ตอนที่ 503 อัจฉริยะที่แท้จริง ช็อกทั้งสนาม!

รายการแข่งรถที่ตระกูลแมนสันจัดขึ้นสนามนี้มีระยะทางทั้งสิ้นเกือบพันกิโลเมตร เป็นการแข่งขันแรลลี่ ต้องใช้เวลานานมาก

รถแข่งมีข้อกำหนดเรื่องระยะทางที่เข้มงวดมาก นักแข่งก็ห้ามขับรถออกนอกเส้นทาง

หากพบว่ามีการเบี่ยงออกนอกเส้นทางก็จะถูกตัดคะแนน

โดยทั่วไปการแข่งขันแรลลี่ที่ระยะทางไกลขนาดนี้ ตัวนักแข่งที่เป็นคนขับไม่มีทางจำเส้นทางทั้งหมดได้

การมีอยู่ของเนวิเกเตอร์ก็เพื่อให้ช่วยจำเส้นทางทั้งหมด บอกเส้นทางที่ถูกต้องแม่นยำ ชี้แนะนักแข่ง

จำเป็นต้องใช้คนความจำดี มีความสามารถในการตัดสินใจ และช่างสังเกต ความสามารถในการแข่งรถก็ต้องไม่ด้อยอีกด้วย

บทบาทของเนวิเกเตอร์ในการแข่งครั้งนี้สำคัญมาก ถึงขั้นที่อาจมากกว่าตัวนักแข่งด้วยซ้ำ

เนื่องจากเหยียนอันเหอสนใจการแข่งรถ เธอจึงตั้งใจดูการแข่งขันตอนซิวอวี่อายุสิบห้าปี และก็รู้สึกตะลึงในพรสวรรค์ของซิวอวี่

เรียกได้ว่าถ้านักแข่งมือหนึ่งของทีมรถแข่งตระกูลซิวเปลี่ยนตัวเนวิเกเตอร์ครั้งนั้น อาจไม่ติดสิบอันดับแรกด้วยซ้ำ

เพราะมีซิวอวี่อยู่ถึงได้ที่หนึ่ง

ช่วงหลายปีมานี้ที่ซิวอวี่บาดเจ็บไม่เคยลงแข่งรายการใหญ่ๆ เลย แต่ความรู้เกี่ยวกับการแข่งรถไม่มีทางน้อยแน่นอน

เหยียนอันเหอมั่นใจมากว่า ถ้าซิวอวี่มาเป็นเนวิเกเตอร์ให้เธอได้ เธอก็อาจถึงขั้นคว้าที่หนึ่ง

ถึงแม้เธอจะคิดไว้ว่าหลังแข่งครั้งนี้เสร็จจะอำลาวงการรถแข่งอย่างเป็นทางการแล้ว แต่ใครกันไม่อยากได้เกียรติยศ

“เธอฝันอยู่!” นักแข่งของตระกูลซิวก็โมโหจนหัวเราะ

“คิดว่าทำแบบนี้แสดงให้เห็นว่าตัวเองใจกว้างเหรอ ให้โอกาสงั้นเหรอ เธออยากเหยียบพี่อวี่เพื่อขึ้นตำแหน่งชัดๆ!”

ถึงแม้เนวิเกเตอร์จะสำคัญมากก็จริง แต่สุดท้ายหลังจากได้อันดับสูงๆ หลายคนก็สนใจแค่นักแข่งรถ

มีคำเรียกราชานักแข่งรถ แต่ไม่มีราชาเนวิเกเตอร์

“เหยียบเพื่อขึ้นตำแหน่งเหรอ” เหยียนอันเหอแสยะยิ้ม พูดถากถาง “อย่าพูดจาให้มันไม่น่าฟังขนาดนั้นเลย งั้นพวกคุณรอดูว่าอีกเดี๋ยวจะแข่งยังไง”

ดูพอแล้ว เธอหมดความสนใจจะอยู่ต่อ หันตัวเดินออก

นักแข่งคนนั้นจับยางรถที่ถูกเจตนาทำให้พัง “พี่อวี่…”

พวกเขารู้ว่าซิวอวี่ทุ่มเทไปมากกว่าจะฟอร์มทีมรถแข่งตระกูลซิวขึ้นมาได้อีกครั้ง

การแข่งขันครั้งนี้เรียกได้ว่าเกี่ยวพันถึงอนาคตของซิวอวี่

แต่ตอนนี้มีคนมาทำลายลงทั้งหมด

ซิวอวี่กลับใจเย็น “ไม่เป็นไร ฉันจะเอารถสำรองมาให้พวกนาย พวกนายไปรอที่ลู่แข่งก่อน”

