร อิ๋งจื่อจินไม่เคยให้ความสนใจ

อย่างไรเสียตอนนั้นเธอก็จากโลกนี้ไปแล้ว กลับไปสู่โลกบำเพ็ญตน

กลับชาติมาเกิดครั้งนี้ เธอรู้แค่ว่าฝูซียังมีชีวิตอยู่ ส่วนที่เหลือเธอไม่เก็บเอามาใส่ใจ

ฟังจากที่หลินชิงจยาเล่า อวี้เซวียนเป็นลูกศิษย์รุ่นแรกของฝูซี อาจารย์หมอเป็นรุ่นที่สอง หลินชิงจยาเป็นรุ่นที่สาม

ดูท่าศิษย์สำนักนี้จะไม่เบา แถมยังมีบารมีสูงส่งในโลกแพทย์แผนโบราณ

เธอตื่นมาครั้งนี้มีลูกศิษย์ของลูกศิษย์เยอะไม่เบา

อิ๋งจื่อจินพิงกำแพง ไม่ได้ออกไป มองอยู่อย่างนั้น

“ผมตรวจดูแล้ว สาเหตุที่ผู้ป่วยหมดสติ เป็นเพราะพิษชนิดนี้แล่นเข้าโจมตีชีพจรหัวใจกับเส้นประสาทของเขา ทำให้ประสาทความรู้สึกตัวของเขามีปัญหา” อาจารย์หมอลูบเครา พูดอย่างมั่นใจ

“การถอนพิษไม่ใช่แค่ต้องเตรียมสมุนไพร ยังต้องใช้วิธีฝังเข็มควบคู่ไปด้วย”

“ผมมั่นใจว่าหลังจากฝังเข็มครั้งแรก คนไข้จะฟื้น”

ฟังถึงตรงนี้เออร์วินก็มีสีหน้าชื่นชม

“ถูกต้อง หมอตะวันตกก็ตรวจแล้วครับ เส้นประสาทของคุณพ่อได้รับผลกระทบ”

ดูท่าแพทย์แผนโบราณคนนี้จะฝีมือไม่เบา

อาจารย์หมอรับกล่องทรงยาวมาจากผู้ช่วยแล้วเปิดออก

ในนั้นเป็นเข็มเงินที่สั้นยาวต่างกัน เปล่งประกายคมเฉียบ

อาจารย์หมอหยิบเข็มขึ้นมาหนึ่งเล่ม ฆ่าเชื้อด้วยไฟและแอลกอฮอล์ จากนั้นก็ปักลงไปบนจุดเซ่าซังของนายใหญ่เบวิน

ริต้าสีหน้าเปลี่ยน กำลังจะเข้าไปห้าม

เรื่องถอนพิษ เธอเชื่อแค่อิ๋งจื่อจินเท่านั้น

แต่ยังไม่ทันที่เธอจะได้ลงมือ ทันใดนั้นมือของอาจารย์หมอก็สั่น เข็มเงินในมือกลายเป็นสีดำอย่างรวดเร็ว

ไม่ใช่แค่เข็มที่อยู่ในมือของเขา แม้แต่พวกเข็มที่อยู่ในกล่องก็กลายเป็นสีดำทั้งหมด

ริต้าอึ้ง หันไปมองอิ๋งจื่อจิน

คนที่สามารถทำได้ถึงขั้นนี้ในชั่วพริบตามีแค่นักปรุงยาพิษ

ชายวัยกลางคนสีหน้าเปลี่ยน “นายท่าน แบบนี้คือ?”

อิ๋งจื่อจินลูบแขนเสื้อสีดำ พูดอย่างไม่ใส่ใจ

“เชิญฉันมา ไม่เคารพฉัน วิธีฝังเข็มบ้าบออะไร เกะกะสายตา”

คำพูดแบบนี้ปกติอาจารย์หมอจะชอบพูดตลอด ยังไม่เคยมีใครพูดกับเขาแบบนี้

เขาโมโหหนวดกระตุก มือสั่น “คะ คุณ…”

วิชาสิบสามเข็มศาสตร์มืดเลยนะ!