มีแค่รถของเธอที่เปลี่ยนไม่ได้

นักแข่งเม้มริมฝีปาก ไม่ได้ตามไป ไปรอที่ลู่แข่ง

…

ทางด้านนี้

ทีมรถแข่งทั้งหมดรู้แล้วว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น แต่ก็คิดว่าไม่เกี่ยวข้องกับตัวเอง ทั้งยังมีหลายคนที่สะใจ

เมื่อถึงเวลา บรรดานักแข่งรถต่างไปข้างนอกเพื่อเตรียมการแข่งขันที่กำลังจะเริ่ม

เหยียนอันเหอสีหน้าเย็นชามาก

เพราะจนถึงตอนนี้ซิวอวี่ก็ไม่ได้มาหาเธอ ไม่รู้ว่าไปไหนแล้ว

ไม่อยากลงสนามแข่งแล้วจริงๆ เหรอ

“หัวหน้าเหยียน อย่าไปถือสาพวกเขาเลยครับ” รองหัวหน้าทีมส่ายหน้า

“รถของพวกเขาพัง แถมยังไม่รับน้ำใจของหัวหน้า ยังจะทำอะไรได้อีกนอกจากถอนตัว”

พวกเขาเป็นเพียงทีมที่นักแข่งรถรวมตัวก่อตั้งขึ้นมาเอง ไม่ได้เป็นของอิทธิพลหรือตระกูลไหน ต่อให้ทำผลงานได้ดีก็ไม่มีทางถูกจับตามอง

ครั้งนี้มีคนจับตาดูตระกูลซิวอยู่ไม่น้อย

“ฉันไม่มีทางถือสาพวกเขาอยู่แล้ว” เหยียนอันเหอพูด “อีกเดี๋ยวคนที่ขายหน้าก็ไม่ใช่ฉันด้วย”

รองหัวหน้าทีมพูด “ไปเถอะครับหัวหน้าเหยียน”

เหยียนอันเหอพยักหน้า ชั่วขณะที่หันตัว สายตาเธอก็ชะงัก

ตรงจุดไม่ไกลออกไปมีเด็กสาวสวมหมวกกันแดด กำลังกินอมยิ้ม มือข้างหนึ่งล้วงกระเป๋า

เนื่องจากหันหน้าเข้าหากัน เหยียนอันเหอจึงเห็นใบหน้าของเธออย่างชัดเจน

ใบหน้างดงามดุจเทวดารังสรรค์

อิ๋งจื่อจิน

คนที่สอบได้อันดับหนึ่งของฮู่เฉิงปีนี้ ทำข้อสอบรวมได้คะแนนเต็ม ลือกันไปทั่วมหาวิทยาลัยตี้ตู

แต่เหยียนอันเหอไม่สนใจ

เธอเข้ามหาวิทยาลัยตี้ตูตั้งแต่สองปีก่อน ปีนี้อยู่ชั้นปีสามแล้ว

เหยียนอันเหอเจอคนที่สอบได้อันดับหนึ่งมาไม่น้อย ส่วนใหญ่ต่อมาก็ไม่มีอะไรโดดเด่น

มหาวิทยาลัยไม่ใช่มัธยมปลาย ไม่ใช่แค่การท่องจำกับใช้ความรู้ทางทฤษฎีเท่านั้น

ที่เธอให้ความสนใจอิ๋งจื่อจินยังเป็นเพราะเหยียนรั่วเสวี่ยเล่าเรื่องของตระกูลจี้ให้เธอฟังด้วย

เป็นคนอวดดี ไม่รู้จักอ่อนน้อมถ่อมตัว และที่สำคัญที่สุดคือ พอเธอได้เจออัจฉริยะที่แท้จริงอย่างหลินชิงจยา คนเก่งอย่างอิ๋งจื่อจินก็เทียบไม่ได้แล้ว

เหยียนอันเหอละสายตา ไม่สนใจอีก เดินตามเพื่อนร่วมทีมไปที่ลู่แข่ง

ไม่กี่นาทีต่อมาซิวอวี่ก็กลับมา

อิ๋งจื่อจินเงยหน้า “คนไม่เป็นไรใช่ไหม”

“ไม่เป็นไร” ซิวอวี่ส่ายหน้า “ตกใจกลัวนิดหน่อย ลงสนามได้ แต่ฉันไม่อยากให้เขาลงสนามแล้ว”

ตามคาด หลังจากที่รถแข่งถูกทำลายด้วยเจตนาไม่ดี เนวิเกเตอร์ของเธอก็เกือบเกิดเรื่อง

สุดท้ายได้อิ๋งจื่อจินไปช่วยมา

“พ่ออิ๋ง เธอพูดถูก มีคนจำนวนไม่น้อยจับตาดูฉันอยู่” ซิวอวี่สายตาเย็นชา

“พวกเขาเลือกที่จะลงมือก่อนการแข่งขันก็เพื่อขัดขวางไม่ให้ฉันลงแข่ง”

ตระกูลทางตี้ตูที่ว่าแก่งแย่งชิงดีกันสุดๆ แล้ว ทางยุโรปยิ่งคูณเข้าไปร้อยเท่า

“ไม่เป็นไร” อิ๋งจื่อจินพูด “แค่เธอลงสนามได้เป็นพอ”

ซิวอวี่รู้สึกหมดแรงอีกครั้ง ครั้งก่อนเธอประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ แม่เสียชีวิต พ่อหายสาบสูญ

เธอพูดเสียงแหบ “แต่ฉันไม่มีรถ”

“จำไว้ เอาที่หนึ่งมาให้ได้”

“ที่หนึ่งเหรอ”

“เงินรางวัลของที่หนึ่งเป็นสิบเท่าของที่สอง”

“…”

สุดท้ายซิวอวี่ก็ถือหมวกกันน็อคเดินไปที่ลู่แข่ง

ท่ามกลางความงุนงงเธอนึกถึงคำพูดหนึ่งในเน็ต

คนเก่งๆ คนอื่นลงแข่งขัน ถ้าไปถามพวกเขาถึงสาเหตุ พวกเขาก็จะบอกว่าเป็นเพราะสนุก หรือทำแก้เซ็ง

แต่เทพอิ๋งของพวกเราจะถามแค่ว่า มีเงินให้หรือเปล่า

งั้นก็เข้าร่วม

…

บนลู่แข่งรถมีรถแข่งร่วมร้อยคัน ล้วนเป็นผู้เข้าแข่งขันในครั้งนี้

นักพากย์และเจ้าหน้าที่คนอื่นๆ ก็เข้าประจำที่ทั้งหมดแล้ว

“สวัสดีครับผู้ชมทุกท่าน การแข่งขันแรลลี่ที่ตระกูลแมนสันจัดขึ้นกำลังจะเริ่มขึ้นแล้ว ต่อไปผมจะแนะนำตัวเต็งแชมป์ในการแข่งครั้งนี้ให้ทุกท่านได้รู้จักกันนะครับ”

แนะนำนักแข่งตามลำดับเลข ซิวอวี่อยู่ลำดับที่สิบเอ็ด

เธอมีชื่อเสียงพอสมควรในวงการแข่งรถ การกลับมาอีกครั้งหลังจากเว้นไปห้าปีกลับดึงดูดความสนใจได้ไม่น้อย

“นักแข่งเบอร์สิบเอ็ด ผมคงไม่ต้องแนะนำอะไรมากให้ผู้ชมหน้าเก่าทราบแล้วครับ เธอเป็นนักแข่งหญิงชาวจีน ชื่อซิวอวี่ครับ”

“เมื่อห้าปีก่อนเธอมีอายุแค่สิบห้าปี เธอเป็นเนวิเกเตอร์ที่ช่วยให้นักแข่งได้อันดับหนึ่งครับ ครั้งนี้เธอมาลงเป็นนักแข่งเอง ทั้งยังเคยถูกยกให้เป็นนักแข่งมากพรสวรรค์…เอ๊ะเดี๋ยวนะครับ!”

บรรดาผู้ชมตกใจมาก พากันมองไป

“มีข่าวด่วนมาครับ รถแข่งของนักแข่งเบอร์สิบเอ็ดเสีย อีกทั้งดูเหมือนจะไม่มีเนวิเกเตอร์ด้วย” นักพากย์ยังคงพูดต่อ “เธอมาแค่คนเดียวคิดจะทำอะไร คงไม่ได้คิดจะวิ่งในแรลลี่ครั้งนี้นะครับ”

ไม่ว่าจะเป็นผู้ชมในสนามหรือผู้ชมที่ชมถ่ายทอดสดในเน็ตต่างก็ส่งเสียงหัวเราะ

[วิ่งเหรอ ขำเป็นบ้า ขนาดนักแข่งรถแข่งเสร็จยังเหนื่อย นี่จะวิ่งเหรอ ไม่กลัวถูกชนหรือไง]

[เนี่ยน่ะเหรอนักแข่งมากพรสวรรค์ ไม่มีแม้แต่รถ]

ตรงที่นั่งแขกวีไอพี นายใหญ่แมนสันขมวดคิ้ว “เกิดอะไรขึ้น”

พ่อบ้านที่อยู่ข้างๆ ตอบทันที “น่าจะพวกทีมรถแข่งเล่นตุกติกกันเองครับ”