นี่เป็นวิชาฝังเข็มที่สืบทอดกันมาของแพทย์แผนโบราณ คนในโลกแพทย์แผนโบราณที่ใช้เป็นก็มีอยู่ไม่กี่คน คนยุโรปจะไปเข้าใจอะไร

เข็มเงินกล่องนี้ถูกสั่งทำขึ้นมาโดยเฉพาะ อาจารย์หมอใช้มาสามสิบปีแล้ว เปรียบเสมือนลูกชายแท้ๆ

เขามายุโรปไม่ได้เตรียมเข็มเงินสำรองมาด้วย ถ้าเข็มเงินถูกทำลาย ไม่มีอุปกรณ์ แล้วเขาจะรักษาคนไข้ยังไง

อาจารย์หมอโกรธหน้าเขียว

ริต้าเหลือบมองเข็มเงินที่ถูกทำลาย

“ราคาเท่าไร เดี๋ยวชดใช้ให้ ตระกูลเบวินไม่เดือดร้อนเรื่องเงิน”

คำพูดนี้พออาจารย์หมอได้ยินก็รู้สึกเหมือนโดนดูถูก

คราวนี้ต่อให้หลินชิงจยาเกลี้ยกล่อม เขาก็ไม่มีทางอยู่ต่อแล้ว

อาจารย์หมอหน้าบึ้งยืนขึ้น

“ต่อไปถ้าเกิดอะไรขึ้นกับคนไข้ก็อย่ามาหาผมแล้วกัน ผมไม่รับผิดชอบ และก็ไม่มีทางมาที่นี่อีกแล้ว!”

เขาหันตัวเดินออก

แต่ไม่มีใครรั้งเขาไว้

สีหน้าของอาจารย์หมอแย่ลงหนักกว่าเดิม

กลับเป็นชายวัยกลางคนที่เดินตามไป ถอนหายใจ

“ขอโทษด้วยครับคุณหลิน เรื่องนี้เป็นเพราะผมไม่คิดให้รอบคอบด้วย ทำให้พวกคุณมาเสียเที่ยว”

ข่าวลือที่เกี่ยวกับนักปรุงยาพิษอันดับหนึ่งมีน้อยมาก

แต่เห็นได้ชัดว่านักปรุงยาพิษอันดับหนึ่งมีชีวิตอยู่มานานมาก

ต่อให้เป็นนักปรุงยาพิษอันดับสิบบนชาร์ตก็สามารถใช้ยาพิษชะลอความเร็วในการเสื่อมของเซลล์ได้ เพิ่มความสามารถในการแบ่งเซลล์

หากว่ากันด้วยเรื่องอายุ ต่อให้เป็นแพทย์แผนโบราณก็ต้องเรียกปรมาจารย์แล้ว

แน่นอนว่าเขาไม่ได้พูดออกไปแบบนี้

“นายใหญ่เทเลอร์เกรงใจเกินไปแล้วค่ะ” หลินชิงจยายิ้ม “ฝีมือการรักษาของพวกเราสูงไม่พอด้วยค่ะ”

“คุณหลินถ่อมตัวเกินไปแล้วครับ” ชายวัยกลางคนพูดต่อ “เข็มเงินของอาจารย์หมอ ทางตระกูลเทเลอร์จะชดใช้ให้นะครับ”

อาจารย์หมอทำเสียงฮึดฮัดไม่พูดอะไร

“อาจารย์อาคะ” หลินชิงจยาชี้ที่หัว เม้มริมฝีปาก “คุณแม่ของหนูตรงนี้มีปัญหา กลับไปแล้วรบกวนอาจารย์รักษาคุณแม่ให้หน่อยได้ไหมคะ”

สีหน้าของอาจารย์หมอถึงดีขึ้นบ้าง “แน่นอน”

คนยุโรปไม่เห็นค่า แต่คนอื่นเห็น

เขาก็ไม่อยากจะแสดงสุดยอดวิชาของสำนักให้คนนอกดูหรอก

…

ภายในห้องผู้ป่วย

เออร์วินกับอีวานทนแรงกดดันที่นักปรุงยาพิษมีให้พวกเขาไม่ไหว ต่างหาข้ออ้างออกไปกันแล้ว

“หายาที่เหลือมาให้ครบ แล้วเอามาให้ฉัน” อิ๋งจื่อจินพยักหน้าเล็กน้อย “พอมียา ไม่นานพ่อของเธอก็ฟื้นได้”

ริต้าพยักหน้า รู้สึกแปลกใจ “วิธีฝังเข็มเมื่อกี้มันแย่จริงเหรอ”