นายใหญ่แมนสันไม่คิดแบบนั้น แต่ก็แค่ตอบอืม

เขาแค่มาดูแข่งรถ ดูนักแข่งเหล่านี้ทำการแสดงอันน่าตื่นตาตื่นใจให้เขาชม

เขาไม่มีทางไปยุ่งเรื่องการแก่งแย่งชิงดีระหว่างทีมรถแข่ง

มันไม่เกี่ยวอะไรกับเขาเลยสักนิด

มีผลประโยชน์ย่อมมีความขัดแย้ง

ความขัดแย้งกลับยิ่งทำให้สนุก

“ไม่มีรถก็ให้เธอออกไป” นายใหญ่แมนสันรู้สึกแค่ว่าหมดสนุก

“การแข่งกำลังจะเริ่มแล้ว อย่ามาทำให้ฉันหมดอารมณ์”

พ่อบ้านพยักหน้า รีบติดต่อหลังเวทีทันที

“น่าเสียดายนะครับ เนื่องด้วยสาเหตุต่างๆ นานา นักแข่งเบอร์สิบเอ็ดของเราจำต้องถอนตัวออกจากการแข่งขันแล้วครับ” นักพากย์ได้รับคำสั่งจากนายใหญ่แมนสันก็รีบประกาศทันที

“นักแข่งเบอร์สิบเอ็ด เชิญออกไปด้วยครับ”

พอคำพูดนี้ออกมา ทั้งสนามก็เกิดความวุ่นวาย

ผู้ชมที่อยู่บนอัฒจันทร์หลายคนเริ่มส่งเสียงตะโกน

ซิวอวี่ก็ได้ยินแล้ว สีหน้าหนักใจ

แต่เธอเชื่ออิ๋งจื่อจิน ยืนนิ่งไม่ขยับ ทำเป็นไม่ได้ยิน

นักพากย์พูดซ้ำอีกครั้ง “นักแข่งเบอร์สิบเอ็ดครับ”

ดังชัดเจนไปทั้งสนาม

[ยอมใจเลยจริงๆ น่าขายหน้า รถพังแล้วยังจะมาลงสนามอีก ทำไมนะ อยากให้ทีมอื่นหัวเราะเยาะเหรอ]

[ในฐานะที่เป็นคนจีน ฉันไม่อยากดูต่อไปแล้ว ฉันพอจะจินตนาการได้ว่าชาวเน็ตต่างประเทศเยาะเย้ยถากถางยังไง อายมาก ไปแล้วๆ อีกหลายสิบนาทีฉันค่อยมาดูอันดับแล้วกัน]

[น่าหงุดหงิด ฉันจะดูแข่งรถ แค่ออกไปไม่ได้เหรอ]

หลายตระกูลมักจะเล่นตุกติกลับหลังเพื่อช่วงชิงทรัพยากรที่ตระกูลแมนสันจะลงทุนให้

แน่นอนว่าเรื่องสกปรกแบบนี้บรรดาผู้ชมที่แค่สนใจในการแข่งรถไม่มีทางรู้

ในสายตาของพวกเขา นี่ก็คือการไม่ให้เกียรติการแข่งขัน

นายใหญ่แมนสันหมดความอดทน “ให้ยามลากตัวออกไป”

พ่อบ้านพยักหน้า ติดต่อยาม แต่พอหันไปก็เห็นรถแข่งสีน้ำเงินกำลังขับเข้ามาทางนี้ เขาตะลึง

“นายใหญ่ ดูรถคันนั้นสิครับ”

“ว่าไงนะ” นายใหญ่แมนสันมองไป พอเห็นก็ตะลึง ลุกพรวด

พูดไม่ออกไปชั่วขณะ เห็นรถคันนั้นจอดลงตรงหน้านักแข่งเบอร์สิบเอ็ด

แม้แต่ซิวอวี่เองยังอึ้งไม่ได้สติไปชั่วขณะ

ประตูฝั่งข้างคนขับเปิดออก

อิ๋งจื่อจินนั่งอยู่พร้อมใส่หมวกกันน็อคเรียบร้อย

มองไม่เห็นใบหน้า แต่เสียงเธอหนักแน่น

“ขึ้นรถสิ วันนี้ฉันเป็นเนวิเกเตอร์ให้เธอเอง”

[เดี๋ยวๆ อย่าเพิ่งลุกหนี ดู รีบดูเร็ว!]

[โวะ รถยี่ห้อตระกูลที!]

เมื่อยี่สิบปีก่อนตระกูลทีประกาศถอนตัวออกจากการแข่งขันทุกรายการ ไม่เคยปรากฏอีกเลย

เป็นยี่ห้อรถแข่งอันดับหนึ่งของโลกที่ยอมรับกัน

บรรดาผู้ชมช็อกกันหมด