เธอไม่รู้พวกการรักษาแผนจีน แพทย์แผนโบราณยิ่งไม่เข้าใจ แต่ฟังจากอาจารย์หมอดูมีหลักการ

อิ๋งจื่อจินหาว สายตาเหม่อลอย “ต้องดูว่าใครใช้ ใช้ที่ไหน เข็มนั้นของเขาช่วยคนไม่ได้ มีแต่จะฆ่าคน”

สิบสามเข็มศาสตร์มืดใช้สำหรับหัวใจและเส้นประสาทก็จริง และก็สามารถช่วยให้คนไข้ที่มีความผิดปกติทางด้านนั้นฟื้นกลับมาเป็นปกติได้

แต่นายใหญ่เบวินถูกพิษกัดกร่อนมานานหลายปี อวัยวะเสื่อมโทรมไปเร็วมาก อ่อนแอขั้นรุนแรง

หากอาจารย์หมอปักเข็มที่สามลงไปก็เอาชีวิตของนายใหญ่เบวินได้ทันที

ริต้าตะลึง “โชคดีที่เธอห้ามทัน”

คิดแล้วก็สงสัยมากเข้าไปอีก “แต่ทำไมเธอรู้ดีแบบนี้ล่ะ”

เธอเองก็ได้ยินมาว่าสิบสามเข็มศาสตร์มืดเป็นวิธีฝังเข็มที่สืบทอดในโลกแพทย์แผนโบราณ พบเจอได้ยากมาก ไม่ถ่ายทอดให้คนนอก

“อ๋อ ฉันคิดค้นขึ้นมาเอง”

ริต้า “…”

เธอชักแยกไม่ออกแล้วว่าคำพูดไหนจริงคำพูดไหนเล่นๆ

พื้นที่สมองแอบไม่พอ

ริต้าเศร้านิดหน่อยที่คิดมาตลอดว่าตัวเองเป็นบอสคนหนึ่ง

แต่ตอนนี้เธอพบว่า เธอไม่เข้าใจโลกของบอส แม้แต่คำพูดก็ไม่เข้าใจ

อิ๋งจื่อจินยืนขึ้น “ฉันไปก่อนนะ”

ริต้าก็ลุก “ฉันไปส่ง”

“ไม่ต้องหรอก ว่างๆ ก็ลองสืบหาไส้ศึกในตระกูลเธอดู”

อิ๋งจื่อจินออกจากคฤหาสน์ ทันใดนั้นเท้าก็หยุดชะงัก

เธอหันไป เห็นเออร์วินที่ลังเลไม่รู้จะเข้าไปหาดีหรือเปล่า “อยากสะกดรอยตามเหรอ”

เออร์วินตัวเกร็ง แข้งขาอ่อนแรง “ปะ…เปล่าครับ เชิญตามสบายครับ ตามสบาย”

ต่อให้เขากินดีหมีมาก็ไม่กล้าสะกดรอยตามนักปรุงยาพิษอันดับหนึ่งหรอก

ถ้าถูกจับได้จะตายยังไงก็ไม่รู้

เออร์วินยืนอยู่ที่เดิม มองอิ๋งจื่อจินเดินออกไป

สิบนาทีต่อมา ความรู้สึกหวาดกลัวนั้นถึงหายไป กลับมาเป็นอิสระอีกครั้ง

เออร์วินเช็ดเหงื่อแล้วเดินกลับ

น่ากลัวเหลือเกิน ไม่รู้ว่านักปรุงยาพิษอันดับหนึ่งหน้าตาเป็นยังไงกันแน่ จะมีสภาพเหลือแต่โครงกระดูกหรือเปล่า

…

อิ๋งจื่อจินออกมานอกคฤหาสน์เบวินแล้วก็เดินอ้อมอยู่หลายรอบ ถอดชุดตัวยาวสีดำกับหน้ากากแปลงโฉมออก เปลี่ยนไปใส่ชุดปกติ

เธอมองชุดดำตัวยาวที่อยู่ในมือ เป็นครั้งแรกที่รู้สึกขัดตา

ก็ไม่รู้ว่าเมื่อก่อนเธอสวมชุดแบบนี้อยู่หลายร้อยปีได้ยังไง

รสนิยมความงามนี้มันช่าง…

เมื่อคืนหลังจากเธอออกจากโลกใต้ดินก็ไปรับฟู่อวิ๋นเซินที่สนามบิน

เช้าวันนี้ซิวอวี่กับทีมรถแข่งตระกูลซิวก็มากันแล้ว การแข่งขันเอฟวันที่ตระกูลแมนสันจัดกำลังจะเริ่มขึ้น

คนที่เดินทางมาด้วยยังมีฉินหลิงอวี๋อีกคน

ได้ยินว่ามีรายการวาไรตี้ข้ามชาติต้องถ่าย ฉินหลิงอวี๋ก็เลยตามมาด้วยกัน

นอกจากซิวอวี่กับทีมรถแข่งตระกูลซิว คนอื่นๆ ก็พักในโรงแรมที่ทีมกองถ่ายภาพยนตร์ราชินีเอลฟ์พักอยู่เช่นกัน

พอเห็นอิ๋งจื่อจินกลับมา อวิ๋นซานก็ทำความเคารพอย่างนอบน้อม “คุณอิ๋ง”

“เยาเยา เดือนหน้ามีงานเลี้ยง” ฟู่อวิ๋นเซินกวักมือ ดวงตาดอกท้อโค้งมน “ตระกูลใหญ่ของยุโรปกับวีนัสกรุ๊ปร่วมกันจัด ไปไหม”

อิ๋งจื่อจินไม่รู้สึกอะไร “ไม่ไป ขี้เกียจ”

“อืม” ฟู่อวิ๋นเซินไม่แปลกใจ

“คุณชายครับ ผมไปๆ” อวิ๋นซานถูมือ ตื่นเต้นมาก “ผมอยากไปชิงอั่งเปา อยากกินของอร่อยด้วย”

เขาเคยได้ยินมานานแล้วว่า งานเลี้ยงแบบนี้จะมีแจกอั่งเปา เขาอยากสัมผัสความสุขที่มีเงินหล่นจากฟ้า

พอได้ยินแบบนี้อิ๋งจื่อจินก็ลืมตา ศีรษะยังอยู่บนบ่าหมอนข้างที่เป็นคนจริงๆ พูดอย่างใจเย็น “งั้นไปแล้วกัน”

อวิ๋นซาน “…”

ตอนนี้เขาแน่ใจได้ร้อยเปอร์เซ็นต์ว่าคุณชายของเขายังสู้ของกินกับเงินไม่ได้

ฟู่อวิ๋นเซินเหลือบมองหมอนข้างที่ถูกโยนไว้บนเตียง ยิ้มมุมปาก “เด็กน้อย ของขวัญเป็นไงบ้าง”

“อยากสับเป็นชิ้นๆ”

“…”

“พ่ออิ๋ง” เวลานี้มีเสียงซิวอวี่เคาะประตูอยู่ด้านนอก “เย็นแล้ว ฉันจะพาเธอออกไปร่อน”

“อย่าไปสนใจผู้ชาย ผู้ชายมีแต่จะส่งผลต่อความเร็วในการชักดาบของเธอ! พวกเราต้องหยิ่งเข้าไว้”

อิ๋งจื่อจินเหลือบมองฟู่อวิ๋นเซินแล้วพูด “ดูเหมือนจะมีเหตุผล”

สีหน้าของฟู่อวิ๋นเซินชะงัก เลิกคิ้ว แววตาวูบไหวเล็กน้อย ทำน้ำเสียงยั่วยวนหน่อยๆ “หืม?”

อิ๋งจื่อจินยืนขึ้นอย่างใจเย็น “คุณมีแต่จะส่งผลต่อความเร็วในการชักดาบของฉัน ขนาดหมอนข้างของคุณยังส่งผลต่อคุณภาพการนอนของฉัน”

หลับลึกเกินไป

“…”

เธอออกจากห้องชุดเพรสซิเด้นท์สวีทโดยไม่รู้สึกผิดอะไร ไปเจอกับซิวอวี่

ฉินหลิงอวี๋ก็อยู่ พอเห็นอิ๋งจื่อจินก็พยักหน้าให้ “พวกเราไปกันเถอะ”

ซิวอวี่ถือโทรศัพท์มือถือเริ่มค้นหาร้านอาหาร เธอรู้สึกเวียนหัวอย่างหนัก

เธอไอออกมาแรงๆ สีหน้าเปลี่ยน ราวกับนึกอะไรขึ้นได้ ยกมือเรียกอิ๋งจื่อจิน “พ่ออิ๋ง บนเครื่องบิน…”

ยังไม่ทันพูดจบเธอก็หมดสติไปในชั่วพริบตา